«Χρόνια,
τρέχαμε ένα απόγευμα, σαν τρελοί να προλάβουμε να βγάλουμε πρώτοι εμείς
Παράρτημα, εκείνον τον πικρό Νοέμβρη του 1963, όταν δολοφονήθηκε ο
Κένεντι»:
(Από το βιβλίο του Αγαμέμνονα Φαράκου
"Τα πικρά, μεγάλα, ωραία χρόνια"
Τον γνώρισα στα τέλη του 1969. Ήταν ο πρώτος μου προϊστάμενος στο Εξωτερικό δελτίο – τα Διεθνή όπως θα τα πουν -πιο κομψά- αργότερα.
Έφτανε στο γραφείο ακριβώς στις 4 το πρωί από το πρακτορείο. Καθόταν και άρχιζε χωρίς να συμβουλεύεται τα τηλεγραφήματα (τέλεξ) που του είχα συγκεντρώσει σε φακέλους, άρχιζε να γεμίζει χειρόγραφα. Μόλις τέλειωνε, σήκωνε τα πόδια πάνω στο γραφείο, άναβε την πίπα του και με ρωτούσε "τι κάνεις;"…
Ανασύρω από το "στυξ" ένα σημείωμα που είχα δημοσιεύσει στις 22/02/2007:
Όπως γράφει στο σημείωμά του της περασμένης Κυριακής, ο Μέμος Φαράκος, «Την περασμένη εβδομάδα συμπλήρωσα60 χρόνια δουλειάς στις εφημερίδες, με μερικούς «ενδιάμεσους» αλλά ενδιαφέροντες σταθμούς και στην ελληνική τηλεόραση, κάποια εποχή και στο ραδιόφωνο –κάπου τρία χρόνια στον 9,84….»
«Ένα μόνο ανάλογο παράδειγμα και περίπτωση ξέρω, αλλά μόνο σε ό,τι αφορά τις εφημερίδες – γιατί βρεθήκαμε μαζί στην αρχή…Είναι οΧρήστος Πασαλάρης, μαζί με τον οποίο ξεκινήσαμε τότε, το 1947 στο Ριζοσπάστη, εκείνης της εποχής. Αυτόν που λέγαμε ο Ριζοσπάστης του Κώστα Καραγεώργη…»
«Θα έπρεπε ίσως να αναφέρω εδώ και το Στάθη Ευσταθιάδη, τον τρίτο χαλκέντερο εκείνης της εποχής…»
Θυμάται λοιπόν ο Μέμος το πρώτο άρθρο του, που είχε γράψει την άνοιξη του 1947, στον μετακατοχικό αλλά ήδη… εμφυλιακό Ριζοσπάστη με τίτλο: «Οι φοιτητές στα πανεπιστήμια και όχι στον εμφύλιο πόλεμο»…
Δάσκαλοι όπως ο Μέμος Φαράκος στη δημοσιογραφία, αφήνουν παρακαταθήκη:
«Εξήντα χρόνια δημοσιογραφίας, αν αυτό το…λειτούργημα όπως το νοιώθαμε κάποτε –και όπως το υπερασπισθήκαμε- δεν είχε καταλήξει σε πάρα πολλές περιπτώσεις, μια απλή επαγγελματική μέθοδος προβολής, ικανοποίησης διαφόρων φιλοδοξιών και –γιατί όχι- βολικού πλουτισμού. Φυσικά και δεν μιλώ για όλους, ούτε καν για τους πολλούς. Όμως αυτοί οι λίγοι, οι απείρως λιγότεροι από τους άλλους, από «εμάς», δημιουργούν τις εντυπώσεις, πλασάρουν την εικόνα και το όνομα της δημοσιογραφίας κατ’ εικόνα και ομοίωση…»
Ανασύρω από ένα άλλο δημοσίευμα του Μέμου, από την "ΒΡΑΔΥΝΗ" 06/11/2007:
Η ευγλωττία μιας σιγής 2 λεπτών!
του Aγαμέμνονα Φαράκου
Μία δίλεπτη στάση εργασίας, δεν μοιάζει πολλές φορές, τις περισσότερες ίσως, απλώς , με φτερό στον άνεμο. Για την «απλή λογική» των τωρινών χρόνων , φαντάζει, ως κάτι το ακατανόητο. Για τα μέτρα του καιρού μας, για τις σκληρές απεργιακές κινητοποιήσεις αυτών των χρόνων, για τις πολυήμερες απεργίες, ενίοτε εβδομάδων, μερικές φορές και μηνών, για τις πορείες, τις διαδηλώσεις και τις βαναυσότητες , που όχι σπανίως, τις συνοδεύουν, αυτή η διακοπή εργασίας όλων των Ελλήνων Δημοσιογράφων, χθες το μεσημέρι, από τις 2, μέχρι τις 2,02, αποτελούσε το κάτι άλλο.
Προσέφερε ένα άρωμα ευθύνης, πολύ ουσιαστικώτερο- και πολύ πιο σημαντικό- από ότι και από όσο, πολλές άλλες κινητοποιήσεις και από όλες μαζί οι διάφορες μεγαλοστομίες και τα επαναστατικά τσιτάτα. Ήταν μια σχεδόν μία έστω στιγμιαία κραυγή, αλλά κραυγή που πρέπει να ακούσθηκε, πέρα και πάνω από σύνορα. Και μολονότι απετέλεσε πρωτοβουλία των Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και των Ενώσεων τους, πρέπει η ηχώ της να διαπέρασε θάλασσες και Ωκεανούς και Στεριές και να έφθασε, παντού, και στις άλλες 4 ηπείρους. Εκεί όπου, αυτή η ,κατ ευφημισμόν, Τετάρτη Εξουσία, αγωνίζεται τον αγώνα τον καλό, για την ανεπηρέαστη, την σωστή, την ελεύθερη και ανεμπόδιστη ενημέρωση.
Πολύ σωστά, χθες στην Τηλεόραση της ΝΕΤ- της μόνης, άλλωστε, ελληνικής Τηλεόρασης που ασχολήθηκε με το θέμα αυτό( και αν αυτό δεν είναι σημαδιακό, τότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο των καιρών) ένας δικός μας άνθρωπος, ο Δημήτρης Τσαλαπάτης, Αντιπρόεδρος της ΕΣΗΕΑ και λεπτό παιδί, ζυμωμένο στην πιάτσα, όσο λίγοι άλλοι συνάδελφοι, μίλησε για αυτήν την κραυγή διαμαρτυρίας όλων των Ευρωπαίων Δημοσιογράφων.
Μία κραυγή που υψώνεται όχι για συγκεκριμένα οικονομικά ή όποια άλλα συνδικαλιστικά αιτήματα, αλλά ως καταγγελία για κάτι πολύ πιο σημαντικό,- και πιο απειλητικό: τον φοβερό κίνδυνο που ελλοχεύει και απειλεί, όχι μόνον την ανεξαρτησία, αλλά και την ποιότητα της δημοσιογραφικής φωνής.
Γνωρίζαμε- και πολλοί από εμάς ,το έχουμε ζήσει στις ίδιες τις σάρκες μας αυτό-, στο παρελθόν, ότι δύο από τους μεγαλύτερους κινδύνους για την ελεύθερη και ανεμπόδιστη άσκηση του λειτουργήματος της δημοσιογραφίας, μπορούσαν να είναι- ΗΣΑΝ- τα στενά εργοδοτικά συμφέροντα και η λογοκρισία. Σήμερα, τώρα πλέον- και αυτό θέλει να επισημάνει η Ομοσπονδία των Ευρωπαίων Δημοσιογράφων, με την χθεσινή συμβολική εκδήλωση της- η ελεύθερη δημοσιογραφία και η ανεμπόδιστη άσκηση της, κινδυνεύουν πολύ σοβαρότερα και απειλούνται, εξ ίσου, από δύο άλλους, ακόμη πιο θανάσιμους κινδύνους: από τον άκρατο ανταγωνισμό και την απέραντη εμπορευματοποίηση των πάντων, στον χώρο της Ενημέρωσης.)
