Φτάνει πια
Τα λόγια αρκούν; Όχι σε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις δεν αρκούν. Δεν μπορούν να περιγράψουν το γεγονός. Ν” απαντήσουν στα γιατί. Να μεταδώσουν το συναίσθημα. Είναι περιπτώσεις που όλες οι αισθήσεις «καταλαβαίνουν» ακόμη και από μακριά.
Όταν ακούς ότι 900,άνθρωποι πνίγηκαν στην Μεσόγειο προσπαθώντας να φτάσουν υπό ζωώδεις συνθήκες στις ακτές της Ευρώπης, είναι κάτι που δεν το χωρά ο ανθρώπινος νους. Απλώς δεν το χωρά. Γιατί η εικόνα, η αίσθηση, η συνειδητοποίηση του ενός πνιγμένου ανθρώπου είναι σοκ. Των 900; Δεν θα έπρεπε να είναι εφιάλτης;
Και δεν είναι μόνο αυτοί. Έρχονται να προστεθούν στους 400 πνιγμένους στα μέσα της εβδομάδας. Και στους άλλους 40 στις αρχές της εβδομάδας. Και στους άλλους περίπου 400 από τις αρχές του χρόνου. Και στους άλλους λίγο λιγότερους από 300 τον Οκτώβριο του 2013. Και τελειωμό δεν έχει ο μακάβριος αυτός κατάλογος.
Όπως τελειωμό δεν έχει η υποκρισία. Των δήθεν συντετριμμένων γραφειοκρατών των Βρυξελλών. Των δήθεν ανησυχούντων ευρωπαϊκών και άλλων ηγεσιών. Οι δικές τους αποφάσεις σπρώχνουν τα καραβάνια των απελπισμένων στον υγρό τάφο. Οι δικές τους αποφάσεις και η επιλογή πολιτικής έκφρασης συγκεκριμένων συμφερόντων διέλυσαν ολόκληρες κοινωνίες, εξαφάνισαν χώρες από το χάρτη, κατέστρεψαν γενιές επί γενεών. Κανένα περιθώριο συγνώμης, κανένα έλεος απέναντι σε αυτούς τους αιμοσταγείς υποκριτές.
Δεν αγάπησαν ξαφνικά κατά εκατοντάδες χιλιάδες απανταχού πολίτες τούτου του πλανήτη την Ευρώπη ή τον λεγόμενο δυτικό κόσμο, τουλάχιστον οι περισσότεροι εξ αυτών. Δεν αποφάσισαν αιφνιδιαστικά να εγκαταλείψουν τον τόπο, την οικογένεια, την μόνη γη, γλώσσα, και ουρανό που ξέρουν, για να βρεθούν στο άγνωστο, να πεινάσουν, να πληγιάσουν, να εξευτελιστούν, να κοιμηθούν στο δρόμο. Προφανώς αυτό δεν μπορεί να είναι το όνειρο κανενός φυσιολογικού ανθρώπου.
Γίνεται όμως το όνειρο του οποιουδήποτε προσπαθεί να σώσει την ζωή του, τα παιδιά του. Οποιουδήποτε η χώρα έχει διαλυθεί. Γίνεται μονόδρομος επιβίωσης. Από τους πυραύλους της ανεπτυγμένης Δύσης, από τις πολυεθνικές της ανεπτυγμένης Δύσης, από τα συμφέροντα της «πολιτισμένης» Δύσης. Που είναι τόσο «πολιτισμένη» και «ανεπτυγμένη» που φροντίζει να κλαίει μόνο εκ των υστέρων. Γιατί εκ των προτέρων με πάθος προπαγάνδιζε τον εκδημοκρατισμό της Λιβύης, από όπου, ώ! τί έκπληξη, διαπιστώνουν σήμερα οι κ.κ. Ομπάμα και Ρέντζι ότι ξεκινούν τα καραβάνια των απελπισμένων γιατί έχει μετατραπεί σε χάος και καθημερινή αναμέτρηση με το θάνατο. Όταν όμως βομβαρδιζόταν η Λιβύη, κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί την επόμενη μέρα; Ή μπορούσε αλλά δεν τον ένοιαζε; Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι φτιάχνει το θερμοκήπιο του ISIS; Ούτε όταν το στήριζε ως «μαχητές της ελευθερίας»;
Το ίδιο δεν ισχύει για το Αφγανιστάν; Δεν ισχύει για το Ιράκ; Τη Συρία; Το Μάλι; Την Νιγηρία που λυμαίνονται οι πετρελαϊκοί κολοσσοί; Και ουκ έχει τέλος η λίστα των «θυμάτων» που θυσιάζονται στο βωμό αυτών των συμφερόντων.
Και όταν, όσοι εξ αυτών, φθάνουν στην «πολιτισμένη» Δύση, γεύονται και από κοντά την ανωτερότητά της. Γιατί κανείς δεν τους θέλει. Τους ήθελε όταν ήταν φτηνά εργατικά χέρια. Τώρα έχουμε γίνει εμείς φτηνά εργατικά χέρια. Και τώρα έχουν διαλυθεί πολύ περισσότερο οι δικές τους χώρες. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, όταν η εξαθλίωση χτυπά τη δική σου πόρτα, δεν είναι και τόσο περίεργο να μην θέλεις να την μοιραστείς και με κάποιον άλλο. Ή ακόμη χειρότερα, γίνεσαι πλέον τόσο ευάλωτος που θεωρείς ότι σου φταίει αυτός ο «κάποιος άλλος».
Δεν χρειάζονται βαθυστόχαστες αναλύσεις. Ούτε φιλοσοφικές προσεγγίσεις. Έτσι λειτουργεί πολλά χρόνια τώρα η ιστορία τούτου του μαγκανοπήγαδου. Εδώ η Νότια Αφρική συγκλονίζεται από ρατσιστική βία τις τελευταίες εβδομάδες. Ναι, η χώρα που ξέρει όσο καμία άλλη τι σημαίνει ρατσισμός, η χώρα που έζησε και γκρέμισε το απαρτχάιντ, στρέφεται, αρκετοί από τους ντόπιους μαύρους δηλαδή, κατά των ξένων γιατί… τους «παίρνουν τις δουλειές». Με 25% ανεργία, κάποιος πρέπει να φταίει, κάποιος πρέπει να πληρώσει την οργή της απαξίωσής σου σε όλα τα επίπεδα. Και ο πιο αδύναμος είναι ευκολότερος στόχος από τον πραγματικό φταίχτη.
Αυτή κοροϊδία πρέπει να τελειώσει. Τα συμπονετικά λόγια, τα κροκοδείλια δάκρυα προετοιμάζουν τα επόμενα ναυάγια. Γιατί κανείς δεν μπορεί να ελέγξει εύκολα έναν απελπισμένο άνθρωπο που δεν έχει πια χώρα και οποιαδήποτε ελπίδα σε αυτήν. Και κανείς δεν μπορεί (ή μήπως δεν θέλει γιατί …είναι πολλά τα λεφτά) να ελέγξει εύκολα ένα γιγάντιο πλέον κύκλωμα πολλαπλών πτυχών και παραμέτρων (οικονομικών, γεωπολιτικών ακόμη και πολιτικών) που ζει και υπάρχει από αυτήν την ..διακίνηση ανθρώπων, εξυπηρετώντας την τσέπη του αλλά και αλλότριους σχεδιασμούς εντός και εκτός των διαφόρων συνόρων.
Είναι σαν να κάνει τεχνητή αναπνοή στο θύμα του ένας ψυχρός δολοφόνος. Ένας δολοφόνος ο οποίος δεν μετανοεί για το έγκλημά του, απλώς τον ενοχλούν οι συνέπειές του. Και προσπαθεί να τις «χώσει κάτω από το χαλί». Το «χαλί» δεν χωρά πια άλλα πτώματα.
Προφανώς χρειάζεται απτά άμεσα μέτρα. Τώρα, χθες. Χωρίς θεωρητικολογίες. Με οργάνωση, συντονισμό και σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη.Είναι άλλο πράγμα να παραπέμπονται όλα σε μια αόριστη θεωρητική επίλυση και στο απώτερο μέλλον και άλλο πράγμα να θεωρεί κανείς ότι αρκούν από μόνα τους αυτά τα μέτρα για να λύσουν το θέμα.
Εκτός και αν γίνουν μία αρχή, που θα δώσει τέλος σε αυτόν τον φαύλο κύκλο. Αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να κλείσει εδώ, μαζί με την αιτία που τον γέννησε: τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό.
Και αν ακούγεται σε πολλούς πολύ απρόσωπο και απόμακρο, δεν είναι έτσι: έχει πρόσωπο. Το πρόσωπο της Άϊντα, του Σαρίφ, του Μουχάμαντ, των διδύμων που γεννήθηκαν στο σαπιοκάραβο που «έπιασε» στο Αγαθονήσι, του τύπου που διαδηλώνει για τους μετανάστες, του τύπου που τους βρίζει γιατί θα «του φάνε τη δουλειά» και γιατί «πρέπει να μείνουν σπίτια τους» και αναρωτιέται πότε πήγαμε εμείς σε αυτούς.
(Πήγαμε πολλές φορές στο παρελθόν. Και σε άλλους και σε αυτούς. Αλήθεια τους πρόσφυγες από την Μικρά Ασία που εγκαταστάθηκαν στη Συρία παιρνώντας από ανάλογα βάσανα με τους Σύρους που έρχονται εδώ σήμερα φτιάχνοντας την ισχυρότατη ελληνική κοινότητα της Συρίας τους θυμάται κανείς; )
Έχει το δικό σου και το δικό μου πρόσωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου