ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ

 Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Με το γνωστό παραμύθι των κάλπικων διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα στο παλιό φθαρμένο- το παλιό ως γνωστό πάντα φθείρεται- και τους νέους άφθαρτους άσπιλους κι αμόλυντους, που έχουν εκ του μηδενός γεννηθεί, ξεδίπλωσε τις σελίδες της πολιτικής ομιλίας του ο Τσίπρας στο Αιγάλεω.. 

Στην πραγματικότητα αυτό που φθείρεται ως καραμέλα στα δόντια του, είναι ό,τι θα ήθελε επιτυχώς να διαχειριστεί για να παραπλανήσει. Το αυτονόητο ως πράξη επαναστατική. Μόνο που η διαχείριση του αυτονόητου μοιάζει με την επανάληψη που ενώ είναι η μητέρα της μάθησης, είναι επίσης και αιτία κορεσμού και αηδίας. Χώρια που παραπέμπει σε Σαμαρά της πολιτικής άνοιξης με τα παλιά και τα καινούργια λες και επρόκειτο για παπούτσια του Λασκαράτου όταν τον αφόριζε ο Μητροπολίτης του. 


Τότε γιατί ένας νέος άνθρωπος καταφεύγει σε γκρίζες φράσεις που συσκοτίζουν την αλήθεια και όχι σε σαφείς, διαυγείς έγχρωμες άρα και φωτεινές; 
Επειδή αδέλφια το μαύρο δεν κρύβεται.. 
Δεν επικαλύπτεται. 
Και κάπως πρέπει να ξανοίξει ο πολιτικός ορίζοντας έτσι όπως αυτός έχει βαφτεί από την εφαρμογή των εν σειρά μνημονίων. 
Πρόκεται για τα διατάγματα των ευρωενωσιακών τοκογλύφων που ρυθμίζουν ως τη τελευταία της λεπτομέρεια τη ζωή ενός εκάστου εξ ημών και εν τέλει επέφεραν τη λαϊκή απόγνωση. 

Πως να κρύψεις τη νεομετανάστευση που αφανίζει την καλλίτερη Ελλαδα την οποία επικαλείσαι επί παραδείγματι. Με ποιους θα συμπορευτείς στην ανάπτυξη αν οι οξύτεροι νόες  έχουν αηδιασμένα μεταναστεύσει στην αλλοδαπή; Με την Κολωνιακιώτικη αριστοκρατία της Μυκονιάτικης διαφθοράς; Ή μήπως με τον Μεϊμαράκη, τη Ντόρα, τον Φλαμπουράρη, τον Κοτζιά, την Γεννηματού, τον Θεοδωράκη - Ψυχάρη - Μπόμπολα και τον Λεβέντη; Αυτή τη πολιτικοκοινωνική συμμορία που ακριβώς την εντάσσεις όταν τη προσκαλείς στο νέο της δημιουργιας αφού είναι αποδεδειγμένα το παλιό της καταστροφής. Στα συμφέροντα του λαού απήντησες από το δύσμοιρο Αιγάλεω που κακή τη μοίρα σε φιλοξένησε στη Β περιφέρεια Αθηνών. 

Και ποια ακριβώς είναι τα συμφέροντα του λαού; 

Οι μεταρρυθμίσεις απαντά εν χορώ το παλιό της συντήρησης του κεκτημένου πλούτου. Οι μεταρρυθμίσεις που αν δεν τις είχε επιβάλλει το εοκικό ιερατείο θα έπρεπε να τις είχαμε εφεύρει εμείς! 
Κάτι σαν τους ιδανικούς αυτόχειρες δηλαδή. 
Μόνοι να υπογράφαμε την ζούγκλα στην αγορά εργασίας, την λεηλασία των συνταξιούχων που επί τριάντα πέντε έτη κατέβαλαν αγόγγυστα τις εισφορές τους, την απελευθέρωση των απολύσεων, τη διαγραφή από το σύγχρονο λεξικό του όρου πρόνοια, την ολική παράδοση της παιδείας και της περίθαλψης στους έχοντες και κατέχοντες επειδή κατά δήλωση Γεωργιάδη ο τζάμπας πέθανε και πέρα και πάνω απ' όλα, την απόρριψη του Συντάγματος στους κάδους ανακύκλωσης για να επανέλθει αυτό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του ανταγωνισμού και όχι της κοινωνίας. 
Και για του λόγου μου το αληθές: 
423 φορές αναφερόταν στο ευρωσύνταγμα που απορρίφθηκε από τους Γάλλους ο όρος ανταγωνισμός και ουδεμία ο όρος κοινωνία. 

Αυτό το τύπο της δημοκρατίας οφείλαμε κατά δήλωσή σου να εφεύρουμε Τσίπρα για να είναι ο λαός αρεστός στους αφέντες του. Για να τυγχάνει της εύνοιάς τους.. Επειδή κατά τις οικονομικές κρίσεις τους διαμαρτύρονται πως το άλογο -λαός δεν καλπάζει, την ίδια στιγμή που  από τον αυχένα του τον αφαιμάζουν σαν τα τσιμπούρια.. 

Κλώτσησε όμως το άλογο με το μεγαλειώδες ΟΧΙ για να βρεθείς τ ανάσκελα στο τραχύ έδαφος των εκλογών. Κι αντί ν' αφυπνιστείς και να το φροντίσεις το μαστιγώνεις κατ' εντολή των κυρίων και αφεντάδων σου. Μόνο που αυτή η συνταγή είναι τόσο παλιά όσο και η σχέση αφέντη δούλου..