ΣΚΛΗΡΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΥΠΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΟΥ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ!…

Επισημαίνει  

ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος

Το κρίσιμο πρόβλημα των ημερών για την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και τον ελληνικό λαό δεν είναι πως αυτή «έχει παγιδευτεί στην πραγματικότητα, στην σκληρή πραγματικότητα», όπως λέει ο γάλλος υπουργός Μισέλ Σαπέν, αλλά πως η κορύφωση της διαπραγματευτικής της στρατηγικής αναπτύσσεται σε ένα απολύτως αρνητικό γι’ αυτήν επικοινωνιακό περιβάλλον στο εσωτερικό.

Σκληρή διαπραγμάτευση με κυριολεκτικώς πολεμικά χαρακτηριστικά δεν μπορείς να κάνεις με τον Τύπο της χώρας σου εναντίον σου. Αυτή, δυστυχώς, είναι μία πραγματιστική συνθήκη στην σημερινή συγκυρία της ελληνικής κρίσης, την οποία μοιάζει να αγνοεί ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του.

Από την μία πλευρά η κυβέρνηση εμφανίζεται επικοινωνιακώς δραματικά ασθενής, με εμφανή μάλιστα την έλλειψη σοβαρής στρατηγικής επικοινωνίας, ενώ από την άλλη ο Τύπος και τα ΜΜΕ της διαπλοκής συντονίζονται στο πλαίσιο ενός ανένδοτου αγώνα που υπονομεύει σε κρίσιμο βαθμό την προσπάθειά της να δημιουργήσει ένα κοινωνικό-εθνικό μέτωπο, που θα μπορούσε να υποστηρίξει έναν αναμφιβόλως δραματικό αγώνα σκληρών πολιτικών (με την μορφή hard power δηλαδή) στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης στην ευρωζώνη και ευρύτερα. Η «εικόνα» από τα κυρίαρχα στην Ελλάδα ΜΜΕ των διαπλεκομένων οικονομικών παραγόντων, είναι κυριολεκτικώς ελεεινή. Πρόκειται για ένα κρεσέντο κινδυνολογίας, με παραποίηση όχι των συμβάντων αυτών καθ’ εαυτών, αλλά για το συνειδητό μαστόρεμα αυτών, ώστε να διαμορφώσουν ως γεγονότα την εντύπωση «χάους», πανικού και γενικευμένης κατάρρευσης.

Έτσι δεν κάνεις «πόλεμο», κύριε Τσίπρα! Καμία απολύτως αντιπαράθεση στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων και διεθνών πολιτικών δεν έχει κερδηθεί από μία κυβέρνηση και μια χώρα μέσα σε ένα τέτοιο επικοινωνιακό κλίμα! Και ίσως με ρωτήσεις, αναγνώστη μου, τι θα μπορούσε να κάνει η σημερινή κυβέρνηση ως προς αυτό… Να επιβάλει λογοκρισία;

Μακριά από εμένα οποιαδήποτε τέτοια σκέψη! Ποτέ δεν θα υπαινισσόμουν μία τέτοια διαδικασία, ακόμα και σε περίπτωση κλασικής πολεμικής σύγκρουσης. Εννοώ πως δεν θα έπρεπε να προχωρήσεις στο στάδιο αυτής της μορφής αναμέτρησης με τους εταίρους-πιστωτές της Ελλάδας, εάν προηγουμένως δεν είχες ξεκαθαρίσει στο επίπεδο της πρακτικής πολιτικής, τις σχέσεις σου με την διαπλοκή και τους διαπλεκομένους και δεν είχες προχωρήσει, αμέσως μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, σε μια νέα ρύθμιση του καθεστώτος των ΜΜΕ στην Ελλάδα με περιθωριοποίηση των γνωστών διαπλεκομένων συμφερόντων.

Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ακολούθησε μια παιδιάστικη τακτική προστριβής με την διαπλοκή σαν μέσο διαπραγμάτευσης μαζί τους μάλλον, παρά μία ευθέως και καλά νομοθετικά θεμελιωμένη σύγκρουση που θα τους τοποθετούσε στο επικοινωνιακό περιθώριο της συγκυρίας. Αν ήθελε ή έκρινε πως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να συγκρουστεί μαζί τους, θα έπρεπε τουλάχιστον να συνεννοηθεί με αυτούς στο πλαίσιο μίας συμφωνίας κυρίων, αντί να κινείται «υπογείως» για να επηρεάσει τους υπαλλήλους των διαπλεκομένων, ή να επικοινωνεί με «non papers» τα οποία προφανώς καμία σχέση δεν έχουν με non papers.  

Τόσο η στρατηγική όσο και η τακτική στο ζήτημα της επικοινωνίας αυτής της κυβέρνησης ήταν και είναι λάθος. Και αυτό αφορά κατά πρώτο λόγο τα ΜΜΕ της Ελλάδας και κατά δεύτερο τα μεγάλα ΜΜΕ του εξωτερικού με διεθνές προφίλ. Διαχείριση κρίσης στο επίπεδο επικοινωνίας, μέχρι αυτή την στιγμή που συντάσσω τούτες τις αράδες, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν έχει κάνει, αγαπητέ αναγνώστη. Παραμέλησε, δηλαδή, έναν κρίσιμο παράγοντα του αγώνα που εμφανίζεται να δίνει για την υπεράσπιση του εθνικού και κοινωνικού συμφέροντος στο ευρωπαϊκό και διεθνές πλαίσιο. Έτσι χάνεται ο αγώνας προτού καν δοθεί!

Δεν υπαινίσσομαι τίποτα, αλλά ειλικρινά η επικοινωνιακή διαχείρηση της κρίσης από τον Αλέξη Τσίπρα είναι τόσο πρόχειρη και ερασιτεχνική που μοιάζει σαν κάποιος άλλος, έξω και πέραν αυτής της κυβέρνησης να διαμορφώνει τις επικοινωνιακές παραμέτρους της ελληνικής κυβέρνησης σε αυτήν την κρίσιμη συγκυρία. Εάν αυτό δεν σταματήσει αμέσως, τότε δύο πράγματα θα συμβούν: (α) Ο ελληνικός λαός δεν θα μπορέσει να συνειδητοποιήσει το ουσιαστικό πολιτικό και οικονομικό διακύβευμα του δημοψηφίσματος ως μέσο σκληρής διαπραγμάτευσης (ως μέσο hard politics, δηλαδή) και (β) Ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να πιστεύει πως η ελληνική κρίση θα επιλυθεί μέσω μυστικών πολιτικών με την παρέμβαση παραγόντων που αποτελούν είτε τους πάτρωνες, είτε τους κηδεμόνες του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Σίγουρα αυτό δεν μπορεί να κινητοποιήσει, όπως θα έπρεπε, τον ελληνικό λαό για να στηρίξει με υπερηφάνεια και αλτρουισμό, αν θέλετε, τον διαπραγματευτικό αγώνα  αυτής της κυβέρνησης!...