Κραταιό ως θάνατος το κέρδος

 

Κάπου κοντά στο Χαλέπι, οι μισθοφόροι των εθνών, κι οι εντολοδότες τους μεγαλέμποροι των εθνών, αλάλαζαν προχτές που σωριάστηκε σε ερείπια ο μιναρές ενός τζαμιού χτισμένου το δωδέκατο αιώνα. 

 

Σαν εκείνους τους βαρβάρους που αλάλαζαν απαγχονίζοντας δημόσια τον άσσο μπαστούνι στην τράπουλα των ιρακινών καταζητούμενων. Ιδιοι κι απαράλλαχτοι οι δήμιοι κάθε σκοτεινής εποχής, λαλίστατοι στα Κοινοβούλια και τα φόρα υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. 

 

Δυο απαχθέντες επίσκοποι κι ο θόρυβος, η διεστραμμένη έστω πληροφόρηση, δεν συμπληρώνει μια παράγραφο από το βιογραφικό του Ρώσου δισεκατομμυριούχου που αγόρασε το νησί του εφοπλιστή για να παίζει η κόρη του την πριγκίπισσα.

Εκατοντάδες μπαγκλαντεσιανοί εργάτες κάτω απ' τα ερείπια , θύματα του ξεφτιλισμένου δυτικού ή ντόπιου καπιταλίστα που βάζει τις φράουλες στην κατάψυξη μαζί με την ανύπαρκτη συνείδησή του ώσπου η σιωπή να γίνει χρυσός. Σταυρώθηκαν και δεν αναστήθηκαν. Ο ένας Ελλην έφηβος ήταν τυχερός και τώρα περπατάει. Ο άλλος έμεινε παράλυτος γιατί χάλασε το μηχάνημα σε χειρουργείο χωρίς υποστήριξη, στη διαρκή Μεγάλη Βδομάδα των παθών για την εργατιά της Γης.

 

Απ' όλα τα ...ειδησάρια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της άθλιας κουλτούρας που τα συνοδεύει ως ιεράρχηση του σημαντικού που υποκλίνεται μπρος το προσοδοφόρο ασήμαντο, υπάρχει μία, σκέτος επιτάφιος των νιάτων όπου Γης. Μια διαστροφική εκμετάλλευση του κακού ως θεμελιωμένου και θεμελιώδους κινήτρου για αποκόμιση κέρδους επί πτωμάτων βγήκε στην αγορά. Τη διάβασα δυο τρεις φορές ώσπου ν' ακούω στ' αυτιά μου εκείνον το σπαραγμό της κάθε μάνας «ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατό μου τέκνο, που έδυ σου το κάλλος» να αντηχεί σαν κατάρα και τύψη μαζί. Ιδού.

Κυκλοφόρησε ήδη με επιτυχία ηλεκτρονικό παιχνίδι «ο μαραθώνιος της Βοστόνης»! Τρέχεις για να γλιτώσεις από κατσαρόλες που σκάνε με καρφιά και φωτιά. Αμα είσαι μάγκας παίκτης, περπατάς. Αμα χάσεις σε δείχνει κουτσό και κουλό σε καροτσάκι αναπηρικό... Στο παιχνίδι πρωταγωνιστεί η ...κατσαρόλα ως όπλο. Κάτι σαν την σακούλα σκουπιδιών που βαστάγανε κάτι μαυρόψυχα ναζιστοτσόγλανα, διωγμένα απ' το Κρατικό της Νίκαιας, αφού δεν τ' άφησαν να παίξουν το παιχνίδι του ύπουλου Σαμαρείτη - σεφ της φτώχειας και της κουρελιασμένης αξιοπρέπειας. Αμα μπουκάρεις να φωτογραφίζεσαι με άπορους αρρώστους, σαν άγγελος επικοινωνιακά ωφέλιμου θανάτου, τότε η κατσαρόλα έχει μόνο καρφιά. Κραταιό ως θάνατος το κέρδος... Και το παιδί πριν γεννηθεί θα σταυρωθεί. Θα μείνει στα πολιτισμικώς αζήτητα της μνήμης του κάθε Γολγοθά, γιατί στον καπιταλισμό, φέρνει πάντα πιο πολλά λεφτά απ' την Ανάσταση.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