ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Αφού ό,τι ονομάζει Ελληνικό πρωτάθλημα η παραγοντική καμαρίλα του τόπου ξεκίνησε, να απασχοληθούμε -κατά την αξία του- εν ολίγοις μ’ αυτό. Oι πρωταγωνιστές της πολυεθνικής Ολυμπιακός επί παραδείγματι. Νίκησαν με χαρακτηριστική άνεση έναν εκ των φτωχών συγγενών του πρωταθλήματος. Τη Νίκη Βόλου η οποία ας σημειωθεί αγωνιζόταν με εννέα Έλληνες και δύο αλλοδαπούς (ήταν οι χειρότεροι) παίχτες.. Αντιθέτως του Ολυμπιακού ο οποίος παρέταξε στο γήπεδο την ανάστροφη εικόνα. Εννέα αλλοδαπούς και δύο Έλληνες. Τον Διαμαντάκο και τον Παπαδόπουλο κι αυτόν στο δεύτερο ημίχρονο. Αν επομένως ακόμη διερωτάστε το γιατί τα τελευταία είκοσι χρόνια της Ευρωπαϊκής ..ευτυχίας η ποδοσφαιρομάνα Ελλάς έπαψε να παράγει Δομάζους, Χατζηπαναγήδες, Δεληκάρηδες Μαύρους, Κούδες Αναστόπουλους, Σαργκάνηδες Βουτιρίτσες, Καραπιάληδες, Ζήνδρους, Φοιρούς Μαχλάδες και μια πλειάδα παιχτών διεθνούς κλάσης τους οποίους αν δεν αναφέρω το κάνω για την οικονομία του λόγου, να σας υπενθυμίσω πως: Παρά τα όσα ψευδή προβάλλουν χυδαία από τηλοψίας οι διαφεντεύοντες τη πολιτική ζωή του τόπου, το δημοσιονομικό καθεστώς του ευρωμπορντέλου επιβάλλει την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εργασίας και ως εκ τούτου τα –ανεξαρτήτως δερματικής απόχρωσης και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- αποπλύματα του διεθνούς και φυσικά του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, εισάγονται ελευθέρως  αφού δεν πληρούν  τις προϋποθέσεις του .. λαθρομετανάστη για να συλληφθούν και να οδηγηθούν στον Μιχαλολιάκο δια τα περαιτέρω.  Διήλθαν  δηλαδή νομίμως των συνόρων της χώρας και πλέον αν κάποιος πρέπει ν’ ασχοληθεί μαζί τους, αυτός είναι ο μπόγιας της μπάλας. Αυτός ο οποίος όταν πιάνει μια μπάλα δεν την πετά έντρομος από τα χέρια του θεωρώντας πως είναι βόμβα! Γνωρίζει τη χρήση αλλά και τον ταλαντούχο χειριστή της. Απουσιάζει όμως επιδεικτικά  των ερασιτεχνικών ή γιαλαντζί παγγελματικών γηπέδων απ’ άκρη σ’ άκρη του τόπου. Εκεί  όπου ο καθείς μπορεί εύκολα να διασταυρωθεί με μια σειρά από Έλληνες αυθεντικούς  ζογκλέρ του τοπιού, που  είτε γιατί οι γονείς τους δεν είχαν άκρη στο γκοβέρνο του αθλητισμού, είτε γιατί οι αθλητικοί σύλλογοί τους δεν διέθεταν τα προπονητικά μέσα και τις εγκαταστάσεις για να τους προωθήσουν, βάλτωσαν στα έλη των περιφερειακών "χωραφιών". Για να πνιγούν στη στασιμότητα και να  τα παρατήσουν βλασφημώντας το αμέσως επόμενο διάστημα. Η συνέχεια πληκτικά γνωστή. Έψαξαν την τύχη τους στη μετανάστευση και σε δουλιές του ποδαριού, έχοντας πρώτα διαπίστωσει οδυνηρά, πως οι εντός πεδιάς θέσεις εργασίας , είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά αριθμημένες. Το θέαμα αυτών των Ελληνόπουλων που κάηκαν τα όνειρά τους στα κέρδη των αθλητικών πολυεθνικών είναι πράγματι αποκαρδιωτικό, αλλά δεν είναι αθώοι του αίματός τους. Είναι αυτοί που ενώ έχουν στεγνά συνθλιφτεί στις μυλόπετρες του ποδοσφαίρου ως show biz, κατακλύζουν τα ταμεία των Μαρινάκηδων, των Αλαφούζων και των Μελισσανίδιδων για την αγορά ενός εισιτηρίου διαρκείας, μιας όμως στιγμιαίας ευτυχίας κι αυτή στη περίπτωση της νίκης. Κι όπως οι επιβιώσαντες της χούντας παλαιότεροι θα γνωρίζετε,   το "στιγμιαίο" κατά το νομικό μας σύστημα δεν στοιχειοθετεί καν αδίκημα. Αντιθέτως με την περίπτωση των πελατών της εξέδρας, όπου βεβαίως συντρέχει το αδίκημα της βλακείας, του οποίου όμως η απαλλαγή είναι δεδομένη και διαρκείας..