ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Σημειώνει 
ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος 

Προφανώς, από την στιγμή που η Ελλάδα εντάχθηκε στον «ατομικό μηχανισμό σωτηρίας» έπαψε να έχει εθνική κυβέρνηση. Στη συνέχεια και μετά το τελευταίο μνημόνιο και την αναθεωρημένη δανειακή σύμβαση έπαψε να έχει εντελώς κυβέρνηση. 

 Και τι έχει; Ένα προσωρινό διακυβερνητικό υβρίδιο για την εξέλιξη του φαινόμενου της ευρωπροτεκτορατοποίησης, ως μηχανισμός προσαρμογής στο μοντέλο Νεο-ηγεμονίας στην ΕΕ. Η Ελλάδα έχει μια QUASI-GOVERNMENT, μια «οιονεί κυβέρνηση», που στηρίζεται από ένα άβουλο κοινοβουλευτικό σώμα, φοβισμένων και εξευτελισμένων πολιτικάντηδων, οι οποίοι σήμερα αισθάνονται ανακούφιση παραχωρώντας τον σκληρό πυρήνα των αρμοδιοτήτων τους στο υπουργικό συμβούλιο, δηλαδή στον πρωθυπουργό. Σε ένα σώμα μαριονεττών, που ορίζει ένα μεταμοντέρνο και μετανεωτερικό καθεστώς υποτέλειας. 


Με ρωτάς, μετά από αυτά: «Πότε θα αποκτήσει ξανά κυβέρνηση η Ελλάδα»; Το πότε δεν το γνωρίζω – άσε που ο θετικισμός (το πότε) στην υπόθεση δεν βοηθά στην αποκρυστάλλωση κοινωνικά δομημένου νοήματος. Γνωρίζω, ωστόσο, το πώς! Με την επανάκτηση της ικανότητας και αρμοδιότητας να ελέγχει την ροή του χρήματος στην περιοχή όπου ασκεί κυριαρχία. Πώς μπορεί να γίνει αυτό, από τη στιγμή που το χρήμα στην ευρωζώνη κινείται από την περιφέρεια στο κέντρο, για να συγκεντρωθεί τελικά στη θάλασσα κεφαλαίου (: πόλωση κεφαλαίου στις αναπτυγμένες μεταβιομηχανικές περιοχές) και από εκεί να οδηγηθεί μέσω νεοκατασκευασμένων και παλαιότερων καναλιών [: τεχνητών διοικήσεων (τεχνοκρατικών νεοδομών), έξω από το πολιτικό σύστημα] σε ετεροκαθορισμένες από το κράτος και την εκάστοτε κυβέρνηση δεξαμενές, για να υπάρξει στοιχειώδης ύδρευση και να μην ξεραθούν εντελώς αγορά και προϋπολογισμός; 

 «Πώς μπορεί να γίνει αυτό από τη στιγμή που …» ρωτάς, και μου ζητάς, με ποζιτιβισμό στην πραγματικότητα, να (σου) απαντήσω, κάνοντας, ωστόσο, χρήση του κονστρουκτιβισμού!!! Μου ζητάς με λειτουργισμό να απαντήσω σε ένα φαινομενικά στρουκτουραλιστικό ή μεταστρουκτουραλιστικό ζήτημα! Γιατί με «κοροϊδεύεις», εξαπατώντας παράλληλα τον εαυτό σου; 

Το «πώς» με το «από τη στιγμή που…» δεν… δένει: δεν κάνει κονστρουκτιβισμό ως « μετα-θεωρία», η οποία δεν εξετάζει μόνον τον τρόπο σχηματισμού της γνώσης (που δομεί epistime δια της διερεύνησης της αρχαιολογίας και γενεαλογίας της συστηματοποιημένης εμπειρίας των sciences σε δίφορους τομείς) , αλλά και τους μηχανισμούς δημιουργίας αυτής καθ’ εαυτής της συγκεκριμένης επιστημονικής μεθόδου απόκτησης γνώσης. Ρωτάς λάθος, καθώς λάθος μας έμαθε και μας μαθαίνει να στοχαζόμαστε η κυρίαρχη πολιτική αφήγηση, δια του σχηματισμού προσωρινών ποζιτιβιστικού χαρακτήρα νοημάτων για δράση ή μη-δράση. 

Πρόσεχε, δεν ρωτάς ορθολογικά, αλλά κρυφο-ποζιτιβιστικά για να δώσεις την ψευδαίσθηση του ρεαλισμού στο ζήτημά μας! Άρα, είσαι ένας απατεώνας - σε εισαγωγικά ή χωρίς αυτά. Όχι, ο λαός δεν είναι απατεώνας! Εξαπατημένος και φοβισμένος είναι, παλεύοντας την καθημερινότητα μέσω πρόστυχων καθεστωτικών διλημμάτων που εκχυδαΐζουν την μέθοδο παραγωγής νοήματος στη κοινωνία. 

 Θα (σου) πω λοιπόν το «πώς» έντιμα και καθαρά. Η Ελλάδα θα αποκτήσει ξανά κυβέρνηση στο βαθμό που επανακτηθεί η νομιμότητα, δια της λαϊκής κυριαρχίας ασφαλώς - για να μην θεωρηθεί πως υπαινίσσομαι επαναστατική διαδικασία. Και πώς μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτό, το οποίο σημαίνει καταρχήν εθνικό (δημόσιο) έλεγχο των (διακρατικών ή υπερεθνικών και ιδιωτικών) ροών του χρήματος εντός της ελληνικής επικράτειας; Με αλλαγή της πολικής μεθοδολογίας από αφορά στην στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης. 

 Κοιτάξτε, στην αρχή η κρίση στην Ελλάδα αποπολιτικοποιήθηκε (non-politicised crisis), ενώ από την κυβέρνηση Παπαδήμου και εντεύθεν - με ιδιαίτερη μάλιστα ένταση και έγνοια από την κυβέρνηση Σαμαρά – η κρίση «σεκιουριτοποιήθηκε», δηλαδή εντάχτηκε συστηματικά και αντιμετωπίζεται ως ζήτημα ασφαλείας για την ευρωζώνη και το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. 

Αν θέλετε να μιλήσουμε σοβαρά για το «πώς» ως στρατηγική θα πρέπει να πολιτικοποιηθεί το ζήτημα (politicized crisis). Kαταλάβατε τί λέω, επί τόσα χρόνια, τώρα πια που άλλαξα - δοκιμαστικά - σημειολογική προσέγγιση, μήπως συνεννοηθούμε καλύτερα; 

 Κοινωνική λύση στην ελληνική κρίση περιέχει μόνον η πολιτικοποίηση της κρίσης στη βάση του δημοσίου ελέγχου των ροών του χρήματος στην χώρα μας. Όλα τα υπόλοιπα είναι νομιμοποιητικά καμώματα ιδιοτελών πολιτικών και οικονομικών παραγόντων.