«Στη CΙΑ ανήκει καθένας που έχει σημασία στα μεγάλα Μέσα»: William Colby (διατελέσας διευθυντής της Κόμπανι)… Η CIA και τα Μέσα: Όλα όσα πρέπει
να γνωρίζει ο Κόσμος
Από το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ (CIA), έχει κατορθώσει και διείσδυσε όχι μόνο στα αμερικανικά αλλά και τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης, γράφει ο James Tracy στο "Information Clearing House"(*).
Αποτελεί έτσι μιας μορφής Δούρειου Ίππου για τις ΗΠΑ στα διεθνή Μέσα, επηρεάζοντας καθημερινά την άποψη του διεθνούς κοινού, μέσω όλων εκείνων που του μεταδίδονται, το πληροφορούν, διαβάζει ή βλέπει στην τηλεόραση.
Ο συντάκτης του άρθρου επισημαίνει πως είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις τις διασυνδέσεις των δημοσιογράφων με τις αμερικανικές μυστικές αλλά και το δισταγμό ερευνητών να ασχοληθούν με το ζήτημα.
Χαρακτηριστικά σημεία ενδιαφέροντος, αποτελούν ο τρόπος που συγκαλύφθηκαν οι πληροφορίες που αναφέρονταν σε συγκλονιστικά γεγονότα όπως η εκλογική νοθεία στις αμερικανικές εκλογές του 2000 και 2004, τα πραγματικά γεγονότα γύρω από την11η Σεπτεμβρίου 2001, τα αίτια της εισβολής στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, η αποσταθεροποίηση της Συρίας και η δημιουργία του Ισλαμικού Χαλιφάτου.
Κι όμως αποτελούν κομβικά σημεία της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας για τα οποία τόσο το αμερικανικό όσο και το διεθνές κοινό που επηρεάζεται άμεσα από αυτά, προτιμούν να έχει πλήρη άγνοια.
Όταν μάλιστα, όλοι κομπάζουν ότι ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας της πληροφόρησης, στην πραγματικότητα επικρατεί η απόλυτα ελεγχόμενη παραπληροφόρηση. Έτσι ενώ νομίζουμε ότι είμαστε «καλά πληροφορημένοι» στην πραγματικότητα γνωρίζουμε μόνο εκείνα που θέλουν να μάθουμε.
Απορίας άξιον είναι πως σε μια χώρα που διαφημίζεται ως «απόλυτα δημοκρατική», παραμένουν μυστήρια και οι δημοσιογράφοι αρνούνται να ερωτήσουν τους αρμόδιους για τα ζητήματα που διαμόρφωσαν την πολιτική ιστορία των ΗΠΑ τα τελευταία πενήντα και πλέον χρόνια, όπως οι πολιτικές δολοφονίες της δεκαετίας του ’60 ή ο κεντρικός ρόλος που έπαιξε η CIAστη διακίνηση ναρκωτικών…Ακαδημαϊκοί και αναλυτές, κατά καιρούς υποστήριξαν πως στους λόγους που συγκαταλέγονται οι αιτίες στην αποτυχία να ασχοληθούν οι δημοσιογράφοι των λεγόμενων «Μέσων του συρμού» με αυτά τα ζητήματα –καυτές πατάτες- αποτελούν η κοινωνιολογία της αίθουσας σύνταξης, η πίεση των μεγάλων διαφημιστικών εταιριών, η εξάρτηση των δημοσιογράφων από τις «επίσημες κυβερνητικές πηγές», τα μεγάλα μονοπώλια των δημοσιογραφικών Μέσων και ο πόθος των δημοσιογράφων για την προώθηση της καριέρας τους σ΄αυτά.
