Ήρθε η ώρα του μαύρου άσπρου..

Αποφασίστε:  Επανάσταση ή εκλογικές συμμαχίες..


Ευγένιος Ανδρικόπουλος 

 Ένταση της πολιτικής τους παραζάλης από την ατέρμονη περιστροφή επί του άξονά τους, προσθέτουν και οι απόψεις του καλού συναδέλφου Νίκου Μπογιόπουλου για την μορφή και την ρότα του ΚΚΕ. Κλωθογυρίζουν χρόνια τώρα το περιεχόμενο των πολιτικών τους ιδεωδών έχοντας εξ αυτού καταβάλλει το σκληρό τίμημα μιας σειράς αποκαρδιωτικών για τον δημοκρατικό λαό διασπάσεων, από τις φυγόκεντρες δυνάμεις που προκαλεί η αναιτιολόγητη περιστροφή. 

Κάποιοι θα την ονόμαζαν εσωστρέφεια, αλλά κάνουν λάθος. 

Εγκλωβίστηκαν δόλια από το σύστημα στον πολιτικό τους δισταγμό. Δισταγμό εκφοράς της επαναστατικά λυτρωτικής πρότασης που υφέρπει στα χείλη τους, αλλά δεν αποτόλμησαν να την καταθέσουν ευθέως και ευθαρσώς ποτέ, γιατί ξέρουν. Τους περιμένει η παρανομία.. Την υπαινίσσονται πότε με συμβολισμούς και πότε με αλληγορίες για να κλειστούν στην συνέχεια ως ένοχοι αεροστεγώς στα ιδεολογικά στεγανά τους μην τύχει και παρεισφρήσει η πολιτική μικροαστίτιδα και μολυνθεί το κόμμα.. Μπρος γκρεμός, η παρανομία, και πίσω το ρέμα, ο συμβιβασμός. 

Αναμφίβολα έχουν δίκιο αλλά ως ένα σημείο. 


Ιστορικά έχουν κληθεί να αντιμετωπίσουν διασπαστικές κινήσεις που είχαν θέσει υπό καθεστώς αμφισβήτησης, ακόμη και αυτή καθ’ εαυτή την ύπαρξη του κόμματος. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το σχίσμα του 1968 που ανέδειξε δύο παρατάξεις, το ΚΚΕ εσωτερικού και το αυθεντικό ή κατά τους πρώτους ΚΚΕ εξωτερικού, και την σχετικά πρόσφατη του 1990 όπου εκ της αριστερής τέφρας εξ’ αιτίας της συστράτευσής τους με τον Εφιάλτη, γεννήθηκε ο Συνασπισμός ή κατά τα σημερινά δεδομένα ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι ξεπλυμένοι στα συστημικά πλυντήρια πρώην κομμουνιστές. 

Το ότι όμως έχουν δίκιο ως προς το αιτιατό δεν σημαίνει πως αυτομάτως «δεδικαίωνται» και ως προς τα αίτια. Επειδή αν κάποιος είναι υπεύθυνος που τα μέλη και τα στελέχη δεν έχουν σφυρηλατηθεί στην κομμουνιστική ηθική και το ένα τους πόδι βρίσκεται διαρκώς στην εξώπορτα, αυτός δεν είναι ο λαός στον οποίο απευθύνονται για να του αποσπάσουν την αποδοχή, αλλά οι ίδιοι. 

Τι συμβαίνει; Θα είμαι σύντομος και ως μη δεσμευμένος κομματικά από κανέναν, ξεκάθαρος. Τέλος δηλαδή τα μισόλογα. 

Δυστυχώς αναπαραγωγή του ίδιου χρόνιου διλήμματος κάνει και ο Νίκος. Δοσμένου ότι πρώτον αυτός ο λαός είναι μέγεθος ανελαστικό, (δεν αλλάζει είναι στόκος πως το λένε), ή τουλάχιστον δεν μεταλλάσσεται δια της σοσιαλιστικής επιφοιτήσεως εν μία νυκτί, αλλά και των συγκεκριμένων καθεστωτικών δομών όπως αυτές έχουν οικοδομηθεί από τους ταγματασφαλίτες, τους μαυραγορίτες, τους γερμανοτσολιάδες και τους απογόνους τους χρόνια τώρα, δύο είναι οι επιλογές του Κομμουνιστικού Κόμματος.

 Ή επανάσταση για την εξουσία, ή συμβιβασμός στην κατάληψη της κυβέρνησης δια των εκλογών. 

Η πρώτη επιλογή προϋποθέτει φυσικά την μαζική λαϊκή συμμετοχή αλλά και κάτι πέραν αυτού. Την αθέτηση της υπογραφής την οποία έθεσαν κατά την νομιμοποίηση του κόμματος το 1974.. Πως θα τηρούν απαρέγκλιτα το Σύνταγμα και τους νόμους του συγκεκριμένου μπουρδελοκράτους, τους οποίους ωστόσο ορθά καταγγέλλουν ή σε εξαιρετικές περιπτώσεις αρνούνται ρητορικά να εφαρμόσουν, μόνο και μόνο για να εγκαρδιώσουν τον λαό!. Αλλά ως εκεί. 

Επειδή όταν αυτός παίρνοντας την σκυτάλη επικαλείται το ακροτελεύτιο συνταγματικό άρθρο και υψώνει κατά μόνας την σημαία της ανυπακοής, δεν τον καλύπτουν αν δεν ενταχθεί στις τάξεις του κόμματος ή των συγγενών του φορέων όπως το ΠΑΜΕ. Πρόκειται περί πολιτικής σχιζοφρένειας αν δεν είναι συνειδητός πειθαναγκασμός. Τα πάθη ενός απεγνωσμένου λαού ουδείς δικαιούται να τα εξαργυρώσει σε κομματικά οφέλη πολλώ δε μάλλον το ΚΚΕ που είναι εξ οφιτσίου ο πολιτικός του προστάτης.. 

 Διαφορετικά ας υποταχθούν στην προδιαγεγραμμένη τους μοίρα που τους θέλει να διεκδικούν δια της εν γνώσει τους εκλογικής ψευδαίσθησης την εξουσία. Μα αν υπήρχε έστω και μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να τις κερδίσουν και να την κατακτήσουν , η τοκογλυφική ελίτ (υπάρχει και η πλέμπα)  θα τις είχε καταργήσει κατά πως συνθηματολογεί επί των τοίχων   η "αναρχίλα".. Όπως ήδη το έπραξε εσχάτως ώσπου να ανιχνεύσει μεταξύ των προθύμων τα καθ’ εικόνα και ομοίωσή της γιουσουφάκια που θα συνασπίζονταν κατά του λαού στο όνομά της. 

Παρ’ όλ’ αυτά εισέρχεται κατ’ επανάληψη το ΚΚΕ σε ένα πολιτικό θέατρο όπου ο καθείς γνωρίζει εκ των προτέρων τον ρόλο του. Τα πάντα, πολιτικοί οικονομικοί και κοινωνικοί θεσμοί, κατασταλτικοί μηχανισμοί είναι στα χέρια της άρχουσας τάξης με τα όπλα των κομμουνιστών να περιορίζονται στα ουτοπικά οράματα και τις ευγενείς ιδέες τους. Γι αυτό το μόνο που επιτυγχάνει κάθε φορά είναι τσάϊ και συμπάθεια. Ένα μειοψηφικό ποσοστό αυτοσυντήρησης που εκ παραλλήλου δίνει και ένα άλλοθι δημοκρατίας στα καθεστωτικά καρακόλια. 

Για να βρίσκεται αενάως εμπρός στο οδυνηρό ως εκ τούτων «δια ταύτα» του δικαστή λαού, που του δηλώνει σαφώς πως εφ’ όσον εξακολουθεί να μετέχει του συστημικού θεάτρου σκιών, οι πολιτικές συμμαχίες, ακόμη και με τους «έξω από δω» είναι μονόδρομος.. 

Και ή τις αποφασίζει γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως ίσως να χάσει μέρος της αυτοτέλειας και ακόμη ακόμη μπορεί και να μουτζουρωθούν ορισμένες παράγραφοι των δοξασιών του, ή περιχαρακώνεται στα ιδεολογικά και υπαρξιακά του σύνορα, βάλλοντας κατά ενός εχθρού απλώς για να θορυβεί, αφού η εμβέλεια των όπλων του αδυνατεί να πλήξει... 

Αποφασίστε γιατί τα ψέματα έλαβαν τέλος και τρίτον τι -ήξεις αφίξεις- κατά τα πολιτικά μαθηματικά, πλέον αποκλείεται. Αποφασίστε και ανακοινώστε το.. Και ο καθείς εφ ο ετάχθη..