ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΚΑΣ

Ευγένιος Ανδρικόπουλος
 
Σε σάκο του μποξ που δέχεται αλλεπάλληλα πολιτικοοικονομικά γρονθοκοπήματα στο ρινγκ των τοκογλυφικών ιερατείων μετασχηματίστηκε ο λαός.  Το -υπό τη Λουθηριανή ονομασία «μεταρρυθμίσεις»- στημένο παιχνίδι εξόντωσης των παρείσακτων λαών που ραδιουργεί ο καπιταλισμός αμέσως μετά τη παλινόρθωσή του στις Σοβιετικές Δημοκρατίες, αποκαλύπτεται παρά την ένοχη σιωπή τους, στα  επί των Παρισίων τεκταινόμενα των «διαπραγματευτών» του πειραματόζωου.

 Η υπό την επινόηση του «δημοσιονομικού κενού» συζήτηση, δεν κρύβει τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από τη κατεδάφιση του κορυφαίου κοινωνικού οχυρού,  που καλείται ασφαλιστικό και αφορά στην ίδια τη ζωή του λαού.


 Πρόκειται για την τελευταία γραμμή άμυνας των εργαζομένων και δεν είναι τυχαίο πως για να την υπονομεύσουν, περνούν από τη βουλή νομοθετήματα αποδόμησης του συνδικαλισμού, τον μόνο –παρά τα όποια προβλήματά του- εναπομείναντα θεσμό, πίσω από τον οποίο μπορεί ακόμη να συνταχθεί αποτελεσματικά κατά του καθεστώτος των τοκογλύφων ο λαός.
Και πότε;


Όταν εκ παραλλήλου συστήνουν έναν μόνιμο μηχανισμό μείωσης των συντάξεων- επικουρικών και κύριων- τη στέγαση του οποίου θα παρέχει ένα υπερταμείο. Το ΙΚΑ.  Σε αυτό θα ενσωματώσουν σταδιακά όλα τα ταμεία εξισώνοντας τις ασφαλιστικές περιθαλπτικές και εν γένει προνοιακές παροχές τους προς το ναδίρ, για να καταστεί το όνειρο μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης κατά τη τρίτη ηλικία ένας αιματηρός εφιάλτης. Κάτι σαν τη νύχτα του Πέτρου της Αραγωνίας.


 Δεν είναι έτσι τυχαίο ότι ο αποκεφαλισμός -κατά τα πρότυπα των Τζιχαντιστών- του ασφαλιστικού, έρχεται σε μια ιστορική συγκυρία που τόσο το κεφάλαιο όσο και οι πολιτικοί εκπρόσωποί του στο Ευρωμπορντέλο εκτιμούν πως διαθέτουν τον απαραίτητο συσχετισμό δυνάμεων για να το επιτύχουν.
 
 Μόνη τους έγνοια οι ανεξέλεγκτες κοινωνικές αντιδράσεις τις οποίες τείνουν να προλάβουν μέσα από τη νέα κοινοβουλευτική τερατογένεση που κατ’ ευφημισμό καλούν συνδικαλιστικό νόμο στη βάση του οποίου:


Καταργείται κατ’ ουσία το δικαίωμα στην απεργία κάτι που θα συρρικνώσει και θα περιθωριοποιήσει πολλά πρωτοβάθμια σωματεία αλλά και ανεξάρτητες συλλογικότητες, η συγκέντρωση πλειοψηφιών στις συνελεύσεις των οποίων είναι κατά κανόνα πρακτικά αδύνατη. 

Ταυτοχρόνως επαναφέρεται σε θέση μάχης το καταργηθέν από το 1982 εργοδοτικό λοκ άουτ ενώ επιβάλλεται η δικαστική και αστυνομική καταστολή στους χώρους εργασίας. Όλα σε ένα..

Απόδειξη της ολοκλήρωσης της καταστροφής με την εξαφάνιση ακόμη και των ερειπίων που άφησαν ως αυτή τη στιγμή όλες οι «μνημονιακές» κυβερνήσεις στις συνθήκες εργασίας , είναι το έγγραφο του υπουργείου Εργασίας προς την τρόικα το σχέδιο για το ασφαλιστικό, υπό τον τίτλο Διοικητική Αναδιοργάνωση των Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης.


 ‘Εγγραφο που αποκάλυψε η Αυγή και που στηρίζεται σε ένα από τα πλέον «μαύρα» σενάρια της «μελέτης» του ΚΕΠΕ για την «οριζόντια διοικητική και λειτουργική ενοποίηση» και περιλαμβάνει τη διοικητική (κάθετη) συγχώνευση όλων των ταμείων επικουρικής ασφάλισης και εφάπαξ παροχών στο ΙΚΑ.


Αυτό όμως που εντέχνως κρύφθηκε είναι πως από το 1990 και εντεύθεν, υπάρχει μια στρατηγική συνέχεια στη γραμμή της ΕΕ και του ευρωπαϊκού και εγχώριου κεφαλαίου στο ροκάνισμα μέχρι τελικής κατάργησης των εργατικών δικαιωμάτων, στη δουλειά, τις κοινωνικές παροχές, την κοινωνική ασφάλιση. Οι βασικές κατευθύνσεις των «μεταρρυθμίσεων» στην κοινωνική ασφάλιση προωθούνται μέσω δύο δρόμων.


Ο πρώτος είναι ο άμεσος, ο θεσμικός η ψήφιση νόμων από τους κυβερνώντες. Από την εποχή της έκθεσης Σπράου (δεκαετία 1990) μέχρι το νομοσχέδιο Γιαννίτση (2001) και από το νόμο Ρέππα (2002) μέχρι το νόμο Πετραλιά (2008) και τους όψιμους μνημονιακούς αντιασφαλιστικούς νόμους, οι κυβερνήσεις θεσμοθετούν την αποδόμηση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Ο δεύτερος δρόμος είναι ο έμμεσος: δρομολογώντας τετελεσμένα μέσα από συνολικότερες οικονομικές και κοινωνικές ανατροπές. Η γενικευμένη ανεργία, η ελαστικοποίηση της εργασίας, η μαύρη κι ανασφάλιστη εργασία, τα βάουτσερ και οι πενταμηνίτες, τα κουρέματα των αποθεματικών των ταμείων και η ανεξέλεγκτη εισφοροδιαφυγή και εισφοροκλοπή έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό υλικό στα θεμέλια του ασφαλιστικού συστήματος αλλά και στις εργατικές συνειδήσεις.

Αυτοί οι δυο δρόμοι αλληλοτροφοδοτούνται, αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοεξυπηρετούνται, έτσι ώστε ό,τι δεν επιτυγχάνεται μέσω του ενός να εξασφαλίζεται μέσω του άλλου. Το πραγματικό πλαίσιο των ανατροπών μπορεί να κατανοηθεί μόνο εάν συνεκτιμηθούν οι δύο αυτές πλευρές στη διαλεκτική τους αλληλεπίδραση. Δηλαδή:

Μειώνονται τα ποσά των συντάξεων ώστε να αποτελούν ένα μόνο μικρό ποσοστό του μισθού που έπαιρνε ο εργαζόμενος προτού συνταξιοδοτηθεί. Αυτό αποτελεί κεντρική επιδίωξη των επιχειρούμενων αλλαγών, με βάση και την επιβεβλημένη «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος».

Όχημα για την υλοποίηση αυτού του στόχου είναι η ενοποίηση με την προς τα κάτω βύθιση και δια μέσου των συγχωνεύσεων όλων των μικρότερων και σε πολλές περιπτώσεις οικονομικά εύρωστων ταμείων, σε ένα  υπερταμείο ασφαλιστική παράγκα, το ΙΚΑ.


Από τα 327 ταμεία του 1990 φτάσαμε στα 230 το 1997 και στα 13 (κύριας και επικουρικής ασφάλειας) το 2008 με το νόμο Πετραλιά. Τώρα, στο μεγαλύτερο ασφαλιστικό ταμείο κύριας ασφάλισης, το ΙΚΑ, θα ενταχθούν τα εναπομείναντα επικουρικά και τα ταμεία εφάπαξ παροχών, όπως ΕΤΕΑ (Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης, όπου έχουν ενταχθεί ταμεία του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα), το ΤΑΠΙΤ (Ταμείο Πρόνοιας Ιδιωτικού Τομέα), το ΤΑΥΤΕΚΟ (Ταμείο Ασφάλισης Εργαζομένων στις Τράπεζες και τις ΔΕΚΟ) και το ΤΠΔΥ (Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων). Με λόγια απλά.. Οι συνταξιούχοι από τούδε και στο εξής θα βουλιάζουν σε απύθμενα βάθη, δεν θα ζουν, θα επιβιώνουν αναπνέοντας με το καλάμι σαν τους Βιετκόγκ!!


Το τοπίο που ήταν ήδη μουντό ξεκινά από σήμερα να σκοτεινιάζει επειδή τα πολιτικά υποχείρια των τοκογλύφων προκάλεσαν έκλειψη στον ήλιο της ζωής. Το μόνο φως που μπορεί πλέον να προκύψει θα προέλθει από τους λαϊκούς αγώνες. Από μια οργανωμένη και παρατεταμένη λαϊκή αντεπίθεση της οποίας ο στόχος θα είναι ένας και μοναδικός. Η ανατροπή τους.