Η ευρύτατη συνωμοσία σιωπής οφείλεται αναμφισβήτητα και στην μεγάλη ισχύ που διαθέτει η CIA και οι παρόμοιοι κυβερνητικοί μηχανισμοί και η διείσδυσή τους στα Μέσα Ενημέρωσης για την γαλούχηση της κοινής γνώμης με τρόπου που δεν μπορεί ούτε να φανταστεί ο απλός πολίτης.
Θα παραθέσουμε ως ιστορική καταγραφή, μερικά μόνον, από έναν μακρύ κατάλογο ονομάτων –λιγότερο ή περισσότερο γνωστών- της αμερικανικής δημοσιογραφικής οικογένειας, τα οποία παρεμβλήθηκε για τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να πληροφορηθεί η κοινή γνώμη σημαντικά γεγονότα.
Τον έλεγχο της πληροφόρησης είχε αναλάβει αρχικά η υπηρεσία OSS του State Department μέσω του γραφείου Policy Coordination (OPC) υπό τον Frank Wisner.
Το OPC“έγινε το αυξανόμενο με γοργούς ρυθμούς γραφείο υπό την επίβλεψη της CIA,” όπως επισημαίνει η ιστορικός Lisa Pease και από 302 υπαλλήλους το 1949 έφτασε τους 2.812 στα 1952, με 3.142 ανταποκριτές στο εξωτερικό. Την ίδια περίοδο ο προϋπολογισμός αυξήθηκε από $4.7 εκατομμύρια στα $82 εκατομμύρια». (1)
Όταν το OPC συνενώθηκε με το γραφείο Ειδικών Υποθέσεων (Office of Special Operations) το 1948 για να δημιουργηθεί η CIA. Τα «περιουσιακά στοιχεία» του OPC γύρω από τα Μέσα απορροφήθηκαν επίσης .
Τότε καταρτίσθηκε το σχέδιο για την εφαρμογή «ψυχολογικών επιχειρήσεων δημοσιογραφίας» για να επηρεαστεί μαζικά η κοινή γνώμη: «Θα πρέπει ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο υπουργός Εξωτερικών οι γερουσιαστές και βουλευτές και ακόμη κι ο ίδιος ο διευθυντής της CIAνα εντυπωσιάζονται όταν διαβάζουν είτε ακούν ένα κείμενο από τους (σημαντικούς εκείνης της εποχής δημοσιογράφους) Cy Sulzberger, Arnaud de Borchgrave, ή Stewart Alsop, ώστε να μην χρειάζεται να διαβάζουν τις αναφορές της CIA» όπως επισημαίνει έκθεση του πράκτορα της CIA Miles Copeland. (2)
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 η CIA, μυστικά χρηματοδοτούσε σημαντικές εκδόσεις εφημερίδων και περιοδικών στο εξωτερικό που εκδίδονταν είτε στα αγγλικά είτε στην τοπική γλώσσα, που συγκάλυπταν τις επιχειρήσεις της. Όπως γράφει ο Carl Bernstein της WashingtonPost, μια από τις εκδόσεις αυτές ήταν η εφημερίδα «Rome Daily American» το 40% της οποίας ήταν ιδιοκτησίας της CIA.
Η σχέση της CIA με τους «Times» ήταν εξίσου πολύτιμη τονίζει ο Bernstein σε δημοσίευμά του 1977. “Από το 1950 ως το1966, περίπου δέκα υπάλληλοι της CIA είχαν την κάλυψη ως συντάκτες των Times με την έγκριση του τότε εκδότη της εφημερίδας, Arthur Hays Sulzberger. Ο οποίος ήταν προσωπικός φίλος του διευθυντή της CIA, Allen Dulles, που είχε διορίσειο Αϊζενχάουερ".
Ο Paley του CBS, ήταν στενός συνεργάτης της CIA, ο εκδότης του National Enquirer Gene Pope J r. είχε εργασθεί στο ιταλικό συντακτικό προσωπικό της CIA, στις αρχές της δεκαετίας του 50.
Οι Frank Wisner, (επικεφαλής του Office of Strategic Services για επιχειρήσεις στη ΝΑ Ευρώπη μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και επικεφαλής του γραφείου προγραμματισμού Directorate of Plans της Central Intelligence Agency στη δεκαετία του 50), μαζί με τον Allen Dulles, και τον εκδότη της Washington Post, Phillip Graham, ήταν στενοί συνεργάτες, και η εφημερίδα Post είχε καταστεί ένα από τα ειδησεογραφικά όργανα σημαντικής επιρροής στις ΗΠΑ. Κι αυτό λόγω των δεσμών της με την CIA που την τροφοδοτούσε με "ειδήσεις". Τα δύο πιο γνωστά εβδομαδιαία ειδησεογραφικά περιοδικάTime και Newsweek, διατηρούσαν επίσης, στενούς δεσμούς με την CIA.
Αποκαλυπτικά στοιχεία βγαίνουν από τα αρχεία της CIA που περιέχουν γραπτές συμφωνίες με διατελέσαντες ξένους ανταποκριτές και freelance journalists που διετέλεσαν συνεργάτες των δύο περιοδικών. Σύμφωνα με τον Carl Bernstein, «ο Allen Dulles συχνά ζητούσε από τον στενό του φίλο Henry Luce, ιδρυτή των περιοδικών Time και Life ορισμένα μέλη του προσωπικού των περιοδικών να συνεργάζονται με την “Κόμπανι».
Στην αυτοβιογραφία του ο πρώην αξιωματούχος της CIA E. Howard Hunt επικαλείται το δημοσίευμα του Bernstein “The CIA and the Media” υποστηρίζοντας ότι «δεν μπορεί να διαψεύσει ούτε μία λέξη».
Στο ‘Who’s Who’ των αμερικανικών Μέσων που αποτελούν πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία της CIA, περιλαμβάνονται τα ABC, NBC, the Associated Press, UPI, Reuters, Hearst Newspapers, Scripps-Howard, Newsweek και άλλα. (4)
Η πρώτη αποκάλυψη των στενών σχέσεων της CIAείχε γίνει το 1964, με το βιβλίο TheInvisibleGovernmentτων δημοσιογράφων DavidWiseκαι Thomas B. Ross. Τότε η CIAείχε εξετάσει το ενδεχόμενο να αγοράσει ολόκληρη την έκδοση, αλλά δεύτερη σκέψη ήταν ότι ο θόρυβος θα προκαλούσε απανωτές επανεκδόσεις. Έτσι περιορίσθηκε στον αποκλεισμό της διαφήμισης του βιβλίου.
Οι συγγραφείς ανέφεραν στο βιβλίο, ότι «σημαντικές αποφάσεις για την ειρήνη ή τον πόλεμο, αποφεύγουν να δουν τη δημοσιότητα. Ένας πληροφορημένος πολίτης μπορεί να αντιληφθεί ότι κάποτε η Εξωτερική Πολιτική των ΗΠΑ λειτουργεί δημόσια, και άλλοτε μυστικά, κάτω από την εποπτεία μιας μυστικής διακυβέρνησης που την στρέφει ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση». (5)
Στα τέλη του 1966 οι New York Times είχαν ξεκινήσει έρευνα για σειρά ερωτηματικών που δεν μπόρεσε να απαντήσει η περιβόητη επίσημη έκθεση Γουόρεν για τη δολοφονία του προέδρου Τζον Κένεντι. Η έρευνα ουδέποτε ολοκληρώθηκε, γράφει ο Jerry Policoff, στο “The Media and the Murder of John Kennedy”.
Η προκατάληψη στον όρο «θεωρίες συνωμοσίας» εισήχθη στο λεξιλόγιο της δυτικής προπαγάνδας από τα «περιουσιακά στοιχεία» της CIAμε το έγγραφο Document1035-960 Concerning Criticism of the Warren Report, ανακοίνωση της CIA που είχε εκδοθεί στις αρχές του 1967 και είχε διανεμηθεί από τα κατά τόπους γραφεία της «Κόμπανι» στον κόσμο ολόκληρο καθώς φούντωναν οι αποκαλύψεις για τις παραλήψεις της έκθεσης Γουόρεν.
