Προμηθείς και αμετανόητοι Επιμηθείς


 Παικος Β.
Είναι κάποιοι που το είπαν από την αρχή. Από τότε, από τον Μάιο του 2010. Πως η κρίση δεν είναι ελληνική, αλλά ευρωπαϊκή. Πως πρόκειται για δομική κρίση της Ευρωζώνης. Και πως, ως εκ τούτου, απαιτείται συνολική λύση, ευρωπαϊκής αναφοράς.

Σήμερα το αναγνωρίζουν οι πάντες. Όχι επειδή άνοιξαν ξαφνικά τα μάτια τους, αλλά επειδή θέλουν - δεν θέλουν είδαν τι έγινε στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Κύπρο, είδαν τι γίνεται στην Ισπανία, στην Ιταλία, βλέπουν τι ετοιμάζεται για τη Γαλλία. Και πάει λέγοντας...

 
Είναι κάποιοι που το είπαν από την αρχή. Πως η Ελλάδα μετατρέπεται σε πειραματόζωο. Σε μια in vivo πειραματική εφαρμογή δοκιμάζονται, εδώ, σ' εμάς, πιλοτικά, οι νεοφιλελεύθερες συνταγές στην πιο «καθαρή» τους μορφή. Με στόχο την προσεχή κλιμακωτή εξαγωγή τους. Στον ευρωπαϊκό Νότο στην αρχή, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα στη συνέχεια.
 
Είναι κάποιοι που το είπαν από την αρχή. Πως με πρόσχημα τη δημοσιονομική εξυγίανση, περιστέλλονται ασφυκτικά τα εργατικά δικαιώματα και αποσαθρώνονται στην εντέλεια οι εργασιακές σχέσεις. Ενώ το κοινωνικό κράτος εξελίσσεται σε σκιά του εαυτού του. Επίσης πιλοτικά, επίσης με σκοπό την εξαγωγή και την πανευρωπαϊκή διάχυση.
 
Είναι κάποιοι που το είπαν από την αρχή. Πως η Γερμανία φιλοδοξεί να κυριαρχήσει της Ευρώπης. Με όχημα την οικονομική επικυριαρχία. Και με στόχο να προσδώσει «συντακτικό» κύρος στις ιδεολογικές επιλογές της σημερινής γερμανικής ηγεσίας. Πως εντέλει όλ' αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα δεν είναι παρά η πρώτη πράξη της επέλασης του επεκτατικού γερμανικού μεγαλοϊδεατισμού.
 
Είναι κάποιοι που το είπαν από την αρχή. Πως, παρ' όλ' αυτά, υπήρχαν περιθώρια διαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόικα, πριν υπογραφεί το πρώτο Μνημόνιο, το φαρμακερό. Πως δεν θα έπρεπε να παραδώσουμε τα «κλειδιά» άνευ όρων. Και μπορούσαμε να το κάνουμε.
 
Είναι κάποιοι που το είπαν από την αρχή. Πως τα Μνημόνια θα οδηγήσουν σε ύφεση μακράς διαρκείας, θα εκτοξεύσουν την ανεργία, θα εξαθλιώσουν τον λαό, δεν θα βελτιώσουν καν τους «δείκτες», στο όνομα των οποίων η κοινωνία μαστίζεται. Και τα είπαν πριν ακόμη αποκαλυφθούν οι διαμαρτίες των περίεργων πολλαπλασιαστών. Όταν οι «άλλοι» μάς υπόσχονταν πως στο τέλος του 2011 θα ξαναβγούμε στις αγορές. Και μας ψιθύριζαν στ' αυτί «ευτυχώς που ήρθε το Μνημόνιο, για να γίνουμε άνθρωποι»...

Και όμως επιμένουν

Είναι κάποιοι λοιπόν που τα είπαν από την αρχή. Όλα. Και όταν τα είπαν, καθυβρίσθηκαν, συκοφαντήθηκαν, λοιδορήθηκαν. Ως λαϊκιστές, ως τυχοδιώκτες, ότι επενδύουν στην καταστροφή, ότι εκπροσωπούν πολιτικά το «λόμπι της δραχμής». Από τους εισηγητές της θεωρίας του μονόδρομου, τους πολιτικούς φορείς και τους «απολογητές» της. Κάποιοι από τους οποίους «απολογητές», ομολογούν ανενδοίαστα σήμερα πως άλλα πίστευαν και άλλα, εντελώς άλλα, τα αντίθετα συγκεκριμένα, έλεγαν και έγραφαν. Στο όνομα του εθνικού συμφέροντος (!). Περιφρονώντας τη εμβληματική ρήση του Διονυσίου Σολωμού πως «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές».

Όλοι αυτοί λοιπόν, μετά από τις καταιγιστικές έκτοτε εξελίξεις, και αφού άλλαξαν μυαλά και απόψεις οι περισσότεροι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής ελίτ, της πολιτικής, της οικονομικής και της πνευματικής ελίτ, υποχρεώθηκαν να υιοθετήσουν σχεδόν στην εντέλεια όλα όσα στην αρχή υποστήριζαν λίγοι. Απελπιστικά λίγοι. Για τον ευρωπαϊκό χαρακτήρα της κρίσης. Για τη χρησιμοποίηση της Ελλάδας ως πειραματόζωου. Για τη μεθοδευμένα πιλοτική (προς εξαγωγή) εφαρμογή, εδώ, σ' εμάς συνταγών άγριας λιτότητας και κοινωνικού αυταρχισμού. Για τα «ιμπεριαλιστικά» πλάνα της σημερινής υπερσυντηρητικής γερμανικής ηγεσίας. Για τις δραματικές συνέπειες των Μνημονίων στη ζωή των πολιτών αλλά και στην πραγματική οικονομία. Ακόμη και για τα περιθώρια διαπραγμάτευσης που διέθετε η ελληνική κυβέρνηση, τότε, τον Μάιο του 2010. Και τα άφησε ανεκμετάλλευτα.

Το περίεργο, και το εξοργιστικά απαράδεκτο φυσικά, είναι ότι όλοι αυτοί, «φυσικοί αυτουργοί» και «απολογητές», παρ' ό,τι έχουν αποδεχτεί την αλήθεια όσων αρνιόνταν και καταδίκαζαν στην αρχή, και τα υποστηρίζουν μάλιστα σήμερα σαν «δικά» τους, επιμένουν στην ίδια ακριβώς τακτική. Εξακολουθούν να επενδύουν πολιτικά στο φόβο του λαού, επισείοντας καταστροφολογικά σενάρια. Εξακολουθούν να προβάλλουν σαθρά διλήμματα του τύπου «ευρωπαϊστές - αντιευρωπαϊστές» ή «ευρώ ή δραχμή». Προσποιούμενοι πως δεν καταλαβαίνουν πως όσο πιο «ευρωπαϊστής» είναι σήμερα κάποιος, τόσο περισσότερο «αντιγερμανικά» οφείλει να αισθάνεται και να δρα, σε σχέση, φυσικά, προς τις πρακτικές της σημερινής γερμανικής ηγεσίας. Τις πρακτικές που εννοούν να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα της Ευρώπης και να εξανδραποδίσουν τους λαούς της.
Εντέλει, δικαιώνονται άραγε πολιτικά εκείνοι που «είδαν» από την αρχή; Εντέλει, διδάσκονται κάτι εκείνοι που στην πορεία «ανέβλεψαν»; Εντέλει, έχουν πολιτικό κόστος εκείνοι οι οποίοι, παρ' ό,τι με καθυστέρηση «κατάλαβαν», επιμένουν στο λάθος;
Ερωτήματα, τις απαντήσεις στα οποία τις περιμένουμε από τις εξελίξεις. Ίσως όχι πολύ αργά...