ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Η απασχόληση με τη σύνταξη όλου του ιστότοπου- πλην συγκεκριμένων, με το περιέχον από το περιεχόμενο των αναρτήσεων θα διασταυρώνεστε προφανώς και αλλού, όμως σε εμάς αυτό που διαφέρει είναι  το σημείο παρατήρησης και  ερμηνείας  - είναι εξοντωτική και δεν αφήνει πολλά περιθώρια κατάθεσης της προσωπικής μου γνώμης καθημερινά. 

Όταν βρίσκω έτσι την ευκαιρία το διαπράττω ως έγκλημα κατά του χειρότερου είδους πολιτικής δράσης, που είναι η απολιτική. Αυτή για παράδειγμα που διαχέει ως φονικό ιό στην ατμόσφαιρα η παρουσία του ακροδεξιού Ψινάκη (είχε ήδη πολιτευτεί με τον μοντελοπνίχτη Καρατζαφέρη πριν «ευτυχήσει» ο Μαραθώνας να τον ενθρονίσει στη θέση του Δημάρχου) όπου τα πάντα αντιμετωπίζονται με την αβάσταχτη ελαφρότητα του πολιτικού του είναι. 


Το ότι πρόκειται περί ενός ξεφτιλόπ@στα ο οποίος χρόνια τώρα προτάσσει την σεξουαλική του διαστροφή ως μηχανή παραγωγής χρήματος για τον προσωπικό του πλουτισμό, δεν είναι κρυφό. Το ότι εγώ σήμερα κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ρατσιστής γιατί αναδεικνύω προσωποποιημένα μια από τις διαστροφές της τεμπέλικης Αθηναϊκής αριστοκρατίας επίσης είναι γνωστό. 

Το ότι τέλος τα Μέσα Μαζικών Εγκλημάτων που από την αποφράδα στιγμή της εξόδου τους στο φως της επιφάνειας από το σκοτάδι των πλέον επικίνδυνων εργολαβικών εργαστηρίων, επέβαλαν τους Ψινάκηδες ως τρόπο ζωής ενός λαού, που εν τέλει αποδείχθηκε πληθυσμός, επίσης είναι κοινό μυστικό. 

Αυτό που μόλις άρχισε να γίνεται γνωστό γιατί μουσκεύει με δάκρια το πετσί και του τελευταίου έλληνα, είναι οι συνέπειες της πολιτικής του αποχής στην βάση των οποίων εξαπλώθηκε ο κοινωνικός ωχαδελφισμός.  Πρόκειται για ένα σύνολο πολιτικών συμπεριφορών που προλείανε το έδαφος της εθνικής παρακμής πριν από την οικονομική καταστροφή. 

Όταν επί παραδείγματι από το 1990 υπογραφόταν από τον Εφιάλτη στο Ελσίνκι η λευκή βίβλος των ελαστικών σχέσεων εργασίας με την συγκατάθεση όλων (πλην του ΚΚΕ) των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, τι περίμενε άραγε ο εργαζόμενος να βρει στη συνέχεια εμπρός του. Έργα ρομαντισμού από τον Ζακ Ζακ Ρουσώ; Την κόλαση του πολιτικού μας Δάντη θα συναντούσε με την μορφή του νεοφιλελευθερισμού. 

Ή όταν επιχειρήθηκε η ανα την Ευρωπη διείσδυση του αποφώλιου τέρατος που τα τοκογλυφικά ιερατεία των Βρυξελλών είχαν ονομάσει Ευρωσύνταγμα και εντός του οποίου αναφερόταν 423 φορές ο οικονομικός όρος «ανταγωνισμός» και ουδεμία η «κοινωνία», κατά ποιο τρόπο πίστευε πως θα έβγαινε αυτό από τις σελίδες του για να εφαρμοστεί στη πράξη; Με τις ερωτικές ευωδίες του Λεμονοδάσους από τον επιτυχημένο νέο της αριστοκρατίας Παύλο  και την Βίργκω του  Κοσμά Πολίτη; 

Ή τέλος όταν από τη πρώτη στιγμή της ένταξής μας στο ευρωμπορντέλο η χώρα οδηγείτο στη διάλυση του παραγωγικού της ιστού και στα σούπερ μάρκετ οι θέσεις των ελληνικών προϊόντων αντικαθίσταντο από «αγαθά» εισαγωγής, πως φανταζόταν ο έλλην ότι θα ζούσε; Με το μάνα εξ ουρανών; 

Όχι βεβαίως. Επειδή πονηρόβλαχος είναι. Μαλάκας δεν είναι. 

Αλλά πίστευε στο δώσε ημίν σήμερον και με το αύριο άσε να τραβούν τις κεφαλότριχές τους αυτοί που θα το βιώσουν. Ε, λοιπόν αυτό το αύριο το έφεραν νωρίτερα απ’ ότι και ο ίδιος φανταζόταν οι διάφοροι «αχαχούχες» των τηλεοπτικών και τα κοράκια των πολιτικών σκηνικών. Για να γίνει μια καταστροφική πλημμυρίδα όπως αυτή που έζησαν τα λαϊκά προάστια χθες. 

Πρόκειται για το αρνητικό κέρδος όλων όσων υποθηκεύοντας τις προσωπικές μας ζωές δεκαετίες τώρα είχαμε βγει στα κεραμίδια και προειδοποιούσαμε για τον όλεθρο. Μόνο που τι να το κάνουμε; Μοιάζει με την αγορά μιας μετοχής που μετά θάνατον ανήλθε στα ύψη.