Τραπεζικό χαράτσι

Από τον (καλό φίλο και συνάδελφο) Φίλιππο Συρίγο που αφού δεν ήξερε γιατί δεν ρώταγε;

 

Την περασμένη Παρασκευή, τελευταία εργάσιμη ημέρα του Μαρτίου, έπρεπε να «σκάσω» κάποια λεφτά στην Εφορία, αλλά επειδή δεν ήμουν σίγουρος αν με κάλυπτε ο λογαριασμός που επρόκειτο να χρησιμοποιήσω, είπα να κάνω έναν έλεγχο, ώστε να μην εκδώσω ενδεχομένως ακάλυπτη επιταγή και έχω μπλεξίματα...

 
Σταμάτησα, λοιπόν, στο υποκατάστημα της Eurobank, που βρίσκεται επί της λεωφόρου Βουλιαγμένης, στα σύνορα Γλυφάδας-Βούλας, και πληκτρολόγησα «ενημέρωση» στο ΑΤΜ. Διαπίστωσα ότι οι... καταθέσεις μου κάλυπταν το απαιτούμενο ποσόν και έτσι, γεμάτος... χαρά, τράβηξα για το καθήκον μου προς την ελληνική οικονομία!

 
Το απόγευμα όμως, ψάχνοντας για κάποιο λόγο στην τσέπη μου, βρήκα το χαρτάκι από το ΑΤΜ και -πράγμα αντίθετο με τις συνήθειές μου- είπα να του ρίξω μια πιο προσεκτική ματιά. Για να διαπιστώσω με έκπληξη ότι η τελευταία κατάθεση στο λογαριασμό μου συνοδευόταν από μία παρακράτηση, εκ μέρους της τράπεζας, της τάξεως των τριών ευρώ.
 
Ασήμαντο ίσως το ποσόν, δεν λέω, αλλά «γιατί ρε παιδί μου -σκέφθηκα- να βάζεις λεφτά στην τράπεζά τους και να σε χαρατσώνουν κι από πάνω;». Τα πήρα στο κρανίο και έτσι αποφάσισα να ξεκαθαρίσω το θέμα. Η υπάλληλος, από την οποία ζήτησα διευκρινίσεις, αφού ανέφερε ότι η σχετική κατάθεση είχε γίνει με έμβασμα από άλλη τράπεζα, μου είπε, με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου, ότι σ' αυτές τις περιπτώσεις η τράπεζα κάνει κάποια εφάπαξ παρακράτηση, άσχετη με το ύψος του εισερχόμενου ποσού.
- Δηλαδή, της είπα, ενώ είμαι πελάτης σας και φέρνω λεφτά στην τράπεζα, εσείς μου κάνετε μία μικρή αφαίμαξη; Καλά το λέω;
 
Αντί για απάντηση, εισέπραξα ένα αμήχανο βλέμμα και αφού είπα ότι αυτό που κάνουν ισοδυναμεί με κλοπή, έφυγα εξοργισμένος, απειλώντας ότι λίαν συντόμως θα κλείσω το λογαριασμό που διατηρώ στην τράπεζά τους. Δεν ξέρω αν ίδρωσε το αυτί τους, αλλά, έτσι από περιέργεια, επισκέφθηκα και το υποκατάστημα που βρίσκεται στο κέντρο της Βούλας, για να δω τι θα μου πουν εκείνοι.
 
Εδώ η υπάλληλος ήταν πιο μελετημένη. «Τα εμβάσματα συνοδεύονται από κάποια έξοδα, μου είπε, τα οποία μπορεί να επιβαρύνουν και τον δικαιούχο, αν το ζητήσει ο καταθέτης. Στην προκειμένη περίπτωση δεν ξέρω τι ακριβώς έχει συμβεί». Ενα αινιγματικό χαμόγελο συνόδευσε τα λόγια της, και έφυγα ακόμα πιο εξοργισμένος.
 
Ο φίλος μου, που το συζήτησα, ήταν πιο ψαγμένος από εμένα. «Καλά, πού ζεις;», μου είπε. «Επρεπε να πας στο διευθυντή και να απαιτήσεις να σου επιστραφούν τα λεφτά που παρακράτησαν. Πώς νομίζεις ότι πλουτίζουν οι τράπεζες;». 

(σημείωση κλύδωνα: Να πεις στον φίλο σου Φίλιππε πως δεν πλουτίζουν από τα τρίδραχμα οι τραπεζίτες.. Αλλά από τα μαύρα δανεικα κι αγύριστα στους εαυτούς τους  τα ληστρικά επιτόκια και τις μαϊμού επενδύσεις..)
 
Αντί να πάω στο διευθυντή, αποφάσισα τη δημοσιοποίηση του θέματος. Γιατί το ζήτημα δεν αφορά μόνο την αφεντιά μου. Και γιατί έτσι ενδέχεται να υπάρξει κάποια επίσημη απάντηση, που να βάζει, ίσως, τα πράγματα στη θέση τους. Για να δούμε...
Ελευθεροτυπία