Εθνική ευθύνη, ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και εύλογος σκεπτικισμός

 

Οι Γερμανοί και οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές ελίτ επινοούν χαρακτηρισμούς με τους οποίους δυσφημούν, εκτελούν ηθικά και, στη συνέχεια, περνούν από την οικονομική γκιλοτίνα τους "απείθαρχους" ευρωπαϊκούς λαούς. Οι Έλληνες βουτηγμένοι στη διαφθορά, οι Ισπανοί τεμπέληδες, και τώρα οι Κύπριοι, μαφιόζοι που ξεπλένουν βρόμικο χρήμα στην οικονομία - καζίνο!

 Η κατασυκοφάντηση των ευρωπαϊκών λαών, με τους οποίους κατά τα άλλα συνδέονται με τους δεσμούς της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, διευκολύνει τις κυρίαρχες οικονομικές - πολιτικές ευρωπαϊκές ελίτ να προσδίδουν πλαστή πολιτική νομιμοποίηση σε μια ανήθικη και υπερεκμεταλλευτική πολιτική, χωρίς οι λαοί τους να υποψιάζονται ότι έρχεται και η δική τους σειρά.

Με την τραγωδία της η Κύπρος προσφέρεται για την αφύπνιση των ευρωπαϊκών λαών. Η κυνική δήλωση του προέδρου του Eurogroup ότι το "μοντέλο Κύπρου" θα εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες προκάλεσε ρίγη ανησυχίας που διαπέρασαν ακόμη και τα χρηματιστήρια. Διότι η πολιτική της καταστροφής που ακολουθεί η Γερμανία δεν συνοδεύεται από κάποιο νέο μοντέλο ανάπτυξης. Μόνον καταστροφή, ξαφνικός θάνατος, καταδίκη απευθείας στην Κόλαση, χωρίς καν την ελπίδα του Καθαρτηρίου.
Μια τέτοια πολιτική συμπεριφορά είναι εύλογο να αναρριπίζει τους ανέμους του ευρωσκεπτικισμού σε όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος. Η επιθετικότητα των μεγαλοεθνικισμών, που συχνά ανακαλούν μνήμες αποικιοκρατίας, είναι φυσικό να οδηγεί σε εθνικές εξάρσεις ή και σε αναβίωση των μικροεθνικισμών. Οι πολίτες δεν είναι οικονομολόγοι, κατανοούν όμως την ασφυξία - οικονομική και πολιτική. Δεν είναι τυχαίο π.χ. ότι στην Κύπρο οι φωνές για έξοδο από το ευρώ ξεκίνησαν προχθές υπό τύπον κατάρας από τον αρχιεπίσκοπο και υιοθετήθηκαν από παράγοντες του συστήματος, που κάθε άλλο παρά μπορούν να χαρακτηριστούν αντιευρωπαϊστές. Ο αντιευρωπαϊσμός θα ενταθεί και στις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, ενόσω οι δεξιές κυβερνήσεις συμπράττουν στο σχέδιο της Μέρκελ για τη διάλυση της Ευρώπης της αλληλεγγύης και έρχονται σε αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα.
Βεβαίως, για μια μικρή χώρα, όπως η διχοτομημένη Κύπρος, με τα τεράστια προβλήματα ασφάλειας, η ένταξη στην Ε.Ε. και το ευρώ υπήρξε κατ' αρχήν πολιτική επιλογή. Η προοπτική πολιτικής σταθερότητας στο νησί υπήρξε προϋπόθεση για τη συγκρότηση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κέντρου, το οποίο ενισχύθηκε περαιτέρω μετά την ένταξη. Στην Κύπρο τώρα το δίλημμα είναι σκληρό: Πώς θα ανοίξει νέους δρόμους ανάπτυξης, όταν τα επόμενα δύο χρόνια το ΑΕΠ θα καταβαραθρωθεί κατά 18%; Η έξοδος από το ευρώ θα απομειώσει δριμύτερα τις εναπομείνασες καταθέσεις. Παραμένει, ωστόσο, η ελπίδα του έσχατου όπλου της νομισματικής προσαρμογής.
Για την Ελλάδα επιβεβαιώνεται η εκτίμηση ότι σημασία έχει πάντοτε ποια κυβέρνηση διαπραγματεύεται, αν διαπραγματεύεται και τι διαπραγματεύεται. Η κυβέρνηση Σαμαρά μόλις και κρύβει την ανακούφισή της που ηττήθηκε η στάση του κυπριακού "όχι". Είναι επικίνδυνο αυτή η κυβέρνηση να παραμείνει για τη φημολογούμενη "νέα διαπραγμάτευση" μετά τις γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου. 

Τώρα γνωρίζουμε ότι οποιοδήποτε νέο "κούρεμα" του δημόσιου χρέους θα συνοδεύεται όχι μόνον από νέο Μνημόνιο, αλλά, το πιθανότερο, από "κούρεμα" των καταθέσεων.
Λόγοι εθνικής ευθύνης και ευρωπαϊκής αλληλεγγύης επιβάλλουν η Ελλάδα να σταθεί στο πλευρό της Κύπρου, που για δεύτερη φορά βιώνει την καταστροφή, σε ορισμένο βαθμό, μάλιστα, ως συνέπεια των ελληνικών εξελίξεων του περιβόητου PSI. 

Λόγοι κοινωνικής αυτοσυντήρησης και εθνικής αξιοπρέπειας επιβάλλουν να φύγει γρήγορα η κυβέρνηση Σαμαρά, που συνδέει την παρουσία της με ανεπανόρθωτες ζημίες εις βάρος της χώρας. Η κυβέρνηση Σαμαρά, προσδεδεμένη στο άρμα του νεοφιλελεύθερου γερμανισμού, αποτελεί, εκτός των άλλων, ζωντανή δυσφήμηση της ευρωπαϊκής επιλογής της χώρας.