Στα 1985, ο καθηγητής της Ιστορίας Joseph Mc Brideαποκάλυψε ένα μεμοράντουμ του J. EdgarHoover, με τίτλο «Η δολοφονία του προέδρου Κένεντι» “Assassination of President John F. Kennedy”, που έπεσε στα χέρια του με ημερομηνία 29 Νοεμβρίου 1963. Σ΄αυτό υπάρχει αναφορά σε δύο συγκεκριμένα ονόματα ένα από τα οποία είναι του “Mr.George Bush (κατοπινός πρόεδρος των ΗΠΑ) της Central IntelligenceAgency”. «Η είδηση είχε διαψευσθεί αρμοδίως» και ο δημοσιογράφος Russ Baker είχε γράψει τότε στο περιοδικό The Nation: «Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί». (“The Man Who Wasn’t There, ‘George Bush’, C.I.A. Operative).
Η επιχείρηση Gladio, (Προβιά) μια ιδιαίτερα καλά οργανωμένη επιχείρηση της δυτικής αντικατασκοπίας - με τη συμμετοχή της CIA και του NATO -ήταν υπεύθυνη για σειρά προβοκατόρικων ενεργειών, όπως εκρήξεις βομβών και άλλες τρομοκρατικές επιθέσεις με στόχο να κατηγορηθούν συγκεκριμένα πρόσωπα, σ΄ολόκληρη την Ευρώπη, από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 ως την δεκαετία του ’80.
Η επιχείρηση αυτή, παραμένει ακόμη και σήμερα άγνωστη στις ΗΠΑ. Η αποκάλυψη της επιχείρησης είχε γίνει επίκεντρο σειράς δημοσιευμάτων και στη χώρα μας.
Έρευνα που έκανε το ερευνητικό κέντρο LexisNexisστα 2012 για την επιχείρηση “OperationGladio” έδειξε ότι μόνο τέσσερα δημοσιεύματα είχαν εμφανισθεί σε αμερικανικά Μέσα ενώ είχε συγκλονισθεί ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Τύπος και ο αγγλόφωνος. Ένα μονόστηλο είχε δημοσιευθεί στην Tampa Bay Times και τρία στην New York Times.
Όπως ήταν φυσικό, οι New York Times είχαν προσπαθήσει να υποβαθμίσουν την υπόθεση αποκαλώντας την Gladio, σε άρθρο θαμένο στην σελίδα Α16,«φανταστική υπόθεση που είχαν δημιουργήσει οι Ιταλοί».
Όπως είχε αποκαλύψει και ντοκυμαντέρ του 2009 από το BBC, ακόμη και ο τότε Ιταλός Χριστιανοδημοκράτης πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεότι, είχε δημόσια παραδεχθεί στα 1990 «την ιταλική συμμετοχή στην διαδικασία».
Κι όμως, ο πρώην διευθυντής της CIA William Colby στα απομνημονεύματά του, αναφέρεται «στις συγκαλυμμένες επιχειρήσεις παραστρατιωτικών οργανώσεων, για τις οποίες γνώριζαν καλά αξιόπιστοι άνθρωποι στην Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ», όπως γράφει ο James F. Tracy. (7)
Ο δημοσιογράφος Gary Webb, δημοσίευσε στην San Jose Mercury News για την «Σκοτεινή συμμαχία» (“DarkAlliance”), σειρά άρθρων που αποκάλυπταν την συμμετοχή σε εμπόριο ναρκωτικών της CIA.
Ήταν η πρώτη αναφορά στο σκάνδαλο Iran-Contra—και της CIA. (Πώληση ναρκωτικά για την χρηματοδότηση του εξοπλισμού των Κόντρας στη Νικαράγουα και την επιχείρηση για την απελευθέρωση των ομήρων στην πρεσβεία της Τεχεράνης). Η δημοσίευση των άρθρων εκείνων είχε προκαλέσει μεγάλη πολιτική κρίση στις ΗΠΑ
http://www.foia.cia.gov/sites/default/files/DOC_0001372115.pdf
Πάντως, το τμήμα δημοσίων σχέσεων της Κόμπανι είχε προσπαθήσει να διαψεύσει τις πληροφορίες και τα στοιχεία που αποκάλυπτε ο δημοσιογράφος.
Στις 10 Δεκεμβρίου 2004 ο δημοσιογράφος Gary Webb βρέθηκε νεκρός με ΔΥΟ σφαίρες των 0.38 στο κεφάλι. Ο ιατροδικαστής, είχε σπεύσει να αποφανθεί: ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ.
Η δραστηριότητα της CIAγίνεται προσπάθεια να ωραιοποιηθεί, μέσω του μεγάλου προπαγανδιστικού Μέσου, που διαθέτουν στις ΗΠΑ- του Χόλλυγουντ. Έτσι χρηματοδοτήθηκε η παραγωγή των ταινιών όπως οι «Argo» και «ZeroDarkThirty». (8)
Η διασύνδεση της Κόμπανι με τον τομέα διασκέδασης έκανε τον Tom Hayden να γράψει στην κριτική του από την στήλη «LAReviewofBooks» ότι «είναι τόσο φυσικό να προσπαθεί να ωραιοποιεί μέσω των διασυνδέσεών της στον Τύπο η CIA, ώστε να εγείρονται όσο το δυνατόν λιγότερες ερωτήσεις για τη νόμιμη ή μη, δραστηριότητά της».
Ο βετεράνος Γερμανός δημοσιογράφος Udo Ulfkotte, συγγραφέας του βιβλίου το2014, Gekaufte Journalisten (Εξαγορασμένοι δημοσιογράφοι) αποκαλύπτει πως ο ίδιος κάτω από την απειλή της απόλυσής του, «επανειλημμένα υποχρεωνόταν να δημοσιεύσει και να υπογράφει άρθρα που του είχαν παραδοθεί από πράκτορες της CIA, αλλά και των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών».
Ο Ulfkotte είχε κάνει τη συγκλονιστική αποκάλυψη σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Russia Today. (9).
====
(1) Από το βιβλίο της Lisa Pease, “TheMedia and the Assassination”, καθώς και δημοσιεύματα από το περιοδικό «Probe Magazine» «Η δολοφονία των JFK, MLK, RFK and Malcolm X»).
(2) “The Media and the Assassination,” σελ. 301 .
(3) Carl Bernstein, “The CIA and the Media,” Rolling Stone, October 20, 1977”
(4) E. Howard Hunt, American Spy: My Secret History in the CIA, Watergate, and Beyond, Hoboken NJ: John Wiley & Sons, 2007, σελ. 150.
(5) Lisa Pease, “When the CIA’s Empire Struck Back,” Consortiumnews.com, February 6, 2014.
(6) Jerry Policoff, “The Media and the Murder of John Kennedy,”
in Peter Dale Scott, Paul L. Hoch and Russell Stetler, eds., The
Assassinations: Dallas and Beyond, New York: Vintage, 1976, σελ.
265.
(7) James F. Tracy, “False Flag Terror and Conspiracies of Silence,” Global Research, August 10, 2012.
(8)Tom Hayden, “Review of The CIA in Hollywood: How the Agency Shapes Film and Television by Tricia Jenkins,” LA Review of Books, February 24, 2013
(9) “German Journo: European Media Writing Pro-US Stories Under CIA Pressure,” RT, October 18, 2014.
(*) The CIA and the Media: 50 Historical Facts the World Needs to Know By James Tracy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου