Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ ΚΑΙ…

..ο νέου τύπου εργαζόμενος που αγνοεί τι σημαίνει συλλογική σύμβαση σταθερό ωράριο και προστασία από την απόλυση..

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Φύση θέση αδύνατον θεωρεί η πλειοψηφία των Ελλήνων να μην έχει ένα τέλος η οδύσσεια του λαού. Κάτι που θέτουν ως ερώτημα ρητορικό στον οιονδήποτε πολιτικό ή παραπολιτικό «ειδήμονα» είναι διατεθειμένος να τους το επιβεβαιώσει, αρνούμενοι κατηγορηματικά να δεχθούν κάθε απάντηση που θα προσκρούει στη λογική τους. 

Δεν τους μέμφομαι, ίσως για πρώτη φορά, δεδομένου πως νομοτελειακά η πολιτική κάνει κύκλους και όχι πάντα ενάρετους. Υπό την εξής όμως αίρεση. Πως κατά την διάρκειά τους δεν εφάπτονταν με ανατροπές μη αναστρέψιμες, όπως επί παραδείγματι τα τελευταία χρόνια έχει δραματικά συμβεί. 


Κι αυτό είναι μια αλήθεια που δυστυχώς δεν είναι για όλα τ’ αυτιά.  Απαιτείται τιτάνιο θάρρος για να σταθείς όρθιος απέναντί τους και να τους πείσεις επί του εξής αυτονόητου: Πως όχι μόνον οι δύο γενιές που ακολουθούν, αλλά και οι δύο τρεις που θα έπονται αυτών, θα βιώσουν την εργασιακή ζούγκλα της Μεσαιωνικής δουλείας, δίχως το ελάχιστο ίχνος πρόνοιας από την πατρίδα τους και πως: οι σπουδές τους, θα είναι άμεσα συνδεδεμένες με το οικογενειακό πορτοφόλι ..

 Επικίνδυνη αποστολή σε πολιτικό ναρκοπέδιο. Γιατί η όποια εξήγηση συγκρούεται με την κοινή λογική, σύμφωνα με την οποία όστις ζημιώνει αποζημιώνει. Και δεν είναι ο λαός που εγκλημάτησε χρεώνοντας τον τόπο για ίδιο πλουτισμό, αλλά η άρχουσα τάξη του, από κοινού με το επί της βουλής έμμισθο πολιτικό της προσωπικό. Έτσι ακόμη και αν κάπως κάπου αντλήσεις τα κουράγια ακολουθεί ένα ερώτημα καρφί  στη πολιτική σου κρίση, όπως έχει αυτή διαμορφωθεί από τις σπουδές και την εμπειρία σου.

Κι εσύ τι έκανες για να με προστατέψεις από το μιντιακό καρτέλ και τα λόμπι των μνημονιοφρόνων;   
Κρείττον το σιγάν δεδομένου ότι το πιθανότερο είναι να μην έχεις κάνει και πάρα πολλά και να ταπεινωθείς φλυαρώντας δικαιολογίες. Γιατί δεν βγήκες στους δρόμους της φωτιάς πλάι στους απεγνωσμένους συμπατριώτες σου του λουκέτου, της διαθεσιμότητας και της μικροκατοχής ομολόγων ελληνικού χαρτοπόλεμου. Δεν συμπαραστάθηκες στον γείτονα που του κατάσχεσαν το σπίτι και τη ζωή. Δεν έστερξες τον φίλο, η πολύμηνη και αξιοπρεπής σιωπή του οποίου σε συνδυασμό με το καρφωμένο βλέμμα του στο όπλο του συρταριού, προοιώνιζε ρητά και κατηγορηματικά, πως  απλώς επιταχύνει το βιολογικό του τέλος.

Σακατεμένος από την ισχύ της καθεστωτικής γροθιάς που είχες δεχθεί, εγκαταλείφθηκες στην ασυναρτησία των νοητικών σου βημάτων, ώσπου στο τέλος ήσουν κι εσύ μεταξύ εκείνων των έτοιμων να πέσουν στην αυταπάτη της ανάπτυξης, όταν όμως όλα θα έχουν γίνει ένας απέραντος ερειπιώνας.

Τότε που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα επανέλθει νομοτελειακά το σύστημα σε ισορροπία. Μια ισορροπία του τρόμου. Δίχως συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα στις εργασιακές, οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις. Με τον λαό να άγεται και να φέρεται ως λαθρομετανάστης σε σαπιοκάραβο καταμεσής της οικονομικής τρικυμίας που θα έχει επιβάλλει η ελίτ του πλούτου με τους αδύναμους κρίκους του να ρίχνονται στη θάλασσα για να σωθούν οι παραγωγικά «υγιείς»...

Προηγουμένως ο Ντράγκι θα έχει κηρύξει τη λήξη του οικονομικού πολέμου υπογραμμίζοντας εκ παραλλήλου κάποια κλασματικά δέκατα ανάπτυξης, με τους νεοφιλελεύθερους θεραπευτές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας να θριαμβολογούν νομιμοποιούμενοι εξ αυτής.

Ο πυρήνας όμως της «θεραπείας» , ήταν  η ιστορικών διαστάσεων αναδιάρθρωση των παραγωγικών και κοινωνικών σχέσεων που εκκολάφθηκε στο νομικό κουκούλι της «μεταρρύθμισης». Αυτής που δεν υπήρξε παρά μόνον ως θεσμική λιτότητα η οποία διαδέχθηκε την εισοδηματική λιτότητα. Η μετεξέλιξη μιας δυσβάστακτης ποσότητας περικοπών σε μια νέα ποιότητα σχέσεων εκμετάλλευσης και ιδιοκτησίας.

Η ακατάσχετη ρητορική στήριξης των μεταρρυθμίσεων από τους νέους Λούθηρους της καπιταλιστικής αγριότητας περιγράφεται ακριβώς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Μαρξ  ως θεμελιώδες γνώρισμα της αστικής τάξης και του τρόπου που σκέπτεται και δρα: της συνεχούς επαναστατικοποίησης των μέσων και των σχέσεων παραγωγής, του αδιάκοπου κλονισμού των κοινωνικών σχέσεων με στόχο την εκμηδένιση της εργασίας και της διαπραγματευτικής της ισχύος και της φθηνής και ελεύθερης πρόσβασής της, σε κάθε φυσικό κοινωνικό και ανθρώπινο πόρο..  Κι αυτό ανεξαρτήτως του ότι τα πράγματα εξελίσσονται πολύ πιο περίπλοκα απ’ ότι και ο σοφός των σοφών είχε φανταστεί.

Η κρίση φίλοι μου θα τελειώσει κάποια στιγμή, και ενδεχομένως τη γερμανική συνταγή της έκτακτης, τιμωρητικής λιτότητας θα τη διαδεχθεί η «αντι-λιτότητα» των Ρέντσι και Ολάντ, που προτείνουν να ανταμειφθεί με άφθονους «αναπτυξιακούς» πόρους η μόνιμη, θεσμική λιτότητα που επιβάλλεται σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο με τη μορφή των «μεταρρυθμίσεων». 

Όταν όμως θα έχει ολοκληρωθεί κι αυτός ο κύκλος καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα είναι απλώς φτωχότεροι, αλλά γυμνοί από δικαιώματα, αντιστάσεις και συνείδηση του τι τους συμβαίνει. Γιατί στην πλειοψηφία τους οι νέες γενιές θα έχουν αποκοπεί από τη μόρφωση που θα αποτελούσε  το εργαλείο κατανόησης του δράματός τους ώστε να επαναστατήσουν.