Ανωνύμου του Έλληνος
Φτιάξανε, λέει, κουμπαρά με πολύ μπαγιόκο, ώστε το σύστημα της υποτέλειας να εξαγοράσει, όσους λείπουν μέχρι το μαγικό νούμερο 180, να βγει νέος Παππούλης, να εξαντλήσει την τετραετία και να αποτελειώσει τον όχλο της Αποικίας η παρούσα συμμορία, που κατ΄ εντολήν των ξένων επιβητόρων παριστάνει την κυβέρνησή της! Ακούστε ρε τί βάζουν στ’ άρρωστα μυαλά τους αλήτες συνωμοσιολόγοι!
Ρε, άντε πάτε σε ψυχίατρο. Ακούς εκεί πουλημένοι βουλευτές! Με χοντρό κουμπαρά; Πότε, ρε χαχόλοι συκοφάντες, πότε άλλοτε στην πολιτική σκηνή συνέβη τέτοια ασκήμια; Ποτέ, ουδέποτε! Κουμπαράς;
Αρκεί μόνο η κομματική, βουλευτική επιβίωση κάθε λεγάμενου, συν κανένα υφυπουργιάκι για κάνα εξάμηνο! Μπορούν οι σύμμαχες εταίρες, ρε χαζοβιόληδες, εν μέσω μεγάλης και διαρκούς κρίσης να σπαταλάνε τα ωραία τους «σκληρά» λεφτά, που δεν τρώγονται πλέον με τίποτα, για αγοροπωλησίες στην Γκραικυλία;
Καλά δεν έχετε νιονιό, δεν ανθίζεστε; Τζάμπα θυσιάζονται τα κοινοβουλευτικά μας παλικάρια για την σωτηρία της μητέρας πατρίδας! Αφιλοκερδώς, με συμβολικά δωράκια από ξένους επιβήτορες. Μην πάει το βρώμικο μυαλό σας στο πονηρό! Θέλω να πω, μόνο για ανταμοιβή των μεγάλων υπηρεσιών παίρνουν αντίδωρα ραγιαδισμού, όπως, να πούμε, χάντρες και καθρεφτάκια, που χάριζαν οι κονκισταδόρες στους ιθαγενείς για να τους ξεπαστρέψουν και να κλέψουν τα πλούτη της γης τους.
Και επειδή αφενός είμαι πολύ σοβαρός ερευνητής και αφετέρου -είναι σα να σας βλέπω!- δυσπιστείτε και θα με πάρετε στο ψιλό, προτίθεμαι να βουλιάζω ξανά στο παρελθόν για να υποστηρίξω το ακέραιο, αδίκως βαλλόμενο πολιτικό σύστημα της Αποικίας.
Πρώτα διδακτική ιστορική αφήγηση από τον παλαίμαχο και καλό συνάδελφο Πάνο Παρασκευόπουλο, από τότε, που συνεργαζόμασταν στο Ε΄ Πρόγραμμα της Ε.Ρ.Τ. Πρωτόπειρο συντάκτη της «Καθημερινής» τον έστειλε η Ελένη Βλάχου να «κόψει» πολιτική κίνηση στο σπίτι του Στέφανου Στεφανόπουλου (του επιλεγόμενου και Βούδα)!
Μόλις είχε πεθάνει ο πρωθυπουργός Παπάγος κι ο Βούδας ήταν πρώτος τη τάξει και ορισμένος από την δεξιά παράταξη, περίμενε το «δακτυλίδι» του βασιλιά Παύλου Γκλύξμπουργκ να σχηματίσει κυβέρνηση. Κόσμος μέχρι έξω στο σπίτι. «Τα συγχαρητήριά μου κύριε Πρόεδρε!», «Καλορίζικος κύριε Πρωθυπουργέ!» και τα άλλα γλυψιματικά, που λένε οι παρατρεχάμενοι προσδοκώντας υπουργείο. Χαρούμενο το κλίμα περίπου μέχρι τις 11 το βράδυ, που έσκασε μύτη ο Αμερικανός Σταθμάρχης της εν
Αθήναις
πρεσβείας, όχι να συγχαρεί, αλλά όπως αποδείχτηκε αμέσως για να
κρυφομιλήσει με τους κομματάρχες της δεξιάς παράταξης.
Μέχρι τα μεσάνυχτα είχαν εξαφανιστεί όλοι οι χειροκροτητές, έμειναν ο Στεφανόπουλος σκασμένος από την στενοχώρια και πέντε έξη κολλητοί απορώντας τί είχε συμβεί. Όχι για πολύ. Έμαθαν ότι το «δακτυλίδι» των Η.Π.Α. είχε δοθεί στον Κ. Καραμανλή (τον επιλεγόμενο και «Εθνάρχη» και «Κουφό»), στο σπίτι του οποίου είχε μαζευτεί ο συρφετός ακέραιων πολιτικών να δώσουν τα συχαρίκια και να πάρουν κάνα κομμάτι από την πίτα!
Την συνέχεια της ιστορίας ζήσαμε από πρώτο χέρι στην λεγόμενη Μεταπολίτευση, όπως απεκλήθη το νέο πείραμα άσκησης εξουσίας με πιο ευέλικτες δομές και μορφές, που έκαναν οι επικυρίαρχοι Αμερικάνοι. Διέταξαν τις χουντικές τους μαριονέτες οι ξένοι να «παραδώσουν» την εξουσία στους πολιτικούς. Προηγήθηκε όλως τυχαίως - δεν θέλω πάλι συνωμοσιολογικά σενάρια!- η ρήση – προτροπή (δεν λέω εντολή) του υπουργού εξωτερικών των Η. Π. Α. Χ. Κίσιγκερ.
Σύνοδος Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. (διαβάζεται, κατά Κλυνν, Οργανισμός Ηλεγμένων Εκκρεμοτήτων και κατ’ εμέ, Οργανισμός Ηνωμένων Εγκληματιών) με καυτό θέμα την εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο. Έτυχε όμως να έχει έμπνευση ο μέγας προφήτης Χένρι: Μη βιαστούμε να πάρουμε απόφαση γιατί έχω πληροφορίες ότι κάτι σπουδαίο θα γίνει τις επόμενες ώρες στην Ελλάδα!!
Μέχρι τις 3 τα ξημερώματα της 24ης Ιουλίου 1974 ετοιμάζονταν να καθίσει στην πρωθυπουργική καρέκλα ο Π. Κανελλόπουλος, ως νόμιμος πρωθυπουργός, που ανέτρεψε η Χούντα συνταγματαρχών το 1967. Δυο ώρες αργότερα βγήκε «Κουφός», έτσι διέταξαν οι Η.Π.Α. Στήθηκε πάλι το ξενόδουλο σύστημα «Γκαούτσο Κώτσο» - «Αντρίκο ντελ Πάσο» με εικονικές μονομαχίες «κρασάκι – τεκίλα». Αναπαλαίωση ερειπίων, ανακύκλωση λυμάτων! Εντάξει, μη φωνάζετε! Δεν μπορώ να σας ακούω! Υπάρχουν θεμελιώδεις διαφορές με το τότε αμαρτωλό... μέλλον! Δεν έχουμε σήμερα ακμάζοντα Χάρρυ Κλυνν.
Έλειπαν τότε ο ακροδεξιός Σαμαράς, ο υπουργάρας με τα τσεκούρια, η Βούλτεψη, ο Άδωνις, ο άλλος, που δεν πλήρωσε ασφάλιστρα στο ταμείο του. Κοινό σημείο τότε, τώρα και πάντα, η συνεπέστατη αυτοκαταστροφική διαδοχή. Μόλις τα αφεντικά (τώρα το Δ’ Ράιχ, ελέω Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού) βρουν επόμενο κολαούζο για το θαλαμοφυλάκιο Γκραικυλίας (κατ’ ευφημισμό λέγεται πρωθυπουργία) η «κυβέρνηση» παθαίνει οξεία κρίση αυτοκαταστροφής. Λάθη επί λαθών και βλακώδεις εμπρηστικές δηλώσεις, που φανατίζουν τον όχλο να την στείλει μαι ώρα αρχύτερα στον διάβολο και να φέρει την επόμενη βάρδια του ραγιαδισμού.
Πολλάκις κατά το παρελθόν εξήγησα την θεμελιώδη διαφορά της συμπεριφοράς των Αμερικάνων και των πάλαι ποτέ Σοβιετικών προς τους πιστούς υπηρέτες και πράκτορές τους. Επειδή «repetita mater studiorum est»: Οι Σοβιετικοί με την πρώτη συκοφαντία, το πρώτο λάθος, την ελάχιστη δυσαρέσκεια, εμπρός για διαπόμπευση, γκούλαγκ και εκτέλεση.
Οι Αμερικάνοι δεν εγκαταλείπουν τα αγαπημένα παιδιά στις υποτελείς χώρες, τα προωθούν, εφόσον διαρκώς τους υπηρετούν, έστω κι αν κάνουν καίριες στραβοτιμονιές. Κορυφαίο παράδειγμα ο Α. Παπανδρέου, που μισοπεθαμένο τον έκαναν πάλι πρωθυπουργό.
Τί σου είναι η μνήμη! Αν έλεγες το 1963 ότι ο Κ. Μητσοτάκης (αποκαλούμενος από ΠΑΣΟΚικα μεγαλοστελέχη «Εφιάλτης») θα γινότανε κάποτε πρωθυπουργός θα σου κρεμούσαν ντενεκέδες ως κουζουλό Αλλιώς αποφάσισαν, όμως, οι Αμερικάνοι «σύμμαχοι». Ξεχνιούνται τα συνθήματα στις διαδηλώσεις κατά της Αποστασίας: «Μητσοτάκη μασκαρά», «Τούμπα θα τουμπάρης», «Άσπρα σα γάλατα πιάστα και γαργάλατα» (για τον Γ. Νόβα), «Προδότη Τσιριμώκο» και άλλα, ή τα φύλλα εφημερίδων, που έκαιγαν διαδηλωτές έξω από αμαρτωλό συγκρότημα Τύπου(;), που από την Μικρασιατική Καταστροφή εργολαβικά αναλαμβάνει να εκλαϊκεύει στον όχλο κάθε συμφορά, που μέλει να συμβεί στον τόπο;
Σήμερα είναι παπαγαλάκια της Τρόικας και των γερμανοτσολιάδων της.
Άντε καλέ, που τα πήραν χοντρά οι Αποστάτες και έφεραν την Χούντα! Τόσο τσίπηδες είναι, θαρρείτε; Τί να τον κάνουν τον κουμπαρά; Δεν τους αρκεί ότι τα ξένα αφεντικά τους έχουν να τους υπηρετούν, να επιβιώνουν στο ξενόδουλο πολιτικό σύστημα για πάνω από 40 χρόνια κι όταν αφήνουν το μάταιο κόσμο αναλαμβάνουν τα παιδάκια τους;
Παρεμπιπτόντως ξέρετε πού ήταν τον αθέατο ηγετικό κέντρο της Αποστασίας; Η τότε ιδιωτική κλινική απέναντι από την Αμερικάνικη Πρεσβεία! «Όλα μοιάζουν μαγικά, είναι μαζικά και προπαντός Αμερικανικά» - που έλεγε τότε ο Γιάννης Μαρκόπουλος. Τέλος δεν έχει ο κυνισμός της πόρνης ιστορίας! Ξέρετε πώς λεγόταν τα όχι πολύ αρχαία χρόνια η στάση λεωφορείων στην συγκεκριμένη περιοχή; «Στέγη του Έθνους, θα κατέβη κανείς»; - φώναζαν οι πάλαι ποτέ εισπράκτορες.
Τί θυμήθηκα πάλι! Όχι μόνο δεν χρειάζεται κουμπαράς, όχι μόνο οι πολιτικοί κατά τεκμήριο πάνε ως αγέλη αυτοβούλως με πατριωτικό ενθουσιασμό, όπου διατάσσει ο (ξένος) τσοπάνος. Δεν στέργουν αισθητικών... μικροτήτων όταν πρόκειται για την σωτηρία της Αποικίας (συγνώμη της πατρίδος)! Από κοντά και ο όχλος πλειοδοτεί ό,τι θεωρεί πως είναι η τρέχουσα βούληση του αφεντικού και ποιος πολιτικός την εκφράζει αυθεντικά. Θέλει παντοιοτρόπως, ρε παιδί μου, να ωφεληθεί, να πιάσει την καλή, για το θεάρεστο έργο σωτηρίας της πατρίδος.
Όλα τα πολιτικά εγκλήματα από κτήσεως Γκραικυλίας γίνονται στο βωμό του δημοσίου συμφέροντος, προπαντός της σωτηρίας της προσφιλούς μητέρας πατρίδος, που πάντα δεινοπαθεί και είναι ανέκαθεν Κρόνος, που τρώει τα παιδιά του!
Σύρθηκα σε... λαϊκό δικαστήριο στο Κ.Κ.Ε, για αυτήν την φράση μου (χοντρή ιστορία, θα την πούμε σ’ άλλη δόση), πλην όμως δεν βάζω μυαλό! «Αγύριστο κεφάλι», που τραγουδά ο φίλος μου Μίλτος σε στίχους του μακαρίτη Άλκη!
«Δεν θέλω ου, ου»!, Μη λέτε ουουου»! - φώναξε στον όχλο ο Γεώργιος Ράλλης, ναι μεν καραδεξιός, βαθιά αντιδραστικός πολιτικός, ευγενικός δε, με αριστοκρατική αισθητική, μετριοπάθεια και καθώς πρέπει συμπεριφορά. Το... πιάσατε οι νεώτεροι, τότε βρέφη ή αγέννητοι; Ζήτησε από το κοινό του να μην αποδοκιμάζει τον πολιτικό αντίπαλο, να μην κραυγάζει χυδαία, να μη «γαβγίζει» στο άκουσμα του ονόματος «Αντρίκο ντελ Πάσο».
Ζήτησε το απλό, το αυτονόητο και ο όχλος της Δεξιάς τον αντάμειψε γενναία. Τον έστειλε στο σπίτι εκλογικά συντετριμμένο. Ζούσαμε τότε τον εφιάλτη πράσινων και γαλάζιων πλαστικών σημαιών πάνω σε αυτοκίνητα, οι οποίες πλατάγιζαν εφιαλτικά καθώς αυτά έτρεχαν. Ε, ώρες είναι να ακούσω τώρα ότι η ταρίφα ήταν: Σημαία και πεντοχίλιαρο (δραχμούλες) συν «ένσημο» για μια θέση στο δημόσιο! Δεν τρώγεστε με τίποτα συνωμοσιολόγοι, ε φτηνοί συνωμοσιολόγοι!
Ακόμα δεν σας έπεισα ότι δεν υπάρχουν κουμπαράδες και άλλες τέτοιες αηδίες, που γράφει χαζά ο Τύπος και ατυχώς, αφρόνως αντιγράφει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Πάρτε το ρε χαμπάρι! Δεν υπάρχουν! Δεν υπάρχουν γιατί δεν χρειάζονται! Γκέγκε; Γίναμε πλέον Ευρώπη και μην ξανακούσω τέτοιες αθλιότητες. Υποτιμούν την νοημοσύνη μου! Το πολιτικό σύστημα ίσταται ευθαρσώς (στα γόνατα) ενώπιον των ξένων αφεντικών, αφουγκράζεται με παροιμιώδη ετοιμότητα τις διαταγές τους. Για την σωτηρία της πατρίδος! Το ’παμε πια! Για το καλό σου, ηλίθιε... Αριστερέ! Αν υπάρχουν καναδυό γραφικοί «κομμουνιστοσυμμορίτες» τους πετάω κατάμουτρα μετά βδελυγμίας και άλλα ιστορικά γεγονότα, που συνηγορούν στην άποψή μου, μπας και έστω κατόπιν εορτής... ανανήψουν:
Γαλάζια και λευκά ψηφοδέλτια στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Κυβέρνηση του επονομαζόμενου από τις ακραίες στελαχάρες του Π.ΑΣΟ.Κ. «Εφιάλτη», για ένα... «κατσίκι» και τον αναπάντεχο... συμπι(λι)δισμό του από έναν Πόντιο, που οι έως χθες συνάδελφοί του με χυδαιότητα του φώναζαν: «Πες μας πόσα πήρες»;
Ο καταπληκτικό (τί ωραία εύστοχη, που είναι η γλώσσας μας στις κυριολεξίες και τις μεταφορές) Γιωργάκης, την μια νύχτα πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στην Βουλή και την άλλη βρέθηκε άνεργος να γυρίζει την υφήλιο διδάσκοντας πώς καταστρέφουμε μια χώρα. Για τον... Κώτσο τον νεώτερο, τα έχω ξαναπεί. Πουλάκι ξένο, ξενιτεμένο του ψιθύρισε: Έσω έτοιμος Κωστάκη να ξεκινήσεις αμέσως νέο πιο σκληρό πείραμα στην Γκραικυλία! Να λέμε, όμως, και του στραβού (του χοντρού στην παρούσα περίπτωση) το δίκιο! Δεν το δέχθηκε, τα βρόντηξε με μιας και... μουγκάθηκε!
Τί να τους κάνει, ρε ΣΥΡΙΖΑιοι, τους κουμπαράδες το όμοιο με Λερναία Ύδρα εγχώριο ξενόδουλο πολιτικό σύστημα; Να δω, αν γίνετε κυβέρνηση, πώς τότε θα αντιδράσετε, όταν θα χτυπήσει με πάταγο την δική σας πόρτα να δώσει εντολές! Στην αποικία Γκραικυλία τα αφεντικά τα έχουν ρυθμίσει όλα με το «κουμπάσο»! Εκτός αν, λαϊκό κίνημα, ταξικός αγώνας, εξέγερση, ανατροπή και άλλες ενοχλητικές λέξεις, που ο όχλος δεν στέργει, γιατί κοιμάται βαθιά και δεν θέλει να γίνει λαός!
Άντε ρε νούμερα της λαϊκής αγοράς, που θα μου πείτε ότι υπάρχουν στον 21ο αιώνα κουμπαράδες και αργυρώνητοι ( όχι πουλημένοι, είναι άθλια λέξη, έχει καλύτερες η γλώσσα) βουλευτάδες. Ανέκαθεν το πολιτικό σύστημα διαθέτει αυταπάρνηση, ηθική ακεραιότητα, καθαρότητα, μοναδική αίσθηση καθήκοντος, αυτοθυσία, αλτρουισμό. Τα πάντα για την σωτηρία της μητέρας πατρίδας! Με τις ευλογίες πάντα των ξένων αφεντικών, επειδή κανείς στον κόσμο αυτόν τον μάταιο δεν είναι μόνος
Φτιάξανε, λέει, κουμπαρά με πολύ μπαγιόκο, ώστε το σύστημα της υποτέλειας να εξαγοράσει, όσους λείπουν μέχρι το μαγικό νούμερο 180, να βγει νέος Παππούλης, να εξαντλήσει την τετραετία και να αποτελειώσει τον όχλο της Αποικίας η παρούσα συμμορία, που κατ΄ εντολήν των ξένων επιβητόρων παριστάνει την κυβέρνησή της! Ακούστε ρε τί βάζουν στ’ άρρωστα μυαλά τους αλήτες συνωμοσιολόγοι! Ρε, άντε πάτε σε ψυχίατρο. Ακούς εκεί πουλημένοι βουλευτές! Με χοντρό κουμπαρά; Πότε, ρε χαχόλοι συκοφάντες, πότε άλλοτε στην πολιτική σκηνή συνέβη τέτοια ασκήμια; Ποτέ, ουδέποτε! Κουμπαράς;
Αρκεί μόνο η κομματική, βουλευτική επιβίωση κάθε λεγάμενου, συν κανένα υφυπουργιάκι για κάνα εξάμηνο! Μπορούν οι σύμμαχες εταίρες, ρε χαζοβιόληδες, εν μέσω μεγάλης και διαρκούς κρίσης να σπαταλάνε τα ωραία τους «σκληρά» λεφτά, που δεν τρώγονται πλέον με τίποτα, για αγοροπωλησίες στην Γκραικυλία;
Καλά δεν έχετε νιονιό, δεν ανθίζεστε; Τζάμπα θυσιάζονται τα κοινοβουλευτικά μας παλικάρια για την σωτηρία της μητέρας πατρίδας! Αφιλοκερδώς, με συμβολικά δωράκια από ξένους επιβήτορες. Μην πάει το βρώμικο μυαλό σας στο πονηρό! Θέλω να πω, μόνο για ανταμοιβή των μεγάλων υπηρεσιών παίρνουν αντίδωρα ραγιαδισμού, όπως, να πούμε, χάντρες και καθρεφτάκια, που χάριζαν οι κονκισταδόρες στους ιθαγενείς για να τους ξεπαστρέψουν και να κλέψουν τα πλούτη της γης τους.
Και επειδή αφενός είμαι πολύ σοβαρός ερευνητής και αφετέρου -είναι σα να σας βλέπω!- δυσπιστείτε και θα με πάρετε στο ψιλό, προτίθεμαι να βουλιάζω ξανά στο παρελθόν για να υποστηρίξω το ακέραιο, αδίκως βαλλόμενο πολιτικό σύστημα της Αποικίας.
Πρώτα διδακτική ιστορική αφήγηση από τον παλαίμαχο και καλό συνάδελφο Πάνο Παρασκευόπουλο, από τότε, που συνεργαζόμασταν στο Ε΄ Πρόγραμμα της Ε.Ρ.Τ. Πρωτόπειρο συντάκτη της «Καθημερινής» τον έστειλε η Ελένη Βλάχου να «κόψει» πολιτική κίνηση στο σπίτι του Στέφανου Στεφανόπουλου (του επιλεγόμενου και Βούδα)!
Μόλις είχε πεθάνει ο πρωθυπουργός Παπάγος κι ο Βούδας ήταν πρώτος τη τάξει και ορισμένος από την δεξιά παράταξη, περίμενε το «δακτυλίδι» του βασιλιά Παύλου Γκλύξμπουργκ να σχηματίσει κυβέρνηση. Κόσμος μέχρι έξω στο σπίτι. «Τα συγχαρητήριά μου κύριε Πρόεδρε!», «Καλορίζικος κύριε Πρωθυπουργέ!» και τα άλλα γλυψιματικά, που λένε οι παρατρεχάμενοι προσδοκώντας υπουργείο. Χαρούμενο το κλίμα περίπου μέχρι τις 11 το βράδυ, που έσκασε μύτη ο Αμερικανός Σταθμάρχης της εν
Αθήναις
πρεσβείας, όχι να συγχαρεί, αλλά όπως αποδείχτηκε αμέσως για να
κρυφομιλήσει με τους κομματάρχες της δεξιάς παράταξης. Μέχρι τα μεσάνυχτα είχαν εξαφανιστεί όλοι οι χειροκροτητές, έμειναν ο Στεφανόπουλος σκασμένος από την στενοχώρια και πέντε έξη κολλητοί απορώντας τί είχε συμβεί. Όχι για πολύ. Έμαθαν ότι το «δακτυλίδι» των Η.Π.Α. είχε δοθεί στον Κ. Καραμανλή (τον επιλεγόμενο και «Εθνάρχη» και «Κουφό»), στο σπίτι του οποίου είχε μαζευτεί ο συρφετός ακέραιων πολιτικών να δώσουν τα συχαρίκια και να πάρουν κάνα κομμάτι από την πίτα!
Την συνέχεια της ιστορίας ζήσαμε από πρώτο χέρι στην λεγόμενη Μεταπολίτευση, όπως απεκλήθη το νέο πείραμα άσκησης εξουσίας με πιο ευέλικτες δομές και μορφές, που έκαναν οι επικυρίαρχοι Αμερικάνοι. Διέταξαν τις χουντικές τους μαριονέτες οι ξένοι να «παραδώσουν» την εξουσία στους πολιτικούς. Προηγήθηκε όλως τυχαίως - δεν θέλω πάλι συνωμοσιολογικά σενάρια!- η ρήση – προτροπή (δεν λέω εντολή) του υπουργού εξωτερικών των Η. Π. Α. Χ. Κίσιγκερ.
Σύνοδος Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. (διαβάζεται, κατά Κλυνν, Οργανισμός Ηλεγμένων Εκκρεμοτήτων και κατ’ εμέ, Οργανισμός Ηνωμένων Εγκληματιών) με καυτό θέμα την εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο. Έτυχε όμως να έχει έμπνευση ο μέγας προφήτης Χένρι: Μη βιαστούμε να πάρουμε απόφαση γιατί έχω πληροφορίες ότι κάτι σπουδαίο θα γίνει τις επόμενες ώρες στην Ελλάδα!!
Μέχρι τις 3 τα ξημερώματα της 24ης Ιουλίου 1974 ετοιμάζονταν να καθίσει στην πρωθυπουργική καρέκλα ο Π. Κανελλόπουλος, ως νόμιμος πρωθυπουργός, που ανέτρεψε η Χούντα συνταγματαρχών το 1967. Δυο ώρες αργότερα βγήκε «Κουφός», έτσι διέταξαν οι Η.Π.Α. Στήθηκε πάλι το ξενόδουλο σύστημα «Γκαούτσο Κώτσο» - «Αντρίκο ντελ Πάσο» με εικονικές μονομαχίες «κρασάκι – τεκίλα». Αναπαλαίωση ερειπίων, ανακύκλωση λυμάτων! Εντάξει, μη φωνάζετε! Δεν μπορώ να σας ακούω! Υπάρχουν θεμελιώδεις διαφορές με το τότε αμαρτωλό... μέλλον! Δεν έχουμε σήμερα ακμάζοντα Χάρρυ Κλυνν.
Έλειπαν τότε ο ακροδεξιός Σαμαράς, ο υπουργάρας με τα τσεκούρια, η Βούλτεψη, ο Άδωνις, ο άλλος, που δεν πλήρωσε ασφάλιστρα στο ταμείο του. Κοινό σημείο τότε, τώρα και πάντα, η συνεπέστατη αυτοκαταστροφική διαδοχή. Μόλις τα αφεντικά (τώρα το Δ’ Ράιχ, ελέω Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού) βρουν επόμενο κολαούζο για το θαλαμοφυλάκιο Γκραικυλίας (κατ’ ευφημισμό λέγεται πρωθυπουργία) η «κυβέρνηση» παθαίνει οξεία κρίση αυτοκαταστροφής. Λάθη επί λαθών και βλακώδεις εμπρηστικές δηλώσεις, που φανατίζουν τον όχλο να την στείλει μαι ώρα αρχύτερα στον διάβολο και να φέρει την επόμενη βάρδια του ραγιαδισμού.
Πολλάκις κατά το παρελθόν εξήγησα την θεμελιώδη διαφορά της συμπεριφοράς των Αμερικάνων και των πάλαι ποτέ Σοβιετικών προς τους πιστούς υπηρέτες και πράκτορές τους. Επειδή «repetita mater studiorum est»: Οι Σοβιετικοί με την πρώτη συκοφαντία, το πρώτο λάθος, την ελάχιστη δυσαρέσκεια, εμπρός για διαπόμπευση, γκούλαγκ και εκτέλεση.
Οι Αμερικάνοι δεν εγκαταλείπουν τα αγαπημένα παιδιά στις υποτελείς χώρες, τα προωθούν, εφόσον διαρκώς τους υπηρετούν, έστω κι αν κάνουν καίριες στραβοτιμονιές. Κορυφαίο παράδειγμα ο Α. Παπανδρέου, που μισοπεθαμένο τον έκαναν πάλι πρωθυπουργό.
