 |
| διεθνής οργάνωση εργασίας |
Όπου δεν μπορούν να τις αποτρέψουν κάνουν τα πάντα για να τις υπονομεύσουν..
Αφορμή για το σημερινό ρεπορτάζ αποτέλεσε το άρθρο ενός Νοτιοαφρικανού συνδικαλιστή της ΠΣΟ, του Lulamile Sibanda, αναφορικά με το υποκριτικό ενδιαφέρον της ITUC (Διεθνής Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία, μετεξέλιξη της Διεθνούς των Ελεύθερων Συνδικάτων) για το δικαίωμα στην απεργία. Ο Lulamile Sibanda είναι περιφερειακός πρόεδρος της NEHAWU (Ομοσπονδίας Δημόσιων Υπαλλήλων) Νότιας Αφρικής και μέλος της Γραμματείας Νεολαίας της ΠΣΟ.
Ο συνδικαλιστής της ΠΣΟ σχολιάζει στο άρθρο του την πρωτοβουλία της ITUC να απευθύνει έκκληση στα συνδικάτα να μετατρέψουν τη 18η Φλεβάρη σε Παγκόσμια Ημέρα Δράσης για το «δικαίωμα στην απεργία». Οπως σημειώνει, «η έκκληση αυτή θα ήταν αστεία, αν δεν επρόκειτο για μια μεγάλη επίδειξη υποκρισίας και ψεύτικου ενδιαφέροντος για ένα "δικαίωμα" που η ITUC και οι σημαντικότερες οργανώσεις της έχουν προ πολλού εγκαταλείψει».
Αποκαλυπτικά παραδείγματα
Ο ίδιος παραθέτει ορισμένα αποκαλυπτικά παραδείγματα για τη στάση που κρατούν μεγάλες οργανώσεις - μέλη της ITUC απέναντι στην απεργία. Αναφέρει μεταξύ άλλων: «Πόσες φορές οι συνδικαλιστές των συνομοσπονδιών της TUC στη Βρετανία, AFL - CIO στις ΗΠΑ, LO στη Σουηδία, LO στη Δανία, στη Φινλανδία, στην Αυστραλία, στην Αυστρία, στην Ελβετία κλπ. έχουν ακούσει από τις ηγεσίες τους ότι γενική απεργία δεν πρόκειται ποτέ να οργανωθεί από αυτές, επειδή είναι "πάρα πολύ πολιτική" μορφή πάλης; Ας μη λησμονούμε ότι η τελευταία γενική απεργία στη Βρετανία έγινε το 1926, στις ΗΠΑ το 1936 και στην Αυστραλία το 1976!
Ενα άλλο παράδειγμα έρχεται από τη Γερμανία. Η συνομοσπονδία DGB, που φιλοξένησε το τελευταίο συνέδριο της ITUC, ήταν εκείνη που επιτέθηκε ανοιχτά στην απεργία στον τομέα των μεταφορών το 2014 και υποστήριξε μαζί με τους εργοδότες νομοσχέδιο της κυβέρνησης που απαγορεύει το δικαίωμα της απεργίας σε μικρότερα συνδικάτα!
Επίσης, στην Ισπανία, οι κύριες Συνομοσπονδίες UGT και CCOO, που λαμβάνουν τα εκατομμύρια της κρατικής χρηματοδότησης, εργάζονται από κοινού με την κυβέρνηση κατά των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Το 2011, οι UGT και CCOO υπέγραψαν ένα "κοινωνικό συμβόλαιο" με την κυβέρνηση και την ένωση των εργοδοτών, το οποίο περιελάμβανε μια μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος που αύξησε την ηλικία συνταξιοδότησης κατά δύο έτη, από 65 σε 67. Επίσης, συμφώνησαν με τους εργοδότες να γίνουν μισθολογικές περικοπές. Φυσικά, δεν μπορούν να οργανωθούν απεργίες από αυτές τις συνομοσπονδίες ενάντια σε μια πολιτική που συν-αποφασίζουν με τους "κοινωνικούς εταίρους" τους.
Στην Ελλάδα, οργανώθηκαν πάνω από 35 πανελλαδικές και εκατοντάδες απεργίες στους κλάδους και τις επιχειρήσεις, κάτω από την πίεση των λαϊκών προβλημάτων και την παρέμβαση του ΠΑΜΕ, στη διάρκεια των τελευταίων 5 ετών. Η ηγεσία της Γενικής Συνομοσπονδίας (ΓΣΕΕ), μέλος της ITUC και της ΣΕΣ, όταν δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο για να αποτρέψει τις απεργίες, έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να υπονομεύσει την πραγματική συμμετοχή των εργαζομένων».
