ΜΙΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ

Είναι η πρώτη φορά, ελπίζω και η τελευταία που επαναφέρουμε -υπενθυμίζουμε- κάτι που είχαμε γράψει παλαιότερα.

«Η βάπτιση»

  του Γιώργου Βλαβιανού 
Την 1η Φεβρουαρίου, μόλις μία εβδομάδα μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στα Blogs, με τίτλο «Η βάπτιση» είχαμε εκφράσει την άποψή μας για όσα παρακολουθούσαμε ως εκείνη τη στιγμή από την έντονη επικοινωνιακή δραστηριότητα της κυβέρνησης. Σήμερα λοιπόν, αντιγράφουμε και τονίζουμε:

  «Προσωπικά μου έκανε εντύπωση κάτι που είπε ο Γιάν(ν)ης Βαρουφάκης σε συνέντευξή του στο Βήμα: «Η Ευρώπη, χρόνια τώρα, δεκαετίες, αν έχει πετύχει κάτι είναι να παράγει φρασεολογίες που να ικανοποιούν όλες τις πλευρές. Πολύ εύκολα μπορούμε να βρούμε μια τέτοια φράση που να καλύπτει και τη δική τους πλευρά και τη δική μας . Μια ιδέα είναι η γέφυρα μεταξύ του προγράμματος που ισχύει και του επόμενου προγράμματος.»

  Χθες ακούσαμε σε ανταποκρίσεις από τις Βρυξέλλες ότι οι Ευρωπαίοι ίσως δουν με θετικό μάτι την αλλαγή της μεθόδου. Να μην υπάρχει τρόικα ή να μην επισκέπτεται την Αθήνα και να δημιουργηθεί φερ’ ειπείν μία άλλη ομάδα που να εγκατασταθεί στο Παρίσι.

  Επίσης, ο Γιάν(ν)ης μας διαβεβαίωσε, μέσω του Βήματος, ότι δεν πρόκειται να υπάρξει μετατροπή των πρωτογενών πλεονασμάτων σε πρωτογενές έλλειμμα...

  Αν δεν εμφανιστεί ο μάγος Ντάιναμο δεν βλέπω με ποιόν τρόπο θα γίνουν τα λόγια πράξεις (προσλήψεις, αυξήσεις, τέλος ιδιωτικοποιήσεων) και ταυτοχρόνως ο προϋπολογισμός να είναι ισοσκελισμένος και να συνεχίζουν να υπάρχουν πλεονάσματα…

  Μήπως πράγματι η πρόθεση είναι να βρούμε «τη φράση», που θα μας καλύπτει όλους; Μήπως τελικά το περίφημο Σχέδιο Β είναι να βαφτίσουμε το κρέας ψάρι;» 

 

  Χθες, βλέποντας φυσικά τα πράγματα από άλλη σκοπιά, ο Γ. Μηλιός σημείωνε στην κριτική του για τη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές:

  «Το γεγονός ότι η κυβέρνηση επιλεγεί να παρουσιάζει την προφανή υποχώρηση και την αναγκαστική αλλαγή του προγράμματος της ως «νίκη», αποτελεί κακό σημάδι για τη συνέχεια, επειδή δείχνει ότι περισσότερο ενδιαφέρεται για την επικοινωνία παρά για την ουσία. Αυτό ίσως προοπτικά να αποτελέσει την πραγματική ήττα, εφόσον το σήμα το οποίο εκπέμπεται και εισπράττεται από την κοινωνία ενισχύει την πεποίθηση: «μην πιστεύεις τους πολιτικούς σε ό,τι λένε, επάγγελμα κάνουν για να είναι κυβέρνηση».

  Όμως, από όποια πλευρά κι αν το δούμε το ελληνικό πρόβλημα, δεν είναι επικοινωνιακό. Δεν είναι να βρούμε τη «φράση» που θα μας ικανοποιήσει. Είναι ουσίας. Κι επειδή τα πάρα πολύ δύσκολα έρχονται, καθώς τα περιθώρια χειρισμών στενεύουν επικίνδυνα, θα πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν γρήγορα ότι η μόνη λύση είναι να προχωρήσουμε ραγδαίως στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις (στη δημόσια διοίκηση, ιδιωτικοποιήσεις, επιχειρηματικότητα) χωρίς ιδεοληψίες και ιδεολογικές αγκυλώσεις.