Ώστε βρισκόμαστε σε πόλεμο; Εναντίον ποίου; Ενός φαντάσματος;
Εκείνου που τα διεθνή Μέσα αποκαλούν «Ισλαμικό Κράτος» (ΙSIS), το ίδιο αυτοαποκαλείται «Ισλαμικό Χαλιφάτο» και ορισμένοι δυτικοί ηγέτες το αποκαλούν πλέον με την αραβική ονομασία του «Daesh»;
Μα κάποια κράτη -μέλη του ΝΑΤΟ όπως η Γαλλία, η Βρετανία και οι ΗΠΑ ήδη, πολύ πριν τις φονικές επιθέσεις στο Παρίσι, βομβάρδιζαν θέσεις των τζιχαντιστών. Οι δε Τούρκοι, θέσεις του ΡΚΚ και σπανιότερα τζιχαντιστές.
Τώρα, και ο Βρετανός πρωθυπουργός ζήτησε την έγκριση της Βουλής των Κοινοτήτων για να επεκταθούν οι βρετανικές αεροπορικές επιδρομές που ως τώρα περιορίζονταν στο ιρακινό έδαφος και σε συριακό.
Βέβαια, τα πράγματα περιπλέκονται ποικιλοτρόπως, από τα τέλη Σεπτεμβρίου, οπότε ξεκίνησαν οι ρωσικοί αεροπορικοί βομβαρδισμοί στη Συρία. Και η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού από τουρκικά πυρά περιπλέκει ακόμη περισσότερο την κατάσταση.
Το νομικό υπόβαθρο των επιχειρήσεων είναι αίολο ακόμη. Επειδή η μεν Ρωσία δρα επειδή την κάλεσε η επίσημη κυβέρνηση της Συρίας. Όλοι οι άλλοι επειδή η κατάσταση είναι «μπάτε σκύλοι αλέστε». Και ο καθένας έχει δικά του σχέδια για τα «οφέλη» μετά την διάλυση της Συρίας, όπως έγινε με το Ιράκ…
Ως τώρα, ούτε η Γαλλία, ούτε κάποια από τις άλλες ΝΑΤΟϊκές χώρες που βομβαρδίζουν, έχουν ενεργοποιήσει το άρθρο 5 της Συμφωνίας της Ουάσιγκτον του 1949, που προβλέπει «συντονισμό συλλογικής στρατιωτικής εκστρατείας».
Στην Ουάσιγκτον, κάποιοι επικρίνουν τον πρόεδρο Ομπάμα, επειδή δεν έχει ζητήσει από το Κογκρέσο να εγκρίνει τους βομβαρδισμούς, που βασίζονται σε προηγούμενη απόφαση (χρονολογούμενη από το 2001 «για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας»).
Παρ΄όλο που κάποιοι περίμεναν, ότι η Γαλλία θα ζητούσε από το ΝΑΤΟ την ενεργοποίηση του άρθρου 5, για συλλογική απάντηση της συμμαχίας. Ήδη, ο πρώην γ.γ. του ΝΑΤΟ Anders Fogh Rasmussen, έχει δηλώσει πως οι επιθέσεις στο Παρίσι, δικαιολογούν την ενεργοποίηση του άρθρου 5 της ιδρυτικής συμφωνίας του ΝΑΤΟ.
Ο πρώην στρατιωτικός διοικητής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ ναύαρχος James Stavridis, σε δηλώσεις του στα αμερικανικά Μέσα, υποστήριξε πως η Γαλλία μπορούσε «και θα έπρεπε» να ζητήσει την ενεργοποίηση του άρθρου 5. Σε άρθρο του στο περιοδικό Foreign Policy, μάλιστα, επιμένει ότι «ήρθε η ώρα να δοθεί πολύ σκληρή απάντηση (στους τζιχαντιστές)».
Μα, θα μου πείτε όταν το 1949 περιλαμβανόταν το επίμαχο άρθρο στην ιδρυτική σύμβαση του ΝΑΤΟ, οι συντάκτες του είχαν υπόψη τους ως εχθρό τη Σοβιετική Ένωση… Και σε περίπτωση επίθεσης στην Ευρώπη, να έσπευδαν σε βοήθεια οι ΗΠΑ.
Τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και η Ρωσία, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως απειλή, παρά την ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί γύρω από την μπλεγμένη υπόθεση της Ουκρανίας.
Εξ άλλου η Ρωσία, μάχεται ήδη εναντίον (και) των τζιχαντιστών στη Συρία.
Ένας από τους λόγους που η Γαλλία δεν ζήτησε την συμβολή του ΝΑΤΟ, είναι επειδή θέλει να διατηρήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα στον γαλλικό στρατό, αντί να τεθεί υπό ΝΑΤΟϊκή (αμερικανική) διοίκηση. Είναι γνωστή άλλωστε η τεταμένη σχέση της Γαλλίας με το ΝΑΤο που επί ντε Γκολ (1966) είχε αποσυρθεί από το στρατιωτικό του σκέλος για να επιστρέψει επί Σαρκοζί (2009).
Η Γαλλία περιορίστηκε- προς το παρόν- σε μικρότερο βήμα: Ζήτησε την πολυεθνική συνεργασία, μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στις 16 Νοεμβρίου ο πρόεδρος Ολάντ ζήτησε και τα άλλα μέλη ομόφωνα αποδέχθηκαν την ενεργοποίηση του ξεχασμένου άρθρου 42/7 που αναφέρει: «Αν κάποια χώρα-μέλος πέσει θύμα ένοπλης επιθετικής ενέργειας στο έδαφός της τα άλλα κράτη-μέλη έχουν την υποχρέωση να την βοηθήσουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν». Το άρθρο αυτό είχε προστεθεί, μετά την τρομοκρατική επίθεση στη Μαδρίτη στα 2004.
Φυσικό ήταν -μια και ουδέποτε είχε προηγουμένως ενεργοποιηθεί- πολλοί εκπρόσωποι χωρών-μελών να μην το γνωρίζουν.
Έτσι, σύμφωνα με την αρμόδια Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ Federica Mogherini, αρκετά κράτη- μέλη της ΕΕ «έχουν ήδη ανακοινώσει την υποστήριξή τους με την παροχή και υλικής βοήθειας για την αντιμετώπιση της απειλής».
Καθώς ο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ «πόλεμος εναντίον του ISIS» μπήκε στον δεύτερο χειμώνα του, έφτασαν και οι πρώτοι αμερικάνοι στρατιωτικοί σύμβουλοι να εκπαιδεύσουν τους Κούρδους μαχητές στην πόλη Κομπανί, κοντά στα τουρκικά σύνορα. Κάτι που δεν αρέσει στην Άγκυρα, μια και θεωρούν τους Κούρδους μαχητές στη Συρία στενούς συνεργάτες του ΡΚΚ.
Και εκτός από την ανακατάληψη της Κομπανί οι Κούρδοι αντάρτες των Λαϊκών Μονάδων Προστασίας (YPG) ανακατέλαβαν Tal Abyad, Suluk, Ayn Issa, and Hasakah, χάρη στους αμερικανικούς βομβαρδισμούς και την ενίσχυση από Γιαζίντι οπλοφόρους, αλλά και μαχητές του ΡΚΚ.
Ο κουρδικός παράγοντας
Νοτιότερα οι Κούρδοι μαχητές Πεσμεργκά (του Ιράκ) ανακατέλαβαν την Sinjar, με πρόθεση να την προσαρτήσουν στο αυτόνομο Κουρδιστάν.
Οι εξελίξεις αυτές όμως, καθιστούν την Τουρκία τον πλέον προβληματικό σύμμαχο στον πόλεμο εναντίον των τζιχαντιστών.
Από τη μια οι τουρκικές αεροπορικές βάσεις βρίσκονται κοντά στα συριακά σύνορα, για να εξορμούν τα αμερικανικά μαχητικά, αλλά από την άλλη ως τώρα η Τουρκία –αν και δεν ενίσχυε τουλάχιστον επίσημα το Χαλιφάτο- οπωσδήποτε έκανε τα στραβά μάτια και επέτρεπε να καταφεύγουν στο έδαφός της, λόγω της αντιπαλότητας των Τζιχαντιστών με τους Κούρδους.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί, ότι εκτός από την Ράκα, οι τζιχαντιστές ελέγχουν και την Jarablus, πύλη στα σύνορα με την Τουρκία. Χωρίς την πόλη αυτή, οι μαχητές του Χαλιφάτου θα μείνουν παντελώς αποκλεισμένοι από κάθε μορφής ανεφοδιασμό.
Ως τώρα, τα σχέδια του YPG όσο και των άλλων δυνάμεων που μάχονται τους τζιχαντιστές να καταλάβουν την πόλη αυτή από τους τζιχαντιστές, εμποδιζόταν περισσότερο από τις τουρκικές πιέσεις παρά από τις πραγματικές δυνατότητες των κουρδικών δυνάμεων.
Η Τουρκία, ιδιαίτερα μετά την κατάληψη της πόλης Tal Abyad, στον Ευφράτη ανησύχησε ιδιαίτερα για το ενδεχόμενο δημιουργία και δεύτερου αυτόνομου Κουρδιστάν, μια ανάσα από τα σύνορά της.
Έτσι οι ΗΠΑ στην προσπάθειά τους να ενώσουν τις δυνάμεις τους με άλλες χώρες στον πόλεμο εναντίον των τζιχαντιστών, δεν κατόρθωσαν να ξεπεράσουν τα ξεχωριστά πολιτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα των συμμάχων τους.
Χώρα που τα Σουνιτικά εμιράτα και η Σαουδάραβες ενίσχυαν το (επίσης Σουνιτικό)Ισλαμικό Χαλιφάτο, ως αντίπαλο δέος στο Σιιτικό Ιράν.
Τώρα πως θα κατορθώσουν οι Γάλλοι να επιτύχουν όσα δεν κατόρθωσαν (ή δεν θέλησαν να κατορθώσουν για λόγους διπλωματικής τακτικής οι ΗΠΑ, είναι μια άλλη ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου