Η Ρεάλ έπαιξε με την φωτιά και κάηκε αλλά όχι με εγκαύματα τρίτου βαθμού
Τσέλση - Παρί Σαιν Ζερμαίν: Η κ@λοφαρδία του Μουρίνιο
Το ματς Ντόρτμουντ Ρεάλ άρχισε νωθρά, χωρίς φάσεις. Φυσιολογικό, όπως το δει κανείς. Ωστόσο, το... έναυσμα δόθηκε από μία χαμένη ευκαιρία. Μία μεγάλη χαμένη ευκαιρία που ίσως να άλλαζε τα δεδομένα, αν σκόραρε ο Ντι Μαρία. Οι Μαδριλένοι -που αγωνίζονταν χωρίς τον τραυματία Κριστιάνο Ρονάλντο που τελικώς προφυλάχθηκε από τον Αντσελότι- κέρδισαν πέναλτι σε χέρι του Πίστσεκ, ο Ντι Μαρία το εκτέλεσε, αλλά το γκολ δεν ήρθε (έδιωξε ο γκολκίπερ της γερμανικής ομάδας, Βάιντενφελερ ) και η Ρεάλ απώλεσε την ευκαιρία να καθαρίσει την πρόκριση από τα πρώτα λεπτά του πρώτου μέρους.
Έτσι, η Ντόρτμουντ πήρε τα πάνω της και άρχισε σιγά-σιγά να απειλεί και να δημιουργεί φάσεις. Αφού το έκανε -χάνοντας ευκαιρίες- ήρθε το πρώτο χτύπημα στο 24ο λεπτό από τον Μάρκο Ρόις. Και σαν να μην έφτανε αυτό για τους φιλοξενούμενους ήρθε και το δεύτερη χτύπημα, πάλι από τον Ρόις, στο 37ο λεπτό. Έτσι, η ομάδα του Κλοπ είχε καταφέρει μέσα σε 13 λεπτά να καλύψει τη μεγαλύτερη απόσταση του 0-3 του πρώτου αγώνα. Την ίδια ώρα που ο Κριστιάνο Ρονάλντο από τον πάγκο προσπαθούσε με φωνές να "ξυπνήσει" τους συμπαίκτες του.
Στο δεύτερο μέρος η Ρεάλ μπήκε δυνατά, ή για να το θέσουμε καλύτερα, μπήκε πιο ορθολογικά σε σχέση με το πρώτο ημίχρονο και έκανε αισθητή την παρουσία της στην αντίπαλη περιοχή. Ωστόσο, η Ντόρτμουντ δεν άφησε να χαθεί το παιχνίδι από τα χέρια της και συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο, πήρε μπάλα, έκανε παιχνίδι και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τρίτο γκολ, χάνοντας σπουδαίες ευκαιρίες.
Από τη στιγμή που αυτό δεν ήρθε, η Ρεάλ Μαδρίτης βγήκε ζωντανή από τη φορτούνα και στα τελευταία λεπτά όχι μόνο κράτησε το σκορ σε αυτά τα επίπεδα, αλλά ανέβηκε και έβγαλε φάσεις για το γκολ που θα τελείωνε το... μαρτύριο. Έστω κι έτσι, η Ρεάλ πήρε χιτσκοκική πρόκριση στα ημιτελικά του Champions League, παρά την ήττα της στην έδρα της Ντόρτμουντ (από την οποία σε 5 αναμετρήσεις δεν έχει φύγει νικήτρια -3 ήττες, 2 ισοπαλίες).
ΣΧΟΛΙΟ: Αν έχανε η Ρεάλ αυτή την πρόκριση θα χαλούσε το σύμπαν. Και όχι άδικα. Το χαμένο πέναλτι του Ντι Μαρία έδωσε ώθηση στη Ντόρτμουντ που ανέβηκε ψυχολογικά και έδειξε για μία ακόμη φορά ότι είναι μία εξαιρετική ομάδα με έναν εξαιρετικό προπονητή, κορυφαία στην Ευρώπη και δεύτερη στη Γερμανία (γιατί εκεί υπάρχει η Μπάγερν). Η Ρεάλ είναι μία ομάδα που έπαιξε με τη φωτιά, κάηκε, αλλά όχι... με τρίτου βαθμού εγκαύματα.
ΤΣΕΛΣΗ ΠΑΡΙ ΣΑΙΝ ΖΕΡΜΑΙΝ
Δέκα χρόνια πέρασαν απ’την Πόρτο του 2004 και ο Μουρίνιο εξακολουθεί να κάνει δύο πράγματα: να φτιάχνει ομάδες που βασίζονται πολύ στην αντεπίθεση και τα στημένα, μια reactive λογική που ταιριάζει σε “αουτσάιντερ”, και να πετυχαίνει περισσότερο όταν οι συνθήκες τον φέρνουν με την πλάτη στον τοίχο, παρά ως φαβορί.
Η πρόκριση επί της Παρί τον έφερε για 8η φορά σε ημιτελική φάση Champions League, σε δέκα χρονιές στη διοργάνωση (δεν μετράει το 2008, γιατί έφυγε το Σεπτέμβριο απ’την Τσέλσι). Κανείς προπονητής δεν έχει περισσότερες παρουσίες στους τέσσερις και αν κάνουμε μια μικρή αναδρομή θα δούμε πως τον θυμόμαστε να πετυχαίνει περισσότερο σαν αουτσάιντερ, παρά ως φαβορί ή έστω σε αγώνες ίσης δυναμικότητες.
Πως κέρδισε; Κάπως, όπως νά’ναι, ακόμα και με τους μόνους τρόπους που υπάρχουν. Αφού πρώτα βρήκε ένα γκολ από πλάγιο άουτ, ο Μουρίνιο ήξερε ήδη πως θα πάει το δεύτερο ημίχρονο, αφού δήλωσε πως η Τσέλσι είχε προπονηθεί για τις τρεις διαφορετικές διατάξεις που χρησιμοποίησε. Θα έβγαζε μέσους για να βάλει επιθετικούς, η Παρί θα το εκμεταλλευόταν και θα έβγαζε 1-2 πολύ επικίνδυνες αντεπιθέσεις, αλλά κάποια στιγμή η ομάδα του Μπλαν θα αναγκαζόταν να αμυνθεί πολύ χαμηλά, περισσότερο υπό το βάρος της πίεσης του αποτελέσματος, παρά εξαιτίας της Τσέλσι.
Κι εκεί ίσως να μετρούσε η έδρα, ο χαρακτήρας των παικτών του, η ελαφριά φανέλα μιας αντιπάλου που είναι οκτώ χρόνια μικρότερη απ’τον ίδιο τον Μουρίνιο, το fighting spirit που έχουν πάντα οι ομάδες και η δική του προσωπική τύχη.
Και ναι, η Τσέλσι είχε και δύο δοκάρια, που δεν το λες και μεγάλη τύχη. Όμως, στο τέλος της ημέρας ξέραμε πως έχει έναν τρόπο να προκριθεί και τελικώς προκρίθηκε μ’αυτόν. Όλος ο πλανήτης έλεγε “θα μείνει το 1-0 και στο τέλος θα το βάλουν”. Έτσι έγινε και δεν το λες και ατυχία. Χωρίς να χρειαστεί ο Ζοζέ να κάνει κινήσεις που χρήζουν ανάλυσης και κουβέντας, όπως πχ πέρσι στη ρεβάνς με τη Γιουνάιτεντ. Έξω μέσοι, μέσα επιθετικοί, γεμίστε, ένα γκολ θέλουμε και θα το βάλουμε.
Το φινάλε της ρεβάνς του “Στάμφορντ Μπριτζ” βρίσκει τον Μουρίνιο εκεί που θέλει να είναι: αυτός στο επίκεντρο περισσότερο απ’τους παίκτες και η Τσέλσι να είναι αρχές Απριλίου μέσα στη μάχη της Αγγλίας και του Champions League. Και (προφανώς) είναι αουτσάιντερ και στις δύο μάχες, στο ρόλο που λατρεύει να υπηρετεί (με επιτυχία) ο Πορτογάλος και ξέρουμε καλά πια πως δεν πρέπει να τον ξεγράφει κανείς.
Κι όταν έρθει το τέλος του Μαΐου, για να κάνουμε και το ταμείο της φετινής Τσέλσι και του Μουρίνιο, θα δούμε και τα υπόλοιπα. Το πως έφτασε ο σπίκερ της Νόβα να λέει “αυτούς έχει για επιθετικούς, αυτούς βάζει”, λες και ο Μουρίνιο ανέλαβε τον Φεβρουάριο και δεν ξόδεψε ο ίδιος τα φετινά 120 εκατομμύρια ευρώ, αλλά και το γιατί ακόμα και την ανατροπή του 3-1 την πέτυχε βρίσκοντας τις καλές φάσεις και τα γκολ από στημένα (πλάγια, κόρνερ, φάουλ), αντεπιθέσεις και γεμίσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου