ΤΟ ΠΑΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ

 Η απειλή που διατύπωσε ο κοινοτικός επίτροπος Χοακίμ Αλμούνια ότι αν οι τράπεζες χρησιμοποιήσουν για την ανακεφαλαιοποίησή τους τα χρήματα του ΤΧΣ θα υποχρεωθούν σε εφαρμογή του κανόνα του bail in, περιέχεται αυτούσια στις διατάξεις του νομοσχεδίου, συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων που είναι κρυμμένες πίσω από τον ευφημισμό «υποχρεώσεις μειωμένης εξασφάλισης» (καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ). Αυτό, κατά κάποιο τρόπο, καθιστά άμεσα συνένοχη την Κομισιόν και τη λοιπή ευρωκρατία στο σκανδαλώδες «ρουσφέτι» προς την εγχώρια χρηματοπιστωτική διαπλοκή, η οποία έχει την ευκαιρία υπό τον «εκβιασμό» του bail in να ανακτήσει όχι μόνο τον πλήρη έλεγχο αλλά και την τυπική ιδιοκτησία των αναστημένων με χρήματα των φορολογουμένων τραπεζών. Οι επιτυχείς αυξήσεις κεφαλαίου στις οποίες προχώρησαν Πειραιώς και Alpha Bank δείχνουν ότι το «σύστημα» λειτούργησε σαν καλοδουλεμένη μηχανή και το ίδιο πρόκειται να επαναληφθεί με τη Eurobank. Το «σόου» του δημόσιου διαπληκτισμού Προβόπουλου και οικογένειας Λάτση για το αν και κατά πόσο η τελευταία έχει αναλάβει τις «εθνικές ευθύνες» προφανώς ήταν για το ξεκάρφωμα και για να βελτιωθεί στοιχειωδώς το «φιλοδώρημα» με το οποίο πρόκειται να αποκτήσει το Ελληνικό. Ως εκ θαύματος, το προσφερόμενο τίμημα διπλασιάστηκε μετά την «παράκληση» του ΤΑΙΠΕΔ. Φυσικό, αφού εξασφαλίστηκε ότι η «αγία οικογένεια» θα τα πάρει πολλαπλάσια και μέσω της «επένδυσης» και μέσω της επανιδιωτικοποίησης της Eurobank.Το πόσο θα κοστίσει στην ελληνική κοινωνία το μέγιστο αυτό ρουσφέτι θα το ξέρουμε αφού ολοκληρωθούν οι αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών και η διάθεση των μετοχών που έχει το ΤΧΣ με διαδικασίες «σικέ» σε ιδιώτες επενδυτές που θα επιλέγονται με κριτήρια «φερεγγυότητας». Ο οδικός χάρτης της επανιδιωτικοποίησης που περιγράφεται στο πολυνομοσχέδιο δίνει τη δυνατότητα στο Δημόσιο (ΤΧΣ) να εκχωρήσει τις μετοχές του στις τράπεζες στην εγχώρια και ξένη διαπλοκή ακόμη και άμεσα, σε τιμές ακόμη και κάτω της χρηματιστηριακής. Στην ελληνική κοινωνία θα μείνει ατόφιο το χρέος που αντιστοιχεί στη διάσωση των τραπεζών. Πρόκειται για την πιο κραυγαλέα εφαρμογή του δόγματος της ιδιωτικοποίησης των κερδών και της κοινωνικοποίησης των ζημιών.