ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΧΑΛΙΦΑΤΟΥ

Σύρεται σε έναν αιματηρό λαβύρινθο δίχως τον μίτο της Αριάδνης

 

Σε μια άκρως επικίνδυνη εξέλιξη για το λαό, η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε μεσοβδόμαδα την ακόμα πιο ενεργό συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις σε Ιράκ και Συρία, με πρόσχημα τη δράση των «τζιχαντιστών». Η συμμετοχή περιλαμβάνει πλέον και στρατιωτικό σκέλος, εφόσον αποφασίστηκε η αποστολή πυρομαχικών σε κουρδικές δυνάμεις στην περιοχή. Σηματοδοτεί, δε, την περαιτέρω εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, σε μια περιοχή όπου περιπλέκεται όλο και περισσότερο το κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Συμμετοχή και εμπλοκή που «πατούν» πάνω σε μια ενορχηστρωμένη προπαγανδιστική εκστρατεία που προετοίμασε το έδαφος, με συνεχείς αναφορές στις όντως αποτρόπαιες εκτελέσεις Δυτικών ομήρων από τους «τζιχαντιστές», πληροφορίες περί παρουσίας τους και στην Ελλάδα, αλλά με τη «γραμμή» που δίνουν (καιρό τώρα) μια σειρά αστικά επιτελεία ότι ο ελληνικός λαός οφείλει να επιδείξει «ρεαλισμό» (και) στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, υποτασσόμενος στις επικίνδυνες επιδιώξεις της εγχώριας αστικής τάξης και των διεθνών συμμάχων της, που επιφέρουν τραγικές συνέπειες στους λαούς της περιοχής.

Χαρακτηριστικά ως προς αυτό είναι όσα έγραφε η «Καθημερινή», ήδη από τα τέλη Ιούλη, με αφορμή τότε τη σφαγή των Παλαιστινίων από το ισραηλινό κράτος: «Η Μέση Ανατολή μετατρέπεται σε μια τεράστια μαύρη τρύπα. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα πού θα οδηγήσουν οι καταιγιστικές εξελίξεις στο Ιράκ, η διάλυση χωρών όπως η Συρία και η Λιβύη και η ένταση στην Παλαιστίνη. Από μια πρώτη ανάγνωση, η Ελλάδα ισχυροποιείται γεωπολιτικά γιατί παραμένει ένα ασφαλές αγκυροβόλιο σε μια πολύ ασταθή περιοχή. Υπάρχουν όμως σοβαρότατοι κίνδυνοι, τους οποίους δεν μπορούμε να αγνοήσουμε (...) Η Ελλάδα έχει κάνει τα τελευταία χρόνια σημαντικές κινήσεις. Εχει έλθει πολύ πιο κοντά στο Ισραήλ, με το οποίο έχει κτισθεί μια στενή σχέση συνεργασίας σε τομείς που δεν φαίνονται (...) θα διατηρηθεί αυτή η σχέση και πόσο μπορεί να αγνοήσει η Ελλάδα την αυτοκαταστροφική πολιτική του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων που έχει εξοργίσει ακόμη και τους πιο θερμούς συμμάχους του; Στην εξωτερική πολιτική δεν χωράει βεβαίως το συναίσθημα και η Ελλάδα πρέπει να φροντίσει πρωτίστως τα συμφέροντά της».

 

Αποστολή πυρομαχικών

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα εκδόθηκε την Τετάρτη ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών («περί συμμετοχής της Ελλάδας στη διεθνή συμμαχία κατά του "Ισλαμικού Κράτους", ISIS») όπου τονιζόταν ότι: «Η Ελλάδα χαιρέτισε τη διεθνή συμμαχία κατά του ISIS, στην οποία μετέχει πολιτικά, μέσω της προσφοράς ανθρωπιστικής βοήθειας, και σε στρατιωτικό επίπεδο - μετά και από σχετική εισήγηση του υπουργείου Εθνικής Αμυνας και ειδικότερα του ΓΕΕΘΑ - με την αποστολή πυρομαχικών στις κουρδικές δυνάμεις».

Οπως διευκρινίστηκε από στρατιωτικές πηγές, πρόκειται για κατασχεθέντα στην Ελλάδα φορτία πυρομαχικών για όπλα ανατολικού τύπου (βλ. τυφέκια «Καλάσνικοφ»), καθώς τέτοιου είδους οπλισμό φέρουν οι κουρδικές δυνάμεις. Προχωρά έτσι και η στρατιωτική συμπαράταξη της χώρας (κατ' επιλογήν της ντόπιας αστικής τάξης) με τις ΗΠΑ και άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και χώρες - συμμάχους τους στη νέα ιμπεριαλιστική επέμβασή τους στην αραβική χερσόνησο.
Επέμβαση που γίνεται στο όνομα της καταπολέμησης των «τζιχαντιστών», όταν είναι οι ίδιες δυνάμεις (με τις οποίες συμπαρατάσσεται τώρα η ελληνική κυβέρνηση) που το προηγούμενο διάστημα είχαν πρωταγωνιστήσει στη δημιουργία, τον εξοπλισμό και τη χρηματοδότησή τους σε Λιβύη και Συρία.

«Ισλαμικό Κράτος» και «τζιχαντιστές» αποτελούνται από δυνάμεις που στηρίχτηκαν και εξοπλίστηκαν από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για να προωθήσουν τα γεωπολιτικά τους σχέδια σε Ιράκ, Συρία, Λιβύη και αλλού και σήμερα αξιοποιούνται ως πρόσχημα νέων επεμβάσεων και πολέμων σε μια σημαντικότατη γεωστρατηγικά ζώνη, προκειμένου ο ευρωατλαντικός άξονας να ενισχύσει τον πολιτικό - στρατιωτικό του ρόλο, να ανασυνθέσει προς όφελός του τις ισορροπίες στην περιοχή, να κερδίσει έδαφος σε βάρος των ανταγωνιστών του. Προσπάθεια που περιλαμβάνει σχεδιασμούς ακόμα για αλλαγές συνόρων, π.χ. στο Ιράκ και τη Συρία, γεγονός που αν συμβεί θα πυροδοτήσει συνολικότερες ανακατατάξεις στην περιοχή.

Φόβοι για ντόμινο εξελίξεων

Ο ελληνικός λαός, κατ' επιλογήν της κυβέρνησης και ουσιαστικά των κυρίαρχων τμημάτων της ντόπιας αστικής τάξης, εμπλέκεται βαθύτερα στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή, οι οποίοι μπορεί να αποτελέσουν αιτία για ντόμινο εξελίξεων, καθώς και για πιο γενικευμένες πολεμικές συγκρούσεις.

Οι ανακοινώσεις, για αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού σε κουρδικές δυνάμεις, έρχονται σε συνέχεια της αναβάθμισης της στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ, στο πλαίσιο και του ανταγωνισμού της ελληνικής αστικής τάξης με την τουρκική, περιπλέκοντας παραπέρα το κουβάρι σε μια περιοχή που συνδέεται άμεσα με τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της Τουρκίας, αλλά και τις εξελίξεις στο εσωτερικό της.

Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις που έκανε αργά το βράδυ της Παρασκευής από τη Νέα Υόρκη, μετά την τριμερή συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου, ο Ευ. Βενιζέλος, σχετικά με τη συμμετοχή της Ελλάδας στις στρατιωτικές επιχειρήσεις σε Ιράκ - Συρία: «Είναι εθελοντική η συμμετοχή αυτή. Αλλά αντιλαμβάνεστε ότι για το διεθνή και περιφερειακό συσχετισμό δυνάμεων, για την αξιοπιστία της Ελλάδας, για την προστασία των εθνικών συμφερόντων, για να έχουμε ισχυρή θέση στο Κυπριακό, στα Ελληνοτουρκικά, για να μπορούμε να προστατεύσουμε δικά μας θέματα, τα οποία είναι πάντα στον πυρήνα της πολιτικής μας, πρέπει να έχουμε διεθνή αξιοπιστία»...

 

«Στόχοι κοινού ενδιαφέροντος με τις ΗΠΑ»

Οπωσδήποτε δεν περνά απαρατήρητο και το γεγονός ότι μία μόλις μέρα μετά την ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών για τη συμμετοχή της Ελλάδας και στο στρατιωτικό σκέλος των ιμπεριαλιστικών επιχειρήσεων, στην Αθήνα βρέθηκε για «επίσημη επίσκεψη» ο βοηθός υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ (US Secretary of the Army) John M. McHugh, ο οποίος συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά, την αναπληρωτή υπουργό Αμυνας Φώφη Γεννηματά και τους αρχηγούς των τεσσάρων Επιτελείων (ΓΕΕΘΑ, ΓΕΑ, ΓΕΝ, ΓΕΣ).

Στις συναντήσεις αυτές δόθηκε ευκαιρία στους κυβερνητικούς παράγοντες να επαναλάβουν τη χιλιοειπωμένη, τελευταία, θεωρία περί του «παράγοντα σταθερότητας» που αποτελεί η χώρα, «προπύργιο ασφάλειας» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ απέναντι σε ένα «τόξο αστάθειας» που ξεκινά από τη Μαύρη Θάλασσα και περνά από τη Μέση Ανατολή ως τη Βόρεια Αφρική.

Ενδεικτικά είναι όσα είπε στον Αμερικανό η Φ. Γεννηματά: «Η άνοδος των εξτρεμιστών ισλαμιστών, η συνολική κατάσταση στη Συρία και το Ιράκ, αλλά και η αδυναμία συγκρότησης βιώσιμης κυβέρνησης στη Λιβύη δημιουργούν εστίες πολέμου και ανθρωπιστικών κρίσεων. Η συνεχιζόμενη κρίσιμη κατάσταση στην Παλαιστίνη επιτείνει το πρόβλημα (...) Σε όλα αυτά έχει προστεθεί και το τεράστιο πρόβλημα της Ουκρανίας. (...) Σε αυτό το κρίσιμο περιβάλλον, η Ελλάδα έχει εξαιρετικές σχέσεις τόσο με την Ουκρανία, όσο και με τη Ρωσία. Τόσο με το Ισραήλ, όσο και με τα αραβικά κράτη. Μια χώρα, με ηγετικές δυνατότητες, αλλά όχι ηγεμονικές βλέψεις στα Βαλκάνια. Η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας την καθιστά ένα σημαντικό σύμμαχο για την προώθηση της ειρήνης, της σταθερότητας και της ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο και για την επίτευξη σημαντικών στόχων κοινού ενδιαφέροντος στην ευρύτερη περιοχή».