Παγιδεύουν τον Ερντογάν όπως τον Καραμανλή το οκτώ;


Ευγένιος Ανδρικόπουλος

Με ελατήριο που επί σειρά ετών –καθ’ όλη την διάρκεια δηλαδή της παρουσίας των αρπακτικών του ΔΝΤ στην χώρα του- συσπειρωνόταν, μοιάζει ο Τουρκικός λαός που αιφνιδίως και δια ασήμαντον αφορμή εκτινάχθηκε. 

Εξεγέρθηκε προς το παρόν με την ίδια ένταση των δικών μας νέων που κατά το έτος 2008 και με αφορμή τον θάνατο του Γρηγορόπουλου, ξεσηκώθηκαν ανά την επικράτεια, αλλά είναι το μόνο κοινό σημείο. 

Πρώτον γιατί στα εν Αθήναις γεγονότα η επαναστατημένη σημαία που διήγειρε τις καρδιές των παιδιών, αφορούσε την ύψιστη αξία μιας ανθρώπινης ζωής και όχι την οικολογικά σοβαρή, αλλά σε καμιά περίπτωση καθοριστική, για την διαβίωση του λαού, σημασία ενός πάρκου. 


Δεύτερον επειδή κατά τα καθ’ ημάς η εξέγερση ήταν αυτοτελής αφού αιτίες και αφορμή ήταν στοιχεία ταυτόσημα. Ουδείς τότε θα επιχειρηματολογούσε δίχως να διακωμωδηθεί πως ο ελληνικός λαός εξεγέρθηκε -πλην της εναντίωσής του στον αστυνομικό αυταρχισμό- κατά  της πολιτικής διαφθοράς, στην οποία μετείχε αν μη τι άλλου τρόπου , δια των πολιτικών του επιλογών οπωσδήποτε. 

Και τρίτον γιατί κατά την εξέγερσή του ο Τουρκικός λαός βρίσκει απρόσμενα αλλά όχι και ανεξήγητα συμπαραστάτες τον ΟΗΕ, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής που παραινούν σε αυτοσυγκράτηση τον Τούρκο πρωθυπουργό και κυρίως το Ευρωμπορντέλο που δια της ακριβοθώρητης βαρώνης Άστον ζητά κατά την προτροπή της Γερμανίας διάλογο και συναίνεση..  Αντιθέτως του Ελληνικού που κατά τα γεγονότα του οκτώ  εκτός των γνωστών αγνώστων ακτιβιστών του διαδικτύου τους είχε άπαντες απέναντί του. 

Το μόνο κοινό σημείο αναφοράς επί του οποίου  θα εστίαζε κάποιος, είναι πως και στις δύο περιπτώσεις μοιάζει ο στόχος να είναι πρόσωπα και όχι πολιτικές. 

Στην δική μας περίπτωση το πρόσωπο του -κατά τον κόσμο της δεξιάς δραπέτη- Καραμανλή, που όμως θα πρέπει να σημειώσουμε πως δικαιώνεται η απόφασή του να απέλθει σιωπηρά των κοινών, από την επικίνδυνα εμφυλιοπολεμική στάση του έτερου καππαδόκη και κουμπάρου του Ερντογάν.. 

Στάση, η οποία μπορεί να οδηγήσει την Τουρκία σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, παρά την στήριξη που σε αυτή την κρίσιμη στιγμή του προσφέρει τόσο το εν όπλοις Κουρδικό PKK, το οποίο αποχωρεί ησύχως προς το ανυπεράσπιστο και ασύνορο πλέον ΙΡΑΚ, όσο και η Αθήνα που επίσης υπό το καθεστώς της διεθνούς της επαιτείας, σιωπά ένοχα προσβλέποντας τα μέγιστα από την επενδυτική συνδρομή της τούρκικης άρχουσας τάξης. 

Το αξιοπρόσεκτο εδώ ωστόσο είναι η αντιμετώπιση των διαδραματιζομένων στην Τουρκία από τα  κόμματα της Ελληνικής αντιπολίτευσης. 

Ο Σύριζα με μια αμφιλεγόμενη θέση  ναι μεν καταγγέλλει γενικά τον «βάρβαρο νεοφιλελευθερισμό της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας », αλλά ταυτοχρόνως δείχνει να ανησυχεί περισσότερο για το πλήθος των κριτηρίων τα οποία οφείλει να εκπληρώσει η Τουρκία για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Οι ΑΝΕΛ προβληματίζονται για την αθέατη εμπλοκή του Τουρκικού στρατού στα γεγονότα θεωρώντας ότι πολλά από τα τεκταινόμενα θυμίζουν το 1955 δίχως ωστόσο να παίρνουν σαφή θέση απέναντι στον Ερντογάν. 

Το ΚΚΕ, σταθερό στις απόψεις του καταγγέλλει ανοιχτά και ξεκάθαρα τόσο τον αυταρχισμό του Ερντογάν όσο και τον αλά τούρκ νεοφιλελευθερισμό και στηρίζει το κομμουνιστικό κόμμα της γείτονος χώρας το οποίο έχει κάνει σημαία στο portal του την υποστήριξη αυτή. 

Ευκαιρίας δοθείσης το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής παρενέβη για να μας θυμίσει ότι οι άλλοι εντέχνως ή άτεχνα παραλείπουν. Πως το υπό την κωδική ονομασία "βαριοπούλα" στρατοκρατικό σενάριο , είναι υπαρκτό και περιλαμβάνει κήρυξη στρατιωτικού νόμου και εισβολή στην ελλάδα. 

Εντάξει. Γνωστό είναι πως η Τουρκία εξάγει τις κρίσεις της προκειμένου να απαλλαγεί από αυτές αλλά: 

Το ζήτημα είναι πως δεδομένων των κατά συρροή και εξακολούθηση προκλήσεων στο Αιγαίο και παρά το επικίνδυνο των εσωτερικών της ταραχών, είναι πιθανό να επιχειρήσει για μια ακόμη φορά την επανάληψή της συγκεκριμένης διαδικασίας (εξαγωγή κρίσεων) με φόντο πάντα την μεγάλη ιδέα της επικυριαρχίας της σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, η οποία σήμερα πια μοιάζει να αμφισβητείται από πολλούς και κυρίως απ' αυτούς που την προώθησαν. 

Το ποσοστό έτσι των πιθανοτήτων που συγκεντρώνει το συγκεκριμένο ρίσκο  είναι μεγάλο, αφού ο προς δυσμάς αιώνιος εχθρός της,  ο γκιαούρης, διαβιεί υπό το καθεστώς ενός προτεκτοράτου που του απαγορεύει την ανάληψη της οποιασδήποτε πρωτουβουλίας΄για την υπεράσπιση των ιερών και οσίων του. 

Είτε πολιτικής, είτε διπλωματικής είτε ακόμη ακόμη και στρατιωτικής..