ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ

Τζιχάντ! Πλεϊστέισιον! Κύριε Ελέησον!

 

 

Κάπου πήρε το μάτι μου ένα εύστοχο σχόλιο, πολύ πικρό αλλά και συνάμα πολιτικά επιδερμικό, για τους αποκεφαλισμούς των δυτικών απαχθέντων - κρατουμένων των φανατικών μαύρων μισθοφόρων, του λεγόμενου, προσωρινά από τα παγκόσμια μέσα, «Ισλαμικού Κράτους», που σύντομα θα αποκαλείται και σκέτο Ις, κάτι σα σφύριγμα φιδιού. 

 

Οι αποκεφαλισμοί, σε λίγο, έλεγε, θα μοιάζουν με διαφημιστικά σποτάκι του Ις! Αληθές μεν, συσκοτιστικό μιας καλά μελετημένης κακοήθους ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας από την άλλη.

Προσοχή στις λέξεις γιατί εκδικούνται τους αδιάφορους χρήστες τους. Οι τζιχαντιστές αντικατέστησαν τη λέξη τρομοκράτες. Οπως η μαύρη σαν κάρβουνο στολή του φασίστα πλασάρεται να ενδημεί μόνον στο φαιό των πετρελαιοφόρων αραβικών ερήμων. 


Ο νομπελίστας ειρήνης Ομπάμα γίνεται πολέμαρχος των κεφαλαίων που εξέθρεψαν, όπλισαν, οργάνωσαν κι έριξαν στην παγκόσμια μάχη του πολυεθνικού εμφυλίου τον καταλύτη Ις-τζιχαντίστας, περιβάλλοντας με «καπιταλιστική ιερότητα» τα ανίερα σχέδια «ιερών» πολέμων κατά μήκος των φλεβών του πλούτου στο δέρμα της Γης.

Οι κοπτόμενοι για τις γενοκτονίες - προσφυγικές καταστροφές - ανθρωπιστικές κρίσεις κ.λπ. ακτιβιστές, τώρα μαντρώνονται και οριοθετούνται στο εμπόλεμο διεθνές γίγνεσθαι. Πρέπει να μάθουν και να εξοικειώνονται με την τιμολόγηση των δραστηριοτήτων τους. Να ξέρουν πού και πώς μπορούν να πάνε χωρίς να χάσουν το κεφάλι τους κορφολογώντας, για λογαριασμό ορατών τε και αοράτων αφεντικών, τους ανθούς της αραβικής άνοιξης. Αυτής που σχεδιάστηκε πολύ πριν από την 9/11, πολύ πριν από την Πτώση του Τείχους, πολύ πριν ο τότε Πάπας ευλογούσε καθημερινά στα ναυπηγεία του Γκντανσκ τον Βαλέσα, όταν εδώ τα σταγονίδια της χούντας ενσωματώνονταν στην υγρασία των κομμάτων εξουσίας κι έκρυβαν τη μυρουδιά της φάτνης των «αγίων» του ναζισμού.

Μεγαλύτερος πολλαπλασιαστής ισχύος της επικοινωνίας του τρόμου, όταν θες να πετύχεις κολοσσιαία χειραγώγηση μαζών, από την «ιερότητα» δεν υπάρχει. Απευθύνεται και κατευθύνει την εσωτερική συνειδησιακή - συναισθηματική διαδικασία παραγωγής σκέψης, ώστε να καταργεί κατά το δοκούν τον ορθολογισμό. Ακούς νέα παιδιά, «μορφωμένα», πολιτικοποιημένα ή και απολίτικα, παγιδευμένα στην ανιστόρητη διαλεκτική του «εδώ και τώρα μ' ένα τουίτ κι ένα έξυπνο κινητό αλλάζω τον κόσμο κι επαναστατώ», να φανατίζονται ένθεν κακείθεν. 

«Βαράτε τους, λιώστε τους τους βάρβαρους» φωνασκούν, είτε παίζοντας στο διαδικτυακό πλεϊστέισιον με την ομάδα των Αμερικανοκαταριανών είτε με την ομάδα των τζιχαντοϊσλαμιστών. Πίστα Μοσούλη. Στην ιδιότυπη Μονόπολι, τη Διάπλαση των Παίδων του καπιταλιστικού εκπαιδευτικού συστήματος, οι απίστευτοι βομβαρδισμοί που τρέχουν μέρες τώρα, γίνονται ανταλλακτικό νόμισμα, χρήμα, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα να ανοίξει συζήτηση κι ανάλυση των αντικειμενικών συνθηκών υπό τις οποίες μιλιούνια ανθρώπων ζουν και πεθαίνουν και ξεριζώνονται και γερνάνε σε μια μέρα, μαζικά. Τόσο μαζικά όσο να αποκτήσει «η ναζιστική ολική λύση» τη νέα της ιεροπρεπή σκοπιμότητα και νομιμότητα στον 21ο αιώνα.

 

Ετσι, ελάχιστοι είδαν και θα δουν, κι ακόμη λιγότεροι θα μελετήσουν και θα ανατριχιάσουν, τα... παράπονα του πρώην ιδιοκτήτη της ιδιωτικής εταιρείας μισθοφόρων («Blackwater» και νυν «Academi») που έβγαλε μισό δισ. δολάρια από την εισβολή στο Ιράκ, έστησε τους τζιχαντιστές που βλέπουμε σήμερα κι έσφαξε αμάχους για πλάκα... 

 

Με τις τωρινές επιχειρηματικές πολεμικές βλακείες του ο Ομπάμα, λέει ο κ. Ερικ Πρινς πως του χάλασε τη δουλειά κι έχασαν οι ρεπουμπλικάνοι λεφτά από τους δημοκράτες καπιτάλες των ΗΠΑ! Δηλαδή, τι να σου κάνουν οι αποκεφαλισμοί όταν μπορείς να έχεις υπερπαραγωγή καλύτερη από αυτήν των ισλαμοράμπο...

Δεν παίζεις με τις λέξεις γιατί σε εκδικούνται είτε είσαι αδιάφορος χρήστης τους είτε συνειδητός διαστρεβλωτής τους. Γιατί οι λέξεις δεν είναι αποκομμένες απ' την εποχή τους. Και λένε κι αυτά που δεν θες να πεις. Οπότε, π.χ., άμα θες να κάνεις ως αριστερός τον αντικομμουνιστικό σου τζιχάντ-ιερό πόλεμο, τρομάζεις τόσο απ' το μέγεθος και το κύρος, τη λαϊκή απήχηση και το νεανικό σφρίγος του πρόσφατου Φεστιβάλ της ΚΝΕ, ώστε... λακίζεις. Απορώντας που δεν σε κάλεσαν εκεί που δεν είχες το κουράγιο είτε να πας είτε να μείνεις...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