ΔΕΥΤΕ ΛΑΒΕΤΕ ΤΡΙΠΛΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ!...

 Σημειώνει 
 ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος 

Φέτος το μήνυμα της Αναστάσεως θα είναι αναπόδραστα οι τριπλές εκλογές: Δεύτε λάβετε τριπλές εκλογές εκ του ανεσπέρου φωτός (της οικονομίας της Εσπερίας ασφαλώς) και δοξάσατε την ανάσταση της Χώρας, όπως τον αναστάντα εκ νεκρών Χριστόν! 

 Δεν ζητείται πλέον ελπίς στις διπλές εκλογές! Η μοναδική ελπίς υπάρχει στις τριπλές εκλογές, επειδή μόνον έτσι θα εμποδιστεί ο ψηφοφόρος να συμβολίσει την δυσπιστία του στην Ανάσταση. Αν αμφιβάλεις για το ανέσπερο φως στην άκρη του τούνελ, τόλμησε να βγεις από το τούνελ! Δεν μπορείς, μια και η Ανάσταση είναι μονόδρομος μέσα στο τούνελ. Και αν το φώς είναι ψευδαίσθηση; Οι τρίτη κάλπη θα το μετατρέψει σε αίσθηση… 


Η τρίτη κάλπη είναι το θαύμα, οι άλλες δύο είναι η διασκέδαση του θαύματος. Και θα ψηφίσουμε απλώς και μόνον για ένα θαύμα; Είναι ρεαλισμός αυτός; Όχι, δεν είναι! Είναι πίστη στο οικονομικό θαύμα. Ωστόσο, μόνον ελπίζοντας στο οικονομικό θαύμα θα μπορούσες να ψηφίσεις με αναστάσιμη διάθεση τα πολιτικά πτώματα που κυβερνούν ακόμη, προσδοκώντας την δική τους Ανάσταση μετά τον Γολγοθά της εσωτερικής υποτίμησης, που κατέληξε βεβιασμένα, οικονομικώς παράδοξα και ανορθολογικά σε ένα πρωτογενές πλεόνασμα που απειλείται, λέει, από το Συμβούλιο της Επικρατείας, ενώ αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα που απειλεί την ίδια την επικράτεια, δεν δέχεται αμφισβήτηση! 

Ούτε η τρίτη κάλπη δέχεται αμφισβήτηση. Η αμφισβήτηση είναι για τις δύο άλλες και όχι την τρίτη. Η τρίτη κάλπη είναι η κάλπη της ελπίδας και της υπευθυνότητας, δηλαδή της υπεύθυνης ελπίδας και όχι της ανεύθυνης ελπίδας, που δεν περιλαμβάνει το ανέσπερο φως στο τούνελ με την έξοδο στην χρηματαγορά! 

Τελικά ο γρίφος της Αναστάσεως θα λυθεί στην τρίτη κάλπη: θα είναι μια Ανάσταση των κλινικά νεκρών του πολιτικού καθεστώτος της Ελλάδας, ή μια «Ανάσταση λαού, χωρίς τα δεσμά της ΕΕ και του κεφαλαίου», όπως διακηρύσσει, εκφράζοντας την ελπίδα του προς τον λαό, το ΚΚΕ; 

Και εάν υποθέσουμε πως οι εθνικές εκλογές δεν έχουν σχέση με την Ανάσταση, με τι άλλο θα μπορούσαν να έχουν, εδώ που φτάσαμε, που φτάσανε, που μας έφτασαν; Και αφού έχουν σχέση με την Ανάσταση, γιατί να περιμένουν τον επόμενο επιτάφιο θρήνο της οικονομίας μας; 

Οι εθνικές εκλογές αυτή τη φορά θα λάβουν πανηγυρικό, χαρμόσυνο, αναστάσιμο χαρακτήρα και η μοναδική στιγμή για να λάβουν αυτόν τον χαρακτήρα είναι τώρα, μαζί με τις προγραμματισμένες εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο και την τοπική αυτοδιοίκηση. Οι δήθεν απρογραμμάτιστες γενικές εκλογές κρύβουν το αναστάσιμο μήνυμα, τον «αιφνιδιασμό» της πρωτογενούς Αναστάσεως, μετά την εξόδιο ακολουθία της χώρας στην χρηματαγορά που εορτάστηκε ως προμήνυμα της βεβαίας Αναστάσεως! 

Φώς λάβαμε, ελπίδα λάβαμε, το αναστάσιμο μήνυμα ελήφθει επίσης, άρα είμαστε έτοιμοι να εκφράσουμε την εμπιστοσύνη μας στο θαύμα της Αναστάσεως της Ελλάδας, ασφαλώς, στην κάλπη. Μέσα από τον τάφο των μνημονίων ανασταίνεται η χώρα, δεν το βλέπεις; Όχι; Πού και πώς να το δεις καημένε, μίζερε, που ποτέ στην πραγματικότητα δεν πίστεψες στο θαύμα της Αναστάσεως του έθνους ή του λαού; Στο θαύμα της Ανάστασης μιας απονεκρωμένης οικονομίας ή στο θαύμα της επανάστασης ενός λαού, ενός στρατού, ή όλων μαζί στο πλαίσιο της κατασκευής μιας νέας καπιταλιστικής ρεπλίκας προς την τελική επανάσταση και αποκατάσταση του έθνους μας, που ασφαλώς θα οδηγήσει στην μετατροπή της κόλασής μας σε επίγειο παράδεισο για την φυλή ή για τον εργάτη, ή και για τα δύο καλύτερα! 

 Πώς θα μπορούσα τέτοια μέρα να θέσω προς συζήτηση το ζήτημα της Αναστάσεως και πώς θα μπορούσα να το αποσυνδέσω από την τρίτη κάλπη; Θα ήμουν άπιστος! Είναι εποχή για άπιστους; Είναι εποχή για την Εποχή: «Και φέτος ψέμα η Ανάσταση»; Όχι, δεν είναι. Αν ήταν, τότε και μόνον τότε θα λέγαμε τις αλήθειες εκείνες που απομυθοποιούν την Ανάσταση, όπως ακριβώς και τις εκλογές ως αναστάσιμη ακολουθία εντός μιας θυματοποιητικής αφήγησης είτε για το έθνος, είτε για τον λαό. 

 Αν ο καθένας από εμάς έριχνε στην τρίτη κάλπη την αλήθεια του και όχι την ελπίδα του, θα προκαλούνταν μία πραγματική επανάσταση που δεν θα είχε απολύτως καμία σχέση με τις αφηγήσεις περί Αναστάσεως. Θα ήταν η επανάσταση της πραγματικότητας εναντίον του μύθου, του βιώματος της καθημερινότητας εναντίον της αναστάσιμης πολιτικής του αναπαράστασης. Αυτό και μόνον αυτό θα γεννούσε μιας άλλης μορφής Ελπίδα αμέσως μετά το πέρας των εκλογών. Μία Ελπίδα πως θα πάψουμε από δω και πέρα να αναφερόμαστε στην Ανάσταση για να δικαιολογήσουμε και να νομιμοποιήσουμε την θυσία για το ευρώ ή για οτιδήποτε άλλο. Αυτό θα ήταν πράγματι μια αντικειμενικά υπεύθυνη στάση από τον καθένα μας. Μεταξύ θυσίας και Αναστάσεως δεν υπάρχει ίχνος υπευθυνότητας. Υπάρχει μόνον ενοχή, μίσος, εκδίκηση, πάθος για εξουσία και κυριαρχία, βαθιά ανωριμότητα, διχασμός και χυδαιότητα. 

Η τρίτη κάλπη, αγαπητέ αναγνώστη, δεν είναι δυνατόν φέτος να χωρέσει την Ελπίδα μας. Ας μην προσπαθήσουμε να την στριμώξουμε όπως-όπως σε αυτήν. Αντίθετα, θα υπάρχει αρκετός χώρος για να τοποθετήσουμε με ψυχραιμία και ωριμότητα την γνώση και την συσσωρευμένη εμπειρία μας: την ελευθερία μας, με άλλα λόγια, που ποτέ άλλοτε μετά την μεταπολίτευση δεν θα μπορούσε να είναι τόσο βαθιά πολιτική. Πρόκειται για την απαίτηση συμμετοχής στα κοινά και στις αποφάσεις. Πρόκειται για ψήφο αναδημιουργίας ενός δημοκρατικού δημόσιου χώρου και μιας κοινωνικά σχεδιασμένης αγοράς με άμεση παραγωγική αναδιοργάνωση. Πρόκειται για την επαναθεμελίωση ανθρώπινων και κοινωνικών δικαιωμάτων που συστήνουν ένα σύγχρονο Κράτος Δικαίου και μια πολιτεία ευημερίας, που με θράσος προσβάλλει η αναστάσιμη αφήγηση της πολιτικής ελίτ και για την απώλεια των οποίων λυπάται πολύ η τρόικα, η οποία διακηρύσσει πως πρώτα πρέπει να σωθούμε και μετά να δημοκρατικοποιηθούμε! 

 Το αστείο είναι πως αυτό το ιστορικό παράδοξο γέννησε όλων των ειδών τους ολοκληρωτισμούς και το πιο αστείο απ’ όλα πως όλοι αυτοί οι ολοκληρωτισμοί με την αυταρχική κυβερνητική δομή, λάτρεψαν πολύ περισσότερο από τα Χριστούγεννα την Ανάσταση. Βλέπεις, το μήνυμα της ελπίδας της Ανάστασης βολεύει περισσότερο τα μονοπώλια και την ολιγαρχία από το μήνυμα της ελπίδας με όρους Χριστουγέννων. Σε κάθε περίπτωση, Καλό Πάσχα!