Η ιδεολογική ηγεμονία δεν διορίζεται

Τσαουσίδης Κλέαρχος

Το σιτιζόμενο από τα τραπεζικά θαλασσοδάνεια επικοινωνιακό επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας, μαζί με τους ακροδεξιούς εισοδιστές από το ΛΑΟΣ, επαναφέρουν εσχάτως τα περί μεταπολεμικής ηγεμονίας των ηττημένων του εμφύλιου, απαιτώντας αλλαγή σκηνικού.

Ένας στόχος είναι η καραμανλική λεγόμενη Δεξιά, αλλά ο ουσιώδης να περιοριστεί η σημερινή Αριστερά στο πλαίσιο λειτουργίας των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων. Το νέο ιδιώνυμο, ο νόμος Μανιτάκη, εκεί κατατείνει.
Κατά τη μεταδικτατορική περίοδο (αποφεύγω εσκεμμένα τον όρο μεταπολίτευση), η διαπάλη των ιδεών και η κυκλοφορία τους μόνον ως ιδανικές δεν μπορεί να χαρακτηριστούν, όταν:


* Τα μέσα ενημέρωσης ολοένα και περισσότερο χειραγωγούνται από επιχειρηματικά συμφέροντα και «οικείες» πολιτικές δυνάμεις.
* Η Δικαιοσύνη μόνον ανεξάρτητη από την εκτελεστική εξουσία δεν είναι.
* Ο πνευματικός, λεγόμενος, κόσμος βυθίζεται στην ανυποληψία και την πολιτική μεροληψία λόγω των ποικίλων επιδοτήσεων της... δημιουργικής γραφής!

Άνισος αγώνας

Όταν λοιπόν αρχίζει την επίθεση η Ομάδα Αληθείας του επιγόνου του Γεωργαλά, σπεύδουν να προσχωρήσουν στα έωλα επιχειρήματά της και ένιοι δημιουργοί, που επισείουν σαν παντιέρες την αριστεροσύνη των γονιών ή των θείων τους, συνεπικουρούμενοι από «ιστορικούς» που θεωρούν τις κατοχικές σφαγές απλή αντίδραση των Γερμανών στον «ελασίτικο ολοκληρωτισμό». Το κάδρο ολοκληρώνεται μέσα στο κέλυφος όλων σχεδόν των εθνικής εμβέλειας ραδιοτηλεοπτικών μέσων, με τους επαγγελματίες τιμητές, μέσω της χυδαιότητας, να μας επαναφέρουν στο τρίπτυχο πατρίς - θρησκεία - οικογένεια.

Φυσικά, η ιδεολογική ηγεμονία -χάρη και στο άγιο διαδίκτυο- και τον έντυπο λόγο εξακολουθεί να γέρνει αριστερά. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Είναι δυνατόν να υπάρχει ιδεολογική ηγεμονία κάποιου χώρου, όταν αυτός ταλανίζεται ανάμεσα στα δήθεν του και τα πρέπει του; Μόνο κάποιοι της ΔΗΜ.ΑΡ. και του ΠΑΣΟΚ έχουν (και καλή) σχέση ακόμη με το πνεύμα και όχι αποκλειστικά με το οινόπνευμα.

Ένα παράδειγμα για τη θύελλα εγκεφάλου που ενδημεί στο κυβερνητικό σχήμα - υπόδειγμα και τα ακολουθήματά του, είναι μια εικόνα στο νέο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης, στον διάδρομο που οδηγεί στην Αίθουσα Δημοτικού Συμβουλίου. Εκεί, στον τοίχο, έχουν αναρτηθεί τα πορτρέτα των δημάρχων της πόλης από το 1912 κι έπειτα.

Λείπουν -και ορθότατα- των δημάρχων που διόρισε η χούντα της 21ης Απριλίου.
Φιγουράρουν, όμως, στη μέση, οι δυο κατοχικοί δήμαρχοι, ο Κωνσταντίνος Μερκουρίου, που είχε διοριστεί από τον Μεταξά και τον διατήρησαν οι Γερμανοί ώς το 1943, και ο διάδοχος του, επίσης διορισμένος, Γεώργιος Σερεμέτης.
Επί χούντας τιμήθηκαν και με ονοματοθεσία, που παραμένει παρά τις διαρκείς αντιδράσεις του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη στο Δημοτικό Συμβούλιο.

Πρόταση θεραπείας

Πώς λοιπόν θέλουν οι δεξιοί και οι πρόσφατοι συνοδοιπόροι τους να αναστρέψουν την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς; Με τη δική τους συγγένεια με τους ναζί;

Παραλείπω το επίθετο ιδεολογική, διότι προϋποθέτει ιδέες.
Αν η αποδοχή της συνεργασίας με τους κατακτητές είναι θεμιτή και επαινετέα, τότε προς τι η γενική και αόριστη καταδίκη της κατοχής;

Αν η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης -που μοιάζει κάπως με την κυβερνητική- επιθυμεί όντως την αποκατάσταση της ιστορικής μνήμης, ας φροντίσει να εξαλείψει τα δηλητηριώδη κατοχικά απομεινάρια, όπως οι φωτογραφίες των διορισμένων από τους κατακτητές δημάρχων και οι ονοματοθεσίες προς τιμήν συνεργατών των κατακτητών.

Μια απόφαση αρκεί για την κατάργηση όλων των αποφάσεων ονοματοθεσίας που έγιναν επί χούντας και την εξέταση από την αρμόδια επιτροπή εκ νέου της σοβαρότητας και δημοκρατικής νομιμότητας αυτών των αποφάσεων.
Επιμόνως αναφέρεται ο δήμαρχος Μπουτάρης (και μπράβο του) στην τραγωδία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Ας μην ξεχνούμε, όμως, ότι συνεργεία του κατοχικού δήμου με απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου ξεπάτωσαν το ισραηλίτικο νεκροταφείο στις αρχές του '44! Κι εμείς τιμούμε τους δράστες...
Η ιδεολογική ηγεμονία ούτε χαρίζεται ούτε διορίζεται.