Εντατική συζήτηση στο πλαίσιο του ILO
Το άρθρο του Νοτιοαφρικανού συνδικαλιστή αναδεικνύει μια ακόμα ενδιαφέρουσα πλευρά με την οποία είχε ασχοληθεί και παλιότερα ο «Ριζοσπάστης», με αποκαλυπτικό δημοσίευμα. Πρόκειται για τη συζήτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη στο πλαίσιο της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO), αναφορικά με το αίτημα των εργοδοτών να παρθούν μέτρα περιστολής του δικαιώματος της απεργίας μέχρι και κατάργησή του. Ο αρθρογράφος υπενθυμίζει με νόημα ότι ο σημερινός Γενικός Διευθυντής της ΔΟΕ είναι ο πρώην γγ της ITUC, Guy Ryder.
Θυμίζουμε ότι ο ILO έχει έδρα τη Γενεύη και ιδρύθηκε το 1919, με σκοπό να θέσει διεθνείς κανόνες σχετικά με την εργασία. Από το 1946 αποτελεί εξειδικευμένο οργανισμό του ΟΗΕ. Σήμερα - και κάτω από το βάρος των αρνητικών διεθνών συσχετισμών - αποτελεί έναν οργανισμό βαθιά γραφειοκρατικό, όπου βασιλεύει κι αποθεώνεται ο λεγόμενος «κοινωνικός διάλογος» και ο τριμερής κοινωνικός εταιρισμός του καπιταλιστικού συστήματος: Οι κυβερνήσεις, η Διεθνής Ενωση των Εργοδοτών και η Διεθνής Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία (γνωστός συνεργάτης του κεφαλαίου ανά τον κόσμο), η οποία κυριαρχεί στη «Διεθνή Ομάδα των Εργαζομένων» του Οργανισμού.
Στο πλαίσιο του ILO, με πρωτοβουλία των εργοδοτικών ενώσεων, διεξάγεται τα τελευταία χρόνια μια εντατική συζήτηση γύρω από τα «όρια» του δικαιώματος στην απεργία, με σαφή στόχο τον περιορισμό του. Η συζήτηση αυτή συνεχίστηκε χτες και προχτές.
Ο ILO έχει ψηφίσει μια σειρά από διεθνείς Συμβάσεις, οι οποίες στη συνέχεια επικυρώνονται από κάθε κράτος χωριστά. Μια από τις «θεμελιώδεις» Συμβάσεις είναι η Νο 87 «Περί συνδικαλιστικής ελευθερίας και προστασίας του συνδικαλιστικού δικαιώματος», που υιοθετήθηκε το 1948, κάτω από την πίεση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας και ως αποτέλεσμα των θετικότερων διεθνών συσχετισμών που είχαν δημιουργηθεί μετά από το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου. Σ' αυτήν τη Σύμβαση αναγνωρίζεται και το δικαίωμα στην απεργία.
Αυτήν τη διεθνή Σύμβαση εργοδότες, αστικές κυβερνήσεις και «κίτρινος» συνδικαλισμός θέλουν σήμερα να αχρηστεύσουν, προκειμένου να έχουν τα χέρια τους λυμένα στην προσπάθεια που κάνουν να ξεμπερδεύουν μια κι έξω με το δικαίωμα στην απεργία.
«Λάθος ερμηνεία» (!) της σύμβασης για την απεργία
Οι εργοδότες ισχυρίζονται ότι η «Σύμβαση Νο 87» δεν περιλαμβάνει το δικαίωμα στην απεργία κι ότι γίνεται «λάθος» και «μονομερής» ερμηνεία της όλα αυτά τα χρόνια. Σε επίσημη έκθεση, ο ILO αναγνώρισε ότι «οι εργοδότες δε συμφωνούν πως υπάρχει το δικαίωμα στην απεργία στη Σύμβαση Νο 87» και μ' αυτόν τον τρόπο νομιμοποιούν την αμφισβήτηση της συγκεκριμένης Σύμβασης από τους εργοδότες, σε ό,τι αφορά την απεργία.
Οι εργοδότες επανήλθαν σε επόμενες συνεδριάσεις για να ισχυριστούν ότι «δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά, ούτε μία πρόβλεψη στο δικαίωμα στην απεργία και τη συλλογική δράση στη Σύμβαση 87». Αναφέρουν, επίσης, ότι η αναγνώριση του δικαιώματος στο πλαίσιο της συγκεκριμένης Σύμβασης σημαίνει ότι «οι κυβερνήσεις δεν είχαν νομική βεβαιότητα ως προς το τι συμφωνούσαν με την επικύρωσή της»!
Οι εργατοπατέρες βάζουν σταθερά πλάτη στην υπονόμευση του δικαιώματος στην απεργία, αναγνωρίζοντας το «βάσιμο» των αιτιάσεων που θέτουν οι εργοδότες. Τελευταίο επεισόδιο είναι η πρόταση που κατέθεσε η ITUC στο πλαίσιο του ILO να παραπεμφθεί και να απαντηθεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το ερώτημα αν θα πρέπει να υπάρχει το δικαίωμα στην απεργία και ποιοι «περιορισμοί» θα πρέπει να ισχύουν!
Αυτό σημαίνει ότι η ITUC θέλει να παραπέμψει ένα θεμελιώδες εργατικό δικαίωμα, που έχει κατακτηθεί με αιματηρούς αγώνες, σε ένα συμβουλευτικό, δικαστικό όργανο, το οποίο δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ουδέτερο.
Την κίνηση αυτή της ITUC υποδέχτηκε με μεγάλη ικανοποίηση και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Σε συνεδρίαση που έγινε στις αρχές του μήνα στο Ευρωκοινοβούλιο, σχετικά με «τη συζήτηση που διεξάγεται στο πλαίσιο του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας για το δικαίωμα στην απεργία», η Επίτροπος Απασχόλησης, Μ. Τάισεν, ενίσχυσε την εργοδοτική επίθεση, δηλώνοντας ότι η ΕΕ αναμένει τα αποτελέσματα της ανεπίσημης τριμερούς συνάντησης του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας στα τέλη Φλεβάρη και τη σχετική γνωμάτευση από το Διεθνές Δικαστήριο «αν το απεργιακό δικαίωμα είναι νομικά κατοχυρωμένο».
Η «ανεπίσημη» αυτή συνεδρίαση έγινε χτες και προχτές στη Γενεύη. Η επίσημη αιτιολογία που δίνει η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας γι' αυτήν τη συνεδρίαση είναι ότι ετοιμάζει την εισήγηση που θα αποτελέσει βάση για συζήτηση στη συνεδρίαση του ΔΣ του ILO, που είναι προγραμματισμένη για τις 6 - 25 Μάρτη. Στην πραγματικότητα, κυβερνήσεις, εργοδότες και ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες αποφάσισαν να προτείνουν την παραπομπή της ερμηνείας της «Σύμβασης No 87» στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Θέλουν τους σκλάβους να παραμείνουν σκλάβοι
Μετά απ' όλα αυτά, ο Lulamile Sibanda εύστοχα σημειώνει στο άρθρο του:
«Τώρα που ο ρεφορμισμός έχει επικρατήσει στις ηγεσίες πολλών - παλιά αγωνιστικών - συνομοσπονδιών, αποδυναμώνοντας το συνδικαλιστικό κίνημα, τώρα που οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις έχουν παραβιάσει κατ' επανάληψη το δικαίωμα της απεργίας, φυλακίζουν ηγέτες των εργαζομένων και απαγορεύουν τις απεργίες χωρίς καμιά διαμαρτυρία από την ITUC και τις κύριες οργανώσεις της, τώρα που η ITUC έχει στρώσει το κόκκινο χαλί για τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις να πατήσουν πάνω στα δικαιώματα των εργαζομένων και να γίνουν τόσο αδίστακτοι, ώστε να ζητήσουν ακόμη και την πλήρη νομοθετική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας, τώρα η ITUC καλεί για μια παγκόσμια μέρα δράσης!
Και γιατί καλούν σε μια παγκόσμια μέρα δράσης; Για να συνεχίσουν να υπηρετούν τον πραγματικό σκοπό τους ως μακρύ χέρι των εργοδοτών και των κυβερνήσεων μέσα στο εργατικό κίνημα. Η ITUC υπάρχει προκειμένου να ελέγχει και να διαχειρίζεται την αναπόφευκτη οργή και αγανάκτηση των εργαζομένων κατά της αντεργατικής πολιτικής, ώστε να διοχετεύεται σε αβλαβείς αγώνες που θα μπορούσαν κάποια στιγμή να καταφέρουν να μακιγιάρουν τον καπιταλισμό, αλλά ποτέ δε θα αμφισβητήσουν το μηχανισμό που δημιουργεί τα προβλήματα στους εργαζόμενους.
Αυτός δεν είναι άλλος από την αντίφαση μεταξύ κοινωνικοποίησης της παραγωγής και της ατομικής ιδιοποίησης του πλούτου, της εκμετάλλευσης με σκοπό το κέρδος. Με άλλα λόγια, οι σκλάβοι πρέπει να παραμείνουν σκλάβοι. Ισως μπορούν να φτιάξουν συνδικάτο, να οργανώσουν διαμαρτυρίες και να γίνουν εκσυγχρονισμένοι σκλάβοι, αλλά θα πρέπει να παραμείνουν σκλάβοι!
Η ΠΣΟ, αντιθέτως, λέει ότι το δικαίωμα στην απεργία μπορεί να προστατευτεί και να ανακτηθεί στην πράξη, από την άσκηση του δικαιώματος στην απεργία και από τον ενωμένο και ταξικό αγώνα των εργαζομένων».
Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου