To Τουρκικό θαύμα..
Βλέπεις γιατί δεν έβλεπες την Τουρκία αν και ήταν ακριβώς απέναντί σου;
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
«Δεν βλέπεις κάτι αν είναι αν δεν ήξερες πως αυτό έπρεπε να είναι» έγραψε εκατοντάδες χρόνια πριν ο Ρωμαίος φιλόσοφος Πλίνιος και εννοούσε το εξής:
Πως στην πραγματικότητα δεν αναγνωρίζεις αυτό που έχεις μπροστά σου αν η δομή του δεν υφίσταται στις γνώσεις σου..
Το έχει πει και ο Μαρξ ακόμη καλλίτερα.. Πως αρνείσαι αποδεχτείς οτιδήποτε, αν αυτό δεν αντανακλάται από τον εσωτερικό σου καθρέφτη..
Ποιος ο λόγος αυτής της εισαγωγής;
Πως Τουρκία ακούμε αλλά Τουρκία δεν βλέπουμε. Με λόγια απλά για να μην σας βάζω ώρα που είναι γρίφους. Πως μπορείς να αναγνωρίσεις ότι η χώρα που ματώνει τρεις ημέρες τώρα είναι αυτή που την προπαγανδίζουν χρόνια πολλά ως την μόνη υγιή οικονομικά στην Ευρώπη; Κατά ποια διαστροφή ο υγιής της Ευρώπης βγαίνει για ψύλλου πήδημα στον δρόμο και κατακαίει ως ετοιμοθάνατος το σύμπαν, στην λογική του αποθανέτω η ψυχή μου μετά ων άλλων φίλων και όχι των αλλοφύλλων;
Για την απάντηση του ερωτηματος αυτού δανείζομαι -για τη οικονομία του χώρου και του χρόνου αφού μόλις επέστρεψα από την συνέλευση των δημοσιογράφων-, στοιχεία από το ρεπορτάζ του Νίκου Μπογιόπουλου.. Στοιχεία που σπάζοντας την εικονική πραγματικότητα των τοκογλύφων, αποκαλύπτουν το ποια στ' αλήθεια είναι η Τουρκία Ιδού λοιπόν τα υλικά του Τουρκικού θαύματος:
α) Ρυθμίσεις ελαχιστοποίησης του λεγόμενου «εργατικού κόστους», με το βλέμμα στην προσέλκυση «ξένων επενδύσεων», που σημαίνει ότι ο μέσος μισθός του εργαζόμενου στην Τουρκία κυμαίνεται στα 350 ευρώ μηνιαίως (σ.σ.: αυτό κάτι μας θυμίζει...).
β) Περιορισμός κοινωνικών δικαιωμάτων, στο όνομα της «σταθεροποίησης» και της διαφύλαξης εκείνης της «ομαλότητας» που θα διευκολύνει την «ανάπτυξη» (σ.σ.: αυτό κάτι μας θυμίζει...).
γ) Επιβολή χαριστικών πράξεων, πακέτα φορολόγησης επιχειρήσεων με συντελεστή που δεν ξεπερνά το 2%, αμνήστευση πλούτου και ξέπλυμα χρήματος για μεγαλοκαταθέτες του εξωτερικού με συμβολικό τίμημα, ρυθμίσεις που καθιστούν κάτι παραπάνω από φιλική τη φορολογία για το μεγάλο κεφάλαιο (σ.σ.: αυτό κάτι μας θυμίζει...).
δ) Υπερδανεισμός των νοικοκυριών, με συνέπεια την υπερχρέωσή τους, ώστε να συντηρηθεί η καταναλωτική «φούσκα» (σ.σ.: αυτό κι αν μας θυμίζει κάτι...).
Κάπως έτσι η Τουρκία ανακηρύχτηκε πέρσι η τρίτη αναπτυσσόμενη χώρα παγκοσμίως μετά τις Κίνα, Ινδία, και να γιατί ο Τούρκος Πρόεδρος Γκιούλ, έφτασε να δηλώνει: «Κάποτε η Τουρκία ήταν ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης, σήμερα είναι ο μόνος υγιής»... Στην «υγιή» γείτονα, όμως, συμβαίνουν τα εξής:
1) Οι ταξικές ανισότητες στην Τουρκία έχουν πάρει αβυσσαλέο χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να την κατατάσσουν τρίτη χώρα παγκοσμίως στη σχετική μέτρηση μετά τη Χιλή και το Μεξικό (σ.σ.: τα άλλα αγαπημένα παιδιά του ΔΝΤ). Τα εισοδήματα των πλουσίων στην Τουρκία είναι - σύμφωνα με την τουρκική στατιστική υπηρεσία - 8,5 φορές μεγαλύτερα από τα εισοδήματα των φτωχότερων Τούρκων.
