Η ΗΤΤΑ ΜΑΣ

Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Αν κάτι με βεβαιώνει πως δεν λείπω από την ζωή και την Ελλάδα είναι πως αυτή εξακολουθεί να με πληγώνει με μια αξιοθαύμαστη συνέπεια.

Τα καθεστωτικά δουλικά της εξακολουθούν να ψεύδονται ασυστόλως. Όπως χθες. Προχθές. Προ εβδομάδων. Προ μηνών. Προ ετών. Προ εκατονταετιών. Σαν να μην πέρασε ούτε μια ημέρα από τις κατ’ εξακολούθηση εθνικές απελευθερώσεις που κατέληγαν πάντα σε κατά συρροή σκλαβιές. Του 21. Του 44. Και μια σειρά από ενδιάμεσες πολιτικού περιεχομένου ως αυτή της τελευταίας αλλά όχι έσχατης δικτατορίας.

Στο όνομά της και στο γαλανόλευκο σύμβολό της έχουν διαπραχθεί τα πλέον ειδεχθή πολιτικά και οικονομικά εγκλήματα. Η λέξεις τιμωρία και κάθαρση εξακολουθούν να παραμένουν άγνωστες παρά το ότι την πρώτη την έκανε παραδειγματικό τίτλο βιβλίου ο Ντοστογιέφσκι και την δεύτερη σημαία εξαγνισμού ο Αριστοτέλης κατά την λαμπερή πνευματική ολοκλήρωση της ηλικιακής μας εφηβείας.

Τώρα η κάθαρση των Νεοελλήνων περιορίστηκε στην δικαστική καταδίωξη πολιτικών πτωμάτων και στην ολέθρια ανανέωση του κοινοβουλίου από ομοιόμορφα πρόσωπα  της ίδιας πολιτικής υφής, με δύο κοινά χαρακτηριστικά. Τα απεχθέστερα όλων. Την ιδιοτέλεια και την θρασυδειλία.

Τα αποθέματα του θράσους τους εξαντλούνται κατά του λαού δια των κατασταλτικών τους μηχανισμών και των τηλεοπτικών τους παλιάτσων που μας βγάζουν νυχθημερόν και από οθόνης την γλώσσα τους. Της δε δειλίας και της ιδιοτέλειάς τους ξοδεύονται αφειδώς στην ολική τους υποταγή προς τους τοκογλύφους.

Δεν θα μπορούσε να διάγει χειρότερη περίοδο ο τόπος και μάλιστα τη εκλογική συνευθύνη του λαού του. 

Δεν είναι που κατέστη η Ελλάς σκιά του επαναστατικού της εαυτού.

Ούτε και που,

 (όπως δολίως διαχέεται από την εξωνημένη διανόηση του δώσε ημίν σήμερον Κύριε),

 προηγήθηκε η αυτονόητη εξ αιτίας της ιδιωτικής τηλοψίας πολιτιστική της παρακμή.

Οι αξίες ενός λαού δοκιμάζονται σκληρά, μόνον κατά τις περιόδους της οικονομικής ταπείνωσής του. Κλέφτης, ληστής ή συνοδός πολυτελείας και  πεζοδρομίου δεν ενδύεται κάποιος ή κάποια επειδή του έλειψε η ακρόαση μιας όπερας στο Μέγαρο Μουσικής ή μια ημερίδα απογευματινού τσαγιού με αναλυτική αναφορά στον Σάκη Ρουβά και στον Ψινάκη.. Αλλά επειδή πρωτίστως απουσιάζει το ψημένο άλευρο από το τραπέζι του, η φαρμακευτική χημεία της αποθεραπείας από το κομοδίνο του και σε εξαιρετικές περιπτώσεις, οι σελίδες της γνώσης από την τσάντα του.

Αλλά πέραν και πάνω απ’ όλα αυτός που έχει εκτραπεί της κοινωνικής ηθικής,έχει ήδη παραδειγματιστεί  από την πειρατική δράση της άρχουσας τάξης του. «Οι αφέντες σου, μας κλέβουν με όπλο τον νόμο κι εγώ με το ρεβόλβερ μου» είχε πει ο Αλ Καπόνε στον αστυνομικό αδελφό του όταν επιχείρησε να τον συλλάβει για πρώτη φορά. Δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί κατά καλλίτερο τρόπο η νόμιμη ληστεία ως αυτή που υπό την μορφή της φορολεηλασίας συντρέχει κατά τις ημέρες μας.

Μόνο που τώρα και συνοδεία των υπόκωφων ήχων της ανέχειας (οσονούπω θα βρεθεί ο ζωγράφος που θα την απεικονίσει με τον ιστό μιας αράχνης στον πρωκτό)  αποκαλύπτεται, πως άπαντες κοιτούσαμε το δάχτυλο και όχι το χέρι που το κατήυθηνε. .

Γιατί η αξία των κλοπιμαίων δεν περιοριζόταν αποκλειστικά στην ύλη, (υπεραξία της εργασίας), όπως εν μέρει ορθά, επισήμανε και εξακολουθεί η κομμουνιστική αριστερά. Ήταν υπέρτερη αυτής. Είχαν εστιάσει στην επανάκτηση ακόμη και των όποιων εργασιακών παραχωρήσεων στις οποίες είχαν υπό τον φόβο των Σοβιέτ υποχρεωθεί. Παραχωρήσεις αστείες που όμως άμβλυναν επιφανειακά  τις γωνίες τού αιματοβαμμένου συστήματός τους. 

Δηλητηρίαζαν ως εκ τούτων και επί δύο δεκαετίες καθημερινά και κατά  δόσεις τον λαό, με την προπαγανδιστική επιβολή μιας μοιρολατρίας που ήθελε εκ θεού την προέλευση του κουρσεμένου- από τους ολίγους και ολίγιστους- λαϊκού πλούτου... Και ως οι περιούσιοι πασών των κοινωνιών, αυτοί οι «ολίγοι», κατείχαν και βεβαίως εξακολουθούν στο πολλαπλάσιο σήμερα, το ατιμώρητο, δια της γνωστής μεθόδου τού ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό. 

 «Συμβαίνουν και στις καλλίτερες των οικογενειών αυτά», ήταν και είναι το επικοινωνιακό μότο των ψιττακών τους , κάθε που αποκαλύπτεται ένας μεγιστάνας με το δάχτυλο στο βάζο του δημόσιου μελιού. Αποκάλυψη που την συνόδευαν με την δράση ενός ενός Γιάννη Αγιάννη ο οποίος είχε αποκρύψει μέρος της φορολογητέας του ύλης για να συνταιριάξουν τα αταίριαστα. Τον βράχο με τον κόκκο της άμμου. Κάτι που ο μέσος έλληνας, μετέφραζε αυτομάτως και δοκησίσοφα ως εξής: 

«Έ, και τι έγινε..» Ιδού η φράση προπομπός μιας ήττας καθολικής.. Γιατί ναι μεν υποδείκνυε με ακρίβεια  και κατά τρόπο κυνικό , πως οι κύριοι μέτοχοι των κρατών-εταιριών δεν τιμωρούνται, αλλά: Εμφάνιζε υποσυνείδητα ένα κοινωνικό στομάχι που όλα τα αλέθει, επιβεβαιώνοντας  την πολιτική και οικονομική μας υποταγή στους δικούς τους καταστατικούς όρους ζωής.

Ε, αυτοί οι όροι δεν προκύπτουν εκ θεού ούτε και ελέω θεού. Αλλά εκ του καπιταλισμού και των πολιτικών του υπηρετών. Αν επομένως δεν ανατραπούν ριζικά όπως η Γαλλική Επανάσταση ανέτρεψε τον ελέω θεού αυτοκράτορα, τότε το κεφάλι μας δεν θα βγει ποτέ από τα καπιταλιστικά σκατά.