ΌΠΟΥ ΦΤΥΝΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΚΥΛΑΕΙ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΟΜΜΑ…

Σημειώνει 
ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος 

 Θα ήθελα να συγχαρώ τον κ. Σταύρο Θεοδωράκη, για την πρωτοβουλία του να παρατήσει την δημοσιογραφία και να σχηματίσει το κόμμα «ποτάμι», με το οποίο θα συμμετάσχει στις εκλογές, αλλά φοβάμαι πως θα ήταν υποκριτικό. 

 Για άλλη μια φορά ο ελληνικός φαβοριτισμός έκανε κίνηση-ματ στα ελληνικά πολιτικά πράγματα! Σκέφτηκε: Τί πιο φυσιολογικό από το να φτιάξω ένα κόμμα-ποταμό, τώρα που έγινε ποτάμι η αγανάκτηση του κόσμου, ενώ ξεραίνεται πρόωρα η «ελιά», εξαιτίας του άκρως προβληματικού ριζώματός της! 


 
Σωστά, οι παροιμίες δεν σφάλουν ποτέ. Είναι αυτο-επιβεβαιούμενες προφητείες! Και η παροιμία είναι: Όπου φτύνουν πολλοί μαζί, κυλάει ποτάμι. Λαμβάνεις την πτυαλίνη, λυσοζύμη, καλλικρεΐνη και ίσως την αλκαλική φωσφατάση εκ του σιέλου των ελλήνων τηλεθεατών - ουσίες που αυτή την περίοδο της κρίσης για διάφορους και διαφορετικούς λόγους ρέουν σαν ποτάμι - και τις κάνεις κόμμα! Ε, σε βοηθάνε (πατρονάρουν για την ακρίβεια) και αυτοί που σε όρισαν πρωταγωνιστή στην TV και ιδού είσαι έτοιμος να πρωταγωνιστήσεις στον πολιτικό στίβο πλέον, πολεμώντας τους άθλιους λαϊκιστές, εθνικιστές, και ευρωσκεπτικιστές, με έναν απολιτικό φυσικά λόγο, περί ανέμων και υδάτων! 

Πώς θα τους πολεμήσεις όμως; Μα, πως αλλιώς, ξεκινώντας ανάποδα, όπως ακριβώς ξεκίνησες να κάνεις τηλεόραση… με τον «πισινό στην κάμερα»! «Δεν ξέρω πώς να αρχίσω [λέει ο κ. Θεοδωράκης]. Όσο κι αν έχω προετοιμαστεί γι’ αυτή τη στιγμή, νιώθω μια αμηχανία. Ας ξεκινήσω λοιπόν από το τέλος. Μπορεί να υπάρξει πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν; Να βγω εγώ, να βγεις εσύ, να βγούμε πολλοί, να γίνουμε ένα ΠΟΤΑΜΙ που θα αλλάξει την Ελλάδα;»

 Αυτό δεν είναι τέλος, αλλά «το τέλος» κάθε «δεδομένου» πρωταγωνιστή, το τέλος Σου, φίλε μου! Διότι αν βγω εγώ, ίσως δεν θα βγεις εσύ και αν βγουν πολλοί, ίσως δεν θα βγεις ούτε εσύ, ούτε εγώ. Θα βγει κάποιος άλλος! Εκτός αν ο αγώνας διεξαχθεί μέσω της τηλεοπτικής οθόνης. Τότε ασφαλώς θα βγει ο εκλεκτός του νταβά, όπως θα έλεγαν όσοι γνώρισαν εμπειρικώς τί σημαίνει «το Μέσο είναι Μήνυμα» και παρότι δυναμικοί πολιτικοί συμμορφώθηκαν απολύτως στη βούληση και το συμφέρον του (νταβατζή, κατά Καραμανλή και πολλούς άλλους)! 

Όχι, αναγνώστη μου, εδώ δεν τα λέω καλά! Αν ζούσε στο σημερινό ελληνικό περιβάλλον ολοκληρωτικής πατρωνίας, οικογενειοκρατίας και φαβοριτισμού ο θεωρητικός της επικοινωνίας Herbert Marshall McLuhan, άλλο θα εννοούσε λέγοντας το «Μέσο είναι Μήνυμα»! Κάτι αφάνταστα πιο λαϊκιστικό, αντεθνικό, χυδαίο και αντιευρωπαϊκό ταυτόχρονα: το «μέσον», όπως το εννοεί ο έλληνας, είναι το μήνυμα στην ελληνική κοινωνία. Και το μήνυμα των «πρωταγωνιστών» της ελληνικής πτώχευσης και κοινωνικής φτωχοποίησης ελήφθη! Το φτύσιμο του λαουτζίκου, που ξεχειλίζει στα κανάλια της διαπλοκής, θα παροχετευτεί προς το «ποτάμι» του κ. Σ. Θεοδωράκη, με έναν απολύτως φυσιολογικό τρόπο. Αυτό όμως δεν θα αποκαλείται ακραίος λαϊκισμός, αλλά αναταραχή στο «κόμμα» των αγανακτισμένων – με τα κόμματα – αναποφάσιστων! Το «κόμμα» των αγανακτισμένων, όπως ίσως γνωρίζεις, εμφανίζεται να είναι αυτή τη στιγμή, το μεγαλύτερο «κόμμα» στην Ελλάδα. 

«Να ταράξουμε λίγο τα λιμνάζοντα νερά φέρνοντας νερό από το ΠΟΤΑΜΙ», είπε στην διακήρυξη του ο κ. Θεοδωράκης. Ταράξτε τα νερά, αλλά όχι για «να τα πάρει το ποτάμι»! Όχι, φίλε μου, τίποτε δεν πρέπει να πάρει το ποτάμι στην σημερινή Ελλάδα της κρίσης. Τίποτε, για να υπάρξει έστω και αχνά η κοινωνική έννοια της δικαιοσύνης! Θα πρέπει να αντιδράσουμε συνειδητά στο πολιτικό φαινόμενο κάθε φορά που πλήττεται από νεροποντές η διαπλοκή, ότι κατακάθια έχει ο κάθε μηχανισμός ηγεμονίας στην Ελλάδα στις δεξαμενές του να τα αμολάει να τα πάρει το ποτάμι της πολιτικής, που τείνει να ξεπλένει τα άπλυτα ενός καθεστώτος ακραίου φαβοριτισμού και διαφθοράς. Όχι, ο κ. Θεοδωράκης δεν πιστεύω πως ανήκει σε αυτά τα «κατακάθια»! Βρίσκεται στον αφρό της «δεξαμενής» και αυτός είναι ο λόγος που θεωρώ πως είναι κρίμα και άδικο για τον ίδιο να γελοιοποιηθεί σε ένα σουπερ-λαϊκιστικό (απολιτικό) προεκλογικό σώου! 

Εγώ, λοιπόν, δεν τον θεωρώ «κατακάθι», οι δικοί του άνθρωποι γιατί του συμφέρονται σαν να είναι; Άλλοι καιροί, τα ίδια ωστόσο έθιμα, με πολύ χειρότερα ήθη από ένα καθεστώς σε απελπισία. Κύριε Θεοδωράκη, μην ξεκινάς από το πολιτικό τέλος, για να κάνεις μια νέα επαγγελματική αρχή! Είναι δραματικά επικίνδυνο και οδηγεί στον αυταρχισμό, στον φασισμό και σε κάθε άλλη μορφή ολοκληρωτισμού – και εδώ ξέρω πολύ καλά τί σας λέω! Ξέρω, επίσης, πώς είναι να σε παίρνει το ποτάμι. Νομίζω, όμως, πως το χειρότερο θα ήταν (αυτό δεν το γνωρίζω) να πνιγεί κανείς σε ένα ποτάμι όπου φτύνει σύσσωμος ο λαουτζίκος, ο οποίος δεν θα μπορούσε ποτέ να μετατραπεί σε Λαό, μέσω της υπερβατικής, all-embracing εθνο-φυσιολατρικής, γλυκερής, απολιτικής και απολύτως αποπροσανατολιστικής αφήγησής σας, στην διακήρυξή σας. Αν αυτό το «ποτάμι» χυθεί στην κάλπη δεν θα προκύψει φυσιολατρικός όμιλος, αλλά ένα Νέο Κανάλι, χυδαιότερο από τα παλαιά, με παραπλανητικά και ψευδεπίγραφα ανθρώπινο και εκσυγχρονιστικό προφίλ! Μήπως τελικά το «ποτάμι» αποσκοπεί στην δημιουργία ενός τέτοιου Καναλιού;