(Από το βιβλίο του Αγαμέμνονα Φαράκου
"Τα πικρά, μεγάλα, ωραία χρόνια"
Μέμο θα σε θυμόμαστε πάντα
για όσα μας δίδαξες και
για το σκωπτικό σου χιούμορ...
Τον γνώρισα στα τέλη του 1969. Ήταν ο πρώτος μου προϊστάμενος στο Εξωτερικό δελτίο – τα Διεθνή όπως θα τα πουν -πιο κομψά- αργότερα.
Έφτανε στο γραφείο ακριβώς στις 4 το πρωί από το πρακτορείο. Καθόταν και άρχιζε χωρίς να συμβουλεύεται τα τηλεγραφήματα (τέλεξ) που του είχα συγκεντρώσει σε φακέλους, άρχιζε να γεμίζει χειρόγραφα. Μόλις τέλειωνε, σήκωνε τα πόδια πάνω στο γραφείο, άναβε την πίπα του και με ρωτούσε "τι κάνεις;"…
Ανασύρω από το "στυξ" ένα σημείωμα που είχα δημοσιεύσει στις 22/02/2007:
Όπως γράφει στο σημείωμά του της περασμένης Κυριακής, ο Μέμος Φαράκος, «Την περασμένη εβδομάδα συμπλήρωσα60 χρόνια δουλειάς στις εφημερίδες, με μερικούς «ενδιάμεσους» αλλά ενδιαφέροντες σταθμούς και στην ελληνική τηλεόραση, κάποια εποχή και στο ραδιόφωνο –κάπου τρία χρόνια στον 9,84….»
«Ένα μόνο ανάλογο παράδειγμα και περίπτωση ξέρω, αλλά μόνο σε ό,τι αφορά τις εφημερίδες – γιατί βρεθήκαμε μαζί στην αρχή…Είναι οΧρήστος Πασαλάρης, μαζί με τον οποίο ξεκινήσαμε τότε, το 1947 στο Ριζοσπάστη, εκείνης της εποχής. Αυτόν που λέγαμε ο Ριζοσπάστης του Κώστα Καραγεώργη…»
«Θα έπρεπε ίσως να αναφέρω εδώ και το Στάθη Ευσταθιάδη, τον τρίτο χαλκέντερο εκείνης της εποχής…»
Θυμάται λοιπόν ο Μέμος το πρώτο άρθρο του, που είχε γράψει την άνοιξη του 1947, στον μετακατοχικό αλλά ήδη… εμφυλιακό Ριζοσπάστη με τίτλο: «Οι φοιτητές στα πανεπιστήμια και όχι στον εμφύλιο πόλεμο»…
Δάσκαλοι όπως ο Μέμος Φαράκος στη δημοσιογραφία, αφήνουν παρακαταθήκη:
«Εξήντα χρόνια δημοσιογραφίας, αν αυτό το…λειτούργημα όπως το νοιώθαμε κάποτε –και όπως το υπερασπισθήκαμε- δεν είχε καταλήξει σε πάρα πολλές περιπτώσεις, μια απλή επαγγελματική μέθοδος προβολής, ικανοποίησης διαφόρων φιλοδοξιών και –γιατί όχι- βολικού πλουτισμού. Φυσικά και δεν μιλώ για όλους, ούτε καν για τους πολλούς. Όμως αυτοί οι λίγοι, οι απείρως λιγότεροι από τους άλλους, από «εμάς», δημιουργούν τις εντυπώσεις, πλασάρουν την εικόνα και το όνομα της δημοσιογραφίας κατ’ εικόνα και ομοίωση…»
Ανασύρω από ένα άλλο δημοσίευμα του Μέμου, από την "ΒΡΑΔΥΝΗ" 06/11/2007:
Η ευγλωττία μιας σιγής 2 λεπτών!
