ΟΤΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ, ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΩΣ ΦΑΡΣΑ..

 Ευγένιος Ανδρικόπουλος

«Αποτελεί ευθύνη της κυβέρνησης η μείωση του ενεργειακού κόστους και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν υπάρξουν σοβαρές πολιτικές αποφάσεις στο κομμάτι που αφορά στο 70% του κόστους. Η αναγκαία στήριξη της βιομηχανίας είναι υποχρέωση του κράτους».  Δήλωση που μας προέκυψε μετά την επίσκεψη αντιπροσωπείας του Σύριζα στον πρόεδρο της ΔΕΗ και που δεν θα ήταν άξια σχολιασμού διότι αναφερόταν στο αυτονόητο. Το κράτος αποτελεί την θεσμοθετημένη έκφραση μιας κατά κανόνα ομογενούς κοινωνίας, με τους λειτουργούς του να φέρουν την βαρύτατη ευθύνη της προστασίας αλλά και της ανάπτυξης και εξέλιξης της κοινωνίας αυτής. Θεωρητικά. Το ζήτημα παγίδα που στην πράξη προκύπτει και που αποσιωπάται ένοχα από την δήλωση Σύριζα για την ενέργεια, είναι το σε ποιον ανήκει το κράτος αυτό.. Επειδή εξ όσων έως σήμερα έχω διαπιστώσει στην πολυετή δημοσιογραφική μου διαδρομή,  αποφασίζει ναι μεν εν ονόματι του λαού, κάτι ωστόσο που δεν προκύπτει από το περιεχόμενο των αποφάσεών του, δε..  Κρυπτόμενο πίσω από την θολή έννοιά του νομοθετεί περιφρουρώντας τα συμφέροντα μιας χυδαίας ολιγαρχίας παραδίδοντας την πλειοψηφία στις αδηφάγες ορέξεις της.. Όταν έτσι ο "αριστερός" Σύριζα δηλώνει πως η προστασία της βιομηχανίας είναι υποχρέωση του κράτους, ουσιαστικά συνηγορεί για την σωτηρία της στην αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ προς τα λαϊκά νοικοκυριά, παρά το ότι η βιομηχανία δεν ανήκει στο κράτος αλλά σε καμιά πενηνταριά αρπακτικά, που προτάσσουν την ομηρία των εργαζομένων για να εκβιάσουν την αύξηση των κερδών τους. Η παγίδα κατά συνέπεια κρύβεται πίσω από την αοριστία του λήματος βιομηχανία.. Γιατί αυτή τελεί υπό συγκεκριμένη ιδιοκτησία που διαθέτει όνομα διευθύνσεις και τηλέφωνα. Καλείται επομένως ο λαός να καταβάλλει τις αποζημιώσεις για τα σπασμένα που η ιδιοκτησία αυτή προκάλεσε υπό την πίεση ή όχι του διεθνούς ανταγωνισμού, δίχως να έχει καμια συμμετοχή στα κέρδη. Μονά ζυγά δικά τους δηλαδή. Πρόκειται περί της επανάληψης της ιστορίας που γράφτηκε από το μεγαλύτερο σκάνδαλο και από καταβολής του Ελληνικού κράτους. Τις προβληματικές. Με την εξής διαφορά: Πως τότε τα θαλασσοδάνεια χορηγούνταν για την ανάπτυξη της βιομηχανίας αλλά: Κατέληγαν   στην Ελβετία αφού προηγουμένως διέρχονταν από τους ημιτελείς Παρθενώνες της μίζας στις Σάπες της Κομοτινής. Σήμερα δεν πρόκειται περί δανείων που πιθανόν αργότερα να πάρουν και την δυσάρεστη μορφή ποινικών κυρώσεων, αλλά περί άμεσου πλιάτσικου στην λογική της πειρατείας.. Μόνο που άπαντες οι αριστεροδεξιούληδες οφείλουν να γνωρίζουν, πως όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται έστω και με μικρές διαφοροποιήσεις, επαναλαμβάνεται ως φάρσα.