Κώστας Κάππος: 

Στο λεξικό και στο λήμμα κοινωνική και πολιτική ηθική έχουν τη φωτογραφία του  


Ευγένιος Ανδρικόπουλος 

έτσι όπως τον γνώρισα

Πρόκειται για έναν κομμουνιστή με τον οποίο γνωρίστηκα από τον πρώτο χρόνο της δημοσιογραφικής μου διαδρομής. Εικοσιδύο χρόνων ήμουν δεν ήμουν.. Θυμάμαι αμυδρά – συγχωρείστε με έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια- πως για κάποιο λόγο είχαν ξεσηκωθεί οι κάτοικοι της Βόνιτσας από κοινού με τους κτηνοτρόφους, κι εκεί πάνω στις διαδηλώσεις διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας στο Πάλαιρο, όπου εκείνος εξηγούσε τις αιτίες που τους είχαν οδηγήσει σε γενικευμένη ανταρσία κι εγώ κατέγραφα τα γεγονότα.. 

Η πρώτη εικόνα που με είχε καταπλήξει ήταν η πραότητά του εν αντιθέσει με την μετεφηβική μου φούρια που  είχε τα κύτταρά μου πλημμυρίσει με θυμό έναντι του καθεστώτος το οποίο δια μέσου των τοπικών εκπροσώπων του επιτίθετο με βιαιότητα κατά του λαού της συγκεκριμένης περιφέρειας. «Μην θυμώνεις» επιχείρησε νουθετώντας με να χαλιναγωγήσει την νεανική μου ορμή.. «Ο θυμός τυφλώνει.. Εσύ είσαι εδώ για να καταγράφεις και όχι για να ενσωματώνεσαι με την μια ή την άλλη πλευρά..» Και με συμβούλευε ένας πολιτικός που ήταν ήδη ταγμένος με την μια πλευρά. 


Τρεις ημέρες μετά και όταν βρέθηκε λίγος χρόνος για μια δροσιστική βουτιά στα νερά του Ιονίου και αφού βεβαίως η κοινωνική θύελλα είχε αρχίσει να κοπάζει, κατάλαβα το γιατί. Βλέποντάς τον ημίγυμνο διέκρινα εκείνες τις φαρδιές και χιαστί χαρακιές στην πλάτη και το στήθος του. Σαν εκτεταμένα εγκαύματα ήταν. Ανατρίχιασα. «Από πυρωμένη ξιφολόγχη» μου είπε στεγνά δίχως να μετατρέψει τα σημάδια των βασανισμών που είχε από την χούντα υποστεί σε πολιτικό εμπόρευμα. 

Από τότε και κατά το επαγγελματικό μου ταξίδι είτε δια μέσου των μικροφώνων είτε με το μελάνι και το χαρτί, όταν η πολιτική κατάσταση εξελισσόταν σε γρίφο πάντα προσέτρεχα στην σκέψη του.. Και δεν θυμάμαι ούτε μία φορά που να μην είχε προβλέψει τις πολιτικές εξελίξεις με χειρουργική ακρίβεια. ( σε απάλλασσε του εμετικού κόπου να τρέχεις σαν τα δουλικά στα σαλόνια της Εκάλης ή του Ψυχικού για να πληροφορηθείς το παρασκήνιο..) 

Τελευταία φορά που τον είδα τυχαία ήταν στην γωνία Ασκληπειού και Ακαδημίας στα καταπληκτικά σουβλάκια του Προδόρπιου ή κάπως έτσι τέλος πάντων που άπαντες οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας Νίκη στη οποία είχα την τιμή να είμαι αρχισυντάκτης είχαμε μετατρέψει σε πιάτσα.. (σήμερα πια είναι μια πολυεθνική, κάτι σαν μπουτίκ του .. «σούβλακος»!!» ) Τότε που τρία άτομα, ο Σκαρβελάκης, ο αδικοχαμένος–πέθανε σε ηλικία 43 ετών από ανακοπή στον ύπνο του- ευφυέστατος Νίκος Χρυσαφόπουλος κι εγώ την είχαμε ανεβάσει στην τρίτη θέση της ημερήσιας κυκλοφορίας

Είχε ήδη αποσυρθεί της ενεργής όπως είθισται να γράφουμε πολιτικής ζωής. Ήπιαμε ένα κρασί, αφουγκραστήκαμε ο ένας τον άλλον πλέον της μιας ώρας και στο τέλος με μια λιτή προτροπή «Ευγένιε να προσέχεις» με αποχαιρέτισε σαν να γνώριζε πως το αντίο αυτό θα ήταν και το οριστικό.. 

Ένα χρόνο μετά αποφάσισε πως είχε ήδη ζήσει πολύ και μας εγκατέλειψε αποδεικνύοντας το δίχως άλλο πως ο .. θεός έχει μια αδυναμία στα ανδρείκελα τους δωσίλογους και τους βασανιστές γιατί τους κρατάει αχρεωστήτως χρόνια πολλά στην ζωή..