ΤΗΣ ΜΑΡΙΩΡΗΣ ΠΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ΕΙΧΕ ΟΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΠΑΝ…

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Αν δεν επικρεμόταν της κεφαλής μας η απειλή της χρηματοπιστωτικής ασφυξίας ίσως η συζήτηση για την κοινωνική αξία των παρελάσεων να έμπαινε σε βάση διαφορετική. 

Πως δηλαδή τι να κάνει ένα έθνος τα ταρατατζούμ και τις παράτες όταν κατ’ ουσία πλην ορισμένων διαλειμμάτων δεν απελευθερώθηκε ποτέ. Μόλις ενόπλως και αιματηρά διέφυγε του Τουρκικού ζυγού ήρθαν οι επόμενοι που σε μερικές περιπτώσεις όπως το 1922 και σήμερα ήταν απείρως σκληρότεροι. 


Και πως καλό θα ήταν επομένως να βρει έναν τρόπο αισθητικά ελκυστικό και ουσιαστικά πατριωτικό, προκειμένου να υπενθυμίζει στους Έλληνες ότι η λευτεριά δεν χαρίζεται αλλά κατακτάται και κυρίως σε επίπεδο ατομικό. Από τη συνειδητοποίηση του καθ’ ενός εξ ημών των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει έναντι του συνόλου. Ταυτοχρόνως δε να τιμά ο λαός τους νεκρούς του αγιογραφώντας δευτερευόντως τα πρόσωπά τους και πρωτίστως την απελευθερωτική τους δράση.   Κι όλ’ αυτά συνδυάζοντάς τα με τις παρούσες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες προκειμένου να πληροφορείται αεί διδασκόμενος για να εξάγει τα συμπεράσματά του. 

Τι εκ των προαναφερθέντων συνέβη; 
Τίποτα. 

Παρήλασαν ενώπιόν μας άνδρες του επαγγελματικού στρατού με ελάχιστους κληρωτούς κάτι που έχει από καιρού αποκόψει το ένοπλο τμήμα του λαού από τον κυρίως κορμό του, δεδομένου ότι αυτοί δεν υπηρετούν την πατρίδα ως υπέρτατό τους καθήκον, αλλά ως μισθοφόροι της. 

Εξήλθαν των όρχων τους όσα άρματα μάχης ήταν ικανά να κινηθούν (ξέρω τι γράφω μαυροσκούφης αξιωματικός υπηρέτησα) προκειμένου να δηλωθεί (σε ποιους;) από τη πλατεία Συντάγματος η δυνατότητα αποτροπής της όποιας και απ’ όποιους προκύψει επιβουλής κατά του πάτριου εδάφους.. Μα δεν υφίσταται ούτε ένας όχι μόνον εκ των γειτόνων αλλά και της άπω ανατολής ή της πέραν του Ατλαντικού όχθης που να μην τη γνωρίζει. 

Πέταξαν επί της κεφαλής μας κατά σχηματισμούς πολεμικά αεροσκάφη και ελικόπτερα από αυτά που οι διάφοροι έμποροι των εξοπλιστικών προγραμμάτων κάνουν πάρτη σε κάθε αγορά τους. Και εν τέλει παρουσιάστηκε το κωμικοτραγικό υπερθέαμα των τσαρουχάδων χορευτών των δημοτικών ασμάτων επί της λεωφόρου Αμαλίας, για να διερωτώνται οι υποψιασμένοι ιστορικά αν ήταν κατ’ αυτό το τρόπο στρωμένος ο δρόμος των κλεφτών και αρματολών, ή των ελλήνων ανταρτών του Άρη, στα δυσπρόσιτα ελληνικά βουνά. 

Παραδέχομαι ωστόσο πως ετούτος ο τόπος δεν έχει τα πολυτελή περιθώρια ενός νέου διχασμού και μάλιστα επί ήσσονος σημασίας ζητήματα όπως οι «μνημονιακές» παρελάσεις και πως η χώρα κυβερνάται από δύο πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες κατά τις δηλωθείσες κόκκινες γραμμές τους έχουν μεταξύ τους σοβαρές διαφορές. 

Αλλά θα διερωτώμαι πάντα αν υπό τις παρούσες συνθήκες τα ποσά που διατέθηκαν για να αναπτερώσουν δια του θεάματος το τσαλακωμένο ηθικό των Ελλήνων, παρέχονταν ως άρτος για να καλυφθούν οι τρύπες στην υγεία και τη παιδεία, δεν θα τύγχαναν καλλίτερης μεταχείρισης;  Και επίσης αν συνέβαινε δεν θα ήταν στοιχείο ενωτικό και όχι διαζευκτικό; 

Λέω μήπως;