Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ

Economist: ανησυχητικοί οι συσχετισμοί με το 1914

Ευγένιος Ανδρικόπουλος




«Ο μόνος πόλεμος που μπορεί πλέον να εξαπολύσει στο μέλλον η Πρωσία- Γερμανία θα είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος, η έκταση και το επίπεδο βίας του οποίου ξεφεύγουν από την ανθρώπινη φαντασία. Οκτώ με δέκα εκατομμύρια στρατιώτες θα αλληλοεξοντωθούν, απογυμνώνοντας την Ευρώπη σαν σμήνος ακρίδων. Θα πρόκειται για έναν Τριακονταετή Πόλεμο συμπυκνωμένο μέσα σε τέσσερα έως πέντε χρόνια και απλωμένο σε ολόκληρη την ήπειρο. Πείνα, επιδημίες, καθολική παλινδρόμηση στη βαρβαρότητα, τόσο των στρατών όσο και των λαών, εξαιτίας της οξύτατης δυστυχίας… Μόνο μία συνέπεια αυτού του πολέμου είναι απολύτως βέβαιη: η παγκόσμια εξάντληση και η δημιουργία προϋποθέσεων για την τελική νίκη της εργατικής τάξης».



 Γραφή με την οποία τον Δεκέμβρη του 1887 είχε ο συνεργάτης -και στενός φίλος του Μαρξ- Φρίντριχ Ενγκελς διατυπώσει την εκ διαμέτρου αντίθεσή του στις καθησυχαστικές δηλώσεις των προερχομένων από την άρχουσα τάξη Ευρωπαίων πολιτικών που: «Παρά τις δραματικά αποκλίνουσες διαφορές μεταξύ των τότε Ευρωπαϊκών κρατών δήλωναν πως «ο μέγας πόλεμος μόνον ως μυθιστορηματική σύλληψη στο μυαλό παραφρόνων θα συμβεί»..


Η μετέπειτα δικαίωσή του ήταν το αρνητικό κέρδος της καταστροφικής του πρόβλεψης, που δημοσιοποιήθηκε κόντρα σε ό,τι όλοι οι άλλοι εθελοτυφλούσαν, ή αρνούνταν δολίως να αποδεχτούν. Την κλιμακούμενη αντιπαλότητα των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών.. 

Δύσκολα έως αδύνατον να εντοπίσει κανείς μια αντιστοίχου εμβέλειας πρόβλεψη που να έχει επιβεβεβαιωθεί ιστορικά και με αυτή την ανατριχιαστική ακρίβεια, γράφεται στο inprecor με τον δικό μας τον Ανώνυμο Έλληνα να συμπληρώνει ότι:  «Δυο μήνες μετά την .. αφόρητη πλήξη του Βρεττανού πολιτικού , ξεσπούσε ο Μεγάλος πόλεμος που κράτησε τεσσερισήμισυ  χρόνια, κόστισε τη ζωή εννέα εκατομμυρίων ανθρώπων, αποδιοργάνωσε την παγκόσμια οικονομία, πυροδότησε αλυσιδωτές επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις και στάθηκε καταλύτης για την εμφάνιση του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο».


Μόνο που το φθαρτό σώμα του Έγκελς ως κοινού θνητού έχει από εκατονταετίας αποσυντεθεί με την ψυχή του να κατοικεί σε άγνωστη διεύθυνση.. Τις απαντήσεις έτσι που θέλουμε οφείλουμε να τις επινοήσουμε μοναχοί με μόνη βοήθεια την σκέψη του και το εξής στοιχείο: Πως πράγματι οι αναλογίες της σημερινής με εκείνη την εποχή είναι πλέον εξαιρετικά ανησυχητικές και όστις δεν το βλέπει, σχοινοβατεί μεταξύ δύο ουρανοξυστών δίχως δίχτυ ασφαλείας.


Πρωτίστως επειδή η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν έσυρε στην ουρά του την «διαρκή ειρήνη» που οραματιζόταν δυο εκατονταετίες πριν  ο Ιμάνουελ Καντ θέτοντας αφελή ερωτήματα του τύπου: «Ποιο λόγο έχουν πλέον οι σημερινές (1700-1800) αυτοκρατορίες της τεράστιας οπλικής ισχύος και της ιδίας ιδεολογίας και θρησκείας να μπλεχτούν ξανά σε ολέθριες αναμετρήσεις;» Και θα ήταν απολύτως βέβαιο πως θα τα έθετε εντονότερα αν είχε κατά νου ένα  από τα αποστάγματα της σκέψης του Αϊστάϊν, ο οποίος πολύ μετά με έμφαση προειδοποιούσε ότι: «Αν υπάρξει τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, τότε ο τέταρτος θα γίνει με ακόντια και ρόπαλα!!»


Πας νουνεχής κάτοικος αυτού του πλανήτη κατά την «αθωώτητα»  του Καντ θα αντιδρούσε, ακόμη και στην υποψία μιας, υπό αυτές τις σημερινές συνθήκες, παγκόσμιας ανάφλεξης, αλλά: Μου είναι αδύνατον να αποδεχτώ πως αυτός ο Ογκόλιθος της Κριτικής Φιλοσοφίας αγνοούσε ως έννοια τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό και τις αφανιστικές συνέπειές του επί του αντιπάλου.. Θησαυρός ως προς αυτό η ανθρώπινη εμπειρία από αρχαιοτάτων χρόνων. Εμπειρία που παραπέμπει μονοδρομικά στο εξης:  Ή θα τον κονιορτοποιούσε ή θα τον στοίβαζε μετά των άλλων ηττημένων στην βάση της πυραμίδας επί της κορυφής της οποίας θα φιγουράριζε αποκλειστικά ο νικητής.

 Είναι τοις πάσι γνωστό ότι η καπιαλιστική πυραμίδα των εθνών ή των κοινωνιών, συγκλίνει προς την κορυφή σε μια και μόνη θέση. Κατά ποιο τρόπο έτσι  παρέκαμπτε ο Καντ τις σοβαρές πιθανότητες η φθίση ενός αυτοκρατορικού οίκου, εν προκειμένω αυτού της Μεγάλης Βρετανίας, να μην μόλυνε με μια παγκόσμια σύρραξη την ανθρωπότητα, στην λογική του αποθανέτω η ψυχή μου μετά των «άλλων φίλων» και όχι των αλλοφύλλων; Γιατί με την Γερμανία με την οποία στάθηκε αντιμέτωπη σε έναν αδυσώπητο αγώνα αλληλοεξόντωσης φίλοι και εν πολλοίς σύμμαχοι ήταν. Συγγενείς λαοί, στενοί εμπορικοί εταίροι, παρόμοιο κοινωνικό σύστημα κοινή θρησκεία και με τις ιδεολογικές τους διαφορές αν όχι μηδενικές τουλάχιστον μη άξιες αναφοράς. 

Κι όμως ξέσπασε ο μεταξύ τους θάνατος και το γιατί είναι εξαιρετικά απλό. Οικονομικές δυνάμεις ανταγωνιστικών συμφερόντων έσπρωξαν ή έσυραν τα έθνη στην ανομολόγητη παράνοια ενός ολέθρου. Και το χείριστο: Επινοώντας ιδεολογικά άλλοθι  εξαγνισμού της αιμάτινης πλημμυρίδας που προκάλεσαν.
 
Ας μην υποκρίνεται επομένως ως σύγχρονος Καντ τον απορούντα ο Εκόνομιστ που  οι αναλογίες με το 1914 παραμένουν εξαιρετικά ανησυχητικές.. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες που αντικατέστησαν στην παγκόσμια εξουσία την Βρετανία φθίνουν και δεν μπορούν να εγγυηθούν έναντι του βασικού τους εμπορικού εταίρου, την Κίνα, την παγκόσμια ασφάλεια, γράφουν».. Μόνο που αποσιωπά ένοχα ότι προηγουμένως υποδέχθηκαν (αν δεν είχαν συμβάλλει) εν μέσω πανηγυρισμών και στην λογική της παγκοσμιοποίησης την αλλαγή του καθεστώτος στην γιγάντια αυτή χώρα, η οποία πλέον ανέλαβε να παίξει τον ρόλο της Γερμανίας του 14. 

Μιας ανερχόμενης δύναμης διογκωμένων από εθνικιστική αγανάκτηση συναισθημάτων, η οποία πέραν όλων των υπολοίπων αναπτύσσει διαστημική τεχνολογία αιχμής.. Και με την Ιαπωνία να υποδύεται τον ρόλο της αλλοτινής Γαλλίας, ενός περιφερειακού συμμάχου του φθίνοντος ηγεμόνα, που βαίνει συμπαρασυρόμενη και αυτή, την κατιούσα.. 

Σε ένα ωστόσο έχει δίκιο αλλά δεν το εκφράζει ευθέως και ευθαρσώς. Πως η στοχοπροσήλωση των καπιταλιστ(ρ)ικών αισθήσεων  του σήμερα δεν έχει μετατοπιστεί στο παραμικρό σε σχέση με το χθες.  Είναι παραισθησιακά εστιασμενες  στην λεηλασία των λαών, δεδομένου πως αν δεν το πράξουν θα μετατραπούν σε θηράματα των εντός της πυραμίδας ομοειδών τους αρπακτικών. Δεν αντιλαμβάνονται έτσι το βουητό του επικείμενου σεισμού από τη μανία του οποίου ουδείς τους εξασφαλίζει πως θα διασωθούν. 

Γόρδιος δεσμός που μόνον κατά ένα τρόπο θα λυθεί για να προληφθεί η ανθρωποκαταστροφή. Να τον κόψουν με το σπαθί τους οι ίδιοι λαοί..