Τί σου είναι η μνήμη! Αν έλεγες το 1963 ότι ο Κ. Μητσοτάκης (αποκαλούμενος από ΠΑΣΟΚικα μεγαλοστελέχη «Εφιάλτης») θα γινότανε κάποτε πρωθυπουργός θα σου κρεμούσαν ντενεκέδες ως κουζουλό Αλλιώς αποφάσισαν, όμως, οι Αμερικάνοι «σύμμαχοι». Ξεχνιούνται τα συνθήματα στις διαδηλώσεις κατά της Αποστασίας: «Μητσοτάκη μασκαρά», «Τούμπα θα τουμπάρης», «Άσπρα σα γάλατα πιάστα και γαργάλατα» (για τον Γ. Νόβα), «Προδότη Τσιριμώκο» και άλλα, ή τα φύλλα εφημερίδων, που έκαιγαν διαδηλωτές έξω από αμαρτωλό συγκρότημα Τύπου(;), που από την Μικρασιατική Καταστροφή εργολαβικά αναλαμβάνει να εκλαϊκεύει στον όχλο κάθε συμφορά, που μέλει να συμβεί στον τόπο;
Σήμερα είναι παπαγαλάκια της Τρόικας και των γερμανοτσολιάδων της.
Άντε καλέ, που τα πήραν χοντρά οι Αποστάτες και έφεραν την Χούντα! Τόσο τσίπηδες είναι, θαρρείτε; Τί να τον κάνουν τον κουμπαρά; Δεν τους αρκεί ότι τα ξένα αφεντικά τους έχουν να τους υπηρετούν, να επιβιώνουν στο ξενόδουλο πολιτικό σύστημα για πάνω από 40 χρόνια κι όταν αφήνουν το μάταιο κόσμο αναλαμβάνουν τα παιδάκια τους;
Παρεμπιπτόντως ξέρετε πού ήταν τον αθέατο ηγετικό κέντρο της Αποστασίας; Η τότε ιδιωτική κλινική απέναντι από την Αμερικάνικη Πρεσβεία! «Όλα μοιάζουν μαγικά, είναι μαζικά και προπαντός Αμερικανικά» - που έλεγε τότε ο Γιάννης Μαρκόπουλος. Τέλος δεν έχει ο κυνισμός της πόρνης ιστορίας! Ξέρετε πώς λεγόταν τα όχι πολύ αρχαία χρόνια η στάση λεωφορείων στην συγκεκριμένη περιοχή; «Στέγη του Έθνους, θα κατέβη κανείς»; - φώναζαν οι πάλαι ποτέ εισπράκτορες.
Τί θυμήθηκα πάλι! Όχι μόνο δεν χρειάζεται κουμπαράς, όχι μόνο οι πολιτικοί κατά τεκμήριο πάνε ως αγέλη αυτοβούλως με πατριωτικό ενθουσιασμό, όπου διατάσσει ο (ξένος) τσοπάνος. Δεν στέργουν αισθητικών... μικροτήτων όταν πρόκειται για την σωτηρία της Αποικίας (συγνώμη της πατρίδος)! Από κοντά και ο όχλος πλειοδοτεί ό,τι θεωρεί πως είναι η τρέχουσα βούληση του αφεντικού και ποιος πολιτικός την εκφράζει αυθεντικά. Θέλει παντοιοτρόπως, ρε παιδί μου, να ωφεληθεί, να πιάσει την καλή, για το θεάρεστο έργο σωτηρίας της πατρίδος.
Όλα τα πολιτικά εγκλήματα από κτήσεως Γκραικυλίας γίνονται στο βωμό του δημοσίου συμφέροντος, προπαντός της σωτηρίας της προσφιλούς μητέρας πατρίδος, που πάντα δεινοπαθεί και είναι ανέκαθεν Κρόνος, που τρώει τα παιδιά του!
Σύρθηκα σε... λαϊκό δικαστήριο στο Κ.Κ.Ε, για αυτήν την φράση μου (χοντρή ιστορία, θα την πούμε σ’ άλλη δόση), πλην όμως δεν βάζω μυαλό! «Αγύριστο κεφάλι», που τραγουδά ο φίλος μου Μίλτος σε στίχους του μακαρίτη Άλκη!
«Δεν θέλω ου, ου»!, Μη λέτε ουουου»! - φώναξε στον όχλο ο Γεώργιος Ράλλης, ναι μεν καραδεξιός, βαθιά αντιδραστικός πολιτικός, ευγενικός δε, με αριστοκρατική αισθητική, μετριοπάθεια και καθώς πρέπει συμπεριφορά. Το... πιάσατε οι νεώτεροι, τότε βρέφη ή αγέννητοι; Ζήτησε από το κοινό του να μην αποδοκιμάζει τον πολιτικό αντίπαλο, να μην κραυγάζει χυδαία, να μη «γαβγίζει» στο άκουσμα του ονόματος «Αντρίκο ντελ Πάσο».
Ζήτησε το απλό, το αυτονόητο και ο όχλος της Δεξιάς τον αντάμειψε γενναία. Τον έστειλε στο σπίτι εκλογικά συντετριμμένο. Ζούσαμε τότε τον εφιάλτη πράσινων και γαλάζιων πλαστικών σημαιών πάνω σε αυτοκίνητα, οι οποίες πλατάγιζαν εφιαλτικά καθώς αυτά έτρεχαν. Ε, ώρες είναι να ακούσω τώρα ότι η ταρίφα ήταν: Σημαία και πεντοχίλιαρο (δραχμούλες) συν «ένσημο» για μια θέση στο δημόσιο! Δεν τρώγεστε με τίποτα συνωμοσιολόγοι, ε φτηνοί συνωμοσιολόγοι!
Ακόμα δεν σας έπεισα ότι δεν υπάρχουν κουμπαράδες και άλλες τέτοιες αηδίες, που γράφει χαζά ο Τύπος και ατυχώς, αφρόνως αντιγράφει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Πάρτε το ρε χαμπάρι! Δεν υπάρχουν! Δεν υπάρχουν γιατί δεν χρειάζονται! Γκέγκε; Γίναμε πλέον Ευρώπη και μην ξανακούσω τέτοιες αθλιότητες. Υποτιμούν την νοημοσύνη μου! Το πολιτικό σύστημα ίσταται ευθαρσώς (στα γόνατα) ενώπιον των ξένων αφεντικών, αφουγκράζεται με παροιμιώδη ετοιμότητα τις διαταγές τους. Για την σωτηρία της πατρίδος! Το ’παμε πια! Για το καλό σου, ηλίθιε... Αριστερέ! Αν υπάρχουν καναδυό γραφικοί «κομμουνιστοσυμμορίτες» τους πετάω κατάμουτρα μετά βδελυγμίας και άλλα ιστορικά γεγονότα, που συνηγορούν στην άποψή μου, μπας και έστω κατόπιν εορτής... ανανήψουν:
Γαλάζια και λευκά ψηφοδέλτια στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Κυβέρνηση του επονομαζόμενου από τις ακραίες στελαχάρες του Π.ΑΣΟ.Κ. «Εφιάλτη», για ένα... «κατσίκι» και τον αναπάντεχο... συμπι(λι)δισμό του από έναν Πόντιο, που οι έως χθες συνάδελφοί του με χυδαιότητα του φώναζαν: «Πες μας πόσα πήρες»;
Ο καταπληκτικό (τί ωραία εύστοχη, που είναι η γλώσσας μας στις κυριολεξίες και τις μεταφορές) Γιωργάκης, την μια νύχτα πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στην Βουλή και την άλλη βρέθηκε άνεργος να γυρίζει την υφήλιο διδάσκοντας πώς καταστρέφουμε μια χώρα. Για τον... Κώτσο τον νεώτερο, τα έχω ξαναπεί. Πουλάκι ξένο, ξενιτεμένο του ψιθύρισε: Έσω έτοιμος Κωστάκη να ξεκινήσεις αμέσως νέο πιο σκληρό πείραμα στην Γκραικυλία! Να λέμε, όμως, και του στραβού (του χοντρού στην παρούσα περίπτωση) το δίκιο! Δεν το δέχθηκε, τα βρόντηξε με μιας και... μουγκάθηκε!
Τί να τους κάνει, ρε ΣΥΡΙΖΑιοι, τους κουμπαράδες το όμοιο με Λερναία Ύδρα εγχώριο ξενόδουλο πολιτικό σύστημα; Να δω, αν γίνετε κυβέρνηση, πώς τότε θα αντιδράσετε, όταν θα χτυπήσει με πάταγο την δική σας πόρτα να δώσει εντολές! Στην αποικία Γκραικυλία τα αφεντικά τα έχουν ρυθμίσει όλα με το «κουμπάσο»! Εκτός αν, λαϊκό κίνημα, ταξικός αγώνας, εξέγερση, ανατροπή και άλλες ενοχλητικές λέξεις, που ο όχλος δεν στέργει, γιατί κοιμάται βαθιά και δεν θέλει να γίνει λαός!
Άντε ρε νούμερα της λαϊκής αγοράς, που θα μου πείτε ότι υπάρχουν στον 21ο αιώνα κουμπαράδες και αργυρώνητοι ( όχι πουλημένοι, είναι άθλια λέξη, έχει καλύτερες η γλώσσα) βουλευτάδες. Ανέκαθεν το πολιτικό σύστημα διαθέτει αυταπάρνηση, ηθική ακεραιότητα, καθαρότητα, μοναδική αίσθηση καθήκοντος, αυτοθυσία, αλτρουισμό. Τα πάντα για την σωτηρία της μητέρας πατρίδας! Με τις ευλογίες πάντα των ξένων αφεντικών, επειδή κανείς στον κόσμο αυτόν τον μάταιο δεν είναι μόνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου