ΠΛΗΡΗΣ ΔΙΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΣΗ

 Γράμμα και γραφή :

Από τον Πέτρο Δημητρίου

   Αγαπητέ Κλύδωνα, επικοινωνώ με αφορμή την ανάρτησή σου για το πλοίο που «αντιμετώπισε δυσκολίες λόγω ισχυρών ανέμων που επικρατούν στην περιοχή» (Μυκόνου – Τήνου)... Όλος ο κόσμος αναγνωρίζει ότι ο βαθμός δυσκολίας και επικινδυνότητας του επαγγέλματος του ναυτικού είναι από τους πιο υψηλούς - και βέβαια αυξάνει ιδιαίτερα στις ανοιχτές Θάλασσες που ούτε απάγγειο, ούτε λιμάνι, ούτε καιρός είναι δεδομένα... γι’ αυτό και η ναυτοσύνη χαίρει ιδιαίτερης και πολύ υψηλής εκτίμησης και σεβασμού παντού αλλά ιδιαίτερα στη νησιωτική και παραθαλάσσια χώρα.

 

  Το παρακάτω κείμενο υπογράφει “συντακτική ομάδα” από το Υπουργείο Πολιτισμού και διδάσκεται στα παιδιά μας στο βιβλίο Γλώσσας της Ε΄ Δημοτικού, τεύχος α΄, σελ. 16, στο μάθημα με τίτλο “Ο φίλος μας ο Άνεμος”. Οι άνθρωποι έχουν μεγάλη πλάκα (που λέει ο λόγος δηλαδή, επικίνδυνοι και στημένοι είναι – αυτή είναι η γνώμη μου και την αιτιολογώ πιο κάτω). Δείτε τι κατέβασε η γκλάβα τους και γράφουν οι αθεόφοβοι:

  

“ Ο φίλος μας ο άνεμος

 

Παλαιότερα, όποιος πλησίαζε με πλοίο στις Κυκλάδες τα πρώτα κτίσματα που αντίκρυζε ήταν τα εκκλησάκια και οι ανεμόμυλοι με τις φτερωτές τους, που ξεπρόβαλλαν κάτασπροι πάνω στα υψώματα. Οι νησιώτες αισθάνονταν ευλάβεια για τις εκκλησιές τους, όμως τα πιο αγαπητά τους κτίσματα ήταν οι ανεμόμυλοι. (!!!!!!!!!! τα θαυμαστικά δικά μου).
 

Βγαίνοντας κάθε πρωί από το σπίτι τους, έριχναν αυθόρμητα την πρώτη ματιά στη θάλασσα και τη δεύτερη στους ανεμόμυλους. “Αλέθουν οι μύλοι; Όλα καλά” (!!!!!!!!!) σκέφτονταν.
Άνδρες και γυναίκες περνούσαν πολλές ώρες εκεί, ώσπου να ετοιμαστεί το αλεύρι τους. Έτσι έγινε ο ανεμόμυλος ένα κοινωνικό κέντρο, όπου συζητούσαν τα προβλήματα και τα νέα του χωριού, αντάλλασσαν αστεία και πειράγματα, έκαναν ακόμα και προξενιά. Στη σκιά του ανεμόμυλου μαζεύονταν οι κοπέλες το απόγευμα με τα εργόχειρά τους και οι νέοι τα βράδια οργάνωναν γλέντια.
 

Συγκρίνοντας τον ανεμόμυλο με το καράβι, οι νησιώτες έδιναν τον πρώτο λόγο στον ανεμόμυλο (!!!!!!!!!!!), επειδή το καράβι δεν ταξίδευε με τις φουρτούνες (!!!!!!!!!!) και, μόλις συναντούσε κακοκαιρία, κατέφευγε σε λιμάνι (!!!!!!!!!!). Αντίθετα, ο ανεμόμυλος, χτισμένος σε ανεμόδαρτη τοποθεσία, αντιμετώπιζε ανέμους και καταιγίδες.
 

Συγκρίνοντας επίσης τον μυλωνά με τον καπετάνιο, θαύμαζαν περισσότερο τον πρώτο (!!!!!!!!!!) : ο καπετάνιος οδηγούσε το σκάφος του πρίμα* με τον αέρα (!!!!!!!!!!), ο μυλωνάς όμως ανέμιζε πάντα κόντρα* τα πανιά της φτερωτής (!!!!!!!!!!). Οδηγώντας το πλοίο του σε λιμάνι ο καπετάνιος ησύχαζε (!!!!!!!!!!), γιατί δεν κινδύνευε πια. Ο μυλωνάς δεν ξένοιαζε ποτέ, ούτε μέρα ούτε νύχτα, είτε δούλευε ο ανεμόμυλος είτε όχι, γιατί οποιαδήποτε στιγμή μπορούσε να πάθει ζημιά από κακοκαιρία (!!!!!!!!!!).
 

Ο καπετάνιος είχε το πλήρωμά του βοηθό και συμπαραστάτη σε κάθε δύσκολη περίσταση, ενώ ο μυλωνάς κατάμονος πάλευε με τα ξεσπάσματα του καιρού(!!!!!!!!!!).
 

Στις Κυκλάδες λειτούργησαν περισσότεροι από εξακόσιοι μύλοι. Πρόκειται για αριθμό μοναδικό στον κόσμο. Ο ανεμόμυλος προσαρμόστηκε στις πατροπαράδοτες κατασκευαστικές συνήθειες του κάθε νησιού (σ.σ. τι  κα-τα-πλη-κτι-κό, τι πρω-τό-τυ-πο !!, θα το σκέφτονταν ώρες μέχρι να το βρουν οι μπαγάσηδες οι συντάκτες...). Ο κυκλαδίτικος είχε πάντοτε έναν πέτρινο πύργο με στέγη από ξύλινο σκελετό και επένδυση από χόρτο και η κατασκευή του ήταν δύσκολη και πολυδάπανη, όσο ενός μεγάλου ιστιοφόρου.
Ανεμόμυλοι, Εκπαιδευτικά προγράμματα Υπουργείου Πολιτισμού ”

(ακολουθούν και ασκήσεις με ερωτήσεις για κατανόηση-εμπέδωση των υψηλών νοημάτων, μην και τυχόν πάει στράφι ο κόπος των συντακτών…)
 

http://www.pi-schools.gr/books/dimotiko/glossa_e/e_mat_1.pdf

Δεν πρόκειται για αφελές κείμενο. Δεν θα ήταν τόσο σημαντικό το θέμα αν δεν είχε σκοπό την σύγχυση και στόχευση στην καρδιά και στο μυαλό των παιδιών, με την εξίσωση, ομογενοποίηση, χυλοποίηση των πάντων. Δεν υπάρχουν ιερά και όσια, ευδιάκριτες ιεραρχήσεις, όχι, όλα είναι υπό κρίση και υπό αίρεση. Όλα όσα γνωρίζαμε και ήταν αξίες σφυρηλατημένες από τη ζωή και την παράδοση, όλα είναι στον αέρα. Ακόμα και τα πιο προφανή και παραδεκτά. Πλήρης διάλυση και απαξίωση. Να μην πιστεύεις σε τίποτα! Έπειτα, πέφτεις στην αγκαλιά των επαγγελματιών της διαφήμισης και των ψευδαισθήσεων.
 

Η ιδέα είναι η εξής. Κάποιοι “τύποι” που είναι σε κυβερνητικά πόστα υποκαθιστούν όχι μόνο τους λογοτέχνες, αλλά ακόμα και τους αρμόδιους να μιλήσουν για ένα θέμα – εδώ τους νησιώτες – για το τι νιώθουν, για τα πράγματα που είναι η ίδια ζωή τους, και γίνονται οι ίδιοι φορείς και εκφραστές της “αλήθειας” που την μεταδίδουν στα παιδιά. Έτσι φτάνουν, εδώ, να συγκρίνουν μύλους με εκκλησίες και καράβια και να αναδεικνύουν πιο αγαπητούς τους πρώτους, καπετάνιους και μυλωνάδες και να προκρίνουν σημαντικότερους τους μυλωνάδες. “29 συντάκτες-κατασκευαστές συνειδήσεων συνιστούν μυλωνά. Αυτοί ξέρουν!”.
 

Υποβάλλουν την απ-αξία ότι “μπορούμε να συγκρίνουμε ό,τι μας κάνει κέφι και να επιλέγουμε αυτό που γουστάρουμε και μας “κάθεται”. “Ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει άποψη - όποια και να είναι αυτή. Αυτό είναι “ελευθερία”. Δεν έχει σημασία να αποδείξουμε και να στηρίξουμε αυτό που λέμε, όχι, σημασία έχει να έχουμε τη γνώμη μας”… Δηλαδή, καλλιεργούν την απόλυτη διάλυση της σκέψης και την αποφυγή της υπευθυνότητας.
 

Αυτοί οι κύριοι, φορείς αισχρής προπαγάνδας απ-ανθρωπισμού, έχουν ορισθεί να “παραδίδουν Θερμοπύλες”.
Είναι δυνατόν να μάθουμε “καλλιγραφία από της μυλωνούς τον κώλο”; Κι όμως αυτό γίνεται στα σχολικά βιβλία μας.
(και να με συγχωρήσουν οι συμπαθείς μυλωνάδες και μυλωνούδες, ο λόγος το ’φερε…).

                

Πέτρος Δημητρίου