2) Το πλουσιότερο 20% των πολιτών στην Τουρκία κατέχει σχεδόν το 50% του παραγόμενου εισοδήματος της χώρας, ενώ για το φτωχότερο 20% του πληθυσμού των 80 εκατομμυρίων πολιτών αντιστοιχεί μόλις το 5,6% του ΑΕΠ.
3) Το ποσοστό της φτώχειας στη χώρα έχει ξεπεράσει το 18% του πληθυσμού, που σημαίνει ότι περίπου 15 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες φτώχειας και απόλυτης αδυναμίας να καλύψουν τα αναγκαία για τη διαβίωσή τους.
4) Σχεδόν το 60% του τουρκικού λαού είναι χρεωμένο στις τράπεζες, το 44% δεν μπορεί να αγοράσει καινούρια ρούχα, το 60,5% δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να δαπανήσει χρήματα για να φάει κρέας, το 87% του πληθυσμού δεν έχει τα χρήματα που απαιτούνται για μια βδομάδα διακοπών.
5) Στον τομέα της απασχόλησης, το μέσο ποσοστό απασχόλησης στις χώρες - μέλη του ΟΟΣΑ είναι 66,1% ενώ στην Τουρκία είναι 44,3%.
6) Στην εκπαίδευση, η Τουρκία το 2007 διέθετε ανά μαθητή 7 φορές λιγότερα χρήματα για τη μόρφωσή του από το μέσο όρο της αντίστοιχης δαπάνης μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ.
7) Η παιδική θνησιμότητα στην Τουρκία, όπως καταμετρήθηκε το 2008, είναι κατά 4 φορές μεγαλύτερη από το μέσο όρο των κρατών - μελών του ΟΟΣΑ, και έφτασε το 17/1.000.
8) Από τις 81 επαρχίες της Τουρκίας, οι 67 βρίσκονται σε κατάσταση υποβάθμισης σε σχέση με τις αναπτυγμένες περιφέρειες άλλων χωρών του κόσμου που έχουν συγκρίσιμο επίπεδο ανάπτυξης με την Τουρκία, ενώ οι 27 από αυτές τις επαρχίες τελούν υπό καθεστώς φτώχειας.
Βλέπεις γιατί δεν έβλεπες την Τουρκία αν και ήταν ακριβώς απέναντί σου; Γιατί σου έδειχναν μια άλλη Τουρκία που ουδεμία είχε σχέση με αυτή που προπαγάνδιζαν..
Βλέπεις γιατί δεν έβλεπες την Τουρκία αν και ήταν ακριβώς απέναντί σου;
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
«Δεν βλέπεις κάτι αν είναι αν δεν ήξερες πως αυτό έπρεπε να είναι» έγραψε εκατοντάδες χρόνια πριν ο Ρωμαίος φιλόσοφος Πλίνιος και εννοούσε το εξής: Πως στην πραγματικότητα δεν αναγνωρίζεις αυτό που έχεις μπροστά σου αν η δομή του δεν υφίσταται στις γνώσεις σου..
Το έχει πει και ο Μαρξ ακόμη καλλίτερα.. Πως αρνείσαι αποδεχτείς οτιδήποτε, αν αυτό δεν αντανακλάται από τον εσωτερικό σου καθρέφτη..
Ποιος ο λόγος αυτής της εισαγωγής;
Πως Τουρκία ακούμε αλλά Τουρκία δεν βλέπουμε. Με λόγια απλά για να μην σας βάζω ώρα που είναι γρίφους. Πως μπορείς να αναγνωρίσεις ότι η χώρα που ματώνει τρεις ημέρες τώρα είναι αυτή που την προπαγανδίζουν χρόνια πολλά ως την μόνη υγιή οικονομικά στην Ευρώπη; Κατά ποια διαστροφή ο υγιής της Ευρώπης βγαίνει για ψύλλου πήδημα στον δρόμο και κατακαίει ως ετοιμοθάνατος το σύμπαν, στην λογική του αποθανέτω η ψυχή μου μετά ων άλλων φίλων και όχι των αλλοφύλλων;
Για την απάντηση του ερωτηματος αυτού δανείζομαι -για τη οικονομία του χώρου και του χρόνου αφού μόλις επέστρεψα από την συνέλευση των δημοσιογράφων-, στοιχεία από το ρεπορτάζ του Νίκου Μπογιόπουλου.. Στοιχεία που σπάζοντας την εικονική πραγματικότητα των τοκογλύφων, αποκαλύπτουν το ποια στ' αλήθεια είναι η Τουρκία Ιδού λοιπόν τα υλικά του Τουρκικού θαύματος:
α) Ρυθμίσεις ελαχιστοποίησης του λεγόμενου «εργατικού κόστους», με το βλέμμα στην προσέλκυση «ξένων επενδύσεων», που σημαίνει ότι ο μέσος μισθός του εργαζόμενου στην Τουρκία κυμαίνεται στα 350 ευρώ μηνιαίως (σ.σ.: αυτό κάτι μας θυμίζει...).
