Σαν κινηματογραφική υπερπαραγωγή παρουσιάζεται στα Μέσα Ενημέρωσης η κατεδάφιση των παραπηγμμάτων των Ρομά στη γειτονιά μου το Χαλάνδρι. Και στέκομαι αντίκρυ στην κατεδάφιση επειδή οι συμπατριώτες μας αυτοί βίωναν μια κόλαση δίχως τις στοιχειώδεις παροχές αξιοπρεπούς διαβίωσης, που σύμφωνα με τους περιοίκους συνέθεταν ένα σκηνικό τρόμου σε σχέση με την εξάπλωση μολυσματικων ασθενειών.
Δίκιο είχαν. Αποχετεύσεις και ύδρευση ήταν γι αυτούς βασικά αλλά εν ανεπαρκεία αγαθά με αποτέλεσμα τα λογής λογής αποπλύματα και οι ακαθαρσίες να τρέχουν ανεξέλεγκτα στους δρόμους.
Περιορίζομαι σ' αυτά γιατί οι ιδιοκτησίες μου είναι παντελώς αδιάφορες δεδομένου πως ορισμένοι εξ αυτών είναι άγνωστο το πως απόκτησαν την συγκεκριμένη γη. Χώρια που το μισό Χαλάνδρι αν όχι όλο κατά παραχώρηση από τον Βενιζέλο είχε δοθεί στους πρώτους κατοίκους του. (Τους Αρβανίτες) Εκείνο όμως που με καίει είναι πως όταν αποφασίζεις να εξώσεις κάποιον έχεις προηγουμένως εξασφαλίσει την στέγασή του. Δεν τον πετάς έτσι ως έτυχε στους δρόμους γιατί κάπως έτσι καθίστανται αυτοί επικίνδυνοι. Γκέγκε παλιομαλάκες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου