Η ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΙΡΗΝΕΥΤΙΚΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ

Σχεδιάζει  μόνον
«που θα εισβάλουμε
την επόμενη φορά»

Να ξεκινήσουμε από το δεδομένο: Υπάρχουν και Καλοί Αμερικάνοι. Στο Διαδίκτυο, ψάχνοντας στην πληθώρα των αμερικάνικων sites, μπορείς να μάθεις πως ακριβώς σκέφτονται.

 
  Εκτός αν σου αρκεί η πληροφόρηση που σε ταΐζουν τα απόλυτα ελεγχόμενα, λεγόμενα συστημικά Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης –του συρμού- όπως το CNN, ΝΥΤ, CBS, CNN κλπ.
 
  Όπως και στη χώρα που ζούμε, έτσι και στην υπερατλαντική υπερδύναμη, επικρατεί η παραπληροφόρηση του κόσμου. Από εκεί προέρχεται και η λέξη «συνωμοσιολόγος», την οποία κολλάνε σε όποιον δεν αποδέχεται την επικρατούσα άποψη που του σερβίρουν, και προσπαθεί να καταλάβει τι του κρύβουν.
 Όταν σε κάποια δημοσιογραφική αποστολή , είχα βρεθεί επί είκοσι και πλέον ημέρες στις ΗΠAπριν μερικά χρόνια,  είχα καταλάβει πως είναι ο Κόσμος όπως περιγράφεται από τα αμερικάνικα Μέσα.
 
   Ο χάρτης του «υπαρκτού» κόσμου που σχημάτιζαν, περιλάμβανε: Την Αμερική (ΗΠΑ-Καναδάς, μόνο). Την δυτική Ευρώπη  που έπρεπε να είναι ετοιμοπόλεμη, (επειδή τότε ακόμη υπήρχαν κομμουνιστικά κράτη, υπό της αλήστου μνήμης ΕΣΣΔ και συνιστούσαν τεράστια απειλή).
  Υπήρχε φυσικά και το Ισραήλ, που περιβαλλόταν από μία άλλη τεράστια απειλή: Τους Άραβες.
 
  Κι αυτό ήταν όλο. Είκοσι και πλέον ημέρες, δεν έμαθα αν υπήρχε, Αφρική, Ασία, Αυστραλία. Ενώ θυμάμαι πόσο καιρό μας δίδασκαν στο σχολείο για όλες τις Ηπείρους στην Παγκόσμια Γεωγραφία…
  Τι θέλω να πω: Πως ακόμη και σήμερα, αυτό καταλαβαίνει κάποιος που παρακολουθεί  την διεθνή ατμόσφαιρα, όπως του την μεταφέρουν τα διεθνή (δυτικά) Μέσα. Η ατμόσφαιρα δεν διαφέρει και τόσο.
 
  Υπάρχουν γι’ αυτά οι «Καλοί» και οι «Κακοί». Οι καλοί είναι με το ΝΑΤΟ και οι Κακοί είναι με το ΜΗ ΝΑΤΟ. Δεν παίζει κάποιο ρόλο ότι δεν υπάρχει πλέον «κομμουνιστικός κίνδυνος». Η Ρωσία είναι αντίπαλός  μας γεωστρατηγικά , (φυσικά «μας», αφού ανήκουμε στην Δύση και το ΝΑΤΟ).  
 
  Μόνο που τα πράγματα έχουν αρχίσει και παίρνουν διαφορετική τροπή: Ακόμη και στις ΗΠΑ έχουν αρχίσει να βγαίνουν διαμαρτυρόμενες κραυγές  για το πού οδηγεί τον κόσμο η «ηγέτις δύναμη».
 
  Και δεν αναφέρομαι μόνο στον αιρετικό σκηνοθέτη 
Μάικλ Μουρ, που ετοιμάζει νέα ταινία με τίτλο «Που θα εισβάλλουμε την επόμενη φορά;», αλλά και πάρα πολλούς άλλους. 
  Έτσι κι ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμυ Κάρτερ προωθεί ένα σχέδιο με τη συμμετοχή πέντε κρατών για τον τερματισμό της συριακής κρίσης.

  Σε άρθρο του στους  “NewYorkTimes” ("NYT"),που αναδημοσιεύεται από την ιστοσελίδα «InformationClearingHouse»,ο πρώην πρόεδρος αναφέρεται στην παλιά προσωπική γνωριμία του με τον Μπασάρ αλ Ασαντ, υποστηρίζοντας πως η Συρία αποτελούσε «ένα καλό παράδειγμα αρμονικής συμβίωσης διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκειών όπως Άραβες, Κούρδοι, Έλληνες, Αρμένιοι και Ασσύριοι άσχετο αν ήταν Χριστιανοί, Εβραίοι, Σουνίτες, Αλεβίτες και Σιίτες. Η οικογένεια Άσαντ κυβερνούσε από το 1970 και ήταν πολύ υπερήφανη γι ΄αυτή την αρμονία ανάμεσα στις διαφορετικές ομάδες».
«Το Κέντρο Κάρτερ, είχε ενεργά αναμειχθεί στην Συρία από τις αρχές του 1980 και είχε μοιραστεί τις ανησυχίες μας με Σύρους αξιωματούχους προκειμένου να βρεθεί πολιτική επίλυση στην διαφαινόμενη διαμάχη».
 
  (σσ. Με ό,τι μπορεί να εννοήσει κάποιος «συνωμοσιολόγος»).
 
Υπενθυμίζεται ότι ο πρώην γγ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, όσο και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Αλγερίας LakhdarBrahimi
(ως ειδικός απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών), είχαν εγκαταλείψει την προσπάθεια πολιτικής επίλυσης λόγω των προσκομμάτων που δημιουργούσαν τα αντιδιαμετρικά γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ και της Ρωσίας, αλλά ξκαι των άλλων χωρών που είχαν αναμειχθεί στον εμφύλιο πόλεμο, λόγω των διαφορετικών απόψεων που είχαν για το μέλλον του Άσαντ.
 
  Ο Τζίμι Κάρτερ, με ομάδα «γερόντων» πρώην ηγετών χωρών, είχαν επισκεφθεί τη Μόσχα το Μάιο του 2015 και είχαν λεπτομερείς διαβουλεύσεις  με το εκεί πρεσβευτή των ΗΠΑ, τον τελευταίο Σοβιετικό ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσόφ,  τον πρώην πρωθυπουργό της Ρωσίας Γεβγένι Πριμακόφ (λίγο πριν πεθάνει), τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ, αντιπροσώπους διεθνών δεξαμενών σκέψης συμπεριλαμβανόμενου και του κλάδου στη Μόσχα του CarnegieCenter. Η αντιπροσωπεία είχε λάβει υπόψη της την μακρά φιλικής χέση Μόσχας –Δαμασκού και την ανησυχία της ρωσικής κυβέρνησης  για την απειλή από το Ισλαμικό Χαλιφάτο, μια και στη Ρωσία το 14% του πληθυσμού είναι Σουνίτες Μουσουλμάνοι.

  Όπως αποκαλύπτει ο Τζ. Κάρτερ, στη συνάντηση που είχε με τον πρόεδρο Πούτιν, κατανόησε ότι ο Ρώσος πρόεδρος είχε την άποψη πως «η μόνη αληθινή ευκαιρία να τερματιστεί η διαμάχη ήταν αν η Ρωσία, οι ΗΠΑ μαζί με το Ιράν, την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία προετοιμάσουν από κοινού μια συνολική ειρηνευτική πρόταση».

  Θα μου πείτε, γιατί όλα αυτά βγαίνουν ΤΩΡΑ στη φόρα; 

Μήπως επειδή η αποφασιστική εμπλοκή της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας,  στον πόλεμο εναντίον των τζιχαντιστών (αλλά και των αντικαθεστωτικών ανταρτών) έδωσε αποφασιστική ενίσχυση στο καθεστώς Άσαντ; 
 
  Μήπως επειδή η συμμαχία των «προθύμων» υπό την αρχηγία των ΗΠΑ, έκανε δήθεν πως πολεμούν τους τζιχαντιστές του Χαλιφάτου (ή του Νταές – όπως το λένε τώρα, αλλά οπωσδήποτε όχι του «ισλαμικού κράτους», όπως ήθελαν κάποιοι να το προκαταβάλουν).

  Το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον αρνείται να ενισχύσει τη Ρωσία στον πόλεμο εναντίον των τζιχαντιστών λέει πολλά.
  Είναι απόδειξη ότι οι ΗΠΑ φοβούνται μπας και χάσουν το «στάτους της μοναδικής υπερδύναμης», που απέκτησαν μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής  Ένωσης», όπως δήλωσε ο καθηγητής Ρωσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Princetonτης Νέας Υόρκης StephenCohen,  στο «JohnBatchelorShow« και αναμεταδόθηκε από το ρωσικό πρακτορείο Sputnik.

  Για τον Αμερικάνο καθηγητή, η παρούσα εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, δείχνει πως η Ουάσιγκτον αρνείται να αναγνωρίσει τον πολυπολικό σημερινό κόσμο.
έτσι αυτό που παρατηρούμε σήμερα είναι πως η Ουάσιγκτον αγωνίζεται με όλες τις δυνάμεις της να διατηρηθεί στην κορυφή της γεωπολιτικής αρένας.   Για το λόγο αυτό αρνείται να συνεργασθεί με τη Γαλλία τη Γερμανία και τη Ρωσία στην ειρηνική επίλυση της άλλης μεγάλης κρίσης στην Ουκρανία. Για τον ίδιο λόγο που δεν συνεργάζεται με τον Πούτιν εναντίον του Χαλιφάτου.