β) Περιορισμός κοινωνικών δικαιωμάτων, στο όνομα της «σταθεροποίησης» και της διαφύλαξης εκείνης της «ομαλότητας» που θα διευκολύνει την «ανάπτυξη» (σ.σ.: αυτό κάτι μας θυμίζει...).
γ) Επιβολή χαριστικών πράξεων, πακέτα φορολόγησης επιχειρήσεων με συντελεστή που δεν ξεπερνά το 2%, αμνήστευση πλούτου και ξέπλυμα χρήματος για μεγαλοκαταθέτες του εξωτερικού με συμβολικό τίμημα, ρυθμίσεις που καθιστούν κάτι παραπάνω από φιλική τη φορολογία για το μεγάλο κεφάλαιο (σ.σ.: αυτό κάτι μας θυμίζει...).
δ) Υπερδανεισμός των νοικοκυριών, με συνέπεια την υπερχρέωσή τους, ώστε να συντηρηθεί η καταναλωτική «φούσκα» (σ.σ.: αυτό κι αν μας θυμίζει κάτι...).
Κάπως έτσι η Τουρκία ανακηρύχτηκε πέρσι η τρίτη αναπτυσσόμενη χώρα παγκοσμίως μετά τις Κίνα, Ινδία, και να γιατί ο Τούρκος Πρόεδρος Γκιούλ, έφτασε να δηλώνει: «Κάποτε η Τουρκία ήταν ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης, σήμερα είναι ο μόνος υγιής»... Στην «υγιή» γείτονα, όμως, συμβαίνουν τα εξής:
1) Οι ταξικές ανισότητες στην Τουρκία έχουν πάρει αβυσσαλέο χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να την κατατάσσουν τρίτη χώρα παγκοσμίως στη σχετική μέτρηση μετά τη Χιλή και το Μεξικό (σ.σ.: τα άλλα αγαπημένα παιδιά του ΔΝΤ). Τα εισοδήματα των πλουσίων στην Τουρκία είναι - σύμφωνα με την τουρκική στατιστική υπηρεσία - 8,5 φορές μεγαλύτερα από τα εισοδήματα των φτωχότερων Τούρκων.
2) Το πλουσιότερο 20% των πολιτών στην Τουρκία κατέχει σχεδόν το 50% του παραγόμενου εισοδήματος της χώρας, ενώ για το φτωχότερο 20% του πληθυσμού των 80 εκατομμυρίων πολιτών αντιστοιχεί μόλις το 5,6% του ΑΕΠ.
3) Το ποσοστό της φτώχειας στη χώρα έχει ξεπεράσει το 18% του πληθυσμού, που σημαίνει ότι περίπου 15 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες φτώχειας και απόλυτης αδυναμίας να καλύψουν τα αναγκαία για τη διαβίωσή τους.
4) Σχεδόν το 60% του τουρκικού λαού είναι χρεωμένο στις τράπεζες, το 44% δεν μπορεί να αγοράσει καινούρια ρούχα, το 60,5% δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να δαπανήσει χρήματα για να φάει κρέας, το 87% του πληθυσμού δεν έχει τα χρήματα που απαιτούνται για μια βδομάδα διακοπών.
5) Στον τομέα της απασχόλησης, το μέσο ποσοστό απασχόλησης στις χώρες - μέλη του ΟΟΣΑ είναι 66,1% ενώ στην Τουρκία είναι 44,3%.
6) Στην εκπαίδευση, η Τουρκία το 2007 διέθετε ανά μαθητή 7 φορές λιγότερα χρήματα για τη μόρφωσή του από το μέσο όρο της αντίστοιχης δαπάνης μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ.
7) Η παιδική θνησιμότητα στην Τουρκία, όπως καταμετρήθηκε το 2008, είναι κατά 4 φορές μεγαλύτερη από το μέσο όρο των κρατών - μελών του ΟΟΣΑ, και έφτασε το 17/1.000.
8) Από τις 81 επαρχίες της Τουρκίας, οι 67 βρίσκονται σε κατάσταση υποβάθμισης σε σχέση με τις αναπτυγμένες περιφέρειες άλλων χωρών του κόσμου που έχουν συγκρίσιμο επίπεδο ανάπτυξης με την Τουρκία, ενώ οι 27 από αυτές τις επαρχίες τελούν υπό καθεστώς φτώχειας.
Βλέπεις γιατί δεν έβλεπες την Τουρκία αν και ήταν ακριβώς απέναντί σου; Γιατί σου έδειχναν μια άλλη Τουρκία που ουδεμία είχε σχέση με αυτή που προπαγάνδιζαν..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου