ΕΚΛΟΓΕΣ 20ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ: ΔΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΤΟ ΗΧΗΡΟΤΕΡΟ ΜΗΝΥΜΑ

 Άπαντες γνώριζαν πως το παιχνίδι έχει κριθεί..

Στις πιο βουβές εκλογές των τελευταίων χρόνων, είναι προφανές ότι τα λόγια δεν «πιάνουν». 

Το μήνυμα ήταν σιωπηλό αλλά ηχηρότατο. Σχεδόν ένας στους δύο δεν πήγε να ψηφίσει. 

Η αποχή είναι ο μεγάλος νικητής της κάλπης. Αλλά για μία φορά, ιδιαίτερα η αντισυστημική αριστερά που δεν δέχεται τους μονοδρόμους, ας μην βιαστεί να βγάλει συμπεράσματα και να μοιράσει ευθύνες. Ας αφουγκραστεί.

Περισσότερο από κάθε άλλη φορά τις τελευταίες δεκαετίες,  παρά το «παραδοσιακό» προεκλογικό σκηνικό που στήθηκε λες και από συνήθεια, τόσο αυτοί που είναι πάνω στο μπαλκόνι όσο και αυτοί που είναι κάτω, γνωρίζαν πολύ καλά ότι πρόκειται για ένα «παιχνίδι» που έχει κριθεί, τουλάχιστον ως προς το τι θα κάνει η επόμενη κυβέρνηση. Κρίθηκε καταρχήν με το «άδειασμα» του ΌΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, και με τις ολονύχτιες συνεδριάσεις της βουλής μέσα στο κατακαλόκαιρο, οι οποίες κατέληξαν σε ένα ακόμη μνημόνιο. Όπως δηλαδή φαινόταν ότι θα γίνει μετά την ..επονείδιστη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου.

Τα όσα ακολούθησαν την πολιτικά «πάνδημη» υιοθέτηση σε μια στιγμή απόλυτα ειλικρινούς σύμπνοιας μεταξύ των κομμάτων, του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου πλέον, που εκφράζουν την καθεστηκυία τάξη στη χώρα, του τρίτου μνημονίου αποτελεί σαφώς σταθμό στην πολιτική ιστορία της χώρας. Σταθμό γιατί ήρθε μόλις ένα μήνα μετά την απόλυτα σαφή έκφραση της πλειοψηφίας του λαού, ο οποίος είχε αντίθετη άποψη από ό,τι ψήφισε η βουλή, και σταθμό γιατί έδωσε τέλος με τον πιο επίπονο τρόπο στην πορεία του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ όπως ήταν μέχρι τότε, μετατρέποντάς τον, ή ό,τι απέμεινε από αυτόν, και επίσημα στον έναν εκ των δύο πόλων της, υπό διαμόρφωση, πολιτικής σκηνής της χώρας. Τα δύο αυτά στοιχεία έδωσαν το έναυσμα για ό,τι ακολούθησε, μέχρι τώρα.

Είναι η πρώτη φορά, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, που μια προεκλογική εκστρατεία,  η οποία πρακτικώς αφορά στην άσκηση εξουσίας σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο, κύλησε ανώδυνα, σχεδόν απαρατήρητα και κυρίως αδιάφορα. Δεν είχε ούτε θόρυβο, ούτε κραυγές, ούτε πραγματικά σκληρές αντιπαραθέσεις και πολύ περισσότερο δεν είχε ούτε προσδοκίες. Είχε μόνο το σκεπτικό: ποιος θα είναι λιγότερο κακός.

Το χειρότερο, ίσως, συναίσθημα είναι ότι, σε αντίθεση με άλλες φορές, γνωρίζουν οι πάντες τι τους περιμένει από την επομένη. Πρόκειται για εκλογές – ήττας, τουλάχιστον ως προς τους ψηφοφόρους εκ των οποίων πολλοί δεν έκαναν καν τον κόπο να πάνε στην κάλπη νιώθοντας είτε ότι δεν τους εκφράζει κανείς, είτε ότι όπως και να εκφραστούν είναι χαμένοι είτε ότι είναι πολύ εκνευρισμένοι. Και ναι αυτό που είπαν σιωπώντας αφορά κυρίως την, εκτός μονοδρόμων, αριστερά που πρέπει επιτέλους να πάψει να κωφεύει στο τώρα.

Δεν έχουν, όμως, σημασία τα πολλά λόγια. Ο συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος των τελευταίων ετών και ιδιαίτερα των τελευταίων μηνών χρειάζεται πολλή σιωπή για να συνειδητοποιηθεί. Βρισκόμαστε, ήδη, στο αύριο και οι επιλογές είναι μετρημένες. Ή γονατίζουμε ή στεκόμαστε όρθιοι. Και παρά το ότι η πρώτη «κρυάδα» των αποτελεσμάτων (μα σαν να μην πέρασε μια μέρα από τις 25 Γενάρη) βαραίνει τις εντυπώσεις, η απόσταση και τα καθαρά νούμερα (όχι τα ποσοστά) λένε αλήθειες που θα «βγουν» το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Το αποτύπωμα όσων έγιναν και ζήσαμε παραμένει εδώ, ζωντανό και πάσχον.