Ο ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΣΑΜΑΡΑ - ΚΑΖΑΜΙΑ

του Διονύση Ελευθεράτου

Ένας διάλογος κάπως παράλογος – ή μήπως όχι και τόσο;

Θυμωμένη ακούστηκε η φωνή του Αντώνη Σαμαρά. Άρχι­σε να τρέμει τόσο, ώστε λίγο έλειψε να του πέσει από το χέ­ρι το ακουστικό του τηλεφώ­νου. 
«Είσαι θρασύτατος, το ξέρεις; Σου ζητώ μερικές θετικές προβλέψεις για μένα, να φτιά­ξουμε λίγο το κλίμα πριν από τις εκλογές, για το καλό της Ενωμένης Ευρώπης. Και συ αρ­νείσαι; Ποιος νομίζεις ότι είσαι, Καζαμία; Σε τελική ανάλυση ένας απατεωνάκος είσαι…».


ΚΑΖ.: Όπως το είπες, με υποκοριστικό. Απατεωνάκος. Αλλά εγώ δεν κατέστρεψα τη ζωή κανενός. Ούτε έταζα στους κατεστραμ­μένους ανάκαμψη κάθε πεντάμηνο. Εγώ παί­ζω με τη φαντασία των ανθρώ­πων όχι με το αληθινό μέλλον τους. Μα δεν μου λες, με προ­σβάλλεις έτσι την ώρα που ζη­τάς χάρη; Έχεις χάσει την μπά­λα, το ξέρεις;

Α.Σ. (πιο ήρεμος): Έλα τώ­ρα, μην το παίρνεις προσωπικά. Εδώ προσβάλλω τη νοημοσύ­νη εκατομμυρίων συμπατριω­τών μου την ώρα που τους ζη­τάω ψήφο. Είναι το στιλ μου. Λοιπόν, θα το σκεφτείς;

ΚΑΖ.: Όχι. Για πολλούς λό­γους. Πριν απ’ όλα με έχεις ακυρώσει εσύ. Προτού βγάλω πόρισμα για το μήνα Ιανουά­ριο κάθεσαι και λες ότι οσμίζε­σαι πως θα κερδίσεις τις εκλο­γές, κουνώντας το χέρι σου κά­τω από τη μύτη σου… Και πώς διάολο το οσμιζόσουν; Τι ήταν; Κάπνα από την αιθαλομίχλη; Πρώτα εκτοπίζεις έτσι τους επαγγελματίες του είδους σαν κι εμένα και κατόπιν ζητάς τη βοήθειά μου; Πας καλά;

Α.Σ.: Όχι, αν πήγαινα καλά δεν θα μιλούσα­με τώρα. Αλλά, να ξέρεις, δεν κορόιδευα όταν έλεγα ότι οσμιζόμουν εκλογική νίκη. Μιλού­σα στη ΝΕΡΙΤ. Ξέρεις, όταν αντικρίζω αυτά τα παιδιά, όλα τα βλέπω θετικά, όντως. Βλέ­πω στα μάτια τους καλοσύνη και δέος για μέ­να και προς στιγμή σκέφτομαι ότι μπορεί και να εκπροσωπούν τα αισθήματα όλης της κοι­νωνίας…

ΚΑΖ.: Ναι, ξέρω, έχεις επιπλέον την ευχέ­ρεια να τελειώσεις εσύ όποτε και όπως θέλεις τη συνέντευξη. Την κοινωνία όμως την τελειώ­νεις την ίδια, άρα είναι κομματάκι δύσκολο να εκπροσωπούν οι ΝΕΡΙΤες σου τους λοιπούς συμπολίτες σου.

Α.Σ. («ανάβει» πάλι): Άκου, δεν σου τηλε­φώνησα για να διαπιστώσω πόσα ξέρεις για την Ελλάδα. Σου ζήτησα να δείξεις ευρωπαϊ­κή υπευθυνότητα κι εσύ αρνείσαι με τη δικαι­ολογία ότι μπήκα στα χωράφια σου. Αυτό εί­ναι συντεχνιακή λογική και…
ΚΑΖ. (τον διακόπτει απότομα): Σταμάτα, πάλι πήρες φόρα. Σου είπα, είναι πολλοί οι λόγοι. Δεν με ακυρώνουν μόνο οι δικές σου, προσωπικές αυθαιρεσίες. Ολόκληρο το σύ­στημα που σε στηρίζει με ανταγωνίζεται.

Α.Σ.: Δηλαδή;

ΚΑΖ.: Κοίτα, ένα τμήμα της πραμάτειας μου είναι σουρεαλιστικό, για να «ξεφεύγει» ο κόσμος. Ε, δεν γίνεται να διαβάζω π.χ. στο Ίντερνετ ρεπορτάζ του Βήματος με τίτλο «Οι κάλπες πάγωσαν τις προσδοκίες για αυξήσεις μισθών και προσλήψεις» και μετά να πρέπει να πουλήσω στην ελληνική αγορά δικό μου σου­ρεαλιστικό εμπόρευμα. Έτρεφε δηλαδή πολύς κόσμος στην Ελλάδα τού 1,5 εκατομμυρίου ανέργων προσδοκίες για μισθολογικές αυξή­σεις και προσλήψεις μέχρι και την 28η Δε­κεμβρίου και «πάγωσαν» όλα αυτά την 29η;

Α.Σ.: Μα…

ΚΑΖ.: Μη με διακόπτεις. Όπως ξέρεις, εγώ κατάγομαι από την Ιταλία – έτσι τουλάχιστον πιστεύει ο κόσμος. Ε, λοιπόν σου λέω πως αν η ιταλική κοινωνία βίωνε όσα και η ελληνι­κή και «έσκαγε» ένας τέτοιος τίτλος εφημε­ρίδας, ο Ντάριο Φο θα ’χε γράψει καλό ευ­θυμογράφημα και τα σόσιαλ μίντια θα είχαν κατακλυστεί από ανέκδοτα. Δεν μου αφήνετε χώρο στο σουρεαλιστικό σκέλος αλλά ούτε και στο πραγματιστικό – πραγματολογικό. Τι στην ευχή θέλεις να προβλέψω για μια χώρα για την οποία τα στελέχη σου λένε ότι θα με­τακομίσει στην υποσαχάρια Αφρική την επο­μένη των εκλογών, εάν ηττηθείτε; Εδώ ανα­παράγετε σε ελληνική εκδοχή την παρεξηγη­μένη προφητεία των Μάγια, δεν με αφήνετε να κάνω τη δουλειά μου και κατόπιν μου τη­λεφωνείς και ζητάς τη βοήθειά μου. Ποιος εί­ναι λοιπόν ο θρασύς; Εγώ ή εσύ;

Α.Σ. (σε «γλυκό» τόνο): Κοίτα, στη μελλο­ντολογία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αναγνωρί­ζω ότι η εσχατολογία που αναπτύσσουμε σε εξοργίζει και σε περιορίζει. Θα διορθωθούν όμως τα πράγματα, εάν αρθούν οι λόγοι αυ­τής της εσχατολογίας. Να στο πω απλά: βοή­θησέ με να κερδίσω τις εκλογές με μια απλή πρόβλεψη ότι είμαι φαβορί. Να πάρουν λίγο θάρρος οι δικοί μου. Κι αν τις κερδίσω, θα ασχολείσαι με την Ελλάδα όπως με κάθε κα­νονική χώρα.

ΚΑΖ.: Αδύνατον. Το είπες ήδη. Είμαι απα­τεωνάκος όχι απατεώνας ολκής για να ανα­κοινώσω ότι σε θεωρώ επικρατέστερο για νι­κητή. Αν πω κάτι τέτοιο θα μου κρεμάσουν κουδούνια. Θα χαντακωθώ επαγγελματικά. Εκτός εάν νομίσουν ότι κάνω πλάκα, αλλά σε αυτήν την περίπτωση εσύ θα ζημιωθείς, δεν θα ωφεληθείς.

Α.Σ.: Ε, τότε ίσως πρέπει να δούμε ένα εί­δος επαγγελματικού αναπροσανατολισμού για σένα…

ΚΑΖ.: Ορίστε;

Α.Σ.: Άκου, amicomio. Αν με βοηθήσεις με μια απλή, σοβαροφανή, γ…νη πρόβλεψη, αν τυχόν καταφέρω να κερδίσω τις εκλογές, μπορώ να σου δώσω υπουργείο Οικονομικών. Γιατί όχι; Έχουν δουλέψει εδώ ιταλοί ποδο­σφαιριστές και προπονητές. Γιατί όχι και ένας υπουργός ιταλικής καταγωγής, που έχει πανο­ραμική άποψη για όλον τον κόσμο;

ΚΑΖ.: Πλάκα μου κάνεις, έτσι;

Α.Σ.: Καθόλου. Θα σε παρουσιάσω σαν καλό συνδετικό κρίκο με τον Μάριο Ντρά­γκι, που ’ναι Ιταλός. Θα σε παρουσιάσω συ­νάμα σαν στοιχείο «συνεργασίας του Νότου». Σκέφτομαι ήδη και το σλόγκαν: «Ο άνθρωπος που διαβάζει τα άστρα θα οδηγήσει στους ου­ρανούς την ελληνική οικονο­μία».

ΚΑΖ.: Άσε, έχω καλύτερο: «Δίνουμε στους δανειστές τον ουρανό με τ’ άστρα, αλλά κατό­πιν σκληρών διαπραγματεύσε­ων κρατήσαμε μερικά, για να τα διαβάζει ο υπουργός μας». Σί­γουρα κάνεις πλάκα, Αντώνη. Εάν πάλι είσαι τόσο απελπισμέ­νος και σοβαρολογείς, η απά­ντηση είναι και πάλι όχι. Δεν αντέχω να λέω όσα ψέματα θα ήθελες…

Α.Σ.: Ρε συ, πού κολλάς, πάλι; Δεν σου ζητάω να κά­νεις ψεύτικες προβλέψεις για τα οικονομικά. Θα το αναλά­βουν άλλοι αυτό. Από σένα θέ­λω μόνο να κάνεις έξυπνη επι­κοινωνιακή διαχείριση των ήδη υπαρχόντων οικονομικών δε­δομένων.

ΚΑΖ.: Α, κατάλαβα. Να λέω δηλαδή πως στο τάδε επτάμηνο οι ξένες επενδύσεις αυξή­θηκαν κατά 300%. Να νομίζει ότι ο κόσμος ότι όπου να ’ναι δημιουργούνται θέσεις εργασίας κι εγώ να αποκρύπτω ότι όλο αυτό το χρήμα αντιστοιχεί στη ροή για αυξήσεις κεφαλαίων θυγατρικών εταιρειών ξένων επιχειρήσεων. Όχι, φίλε μου, στο είπα ήδη: δεν σκοπεύω να αναβαθμιστώ από την κατηγορία του «απατε­ωνάκου» σε υψηλότερη.

Α.Σ. (συντετριμμένος): Ώστε λοιπόν αρνεί­σαι κι εσύ να με βοηθήσεις…

ΚΑΖ.: Κοίτα, κάτι μπορώ να κάνω για σέ­να. Να αρνηθώ να προβώ σε προβλέψεις, συ­νολικά για τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Να απο­σιωπήσω πριν από τις εκλογές τις εκτιμήσεις μου για σένα και για τον Βενιζέλο. Άντε, θα βγω και θα δηλώσω πως αφήνω ανεπηρέα­στο τον ελληνικό λαό – κάποια αρλούμπα θα σκεφτώ. Αν και, μεταξύ μας, θα είναι δύσκολο να δικαιολογήσω πειστικά ενώπιον των δημο­σιογράφων αυτό το «εμπάργκο» που θα κάνω για την Ελλάδα.

Α.Σ. (ανακουφισμένος): Είναι απλό. Θα κανονίσω να τα πεις σε συνέντευξη στη ΝΕ­ΡΙΤ. Εκεί κανείς δεν θα σου κάνει δύσκολη ερώτηση.

Ο Καζαμίας συμφώνησε και κατέβασε το ακουστικό, χωρίς να πει αυτό που σκεπτόταν: «Εάν το 1815 υπήρχε στη Γαλλία ΝΕΡΙΤ, ο Ναπολέοντας θα είχε παρουσιάσει τη μάχη του Βατερλό σαν κάτι μεταξύ νίκης και ισο­παλίας».