Άρθρο του
Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Υπάρχουν τρεις τρόποι θεμελίωσης της πολιτικής νομιμοποίησης, με ιστορικούς όρους. Ο πρώτος συνδέεται με το ισχυρό ιμπεριαλιστικό, κεφαλαιοκρατικό κράτος, ο δεύτερος με το ισχυρό αστυνομικό και μιλιταριστικό κράτος (εθνικοσοσιαλιστικής ή σοσιαλιστικής αναφοράς, ή ακόμη με την μορφή του κράτους έκτακτης ανάγκης), ενώ ο τρίτος με το λεγόμενο Κράτος Δίκαιου και την πολιτεία ευημερίας. Στην μετανεωτερική και μεταβιομηχανική Ευρώπη ανέτειλε ένας ευρωπαϊσμός που επιχειρήθηκε να θεμελιωθεί θεσμικά στην τρίτη κατηγορία πολιτικής νομιμοποίησης. Αυτό ενίσχυε τόσο την κεντροαριστερά, όσο και την κεντροδεξιά μαζί με την επικράτηση ενός μίγματος των κλασικών οικονομικών και της κοινωνικής τους διάστασης, που σε γενικές γραμμές δομείτο επί του φιλοσοφικού στοχασμού του Keynes, του Beveridge και μιας μεγάλης γκάμας μετα-μαρξιστών στοχαστών. Με τις ουσιαστικές διαφορές μάλιστα μεταξύ κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς να είναι δυσδιάκριτες και να θεμελιώνονται περισσότερο σε παρελθούσες πολιτικές αναφορές και στερεότυπα στη βάση του κοινωνικού φιλελευθερισμού και ελάχιστα ή καθόλου στην οικονομία.
Σε κάθε περίπτωση, τόσο η κεντροδεξιά και όσο και η κεντροαριστερά ξεχώριζαν την αντικειμενικότητα των οικονομικών από την υποκειμενικότητα (παραγωγικό μοντέλο, κοινωνική σύνθεση, φάση και μορφή ανάπτυξης, ιδιαίτερες ανάγκες με γεωγραφικά και ανθρωπολογικά κριτήρια, κλπ) των ιδιαίτερων κοινωνιών, όπως ακριβώς έκαναν, δίχως εξαίρεση, όλοι οι κλασικοί οικονομολόγοι. Όλα είναι κοινωνία, λέγανε και καταλαβαίνανε οι κλασικοί των οικονομικών και επεχείρησαν με μια αντικειμενική επιστημολογική προσέγγιση, που βασίστηκε σε μαθηματικές σχέσεις και οικονομικές έννοιες, να ορίσουν την αντικειμενική μορφή της εθνικής οικονομίας – κάθε εθνικής οικονομίας. Οι άνθρωποι ήταν σοβαροί… τα οικονομικά δεν φτιάχνουν κοινωνίες, ούτε οι κοινωνίες θα μπορούσαν να φτιάχνουν τα δικά τους οικονομικά μεγέθη και να τα ορίζουν όπως επιθυμούν και βολεύει την ηγέτιδα τάξη τους.
Όλα αυτά μέχρι την δεκαετία του ’80, όταν ο νεοφιλελευθερισμός, ως μια χυδαία, θεοσοφικού μάλλον χαρακτήρα, έκφραση της προσέγγισης του ταλαίπωρου αυστριακού οικονομικού-φιλοσόφου του κλασικού φιλελευθερισμού F. A. Hayek, έλαβε την μορφή του λεγόμενου Ρηγκανισμού-Θατσερισμού. Και δεν μιλάμε μόνον για περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, τα προγράμματα λιτότητας, την συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους σε συνδυασμό με την απορρύθμιση των αγορών και τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις παράλληλα με την διαστροφή των εργασιακών σχέσεων, αλλά για την πολιτική νομιμοποίηση του κοινωνικού δαρβινισμού! Με τον μυθικό σκοπό της αποτελεσματικότητας και ανταγωνιστικότητας της οικονομίας να αγιάζει τα κοινωνικώς καταστροφικά μέσα επίτευξής του και το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό, καθώς όλα είναι οικονομία, ηλίθιε – μας είπαν!
«Όλα είναι οικονομία», αυτό ήταν το σύνθημα που υιοθέτησαν στην μετα-νεωτερική μας Ευρώπη όλοι οι κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί: αδιακρίτως, από την ριζοσπαστική δεξιά, τους φιλελευθέρους μέχρι και τους σοσιαλδημοκράτες της προηγούμενης περιόδου.Αυτή τη νέα εποχή για τον ευρωπαϊσμό, που άρχισε να σχηματίζεται θεσμικά μετά την λεγόμενη Επανένωση της Ευρώπης με την μορφή της ΕΕ και της Ευρωζώνης, οι εξτρεμιστές της χρηματαγοράς μαζί με τους γερμανούς νεο-ηγεμονιστές έρχονται να θεμελιώσουν την κυριαρχία τους επί των επιμέρους ευρωπαϊκών κοινωνιών με την εφαρμογή στην πράξη του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, του δόγματος του νεοφιλελευθερισμού, με άλλα λόγια, υπό το σλόγκαν «όλα είναι οικονομία». Εκεί που οι ευρωπαίοι ένοιωσαν να ξεφεύγουν από τον ολοκληρωτισμό φασιστικών, ναζιστικών και σταλινικών καθεστώτων, κατέληξαν υποκείμενα του πλέον χυδαίου - απάνθρωπου - και αντικοινωνικού ολοκληρωτισμού. Του ολοκληρωτισμού των αγορών με την πόλωση κεφαλαίου, τεχνολογίας και τεχνογνωσίας, την γιγάντωση των μονοπωλίων και την μετατροπή σε παρίες ολοένα και περισσότερων μικρομεσαίων εργαζομένων και επιχειρηματιών.
Αυτή την ολοκληρωτική στρατηγική του θριαμβευτή, αυθεντικού καπιταλισμού εναντίον της σοβιετικής του ρεπλίκας, ήρθαν τα τελευταία χρόνια να υποστηρίξουν ανοιχτά όλοι οι κεντροδεξιοί και πιο δειλά, αλλά εξίσου αποτελεσματικά, όλοι οι κεντροαριστεροί. Οι τελευταίοι μάλιστα, με την μορφή διαφόρων κομμάτων της ξεφτισμένης, εκσυγχρονιστικής σοσιαλδημοκρατίας, οικολογίας και απολιτικής, κρυφοφασιστικής, «φιλελεύθερης» μετριο-σεμνοκρατίας, φρόντισαν - με καλύτερα αποτελέσματα από τους κεντροδεξιούς - να απαξιώσουν το κράτος, οδηγώντας τον πολίτη να μην έχει πλέον καμία εμπιστοσύνη σε αυτό. Κατάφεραν να αποσυνδέσουν την λαϊκή κυριαρχία από το κράτος και την πολιτική νομιμοποίηση από την κοινωνία, αναπαριστώντας τον δημόσιο χώρο ως πεδίο διαφθοράς και εμπόδιο στην ατομική ελευθερία και ευδοκίμηση, που καταδυναστεύει δήθεν την ιδιωτική πρωτοβουλία, ενώ παράλληλα οδηγεί στην κατασπατάληση των χρημάτων των φορολογουμένων, με τις κοινωνικές παροχές! Κατάφεραν να συκοφαντήσουν για να σαρώσουν με αυταρχικά, ολοκληρωτικά πολιτικά μέσα την ίδια την κοινωνική οντολογία, επί της οποίας θεμελιώθηκε το Κράτος Διακαίου και Ευημερίας. Κατάφεραν, με άλλα λόγια, να κόψουν το δένδρο που έβγαζε εκείνους τους καρπούς με τους οποίους τρέφονταν πολιτικά και ευδοκιμούσαν κοινωνικά κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί κατά την νεωτερικότητα.
Και ιδού τώρα, όλοι αυτοί να έρχονται σήμερα στην πτωχευμένη και φτωχοποιούμενη από τους ίδιους, Ελλάδα και να ζητούν την ψήφο του πολίτη! Να ζητούν πολιτική νομιμοποίηση σε μια στρατηγική επιλογή που μετέτρεψε ένα προβληματικό πελατειακό κράτος σε προβληματικό ατομικό δανειολήπτη, ενώ σήμερα ορίζει την χώρα Ελλάδα ως «συνεργάσιμο δανειολήπτη», ως μια υποτελή πολιτεία υπό εσωτερική υποτίμηση, η οποία οφείλει να ακολουθήσει τον μονόδρομο που ορίζουν επίσημοι και ιδιώτες πιστωτές από κοινού, προκειμένου να βρεθεί μια αντικειμενική οικονομικώς λύση σωτηρίας! Δηλαδή, αφού ετεροκαθοριστούν από την τρόικα οι «εύλογες δαπάνες διαβίωσης» ενός απολύτως ανίσχυρου παραγωγικά κράτους και οι «εύλογες δαπάνες διαβίωσης» των κατεστραμμένων δύο-τρίτων της κοινωνίας (: λαϊκά και μεσαία στρώματα), θα προχωρήσουμε τα επόμενα χρόνια σε ρυθμίσεις κεφαλαιουχικών ροών από τους δανειοδότες προς την Ελλάδα, έτσι ώστε ο «συνεργάσιμος δανειολήπτης-Ελλάς», να τύχει μιας νέας προτάσεως αναδιάρθρωσης των οφειλών του στη βάση του ορίου επιβίωσης του πολιτικού καθεστώτος στην χώρα και των δύο- τρίτων του πληθυσμού!
