ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ: ΟΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ EIXAN KAI ΕΧΟΥΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Συχνά η επανάληψη γίνεται αιτία κορεσμού και αηδίας αντί μαθήσεως. Αναφέρομαι στην Αργεντινή και τους Αργεντινολόγους ως ότι συμβαίνει στη χώρα αυτή ν’ αποτελεί εξαίρεση και όχι τον κανόνα της καπιταλιστικής οικονομίας που θέλει τις σχέσεις των κοινωνικών ομάδων να διέπονται από το καθεστώς της μεταξύ τους άγριας εκμετάλλευσης της οποίας η κατεύθυνση είναι ελέω καπιταλιστικού θεού μονοδρομικη. 

Οι «Δυνατοί» να στύβουν τους «Αδυνάτους» . 

 Κατά τα πρότυπα της Γραικυλίας ή και αντιστρόφως, το χρέος των εκατό δις δολαρίων στην Αργεντινή συνεστήθη από καμιά οκτακοσαριά οικογένειες οι οποίες: Υπό το σύνηθες καμουφλάζ της ανάπτυξης, δανείζονταν από τις διεθνείς συμμορίες των τοκογλύφων λογιστικά κεφάλαια , αλλά με την εγγύηση του Αργεντίνικου δημοσίου. 

Δηλαδή του λαού. 


Κεφάλαια όμως που ανεξαρτήτως αν επενδύονταν σε εξελικτικά προγράμματα ή ταξίδευαν σε φορολογικούς παραδείσους, αρνούνταν στην συνέχεια να αποπληρώσουν. Κάποιοι  δηλώνοντας πτώχευση. Κάποιοι άλλοι έχοντας προνοητικά σηκώσει ατιμωρητί τα μέσα παραγωγής τους για άλλες πολιτείες, όπως του Μεξικού όπου η δουλιά ελάχιστα διαφέρει από την δουλεία. 

Κι επειδή μια επιχείρηση πολυεθνικών κακοποιών μπορεί ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξει όνομα διεύθυνση και προσωπείο, εκείνος που αναζητείτο από τους θεσμοθετημένους μπράβους-εισπράκτορες των καπιταλιστικών συμμοριών, ήταν ο εγγυητής που αδυνατούσε δια μιας πλαστικής εγχείρισης ν’ αλλάξει το όνομα , τη μορφή εμφάνισής του στο διεθνές στερέωμα και κυρίως τη διεύθυνσή του. 

Ο λαός. 

Ο λαός που εκατονταετίες τώρα γαλουχείται και διατρέφεται υπό το γνωστό εθνικιστικό παραμύθι. Της μητέρας πατρίδας. Αυτής που σε κάθε κοινωνική εθνική ή οικονομική κρίση θυσιάζει όπως η Αθήνα του Θησέα τα παιδιά της στον σύγχρονο Μινώταυρο των τοκογλύφων. Τώρα αν τα παιδιά αυτά προέρχονται κατά κανόνα από τις λαϊκές τάξεις καμιά σημασία δεν έχει. Η πατρίδα και εν προκειμένω η Αργεντινή ή η Ελλάδα, για μια ακόμη φορά έχει αιματηρά σωθεί για να είναι εκμεταλλεύσιμη στο διηνεκές.   

Αποκαλύπτεται έτσι οδυνηρά πως υπό την αφηρημένη έννοια της πατρίδας δεν υφίσταται ένα σύνολο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων  που διέπουν ανεξαρτήτως θέσης τις σχέσεις του συνόλου των έμβιων όντων που της δίνουν διεθνή οντότητα,  αλλά ένα διαιρεμένο δια δύο σύνολο ανθρώπων. Σε εκείνους που έχουν αποκλειστικά υποχρεώσεις και σε εκείνους που κατέχουν αναπαλοτροίωτα δικαιώματα. Άρα η πατρίδα έχει, ή μάλλον είχε πλην των σοσιαλιστικών εξαιρέσεων, πάντοτε ιδιοκτήτη. Κι αυτός είναι η ελίτ των ανεξάντλητων και αποικιακών προνομίων.