ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΕΛΛΑΔΕΣ ΑΝΕΔΕΙΞΕ Η ΚΑΛΠΗ

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Ήταν θέμα αξιοπρέπειας ενός λαού που είχε καταδυναστευτεί πλέον των δέκα και όχι των πέντε ετών που ψευδώς διέσπειραν οι ψιττακοί από το παραμορφωτικό γυαλί της τηλοψίας όλη τη νύχτα χθες.. Αξιοπρέπεια ωστόσο που δεν αφορούσε όλο τον λαό παρά ένα τμήμα του το οποίο οριακά πλειοψηφούσε. Γι αυτό και όχι μόνον δεν θριαμβολογώ αλλά έχω περιέλθει σε βαθιά περισυλλογή. 

Ας ιεραρχήσουμε για λόγους οικονομίας την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, ως τον κοινό παρανομαστή των πολιτικών αιτουμένων μιας χώρας αλυσοδεμένης στα δεσμά των τοκογλύφων (μεγάλο εγχώριο και αλλοδαπό κεφάλαιο – και ευρωπαϊκά ιερατεία) και ένα λαό, που τραβά κουπί από τ’ αμπάρια της σε συνθήκες γαλέρας. Για να συμπεράνουμε κατά ποιο τρόπο εκφράστηκε το αίτημα αυτό από τη κάλπη, θα πρέπει να συσχετίσουμε τις πολιτικές δυνάμεις που ανέδειξε αυτή με το πρόγραμμά τους. 


Η Νέα Δημοκρατία που με αμυχές εξήλθε του εκλογικού πολέμου είχε κατά κοινή ομολογία τεθεί , έργω λόγω, στις υπηρεσίες της εγχώριας και ευρωπαϊκής ελίτ που έχει μετατρέψει τον τόπο σε μεσαιωνικό δουκάτο. Για τη στάση αυτή τιμήθηκε δια της ψήφου σχεδόν του ενός τρίτου από το εκλογικό σώμα. Κοντά στα δυόμιση εκατομμύρια ψηφοφόρους. 

Δεδομένου ωστόσο πως το κεφάλαιο στη χώρα αυτή δεν εκφράζεται παρά μόνον από τις διακόσιες οικογένειες της ρέμπελης Μυκόνου, (θα προσέξατε τι ψήψισε το μπουρδελονήσι) αναγκάζομαι να προσχωρήσω εν μέρει στην άποψη ενός παλαιού βουλευτού της ΕΡΕ του Ροδόπουλου ο οποίος κατά τρόπο κυνικό είχε δηλώσει ότι: 

« Αφού απορείτε για το που βρίσκει η ΕΡΕ τη πάγια βάση του 35% σε όλες τις εκλογές να σας το εξηγήσω εγώ: Το δέκα τοις εκατό αφορά το κεφάλαιο και την ακολουθία του που δεν είναι άλλη από την εργατική αριστοκρατία. Το άλλο δέκα παραπέμπει στον γνήσιο ορεσίβιο αναλφάβητο και το υπόλοιπο είναι ο μικροαστός του ρουσφετιού και ο χριστιανός που τρομοκρατείται από τον Μαρξιστικό αθεϊσμό!» 

Όπως θα διαπιστώσατε και εσείς από το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών αν προστεθούν τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας και του πολιτικού τσίρκου που ονομάζεται Ποτάμι, δικαιώνεται κατά πανηγυρικό τρόπο ο Ροδόπουλος πενήντα πέντε χρόνια μετά παρά το ότι ο γνήσιος ορεσίβιος αναλφάβητος ως είδος έχει εξαφανιστεί από την δεκαετία του 1980. 

Αντικαταστάθηκε ωστόσο επαξίως τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά από τον απολιτίκ εκπρόσωπο των «δήθεν» κατά τις δεκαετίες του 1990 και 2000. Σε ότι δε αφορά την εργατική αριστοκρατία, αυτή βρήκε τη πολιτική διέξοδό της στο Ποτάμι επειδή αποστρέφεται το λούμπεν προλεταριάτο απ’ όπου κι αν αυτό προέρχεται και στο Πασόκ των εκσυγχρονιστών από κεκτημένη ταχύτητα. 

Αν διερωτάσθε γιατί δεν προσθέτω στα εκλογικά ποσοστά της δεξιάς και τη Χρυσή Αυγή, που βούτηξαν συνειδητά τα χέρια τους στο αίμα του Φύσσα ψηφίζοντάς την πεντακόσιες χιλιάδες έλληνες, διευκρινίζω πως: 

Κάτι τέτοιο θα ήταν παντελώς αυθαίρετο δεδομένου πως το «δημοκρατικό τόξο» και η εν λόγω εγκληματική πολιτική συμμορία τρέφουν μεταξύ τους σχέσεις μίσους και αγάπης. 

Για το δημοκρατικό τόξο είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι που τους θέλουν αλλά ως την πόρτα της αυλής τους. Ο λόγος βρίσκεται στο ότι είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να στρέψουν τα όπλα και το μίσος τους κατά των αφεντάδων τους. Μόνο που δε θα το κάνουν υπό την έννοια μιας επαναστατικής ηθικής, αλλά για την αρπαγή του πλούτου και της εξουσίας.

Τι υπολείπεται λοιπόν; Οι πολιτικοί σχηματισμοί των Σύριζα, ΚΚΕ, Ανεξαρτήτων Ελλήνων, Ανταρσύα και μερικοί αδιόρθωτα ρομαντικοί επαναστάτες της άκρας αριστεράς που οι επί μέρους διαφορές μεταξύ τους ωστόσο είναι προφανείς και εμφανείς…

 Παρ’ όλ’ αυτά πρόκειται για τους μόνους αριθμητές του αιτούμενου ως κοινού παρανομαστή. Της εθνικής αξιοπρέπειας και της λαϊκής κυριαρχίας και μένει αυτό να το αποδείξουν και στην πράξη για να γίνουν το πλειοψηφικό ρεύμα που επιδιώκουν. 

Διαφορετικά όπως θα έχετε αντιληφθεί οι εκλογές θα αναδεικνύουν πάντα πολλές και διαφορετικές ελλάδες επί των οποίων θα βασιλεύουν εσαεί οι ελέω τοκολγύφων ανθυποϋπάλληλοί τους..