Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Θα μπει φρένο στη Γερμανία;


Την Ευρώπη δεν θα την κατακτήσει η σβάστικα, αλλά το μάρκο. 
PHILIP KERR, «Γερμανικό ρέκβιεμ»

«Δεν είναι ανεκτή, γιατί είναι επιλεκτική» η απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο, δήλωσε ο Πρόεδρος Κάρ. Παπούλιας, αμέσως μετά την παρέλαση για την εθνική επέτειο. Τονίζοντας ότι στέλνει το μήνυμά του σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και, πρωτίστως, στο Βερολίνο, ο κ. Παπούλιας πρόσθεσε: 

«Θα πρέπει η Ε.Ε. να μην επιλέγει τα θύματά της, όπως αυτή νομίζει...».
Να μη χρησιμοποιεί, δηλαδή, τώρα την άμοιρη Κύπρο σαν πειραματόζωο, όπως, εξίσου κυνικά, έκανε πριν από τρία χρόνια με την Ελλάδα -για να αποτολμήσουμε μια ερμηνεία του προεδρικού υπαινιγμού.


Εμφανώς φορτισμένος συναισθηματικά, ο Πρόεδρος κατάφερε να αυτοσυγκρατηθεί. Δεν είχε προλάβει ακόμη να δει τηλεοπτικά τις δύο όψεις της τραγωδίας με την άγρια σύγκρουση, που σου ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι:
Από τη μια, τα πρόσωπα των διαδηλωτών στη Λευκωσία χαρακωμένα από την οδύνη, την απόγνωση και την οργή.

Και στην απέναντι όχθη: να δηλώνουν και να δείχνουν ότι αισθάνονται ευτυχείς οι θριαμβευτές της διαπραγματευτικής(;) ολονυκτίας Ανγκελα Μέρκελ και Β. Σόιμπλε. Και να χασκογελούν αναίσχυντα: Η με διασφαλισμένη τη φορολογική ασυλία για τα υψηλότατα εισοδήματά της Κριστίν Λαγκάρντ, υπόλογη ήδη στη γαλλική Δικαιοσύνη για οικονομικά σκάνδαλα. Και ο ανεκδιήγητος αχυράνθρωπος του Σόιμπλε επικεφαλής του Γιούρογκρουπ, Γερούν Ντάισελμπλουμ (πρώην... αριστερός κι αυτός, σαν τον Μπαρόζο), που επιμένει να θέλει την εξοντωτική απόφαση για τη «διάσωση» της Κύπρου μοντέλο και για τις άλλες προβληματικές χώρες της Ευρωζώνης.

Για ποιους ηγέτες και ποια Ευρώπη της αλληλεγγύης μιλάμε; Με ύαινες έχουμε να κάνουμε. Που τρέφονται με ανθρώπινες σάρκες. Και αίμα...

Με ενοχοποίηση κυρίως της Γερμανίας υπήρξαν διεθνώς και σχόλια σκληρότερα από του Κάρ. Παπούλια για το απάνθρωπο γκρέμισμα του πολύπαθου κυπριακού λαού στο χάος και το έρεβος.
Παραδειγματικά και εκδικητικά τιμωρητική χαρακτηρίστηκε η γερμανόπνευστη απόφαση του Γιούρογκρουπ. Διότι η λιλιπούτεια Κύπρος σήκωσε, απρόσμενα, κεφάλι:

* Καθημαγμένη, στερημένη πόρων και διχοτομημένη, μετά την τουρκική εισβολή, κατάφερε να σταθεί οικονομικά στα πόδια της, έστω με μέσα ανορθόδοξα μεν, αλλά στα σημερινά ήθη της αγοράς, οικεία και σε άλλα, μικρά και μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη - ώς και στο Βατικανό...

* Με τον υπερτροφικό, ακριβώς, τραπεζικό τομέα της έφθασε να ανταγωνίζεται ακόμη και τη... Γερμανία! Ετσι, «οι επιχειρήσεις από την Κύπρο πραγματοποίησαν το 2011 τις περισσότερες άμεσες ξένες επενδύσεις στη Ρωσική Ομοσπονδία, συνολικά 41,7 δισ. δολάρια, 2,7 φορές περισσότερα από τη Γερμανία» (Β. Ζήρας, «Καθημερινή», 24-3-13).

* Πάνω απ' όλα, η Κύπρος, πρώτη και μόνη στο χειμαζόμενο ευρωπαϊκό Νότο, πρόβαλε σθεναρή αντίσταση στις ιταμές γερμανικές επιλογές της άκρατης και εξουθενωτικής για τους λαούς λιτότητας: μετά το σχέδιο Ανάν, που την ήθελε απροκάλυπτα προτεκτοράτο, αντέταξε, με ομόφωνη απόφαση της Βουλής, ένα εύψυχο «όχι» στην πρώτη άθλια απόφαση του Γιούρογκρουπ. Οσοι Ελλαδίτες «πραγματιστές» ελεεινολογούν τώρα αυτό το «όχι», καλύτερα να το βουλώσουν αναλογιζόμενοι σε ποιο χάλι μας έχουν φέρει τα «ναι σε όλα» των υποτακτικών κυβερνήσεων της Αθήνας, που πληρώνει ακριβά και η Κύπρος...

Εγραψε και η «Μοντ» για «ναζιστικές φαντασιώσεις», αλλά οι σφοδρότερες επικρίσεις ακούστηκαν από την κυβέρνηση του επίσης με υπερτροφικό τραπεζικό τομέα Λουξεμβούργου, που ανησυχεί βασίμως ότι έρχεται η σειρά του. Ο πρωθυπουργός του και μέχρι πρότινος πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Ζ.-Κ. Γιουνκέρ δήλωσε ότι ντρέπεται για τις αποφάσεις του και όσα προκλητικά λέει ο διάδοχός του. «Φερθήκαμε στους Κυπρίους σαν να ήταν γκάνγκστερ», είπε.

Πιο ευθύβολος ο υπουργός Εξωτερικών Γιαν Ασελμπορν, μπήκε στην ουσία: «Εχουμε εργαστεί πολλά χρόνια -δήλωσε- για να δημιουργήσουμε μια ευρωπαϊκή Γερμανία. Δεν πρέπει η Ευρώπη των "27" να καταντήσει μια γερμανική Ευρώπη».

Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια διατύπωση χρησιμοποιούν και οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς»: «Η φράση που ακούγεται πιο συχνά στο Βερολίνο, στο Παρίσι ή τις Βρυξέλλες αφορά την ανάγκη για μια ευρωπαϊκή Γερμανία, αντί για μια γερμανική Ευρώπη».

Και το άρθρο καταλήγει με μια φορτισμένη ιστορικά επισήμανση:

«Είναι μια επικίνδυνη κατάσταση για την Ευρώπη. Και, εν κατακλείδι, για την ίδια τη Γερμανία».
Καθολική είναι πλέον η αίσθηση ότι το σκιάχτρο μιας νέας γερμανικής απειλής πλανάται πάνω από την αιματοκυλισμένη απ' άκρη σ' άκρη, στο πρώτο μισό του περασμένου αιώνα, Ευρώπη.
Ο οικονομικός πόλεμος δεν είναι λιγότερο καταστροφικός και κτηνώδης από το στρατιωτικό. Η πείνα, η ανεργία και η στέρηση είναι άγριες μορφές βίας.

Οσο είναι καιρός, πρέπει να κοπεί ο βήχας στο αλαζονικό δίδυμο Μέρκελ - Σόιμπλε, να μπει αποφασιστικά φρένο στους ανεγκέφαλους ρεβανσιστές, που αναθερμαίνουν από τις στάχτες του το γερμανικό εθνικιστικό ιμπεριαλισμό. Από το γερμανικό λαό, πρωτίστως. Είναι νωπές οι μνήμες -μόλις δύο γενιές πέρασαν. Απέραντος ερειπιώνας, διάσπαρτος με πτώματα, η Γερμανία (για τους αμνήμονες και τους νεότερους: Richard Bessel, «Γερμανία 1945») πλήρωσε ακριβότερα απ' όλους τη χιτλερική παράνοια, τη ναζιστική θηριωδία...

Δεν υπάρχουν σχόλια: