ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Επ’ ευκαιρία του υπό το σύνθημα ή εγώ ή το χάος αυτοκρατορικού διαγγέλματος Σαμαρά, προτείνω να επιμείνουμε στο χάος. Κυρίως επειδή το άτομο «πρωθυπουργός» του προτεκτοράτου, εκφώνησε έναν λόγο που μόνον τα άρθρα και οι συμπλεκτικοί σύνδεσμοι ανταποκρίνονταν στην αλήθεια. Αντιθέτως με το χάος που ότι συμβαίνει έστω και εν αταξία, όπως εν πάσι περιπτώσει την αντιλαμβάνεται ο καθένας εξ ημών, είναι αληθές.  Ανεξαρτήτως έτσι του γεγονότος της εμετικής επανάληψης της συνήθους τρομοκρατίας, (περί λιμών, σεισμών και καταποντισμών), σε περίπτωση που η δεξιά των εθνικών δεινών  χάσει τις εκλογές, για πολλοστή φορά απέκρυψε τρεις βασικές παραμέτρους των «δυσμενών» οικονομικών -και ως εκ τούτων κοινωνικών και πολιτειακών- συνθηκών. Πρώτον δεν είπε -αν και ξέρει- ούτε κουβέντα για το ποιος είναι ο κυρίως υπεύθυνος της σύστασης του χρέους, εκτός αν συντάσσεται με την Παγκάλια θέση του «όλοι μαζί τα φάγαμε». Και επίσης γιατί αυτό παρά τη σφαγή του λαού από τους γνωστούς εκδοροσφαγείς δεν απομειώθηκε. Δεύτερον κράτησε ακόμη μια φορά  κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα σε σχέση με το ποιος είναι αυτός στον οποίο μεταγγίζεται αχρεωστήτως το πλεονάζον αίμα του ελληνικού λαού. Και τρίτον αν πράγματι τα μνημόνια σκλαβιάς του λαού έχουν ημερομηνία λήξης ή στην πραγματικότητα πρόκειται περί μακράς διαρκείας και πλήρους  επικίνδυνων συντηρητικών πολιτικής τροφής. Επειδή εξ’ όσων έχουν γίνει ως τώρα γνωστά, εκκρεμούν δεκαεννιά σημεία θανάτου μεταξύ των υποχρεώσεων  που έχει ο ίδιος αναλάβει έναντι των τοκογλύφων, τα οποία στην περίπτωση μετάλλαξής τους σε νόμους του κράτους, θα προκύψει νομοτελειακά η πλήρης διάλυση του ήδη ημιδιαλυμένου κοινωνικού μας ιστού. Άρα ζούγκλα. Όταν επομένως δηλώνει δημοσίως πως οι «θυσίες» στις οποίες οδηγήθηκαν εκόντες άκοντες οι Έλληνες, "πιάνουν τόπο", απλώς –για μια ακόμη φορά και αντιστάσεως μη ούσης - ψεύδεται.  Τα ψέματα όμως τελείωσαν. Σήμερα θα κληθούν οι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου ν’ αποφασίσουν οριστικά με ποιον είναι. Με την δημοκρατία ή με τον δημοκρατικό φερετζέ. Στη πρώτη περίπτωση θα πρέπει να πετάξουν στον σκουπιδοφάγο του πολιτισμικού μας νεροχύτη όλες τις περί σωτηρίας επικλήσεις από τους «ελεγχόμενους» σωτήρες και να οδηγήσουν τη χώρα σε εκλογές, ώστε να αποφασίσει ο λαός –αν ακόμη υφίσταται ως περιεχόμενο ο όρος αυτός- βάζοντας κάθε διαπλεκόμενο κατεργάρη στον πάγκο του. Στη δεύτερη θέτουν εκ νέου την δημοκρατία στο απόσπασμα, αναλαμβάνοντας εξ ολοκλήρου την ταπεινωτική ενοχή της ηθικής αυτουργίας στο έγκλημα αυτό.