του Aγαμέμνονα Φαράκου
Μία δίλεπτη στάση εργασίας, δεν μοιάζει πολλές φορές, τις περισσότερες ίσως, απλώς , με φτερό στον άνεμο. Για την «απλή λογική» των τωρινών χρόνων , φαντάζει, ως κάτι το ακατανόητο. Για τα μέτρα του καιρού μας, για τις σκληρές απεργιακές κινητοποιήσεις αυτών των χρόνων, για τις πολυήμερες απεργίες, ενίοτε εβδομάδων, μερικές φορές και μηνών, για τις πορείες, τις διαδηλώσεις και τις βαναυσότητες , που όχι σπανίως, τις συνοδεύουν, αυτή η διακοπή εργασίας όλων των Ελλήνων Δημοσιογράφων, χθες το μεσημέρι, από τις 2, μέχρι τις 2,02, αποτελούσε το κάτι άλλο.
Προσέφερε ένα άρωμα ευθύνης, πολύ ουσιαστικώτερο- και πολύ πιο σημαντικό- από ότι και από όσο, πολλές άλλες κινητοποιήσεις και από όλες μαζί οι διάφορες μεγαλοστομίες και τα επαναστατικά τσιτάτα. Ήταν μια σχεδόν μία έστω στιγμιαία κραυγή, αλλά κραυγή που πρέπει να ακούσθηκε, πέρα και πάνω από σύνορα. Και μολονότι απετέλεσε πρωτοβουλία των Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και των Ενώσεων τους, πρέπει η ηχώ της να διαπέρασε θάλασσες και Ωκεανούς και Στεριές και να έφθασε, παντού, και στις άλλες 4 ηπείρους. Εκεί όπου, αυτή η ,κατ ευφημισμόν, Τετάρτη Εξουσία, αγωνίζεται τον αγώνα τον καλό, για την ανεπηρέαστη, την σωστή, την ελεύθερη και ανεμπόδιστη ενημέρωση.
Πολύ σωστά, χθες στην Τηλεόραση της ΝΕΤ- της μόνης, άλλωστε, ελληνικής Τηλεόρασης που ασχολήθηκε με το θέμα αυτό( και αν αυτό δεν είναι σημαδιακό, τότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο των καιρών) ένας δικός μας άνθρωπος, ο Δημήτρης Τσαλαπάτης, Αντιπρόεδρος της ΕΣΗΕΑ και λεπτό παιδί, ζυμωμένο στην πιάτσα, όσο λίγοι άλλοι συνάδελφοι, μίλησε για αυτήν την κραυγή διαμαρτυρίας όλων των Ευρωπαίων Δημοσιογράφων.
Μία κραυγή που υψώνεται όχι για συγκεκριμένα οικονομικά ή όποια άλλα συνδικαλιστικά αιτήματα, αλλά ως καταγγελία για κάτι πολύ πιο σημαντικό,- και πιο απειλητικό: τον φοβερό κίνδυνο που ελλοχεύει και απειλεί, όχι μόνον την ανεξαρτησία, αλλά και την ποιότητα της δημοσιογραφικής φωνής.
Γνωρίζαμε- και πολλοί από εμάς ,το έχουμε ζήσει στις ίδιες τις σάρκες μας αυτό-, στο παρελθόν, ότι δύο από τους μεγαλύτερους κινδύνους για την ελεύθερη και ανεμπόδιστη άσκηση του λειτουργήματος της δημοσιογραφίας, μπορούσαν να είναι- ΗΣΑΝ- τα στενά εργοδοτικά συμφέροντα και η λογοκρισία. Σήμερα, τώρα πλέον- και αυτό θέλει να επισημάνει η Ομοσπονδία των Ευρωπαίων Δημοσιογράφων, με την χθεσινή συμβολική εκδήλωση της- η ελεύθερη δημοσιογραφία και η ανεμπόδιστη άσκηση της, κινδυνεύουν πολύ σοβαρότερα και απειλούνται, εξ ίσου, από δύο άλλους, ακόμη πιο θανάσιμους κινδύνους: από τον άκρατο ανταγωνισμό και την απέραντη εμπορευματοποίηση των πάντων, στον χώρο της Ενημέρωσης.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου