Ευγένιος Ανδρικόπουλος
Καταμεσής της καθεστωτικής περαστείας επί της δημόσιας τηλοψίας, πέρασε ως μη ούσα η διάλυση των Μουσικών συνόλων της ΕΡΤ.. Κάτι που αποτελεί παγκόσμια δευτεροτυπία επειδή το μαύρο επί των οθονών μας ήταν η πρώτη.
Δηλαδή η χώρα πλέον δεν διαθέτει Μουσικά Σύνολα δημόσιας πολιτιστικής κληρονομιάς..
Και μάλιστα εξ αιτίας της αναφορά μας επί των συγκεκριμένων, να επισημάνω πως καθ' όλη την περίοδο της δημιουργικής ύπαρξής τους, είχαν τόσο καταξιωθεί διεθνώς, που οι προσκλήσεις για συναυλίες σε χώρες Ευρωπαϊκές, διαδέχονταν η μία την άλλη προκαλώντας ευχάριστο συνωστισμό στους προθαλάμους του Ραδιομεγάρου.
Προσωπικά θ' αφήσω εκτός τις όποιες ηχηρές μου ενστάσεις αρχών, που πάντα προβάλλω σε σχέση με τις απολύσεις γενικά εργαζομένων και ιδία εργαζομένων της ΕΡΤ.
Επειδή οφείλουν άπαντες να αφομοιώσουν πως δεν πρόκειται για εργαζομένους του παρασιτισμού τύπου Κεδίκογλου. Επρόκειτο περί μιας ακραίας εξειδίκευσης, με γνώσεις που παρέπεμπαν στον επιμερισμό του επιμέρους και που η αναδημιουργία τους απαιτεί κάποιες δεκαετίες.. Άρα ο συγκεκριμένος εργαζόμενος στον πολιτισμό δεν απολύεται ως να επρόκειτο να αντικατασταθεί.. Διώκεται. Εξανδραποδίζεται..
Εκτελείται κοινωνικά οικονομικά και εν τέλει βιολογικά από ένα καθεστώς που λειτουργεί στην βάση των αξιών του Γκαίμπελς. "Όταν ακούω για κουλτούρα μου έρχεται να τραβήξω πιστόλι!!" Ή του δικού μας του Κούβελα: "Οι ποιητές είναι λαπάδες!!"..
Μα είναι όλως διόλου άφρονες αυτοί οι Ρωμαίοι θα μου πείτε επικαλούμενοι τον Αστερίξ.
Όχι αγαπητοί μου. Μήτε άφρονες είναι μήτε ψυχοπαθείς.
Ξεπουλημένοι, στην άρχουσα τάξη ναι. Υποταγμένοι στους τοκογλύφους καταφανές.
Ψυχασθενείς ή ηλίθιοι όμως όχι.
Απλώς για την διασκέδαση της ανίας της τεμπέλικης Αθηναϊκής αριστοκρατίας διαθέτουν το μέγαρο Μουσικής το οποίο παρά το ότι επιδοτούν παντί τρόπω, παραμένει είδος πολυτελείας για τον λαό, κάτι σαν βασικό αλλά εν ανεπαρκεία αγαθό.
Έναν λαό που μη έχοντας επιλογές συνωστίζεται ουρλιάζοντας στις τύπου μαρτάκη -και άλλων εξόχων νέων από τους σταύλους του Ψινάκη- του life styl συναυλίες για τα αυτιστικά παιδιά της τηλοψίας.
Στα Μέγαρα οι κοπρίτες της άρχουσας τάξης δεν ουρλιάζουν. Χασμουριούνται.. Επειδή όταν οι θαμώνες τους ακούν Τσαϊκόφσκι ή Μπαχ και Μπετόβεν ή ακόμη ακόμη Μίκη Μητρόπουλο Σκαλκώτα και Ξενάκη, ψάχνουν δίπλα τους για κάποιο σκύλο και όχι για το έργο των παγκόσμιων δημιουργών το οποίο αγνοούν παντελώς.
Τους σάρκασε κάποτε ο Λένον σε μια παρουσία του στο Μητρόπολις αλλά παρέμειναν ακινητοι στις θέσεις τους. Πολύ πιθανόν να εισέπραξαν τον φονικό σαρκασμό ως κολακεία. "Όσων τα εισιτήρια παραπέμπουν σε θέσεις φθηνές να χτυπήσουν παλαμάκια είχε πει.. Οι υπόλοιποι ας κουνήσουν απλώς τα κοσμήματά τους!!"
Το επανέλαβε ως περιεχόμενο αλλά με την δική της ιδιαίτερη αισθητική και η Τζόαν Μπαέζ πριν είκοσι χρόνια και κάτι από τον Λυκαββητό. Βγήκε στην σκηνή και κατευθύνθηκε προς τα βράχια από τα οποία είχαν κρεμαστεί σαν στολίδια χριστουγεννιάτικου δενδρου εκατοντάδες πενητες για να την απολαύσουν.
Πανζουρλισμός.
Όρθιο ένα θέατρο την χειροκροτούσε παρατεταμμένα πριν καν δραπετεύσει από το στόμα της η πρώτη νότα. Ε, λοιπόν τα Μουσικά Σύνολα που τα αποπλύματα των τοκογλύφων διέγραψαν εν μία νυκτί από προσώπου γης τις πολιτιστικές αξίες αυτού του λαού κάλυπταν.
Κατά συνέπεια πρόκειται για μια ακόμη ταξική επίθεση επειδή δεν θέλουν λαούς καλλιεργημένους. Θέλουν τα ανθρωποειδή που είκοσι τρία χρόνια τώρα αναπαράγει και από τα οποία αναπαράγεται η ιδιωτική τηλοψία των ηχηρών ασημαντοτήτων και της δημόσιας περιφρόνησης, από εκείνους που δεν μολύνθηκαν ποτέ από την κατά τον Βάρναλη τηλεοπτική (στο θέατρο αναφερόταν εκείνος) ασθένεια του παλιμπαιδισμού.
Να είναι όμως βέβαιοι πως ο λαός θα τα πάρει πίσω όλα όσα του ανήκουν.
Κυρίαρχο μεταξύ αυτών είναι ο πολιτισμός του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου