ΦΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ;

της Μαριάννας Τζιαντζή

Αν η επίσημη ερμηνεία της συντριβής του αεροπλάνου στις Άλπεις είναι σωστή και αν ο συγκυβερνήτης δεν ήταν βέρος Γερμανός αλλά μουσουλμάνος αραβικής καταγωγής, τότε θα είχαμε μια αναβίωση του γνωστού μας παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Όμως αυτό που ζούμε τις τελευταίες μέρες είναι ένας μίνι πόλεμος κατά της κατάθλιψης ή, για την ακρίβεια, ένας μιντιακός πόλεμος κατά των ατόμων που πάσχουν από κατάθλιψη στα κρυφά ή τα φανερά.


Πρωτοσέλιδο η κατάθλιψη σε μεγάλα έντυπα, πρώτο θέμα στα κανάλια. Όχι όμως σαν φαινόμενο κοινωνικό και ιατρικό, αλλά σαν «ρετσινιά» που συνειδητά αποκρύφτηκε από τον πάσχοντα. Εδώ ο ένοχος έχει πρόσωπο κι ονοματεπώνυμο, είναι ο «μοιραίος συγκυβερνήτης» που πήρε 149 ανθρώπους στο λαιμό του. Αλλά και η αιτία έχει όνομα, είναι η κατάθλιψη στην οποία ήρθε να προστεθεί και η ερωτική απογοήτευση, όπως γράφτηκε.

Στην πιο οργανωμένη χώρα του κόσμου, τη Γερμανία, εκεί όπου η υπακοή στους κανόνες είναι αυτονόητη, ένας καταθλιπτικός ξεγλίστρησε, πέρασε στον κόσμο των «κανονικών»! Μετά τη μηδενική ανοχή στην ανομία ή την τρομοκρατία, φαίνεται ότι ήρθε η ώρα για μηδενική ανοχή στην ψυχική νόσο.

Μόνο που η κατάθλιψη δεν είναι μια υποψία ή ένα στίγμα: είναι μια πραγματικότητα που βρίσκεται παντού γύρω μας, που περνά ξυστά από πλάι μας ενώ εύκολα εγκαθίσταται και μέσα μας. Πάμπολλες επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι είναι εξαιρετικά διαδεδομένη, ιδίως σε περιόδους κρίσης, και εξαιρετικά βουβή. Και ο θόρυβος που έχει ξεσπάσει με αφορμή τον καταθλιπτικό συγκυβερνήτη, συμβάλλει στο να γίνει ακόμα πιο βουβή. Ποιος γονιός θα εμπιστευθεί το παιδί του σε μια νηπιαγωγό ή έναν δάσκαλο που έχει κατάθλιψη; Ποιος εργοδότης θα προσλαμβάνει καταθλιπτικούς υπαλλήλους; Και πόσοι απ’ όσους πράγματι πάσχουν από κατάθλιψη θα σπεύσουν, ιδίως στην Ελλάδα της μνημονιακής διάλυσης, να ζητήσουν βοήθεια από τις υπάρχουσες δομές ψυχικής υγείας που έχουν βάναυσα αποξηλωθεί;

Ο πόλεμος κατά της κατάθλιψης ή μάλλον κατά των καταθλιπτικών ατόμων είναι μια παραλλαγή του παγκόσμιου ακήρυχτου πολέμου ενάντια στον αδύναμο, στον διαφορετικό, στον ξένο, στο λόγω θέσης και όχι φύσης ευάλωτο άτομο (όπως είναι οι άνεργοι) παρόλο που ο Αντρέας Λούμπιτζ δεν ανήκε στους φτωχούς και καταφρονεμένους. Φονική δεν είναι η κατάθλιψη, αλλά το σύστημα που τη δαιμονοποιεί και ταυτόχρονα τη διαιωνίζει.