Αυτό μάλιστα το θεωρούν κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί, αν όχι δίκαιο, σίγουρα έντιμο πράγμα και απολύτως εύλογο στη βάση της οικονομίστικης συνάρτησης «όλα είναι οικονομία» - «μαζί τα φάγαμε»! Αυτή, αγαπητέ αναγνώστη, είναι η πολιτική ηθική κεντροδεξιών και κεντροαριστερών σήμερα στην Ελλάδα. Τα προηγούμενα χρόνια προσπάθησα να εξηγήσω πως αυτός ο οικονομίστικος και όχι οικονομικός εκχυδαϊσμός των λεγομένων πολιτικών φορέων του «μεσαίου χώρου» ή «της συναίνεσης στο κέντρο» τροφοδοτεί τον ακροδεξιό λαϊκισμό και φασιστικά μορφώματα κάθε είδους. Σήμερα έρχομαι να υποστηρίξω πως η στρατηγική της τρόικας που υπηρετείται από την κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά στην Ελλάδα, οδηγεί κατευθείαν στην διάλυση με την μορφή της ρευστοποίησης κράτους και κοινωνίας. Αν το «όλα είναι οικονομία» ευρωπαίων κεντροδεξιών και κεντροαριστερών προκαλεί οικονομικές φούσκες με την προοπτική σοβαρής ή λιγότερο σοβαρής ύφεσης στο άμεσο μέλλον με ο, τι αυτό συνεπάγεται για τα κοινωνικά μοντέλα στις χώρες αυτές και την αγορά, για την πτωχευμένη Ελλάδα εντός μίας ζώνης σκληρού νομίσματος,σημαίνει πλήρη διαρθρωτική κατάρρευση - όπως μου δόθηκε η ευκαιρία να εξηγήσω σε προηγούμενο άρθρο μου.
Να γιατί τα ψηφοδέλτια της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς σήμερα στην Ελλάδα είναι για τα σκουπίδια και όχι για την κάλπη! Είναι για τα σκουπίδια επειδή δεν θα μπορούσε ποτέ ορθολογικά, ρεαλιστικά ή και κονστρουκτιβιστικά, αν προτιμάτε, να αντληθεί με οποιοδήποτε αντικειμενικό μέτρο πολιτική νομιμοποίηση για την μετατροπή μιας χώρας και του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της σε σκουπίδια και για τα σκουπίδια. Οι σημερινοί κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί στην Ελλάδα αποτελούν ένα ιστορικό ατύχημα, που αν δεν «διορθώσει» η κάλπη υπέρ της αριστερής μεταρρύθμισης στην θέση της νεοφιλελεύθερης μεταρρύθμισης, θα φροντίσει να «διορθώσει» στην συνέχεια η ίδια η ιστορία. Ο ολοκληρωτικός μετασχηματισμός ενός πτωχευμένου, με σοβαρό διαρθρωτικό πρόβλημα στην παραγωγή του κράτους, σε ιδιωτικοποιημένη αγορά, συνήθως διορθώνεται με ένα ολοκληρωτικό πολιτικό καθεστώς. Εκεί όπου δεν έρχονται οι δημοκρατικοί θεσμοί μιας κοινωνίας να αναδιοργανώσουν το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής, έρχεται ο δικτάτορας. Στις εκλογές αυτές το ουσιαστικό πολιτικό δίλημμα είναι αυτό: επιλογή της δημοκρατικής, αριστερής μεταρρύθμισης, ή επιλογή ενός δικτάτορα που θα συγκρατήσει την εξεγερτική διάθεση των αγανακτισμένων από την στρατηγική της τρόικας παριών, η οποία δήθεν αποσκοπεί στην προσαρμογή της Ελλάδας στην ευρωζώνη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου