Αντιρατσιστικό: Ο καθείς εφ ο ετάχθη.. 


Ευγένιος Ανδρικόπουλος 

Πολύς και πληθωρικός ο λόγος για την ελληνική εκδοχή της αντιρατσιστικής οδηγίας μιας φιλορατσιστικής Ευρώπης. Υπερχείλισε έτσι η η γηραιά Ήπειρος δηλητηριωδών σιέλων από το ιερατείο των Βρυξελιώτικων λύκων, υπό το πρόσχημα της επούλωσης των πολιτικών και κοινωνικών πληγών που της έχουν ανοίξει οι ανά την Ευρώπη Μπρέϊβικ ή Μιχαλολιάκοι στο σώμα της, με τις επιθέσεις κατά των μεταναστών. 

Μα καθώς πνιγήκαμε άπαντες στα μολυσματικά σάλια τους, μας διέφυγαν δυο αποκαλυπτικές -σε σχέση με τις προθέσεις των τοκογλύφων εντολέων τους- λεπτομέρειες. 

Πρώτον ότι ως εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε, στόχοι των ελεύθερων σκοπευτών της φασιστικής ανανδρίας, δεν είναι αποκλειστικά οι μετανάστες, αλλά κυρίως οι μετέχοντες στα κινήματα κομμουνιστικού ή και σοσιαλιστικού –όπου τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν τεθεί εκτός νόμου- χαρακτήρα. 


Ο ακροδεξιός και θρασύδειλος Μπρέϊβικ για παράδειγμα, βούτηξε ηδονικά στην λίμνη αίματος των μόλις έξορμων στην ζωή και άοπλων θυμάτων του, επειδή απλώς μετείχαν κοινωνικής εκδήλωσης που είχε οργανώσει το σοσιαλιστικό Νορβηγικό κόμμα τους. Να σημειωθεί πως τα παιδιά που εξ αιτίας της μήνης του σχιζοφρενούς φασίστα δεν πρόλαβαν να ζήσουν, δεν ήταν γόνοι μεταναστών, αλλά πάππου προς πάππου Νορβηγών πολιτών. 

Κατ’ αντιστοιχία και στην Ελλάδα όταν ο Μιχαλολιάκος και οι τριακόσιοι ταγματασφαλ(η)τες του εξέρχονται των πολιτικών σπηλαίων τους για το κυνήγι φρέσκιας σάρκας, μπορεί να στοχεύουν τους έγχρωμους, αλλά πάντα προς παραδειγματισμό των «Αριστερών Ελλήνων» κατά των οποίων επιτίθενται (φραστικά προς το παρόν) σε κάθε ευκαιρία. 

Επομένως ο ρατσισμός των Ναζί δεν είναι φυλετικός, αλλά κυρίως πολιτικός  και δεδομένου πως είναι εμφανές το ποια τάξη εξυπηρετεί, δεν μπορεί παρά εξωμήτρια γέννα της να είναι.. Κατά ποια λογική συνεπώς αναμένουν ορισμένοι ουτοπιστές της αριστεράς η « πολιτική μάνα» έστω μιας αποφώλιας γέννας να καταδικάσει δια νόμου τα παιδιά της; Όπως η ίδια η ζωή έχει αποφανθεί για την μητέρα του δολοφόνου, εξακολουθεί αυτός να παραμένει παιδί της ακόμη και μετά το φονικό. 

Δεύτερον ως επίσης εξ αντικειμένου έχει αποδειχτεί, οι ορδές -όπως αρέσκονται τα καθεστωτικά ανδρείκελα να ονομάζουν τα θύματά τους- των Ανατολικοευρωπαϊκών, Βαλκανικών και κυρίως Ασιατών μεταναστών, δεν εγκατέλειψαν τις εστίες τους καταλαμβανόμενοι από μια αιφνίδια και μαζική κρίση ακραίου τυχοδιωκτισμού, αλλά εξαναγκάστηκαν από τις αιματηρές καπιταλιστικές επιδρομές (οικονομικές ή στρατιωτικές) κατά των πατρίδων τους. Δεν έχετε παρά να παραλληλίσετε την κατάστασή τους με εκείνη των σύγχρονων Ελλήνων επιστημόνων που μετανάστευσαν –και εξακολουθούν- πρόσφατα στην αλλοδαπή για να γίνει απολύτως κατανοητό. 

Μα ακόμη και αν τα πράγματα έχουν ως τα φασιστοειδή γρυλίζουν, γιατί δεν ύψωσαν ευθύς εξ αρχής και από το πρώτο μεταναστευτικό κύμα ένα απροσπέλαστο τείχος, έτσι ώστε να απογοητευθούν οι επόμενοι; 

Να σας πω εγώ. Για δύο λόγους. Ο πρώτος παραπέμπει στην άκοπη συγκέντρωση φθηνών εργατικών γραναζιών, που με το κόστος δύο σταγόνων γράσου θα παρήγαν τα ίδια ίσως και πολυπληθέστερα προϊόντα, επιτυγχάνοντας το χρόνιο αίτημα και αιτούμενο. Να αυξήσουν τρομακτικά τα κέρδη των εχόντων και κατεχόντων τα μέσα παραγωγής. 

Υποπροϊόν της πολιτικοοικονομικής λειτουργίας του πρώτου είναι ο δεύτερος. Ο εργατικός πληθωρισμός θα εξωθούσε τους εγχώριους εργαζόμενους σε συνεχείς μισθολογικές αλλά και θεσμικές υποχωρήσεις κάτι που νομοτελειακά θα μείωνε δραστικά και το δικό τους κόστος εργασίας. Βασικό αλλά εν ανεπαρκεία αγαθό για την άρχουσα τάξη κατά τις -προ της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην Σοβιετική Ένωση, δεκαετίες.. Υπό τον φόβο της δεν το είχε αποτολμήσει τότε. 

Ποια μύγα έτσι τσίμπησε τον ανθυποκαίσαρα Σαμαρά και εξανέστη με την παρουσία των μεταναστών που ο ίδιος δια του διάπλατου ανοίγματος των συνοριακών θυρών το 1990 καλούσε μαζικά τους Αλβανούς εργάτες στην γη του καπιταλιστικού παραδείσου; 

Πως επιτέλους εφευρέθηκε ο «δράκος» στο υπό τον γενικό τίτλο «μετανάστες» πολιτικό παραμύθι σύσσωμης της δεξιάς. Και πως –κυρίως αυτό- δια του ίδιου δράκου θα πατάξει την ουμανιστική αριστερά που εξ' αιτίας των ιδεολογικών της αρχών υπερασπίζεται τον άνθρωπο-εργαζόμενο, ανεξαρτήτως φυλής γένους χρώματος και έθνους. Μια και μόνον φράση του από την απαντητική επιστολή στον ποιητή Νάνο Βαλαωρίτη είναι εξόχως αποκαλυπτική : 

 «Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που αντιμετωπίζει ένα ιδιαίτερο πρόβλημα: τη μαζική λαθρομετανάστευση! (που αρχής γενομένης από τον ίδιο εξαπλώθηκε..) Αυτό δημιούργησε πολύ ευνοϊκό έδαφος για να εμφανιστεί ο εφιάλτης των νεοναζί. (γιατί κατά την κατοχή οι πολιτικοί τους πρόγονοι είχαν το πρόβλημα μεταναστών και κατέβασαν τα παντελόνια άμα τη αφίξει των κατακτητών;) Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα αυτό. Οχι να το αποσιωπούμε. Πρέπει να αφαιρέσουμε από τους νεοναζί το βασικό τους όπλο. Οχι να τους οπλίσουμε ακόμα περισσότερο (...) Δυστυχώς, αυτή η ιδεολογική τρομοκρατία (πως άπαντες οι εργαζόμενοι πρέπει να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα) που επιβλήθηκε για χρόνια -να μη μιλάμε, δηλαδή, για το πρόβλημα και να απαξιώνουμε όσους τολμούν να το θέτουν- οδήγησε επίσης στο δυνάμωμα των νεοναζί! Αν θέλουμε πραγματικά να τους αφοπλίσουμε και να τους περιθωριοποιήσουμε, αυτό πρέπει να σταματήσει». 

Πέραν βεβαίως του εννοιολογικά αλλά και συντακτικά γελοίου κειμένου ένα είναι το περιέχον του περιεχομένου.. 

Πως ο καθείς εφ’ ο ετάχθη…