ΝΤΙΤΡΟΙΤ

Eυγένιος Ανδρικόπουλος

Το περισυνέλεξα από τα διεθνή πρακτορεία επ' ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός έτους από την πτώχευση της συγκεκριμένης Αμερικανικής Πολιτείας και είναι αρκούντως αποκαλυπτικό της δολοφονικής δράσης των αρπακτικών. 

Πρόκειται για το Αμερικανικό όνειρο που αρχής γενομένης από το Ντιτρόϊτ μετασχηματίζεται στον εφιάλτη μιας μεφιστοφελικής  πραγματικότητας για τους 714000 κατοίκους της άλλοτε ευημερούσας πόλης, τα δύο τρίτα εκ των οποίων περνούν στις τάξεις των αστέγων, ακόμη και για χρέη πεντακοσίων δολαρίων σε δημοτικούς φόρους. 

Για τους μη μυημένους στο .. Αμερικανικό όνειρο, να τους ενημερώσω πως η σειρά των απωλειών που προκαλεί μια συντεταγμένη χρεοκοπία (ως η δική μας) ιεραρχείται ως εξής: 

Πρωτίστως χάνεις την εργασία σου ή τη σύνταξή σου, δευτερευόντως χάνεις την πιστωτική σου ικανότητα από κοινού με τις πιστωτικές σου κάρτες, ακολουθεί η απώλεια της ασφαλιστικής περίθαλψης και του οχήματός σου, για να καταλήξεις έντρομος θεατής της οικογενειακής σου διάλυσης, με τα παιδιά σου να παραδίδονται σε ανάδοχες οικογένειες ή σε ιδρύματα .. "αυτόκλητων ευεργετών", εξ αιτίας της οικονομικής σου ισχαιμίας να τα διαθρέψεις. 

Αυτό ακριβώς συνέβη στο Ντιτρόϊτ επί του οποίου επέπεσαν σήμερα οι οικονομικοί τυμβωρύχοι ως ο (αφροαμερικανός απόγονος σκλάβων) μεγαλοδικηγόρος της Wall Street, Kevin Or, για να συλήσουν τον ομαδικό τάφο ενός από πενταετίας και όχι από έτους,  κοινωνικά (για πολλούς και βιολογικά) αποδημίσαντα λαού. Αυτός από κοινού με έναν διορισθέντα από το καθεστώς κατ’ ουσία εκκαθαριστή ζωών και κατά  τύποις «ειδικό δικαστή» τον Stiven Roouds, και στρατιές νομικών και οικονομικών συμβούλων που ως τώρα έχουν κοστίσει πλέον των εκατό εκατομμυρίων δολαρίων, αποφάσισαν πως: 

 Πρέπει να σφραγίσουν σειρές από νοσοκομεία, σχολεία, αστυνομικά τμήματα και άκουσον άκουσον και σταθμούς πυροσβεστικής, να απολύσουν χιλιάδες δημοτικούς υπαλλήλους και να καταστήσουν το νερό είδος πολυτελείας σε μια περιοχή όπου διαθέτει το 21% των παγκόσμιων αποθεμάτων, εξ’ αιτίας του συμπλέγματος πέντε Μεγάλων Λιμνών και του ποταμού Ντιτρόιτ, στη μεθόριο του Καναδά με τις βορειοανατολικές ΗΠΑ.

 Και προς τι τόσος πόνος και κοπετός;  Προκειμένου ν’ αποπληρωθεί ένα χρέος που τα ομοειδή τους προκάλεσαν με θαλασσοδάνεια επιδοτήσεις ή επιχορηγήσεις και άλλες παρεμφερείς αλλά ηθικές -κατά το ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό-  συναλλαγές με το κράτος τους. Και για  να προλάβω σχόλια του τύπου πως πρόκειται για φήμες των κομμουνιστών και των απάτριδων συνοδοιπόρων τους, εχθρών της Ελλάδας, να σημειώσω , πως οποιαδήποτε ομοιότητα με τα καθ’ ημάς, είναι εντελώς... συμπτωματική! 

Αυτά συνέβησαν και εξακολουθούν να τρέχουν στο Ντιτρόιτ την άλλοτε ευημερούσα πόλη των δύο εκατομμυρίων πολιτικά όμως απρόσεκτων κατοίκων, που κατά τη πλειοψηφία τους απασχολούνταν σε μια ανθούσα και κυρίως εξαγωγική αυτοκινητοβιομηχανία.  Γιατί η κατάρα δεν υπέπεσε ως κεραυνός εν αιθρία.. Προηγήθηκε η εις τα εξ ων συνετέθη διάλυση και μεταφορά της, είτε στις υποσαχάριες χώρες της δουλείας, είτε σε εκείνες της εξευτελιστικής εργασίας στην Άπω Ανατολή, όπου τα κέρδη των ιδιοκτητών τους θα ήταν πολλαπλάσια. 

Ο αγώνας (του παρασιτικού κεφαλαίου) τώρα δικαιώνεται με τον Μαρξ να μας κοιτάζει κατάπληκτος για την άνευ όρων παράδοσή μας από ψηλά.. Ευκαιρία είναι επομένως να τον ανοίξουμε ξανά από την αρχή, μήπως και κόντρα στα Μιντιακά γιουσουφάκια, ανοίξουμε τα μάτια μας στις διαχρονικές αλήθειες του.  Γιατί τότε και μόνον τότε θα κλείσουμε τ' αυτιά στην βλακώδη προπαγάνδα τους που δόλια τον θέλει ξεπερασμένο και θ' αφουγκραστούμε προσεκτικά τον πόνο του γείτονα, του φίλου. Και κυρίως, θα νιώσουμε πρώτοι εμείς το βουητό του λαϊκού σεισμού που έρχεται από τη Δύση είτε το θέλουμε είτε όχι..