Σημειώνει
ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Λάθος κάνει ο καθηγητής Οικονομικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΣΥΡΙΖΑ) Ευκλείδης Τσακαλώτος ως προς την εκτίμηση για τους δραματικά
άτσαλους χειρισμούς της κυβέρνησης στο ζήτημα της προεκλογικής αφήγησης για απεγκλωβισμό από την τρόικα!
Είναι «λάθος» κ. Τσακαλώτε η εκτίμηση πως ο «οδικός χάρτης της κυβέρνησης για την έξοδο από το Μνημόνιο οδηγεί στο πουθενά». Το ακριβές είναι πως ο «οδικός χάρτης» Σαμαρά, για θεσμική ολοκλήρωση της αποκρυστάλλωσης των μνημονίων, οδηγεί στον Κύριο παντού και πουθενά… δηλαδή στον κύριο Κώστα Καραμανλή.
Ο «οδικός χάρτης» Σαμαρά έρχεται να κυκλώσει με μικροπολιτικά μέσα το άκρως προβληματικό τετράγωνο της εθνικής μας οικονομίας της κρίσης (: δραματικά μη-βιώσιμο χρέος, διευρυνόμενη αλλά παράλληλα επιβραδυνόμενη διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης με αποεπένδυση, υπανάπτυξη με μη-διαχειρίσιμη ανεργία, τελευταία θέση από όλες τις χώρες της ΕΕ στον δείκτη κοινωνικής δικαιοσύνης).
Αν γυρίσεις ανάποδα τον «οδικό χάρτη» Σαμαρά δεν θα βρεις ασφαλώς τον υπαινιγμό για την τελική (με την έννοια του ultimate) λύση στο οικονομικό και πλέον κοινωνικό αδιέξοδο της Ελλάδας, αλλά την
«Primal Solution» στην υφέρπουσα κρίση πολιτικής ταυτότητας της ελληνικής δεξιάς στο σύνολό της (από τα βάθη της ακροδεξιάς έως τον κοινό νεοφιλελεύθερο τόπο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που χαρακτηρίζεται από έντονη διαπλοκή). Κάπως έτσι η
«Primal Solution» για την συντηρητική παράταξη αναπαριστά μυθικά την αντιμετώπιση των «ultimate causes» της κρίσης, των ουσιωδών και απώτερων αιτίων της κρίσης, δηλαδή.
Ο Κώστας Καραμανλής εμφανίζεται αυτή τη στιγμή ως ο μόνος ικανός παράγοντας που θα μπορούσε τουλάχιστον θεωρητικά να αντιμετωπίσει τον εμφωλεύοντα κίνδυνο πολυκερματισμού και διάλυσης της δεξιάς, στο πλαίσιο μιας εκλογικής αναμέτρησης, σε συνέχεια και σε συνάρτηση της ρευστοποίησης του παραδοσιακού χώρου του ΠΑΣΟΚ.
Ο χαρακτηρισμός «Κύριος παντού και πουθενά» για τον Κώστα Καραμανλή δεν θα πρέπει να εκληφθεί ως υποτιμητική έκφραση προς τον συγκεκριμένο πολιτικό – στον οποίον, κατά το πρωθυπουργικό του παρελθόν, άσκησα δριμεία κριτική, αν και δήλωνα πως ως άνθρωπος μου ήταν μάλλον συμπαθής. Το αντίθετο, εκφράζει το πραγματικό, αναφερόμενο προφίλ του πρώην πρωθυπουργού κατά την περίοδο της κρίσης μέχρι σήμερα. Αυτό το προφίλ θέλησε ο ίδιος να δομήσει με την γενικότερη στάση του, την σιωπή του και τις δημόσιες «εκμυστηρεύσεις» φίλων του περί των θέσεων και προθέσεών του.
Η συνάρτηση λοιπόν είναι: Κώστας Καραμανλής ως «Primal Solution» της ενωμένης δεξιάς, για την αντιμετώπιση των ultimate causes [των «απωτάτων αιτίων», ίσως να είναι η καλύτερη απόδοση στα ελληνικά] της κρίσης και όχι των proximate causes [των «άμεσων αιτίων»] που έρχεται απολύτως αφηρημένα και παραπλανητικά να αντιμετωπίσει ο «οδικός χάρτης».
Στην πραγματικότητα ο «οδικός χάρτης» ορίζει εμμέσως και εσφαλμένα τις
«proximate causes» της κρίσης, παραπέμποντας σε μια επόμενη φάση κατά την οποία θα αντιμετωπιστούν ιδανικώς οι
«ultimate causes», παραδόξως από το ίδιο καθεστώς που διαμόρφωσε και διαχειρίστηκε μέχρι σήμερα τις συνθήκες της κρίσης!
Η πολιτική λογική που διατρέχει το όλο σχήμα είναι η παράδοξη συντηρητική λογική που θεωρεί ρεαλιστικό να κατασκευάζονται «οδικοί χάρτες» που έρχονται να αντιμετωπίσουν λειτουργιστικώς «proximate causes», έτσι ώστε φτάνοντας στο τέλος του δρόμου να αντιμετωπίσουμε αυτονοήτως και τις δομικού χαρακτήρα «ultimate causes»! Ποιο είναι το διαστροφικό στην περίπτωση; Το «αυτονόητο», που με τόση άνεση ασπάζονται, καλλιεργούν και προπαγανδίζουν οι κυβερνώντες δεξιοί-κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί: Αντιμετωπίζοντας τις «proximate causes» καταλήγεις να αντιμετωπίζεις τις «ultimate causes» της κρίσης, αναπόσπαστο μέρος των οποίων είσαι και εσύ ως πολιτικός-κυβερνητικός παράγοντας!!!
Είναι παράλογο… και το πλέον παράλογο είναι η δεξιά να υπονοεί αντιμετώπιση των
«ultimate causes» της κρίσης μέσω μιας
«Primal Solution», πάντα με το πρόσωπο κάποιου πολιτικού οικογενείας, από τη στιγμή που η δεξιά είναι δεξιά και κεντροδεξιά (συντηρητική παράταξη) επειδή ακριβώς ορίζει την πολιτική της παρέμβαση στο πλαίσιο των
«proximate causes». Η αντιμετώπιση των «ultimate causes» είναι έργο της αριστεράς και του προοδευτικού κινήματος και έχει τέσσερα σκέλη: σχέση κεφαλαίου-εργασίας, σχέση μέσων παραγωγής με την παραγωγική διαδικασία, σχέση ζωντανής με νεκρή ύλη για την παραγωγή ενός βιο-οικονομικά συμβατού αποτελέσματος (: κοινωνικού πλούτου), σχέση Haves και Have-Nots, μεταξύ εχόντων και μη-εχόντων.
Με μια κουβέντα, η λύση στο υπαρξιακό πρόβλημα της δεξιάς, εξαιτίας της εμπλοκής της στην πρόκληση και αντικοινωνική και αντιδημοκρατική δίχειρη της κρίσης θα εμφανιστεί παραδόξως και άκρως παραπλανητικώς και διαστροφικώς, ως «τελική λύση» στο μείζον κοινωνικοοικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας. Και έτσι η υπαρξιακή κρίση της συντηρητικής παράταξης δρομολογείται να απαντηθεί στο πλαίσιο ενός νέου μονόδρομου: Κώστας Καραμανλής, ο Κύριος παντού και πουθενά, ο οποίος θα εμφανιστεί να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά και υπεύθυνα τις
«proximate causes», επειδή βρίσκεται παντού και έχει ψηφίσει όλους τους λεγόμενους μνημονιακούς νόμους, ενώ τις «ultimate causes» επειδή ακριβώς δεν βρίσκεται πουθενά ως απτή, αρθρωμένη, δυναμική βούληση όλη αυτή την περίοδο της κρίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου