ΣΤΗΝ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

 Από τον Asterix

«Μπολιβάρ, είσουνα πραγματικότητα, και είσαι, και τώρα δεν είσαι όνειρο, έγραφε στο ποίημα ‘ΜΠΟΛΙΒΑΡ’ ο Νίκος Εγγονόπουλος. Αυτό θα λέγαμε είναι και ο εφιάλτης των ΗΠΑ στην Λ. Αμερική, ο Μπολιβάρ που δεν μπορούν να σκοτώσουν, ο Μπολιβάρ που ζει στις καρδιές και εμπνέει εκατομμύρια λατινοαμερικάνους.

Στη σκιά της ουκρανικής κρίσης, μια άλλη σημαντική σύγκρουση διεξάγεται, όχι άσχετη από αυτή της Ουκρανίας, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στη Βενεζουέλα. Και σε αυτήν τη σύγκρουση είναι φανερή η ανάμειξη των ΗΠΑ, οι οποίες επιδιώκουν να ξανακερδίσουν την αποκαλούμενη «πίσω αυλή» τους, επιβάλλοντας και εκεί τη νέα τάξη πραγμάτων, εκμεταλλευόμενες το θάνατο του Ούγκο Τσάβες (5 Μαρτίου 2013).

Ο σημερινός πρόεδρος της Βενεζουέλας Νικόλα Μαδούρο, αν και κέρδισε τον αντίπαλό του στις εκλογές, τον Ενρίκε Καπρίλες, με ένα πολύ ισχνό ποσοστό, 50,7% των ψήφων, με τις νέες προεδρικές εκλογές να έχουν προγραμματιστεί για το 2019, φαινόταν αποφασισμένος να συνεχίσει την πολιτική του προκατόχου του και μέντορά του Ούγκο Τσάβες, κάτι σαφώς ενοχλητικό για την Ουάσιγκτον. Έτσι, δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους τα προβλήματα.

Τεχνητή έλλειψη τροφίμων και διαδηλώσεις

Πολύ γρήγορα παρουσιάστηκαν οι ελλείψεις βασικών αγαθών, από χαρτί τουαλέτας έως γάλα και μαγειρικό λάδι. «Σχεδόν τα πάντα στη Βενεζουέλα, εκτός από το πετρέλαιο, είναι πλέον εισαγόμενα», έγραφε η Le Monde στις 30 Νοεμβρίου 2013, υπό τον τίτλο «Βενεζουέλα: Ο πληθωρισμός και η φτώχεια πνίγουν τη χώρα στο πετρέλαιό της», και πρόσθετε: «Κάτι δεν πάει καλά, είναι ολοφάνερο. 

Ατελείωτες ουρές στην είσοδο των καταστημάτων που πουλούν είδη βασικής ανάγκης όπως γάλα, αλεύρι, λάδι ή χαρτί υγείας. Η παραοικονομία ανθίζει, οι πλανόδιοι πωλητές προσφέρουν τα ίδια αγαθά σε απαγορευτικές τιμές. Μπορεί οι Βενεζουελάνοι να πάσχουν εδώ και πολύ καιρό από συγκεκριμένες ελλείψεις, ωστόσο η επιδείνωση κατέλαβε τους πάντες εξαπίνης. Πλήττει πια τόσο μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ώστε προστίθεται και αυτή στα δομικά προβλήματα που προκαλούν διακοπές στην ύδρευση και στην ηλεκτροδότηση. Όσοι μπορούν γεμίζουν τις μπανιέρες τους για να έχουν απόθεμα νερού και όλοι παρακαλούν να μη χάσουν ό,τι έχουν στο ψυγείο τους».
 

Ο νέος πρόεδρος της Βενεζουέλας Ν. Μαδούρο παρομοίασε τις σημερινές δυσκολίες της Βενεζουέλας με εκείνες που γνώρισε η Χιλή πριν από το πραξικόπημα του Αουγκούστο Πινοτσέτ, όταν ο ιδιωτικός τομέας, με τη βοήθεια της CIA, προκαλούσε τεχνητές ελλείψεις στα αγαθά για να αποδυναμώσει τον πρόεδρο Σαλβαδόρ Αλιέντε, και κατήγγειλε τον περασμένο Οκτώβρη, σε ομιλία του ενώπιον της Εθνοσυνέλευσης, ότι: «Η οικονομία της Βενεζουέλας διέρχεται μια κρίσιμη καμπή, στην οποία ο παραγωγικός μηχανισμός της χώρας δέχεται βαρύτατο πλήγμα από την κερδοσκοπία, τα μονοπώλια, το λαθρεμπόριο και τη μαύρη αγορά του συναλλάγματος».
 

Ακολούθησαν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που εξελίχθηκαν σε βίαιες διαδηλώσεις, οι οποίες όμως γίνονταν κυρίως σε περιοχές όπου κατοικούν μεσαία και ανώτερα στρώµατα του πληθυσμού, και όχι, όπως θα περίμενε κάποιος, σε περιοχές φτωχές, σε αυτές δηλαδή που πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Η Ημέρα Νεολαίας, την Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου, πρόσφερε τη δυνατότη¬τα να βγουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν και οι φοιτητές. Όμως, και οι φοιτητές που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία των οδοφραγμάτων, προέρχονταν είτε από ιδιωτικά πανεπιστήμια είτε από το κρατικό πανεπιστήμιο, το οποίο, τον τελευταίο καιρό, έχει ευρέως αποκλείσει τους φτωχότερους φοιτητές. Στις φτωχότερες περιοχές στα δυτικά δεν γινόταν σχεδόν τίποτα. Είναι φανερό ότι όλα υποκινούνταν βάσει σχεδίου και ότι οι διαδηλωτές προέρχονταν από συγκεκριμένο χώρο, αυτόν της ακραίας αντιπολίτευσης, με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης.
 

Το σχέδιο αυτό περιέγραψε με μεγάλη ακρίβεια σε ένα άρθρο του, στην εφημερίδα Il Manifesto,ο Ιγνάσιο Ραμο¬νέ, πρώην διευθυντής της Le Monde diplomatique υπό τον τίτλο: «Πραξικόπημα αργής ανάφλεξης». Εκεί γράφει: «Παρόλο που ενώθηκε υπό την ηγεσία του Ενρίκε Καπρίλες, η αντιπολίτευση έχασε τέσσερις εκλογές στη σειρά. Μπροστά σ’ αυτή την αποτυχία, το πιο δεξιό τμήμα της, που συνδέεται με τις Ηνωμένες Πολιτείες και καθοδηγείται από τον πραξικοπηματία Λεοπόλντο Λόπες, στοχεύει τώρα σε ένα πραξικόπημα αργής ανάφλεξης. Και εφαρμόζει τις τεχνικές του εγχειριδίου του Τζιν Σαρπ. 

Σε μια πρώτη φάση: να δημιουργήσει δυσφορία μέσω της μαζικής κερδοσκοπικής αποθεματοποίησης των προϊόντων πρώτης ανάγκης, να κάνει τον κόσμο να πιστέψει στην ανικανότητα της κυβέρνησης, να υποκινήσει διαδηλώσεις δυσαρέσκειας και να εντατικοποιήσει την καταδίωξη από τα μέσα ενημέρωσης. Από τις 12 Φε-βρουαρίου οι ακροδεξιοί πέρασαν στη δεύτερη φάση, που είναι πραγματικά εξεγερτική: 

να χρησιμοποιήσουν τη δυσαρέσκεια μιας κονωνικής ομάδας (μιας μειοψηφίας φοιτητών) για να προκαλέσουν βίαιες διαμαρτυρίες και συλλήψεις. 

Να οργανώσουν διαδηλώσεις αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους. Να βάλουν πιστολάδες ανάμεσα στους διαδηλωτές, με στόχο να προξενήσουν θύματα και από τις δύο πλευρές (…) 

Να αυξήσουν τις διαμαρτυρίες και το επίπεδο βίας σε αυτές. Να διπλασιάσουν την επίθεση από τα μέσα ενημέρωσης, με τη στήριξη των κοινωνικών δικτύων, ενάντια στην κυβερνητική καταστολή. 

Να φροντίσουν ώστε οι μεγάλοι ανθρωπιστικοί θεσμοί να καταδικάσουν την κυβέρνηση για άμετρη χρήση βίας. Να στοχεύσουν στη διατύπωση προειδοποιήσεων εκ μέρους των φιλικά προσκείμενων κυβερνήσεων προς τις τοπικές αρχές…» 

Και καταλήγει: 

«Βρισκόμαστε σ’ αυτό το στάδιο και συνεπώς: κινδυνεύει η δημοκρατία στη Βενεζουέλα; Ναι, γιατί απειλείται, για άλλη μια φορά, από τους αιώνιους πραξικοπηματίες».

Οι αιώνιοι πραξικοπηματίες

Πράγματι ο Λεοπόλντο Λόπεζ και η Μαρία Κορίνα Ματσάντο από το κόµµα SUMATE, που ηγούνται της αντιπολίτευσης, δεν είναι άγνωστοι, αντίθετα είναι αυτό που αποκαλεί ο Ιγνά¬σιο Ρα¬μο¬νέ «αιώνιοι πραξικοπηματίες». Πρωταγωνιστούσαν πάντα στις επιθέσεις και εναντίον του Ούγκο Τσάβες, με αποκορύφωμα την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος το 2002. Χρηματοδοτούνται επί χρόνια από το περίφημο Αµερικανικό Εθνικό Ταµείο για τη ∆ηµοκρατία (NED), γνωστό και για την ανάμειξή του στις αποκαλούμενες «πολύχρωμες επαναστάσεις» στην Ανατολική Ευρώπη. O Λόπεζ, μάλιστα, είχε εκπαιδευθεί από το Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο (IRI), το οποίο χρηματοδοτείται από την αµερικανική κυβέρνηση και, σύμφωνα με απόρρητο έγγραφο της αµερικανικής πρεσβείας στο Καράκας από το 2006, το οποίο κυκλοφόρησε στο Wikileaks, οργάνωσε σειρά πραξικοπημάτων σε χώρες όπως η Αϊτή και η Ονδούρα.
 

Πρόσφατα, στις 2 Μαΐου, ο υπουργός Εσωτερικών, Δικαιοσύνης και Ειρήνης της Βενεζουέλας Μιγκέλ Ροντρίγκες κατήγγειλε τους στόχους των οπαδών του αμερικανικού παρεμβατισμού ενάντια στη χώρα και τη στρατηγική που καθορίζει τους διάφορους τρόπους για να επιτεθούν στην κυβέρνηση. Υπάρχουν, είπε, προσπάθειες να προβάλουν ζητήματα ανθρώπινων δικαιωμάτων και έτσι χρησιμοποιούν τις πληροφορίες που παρέχονται από τις προσωπικότητες που συνδέονται με τη δεξιά, μεταξύ των οποίων η Μαρία Κορίνα Ματσάντο. Μέσω του χειρισμού αυτών των πληροφοριών σκοπεύουν να παρουσιάσουν στον κόσμο ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται. 

Για να επιτύχουν αυτόν το στόχο, έχουν ακόμη και γραφείο στις Ηνωμένες Πολιτείες που ασχολείται με τη διαμόρφωση των φακέλων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από την Ουάσιγκτον στη λήψη πολιτικών και στρατιωτικών αποφάσεων ενάντια στη Βενεζουέλα. Επιπλέον, προσφεύγουν σε στοχοποίηση των ανώτερων υπαλλήλων της χώρας, που συνδέονται, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, με την εμπορία ναρκωτικών και την τρομοκρατία, μέσω των οποίων σκοπεύουν να παρουσιάσουν τη Βενεζουέλα σαν κράτος εκτός νόμου.
 

Αλλά γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί επί χρόνια οι ΗΠΑ ξοδεύουν τόσα χρήματα είτε, όπως γινόταν τόσα χρόνια, για να χρηματοδοτούν τις κυβερνήσεις της Κολομβίας και να επεκτείνουν τις βάσεις τους εκεί, είτε για να ενισχύουν την αντιπολίτευση της Βενεζουέλας για να ανατρέψει την κυβέρνηση; 

Ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο ειδικά η Βενεζουέλα αποτελεί εμπόδιο στα σχέδια των ΗΠΑ; Τι ακριβώς θα σημαίνει μια πιθανή ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο και τι μια νίκη της και συνέχιση της πολιτικής Τσάβες στη Λατινική Αμερική; Για να το αντιληφθούμε αυτό, πρέπει να δούμε τι είναι η Βενεζουέλα για μια σειρά από χώρες της περιοχής, και για να το κάνουμε θα πρέπει να πάμε πίσω στον Τσάβες, που μπορεί να έχει πεθάνει, αλλά το όραμά του και η πολιτική που είχε ασκήσει για να το πραγματοποιήσει είναι ακόμα ζωντανά και συνεχίζουν να απειλούν τα αυτοκρατορικά σχέδια των ΗΠΑ.
 

Ο Μιγκέλ Ροντρίγκες βεβαίωσε ότι οι προτεραιότητες για δράση από τους οπαδούς των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα είναι να αποτραπεί η διάδοση του «μπολιβαριανισμού» (του απελευθερωτικού κινήματος που βασίζεται στις αρχές του Σιμόν Μπολίβαρ) στο εξωτερικό και να ελεγχθούν τα αποθέματα πετρελαίου της Βενεζουέλας, που συγκαταλέγονται στα μεγαλύτερα στον κόσμο. Πράγματι, εκεί βρίσκεται η δύναμη της Βενεζουέλας, και είναι φυσικό αυτοί οι δύο να είναι οι στόχοι της υποκινούμενης από τις ΗΠΑ αντιπολίτευσης.

Ο Τσάβες το πετρέλαιο κα το όραμα του Σιμόν Μπολιβάρ

Η Βενεζουέλα, στα 14 χρόνια προεδρίας του Ούγκο Τσάβες, χάρη στον χαρισματικό αυτόν ηγέτη, αλλά και στη δυνατότητα που του έδιναν τα πλούσια αποθέματα πετρελαίου της χώρας, αναδείχθηκε ηγετική δύναμη των χωρών της Λατινικής Αμερικής, που ύψωσαν το ανάστημά τους στις ΗΠΑ.
Στο εσωτερικό της χώρας ο Τσάβες κέρδισε τις καρδιές των Βενεζουελάνων εφαρμόζοντας το πολιτικό του πρόγραμμα, που περιλάμβανε αναδιανομή της γης, προγράμματα στέγασης, μόρφωσης, περίθαλψης και παιδείας για τους φτωχούς. Η ποιότητα της ζωής του λαού ανέβαινε όσο περνούσαν τα χρόνια, ανεβάζοντας ταυτόχρονα τα εκλογικά του ποσοστά και χαρίζοντάς του συνεχόμενες εκλογικές νίκες.
 

Στο εξωτερικό, ο Τσάβες, αναπτύσσοντας την αποκαλούμενη «διπλωματία του πετρελαίου», στήριξε κυβερνήσεις με τις οποίες συμμερίζονταν την ίδια πολιτική, όπως της Κούβας, της Βολιβίας, της Νικαράγουας.
 

Οι Νιου Γιορκ Τάιμς πέρυσι τον Μάρτιο περιέγραφαν πως στους όρους με τους οποίους προμήθευε η Βενεζουέλα πετρέλαιο στις λατινοαμερικάνικες χώρες και τα κράτη της Καραϊβικής περιλαμβανόταν για ένα μέρος πληρωμή σε είδος (ρούχα, σιτάρι, σόγια και άλλα είδη) κι όχι σε δολάρια και για το υπόλοιπο μέρος χαμηλότοκα μακροχρόνια δάνεια.
 

Η σχέση του Τσάβες με τον Κάστρο και την Κούβα ήταν ουσιαστικά εκείνη που κράτησε το νησί της επανάστασης όρθιο μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Φιντέλ Κάστρο έχει αποτιμήσει τη συνεργασία αυτή σε 7 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο. Και δεν ήταν μόνο το πετρέλαιο που έδινε η Βενεζουέλα στην Κούβα και το οποίο η Αβάνα μεταπωλούσε για να αποκτήσει δημόσια έσοδα. Είναι και τα πολυάριθμα έργα που γίνονται από κοινού στις δύο χώρες και τα τεράστια κεφάλαια των άμεσων επενδύσεων. Περισσότερους από 30.000 γιατρούς είχε στείλει η Κούβα στη Βενεζουέλα, ενώ περισσότεροι από 5.000 κουβανοί στρατιωτικοί και πολιτικοί σύμβουλοι πιστεύεται ότι υπηρετούν στην κυβέρνηση και τις ένοπλες δυνάμεις της Βενεζουέλας.
 

Η Νικαράγουα βασίζεται απόλυτα στην οικονομική βοήθεια και το εμπόριο με τη Βενεζουέλα. Για τη Βολιβία και τον Εκουαδόρ, η Βενεζουέλα είναι ένας σημαντικός σύμμαχός τους. Για τη Ρωσία η Βενεζουέλα είναι ένας από τους μεγαλύτερους αγοραστές των όπλων της. Το σημαντικότερο, όμως, όλων, ήταν η επιθυμία του Τσάβες για ενοποίηση της Λατινικής Αμερικής κατ’ εφαρμογή του οράματος του Σιμόν Μπολιβάρ. Και την οποία προώθησε:
 

• Με την Μπολιβαριανή Συμμαχία (ALBA), ένα αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό μπλοκ εννέα χωρών, με κοινό νόμισμα. Δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της Κούβας και της Βενεζουέλας και υποστηρίζει έργα στους τομείς της υγείας, της παιδείας, της στέγασης και γενικά της κοινωνικής πρόνοιας, ενώ προωθεί τις ανταλλαγές προϊόντων και όχι το εμπόριο.
 

• Με τη συμμετοχή της Βενεζουέλας στην Ένωση Κρατών της Νότιας Αμερικής (UNASUR-2008), ένωση που όταν ξεκίνησαν οι διαδικασίες δημιουργίας της με πρωτοβουλία της Βραζιλίας είχε φιλοδοξίες τύπου Ε.Ε. Τελικά, στράφηκε λιγότερο προς το εμπόριο και περισσότερο προς τις περιφερειακές υποδομές, και κυρίως προς τον περιορισμό της παρέμβασης των ΗΠΑ στην περιοχή. Σημαντικός ήταν σε πολιτικό επίπεδο ο ρόλος που έπαιξε η UNASUR στην επίλυση στρατιωτικών κρίσεων μεταξύ της Βενεζουέλας και της Κολομβίας, καθώς και του Εκουαδόρ και της Κολομβίας, στην υπεράσπιση της κυβέρνησης της Βολιβίας του Έβο Μοράλες το 2008, όταν επιχειρήθηκε η αποσταθεροποίησή της, και στην καταδίκη του πραξικοπήματος στην Ονδούρα. Σημαντική, επίσης, ήταν και αντίστασή της στα σχέδια νέων αμερικανικών βάσεων στην Κολομβία.
 

• Με τη συμμετοχή στην Κοινότητα των Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (CELAC), κοινότητα που περιλαμβάνει όλα τα κράτη του δυτικού ημισφαιρίου, πλην των ΗΠΑ και του Καναδά και των εξαρτημένων από ευρωπαϊκές χώρες κρατικών οντοτήτων. Ένας οργανισμός απέναντι και σε αντίθεση με τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΚ) που κηδεμονεύεται από την Ουάσιγκτον.
 

• Με τη δημιουργία της Τράπεζας του Νότου, ενός νέου θεσμού δανεισμού, ανεξάρτητου από την Παγκόσμια Τράπεζα και την Ενδοαμερικανική Αναπτυξιακή Τράπεζα, που δεν θα ήταν εφικτή χωρίς τον Τσάβες.
Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο ενοχλητικά είναι όλα αυτά για τις ΗΠΑ, που χρησιμοποίησαν ανεπιτυχώς όλα τα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους για να απαλλαγούν από τον Τσάβες. Ανεπιτυχώς;

Μυστική τεχνολογία των ΗΠΑ προκαλεί καρκίνο στους αριστερούς ηγέτες της Λατινικής Αμερικής

Ο σημερινός πρόεδρος της Βενεζουέλας Νικόλα Μαδούρο, την ώρα που όλη η Βενεζουέλα θρηνούσε για το θάνατο του ηγέτη της Ούγκο Τσάβες, κατήγγειλε συνωμοσία εναντίον της Βενεζουέλας και είπε ότι δεν έχει καμία αμφιβολία ότι ο διαγνωσθείς το 2011 καρκίνος του εκλιπόντος ηγέτη ήταν ένα βρόμικο παιχνίδι των εχθρών της χώρας. «Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι οι ιστορικοί εχθροί της χώρας μας έψαχναν τρόπο για να βλάψουν την υγεία του προέδρου μας», ανέφερε χαρακτηριστικά.
 

Αλλά και ο ίδιος ο Τσάβες, όταν ήταν εν ζωή, πληγείς ήδη από τον καρκίνο, είχε αφήσει να εννοηθεί μία ημέρα μετά τη δημοσιοποίηση ότι και η πρόεδρος της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντεζ Κίρσνερ πάσχει από καρκίνο, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποίησαν μια μυστική τεχνολογία με την οποία προκαλούν την επάρατη νόσο στους αριστερούς ηγέτες της Λατινικής Αμερικής. Διευκρίνισε ότι δεν κάνει κάποια αβασάνιστη καταγγελία, αλλά ότι «σκέφτεται φωναχτά», έχοντας προφανώς στο μυαλό του ότι ο Φερνάντο Λούγο, πρόεδρος της Παραγουάης, η Ντίλμα Ρούσεφ της Βραζιλίας, καθώς και ο προκάτοχός της Ινάσιο Λούλα διαγνώστηκαν όλοι στο πρόσφατο παρελθόν με καρκίνο. 

Ο Τσάβες χαρακτήρισε πολύ παράξενο το γεγονός, επισημαίνοντας ότι τα περιστατικά καρκίνου στους ηγέτες της Λατινικής Αμερικής δύσκολα μπορούν να εξηγηθούν «με τους νόμους των πιθανοτήτων».
 

«Δεν θα ήταν παράξενο να έχουν (οι ΗΠΑ) αναπτύξει μια τεχνολογία ώστε να προκαλούν καρκίνο χωρίς κανείς να το ξέρει», διερωτήθηκε ο Τσάβες. Ο ηγέτης της Βενεζουέλας θύμισε ότι επιστήμονες συνεργαζόμενοι με τις αμερικανικές κυβερνήσεις προσέβαλαν με σύφιλη και άλλες ασθένειες, τη δεκαετία του 1940, τους φυλακισμένους στη Γουατεμάλα, κάτι που αποκαλύφθηκε μόλις πέρυσι. Και, μεταξύ σοβαρού και αστείου, πρόσθεσε ότι στο εξής θα προσέχει ιδιαίτερα τον Έβο Μοράλες και τον Ράφαελ Κορέα (τους προέδρους της Βολιβίας και του Εκουαδόρ, αντίστοιχα) μήπως κι αυτοί πάθουν τα ίδια.
 

Από τη νέα τάξη πραγμάτων δεν μπορεί να λείπει η Λατινική Αμερική. Η Ουάσιγκτον είχε κάθε λόγο να επιθυμεί το θάνατο του Τσάβες και τώρα, κινητοποιώντας τους γνωστούς της πράκτορες και τις γνώριμες τακτικές της, επιδιώκει να τσακίσει την κυβέρνηση του διαδόχου του, του Ν. Μαδούρο, που θέλει να συνεχίσει την πολιτική του προκατόχου του. Γνωρίζει ότι, αν πετύχει να τοποθετήσει μια φίλα προσκείμενη στις ΗΠΑ κυβέρνηση στη Βενεζουέλα, θα είναι ευκολότερο να επιτεθεί στις κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής που αμφισβήτησαν την κυριαρχία τους. Γι΄ αυτό, το τι θα συμβεί στη Βενεζουέλα θα επηρεάσει το μέλλον της Λατινικής Αμερικής. Μια νίκη της κυβέρνησης Μαδούρο θα είναι σοβαρό πλήγμα στα σχέδια των ΗΠΑ, μια ήττα θα προκαλέσει πολλά προβλήματα σε όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής των οποίων οι κυβερνήσεις έχουν ως ενιαίο χαρακτηριστικό την αμφισβήτηση των σχεδιασμών των ΗΠΑ στην περιοχή.

 

Σημειώσεις
Σιμόν Χοσέ Αντόνιο δε λα Σαντίσιμα Τρινιδάδ Μπολίβαρ ι Παλάσιος: (1783 -1830), γνωστός ως «El Libertador», Ο Ελευθερωτής. Ήταν ηγέτης διαφόρων κινημάτων ανεξαρτησίας σε όλη τη Νότια Αμερική, συλλογικά γνωστά ως Πόλεμος του Μπολίβαρ. θεωρείται σημαντικός ήρωας στην Βενεζουέλα, την Κολομβία, τον Ισημερινό, το Περού, τον Παναμά και τη Βολιβία, καθώς και στην υπόλοιπη ισπανόφωνη Αμερική.