Κατάσταση ομηρίας..
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
Τους είχαμε σημάνει καμπάνες συναγερμού.. Οι Μπράουν Φίσσερ και Κραφτ κήρυξαν από καιρού πόλεμο ανταγωνιστικότητας ο ένας κατά του
άλλου έτσι που οι απώλειες δεν θα περιοριστούν αποκλειστικά στις παράπλευρες, αλλά ως ένα βαθμό θα επεκταθούν και μεταξύ των άμεσα εμπλεκομένων.
Η σεισμική καταστροφή των αποικιών του νότου, ουσιαστικά κατεδάφισε το σύστημα μεταφοράς πλούτου από την περιφέρεια στο κέντρο της αυτοκρατορίας, τόσο, που πλέον τα δουκάτα εντός του αντιμάχονται αιματηρά το ένα το άλλο, για το ποιο κάστρο θα μείνει όρθιο και το ποιο περάσει ως φάντασμα στην ιστορία.
Όμως τα εγχώρια πολιτικά ανδρείκελα και οι επιχειρηματίες υποβολείς τους είχαν εξ ολοκλήρου εξαρτήσει την δική τους διάσωση από το τμήμα εκείνο του τοκογλυφικού ιερατείου στο οποίο νομίμως ή ανόμως συνεισέφεραν αχρεωστήτως λαϊκή περιουσία δεκαετίες τώρα. Στην βάση αυτής της λογικής ακούστηκε απελπισμένα από του Μαξίμου η φράση «δεν θα μας αφήσουν ξεκρέμαστους σε μια τέτοια στιγμή!»
Μια φράση πλήρης νοημάτων. Ξεκρέμαστοι σημαίνει έκθετοι έναντι του λαού με μια στάση πληρωμών συνέπεια της οποίας θα είναι να τους «αναρτήσει» αυτός (ο λαός) σε μια σελίδα της ιστορίας επί της πλατείας Συντάγματος. Όποιοι και όσοι έχουν ξεμείνει επειδή τα ελικόπτερα είναι περιορισμένης χωρητικότητας και οι θέσεις αριθμημένες. Θα πρόσθετα επίσης πως «ξεκρέμαστοι» ερμηνεύεται και ως έκθετοι έναντι της πατριωτικής υπόληψής τους αλλά θέμα τέτοιο δεν είχε ποτέ τεθεί.
Άρα η επιλογή της εισαγωγής απάντων των διαπλεκομένων από το ιστορικό Αθηναϊκό κέντρο στο πεδίο αντιμαχίας των τοκογλύφων εμπεριείχε δόλο.. Στην νικηφόρα έκβαση της μάχης από τον τοκογλύφο ή τον νταβατζή της αρεσκείας τους ήλπιζαν, για την προσωπική τους διάσωση εξ αιτίας της πολυετούς προσφοράς τους σε αυτόν. Κάτι που ίσως υπό τις προϋποθέσεις μιας μεταξύ των τοκογλύφων ευκαιριακής συνύπαρξης, να συνέβαινε. Σήμερα όμως η συμμαχία των Αμφικτυονίδων διαρρηγνύεται και καθώς το ταμείο της Δήλου ως εκ τούτου διαλύεται, αρπάζει ο καθείς ότι βρίσκει υπό το αγωνιώδες σύνθημα της επιβίωσής του..
Ήρθε επομένως η ώρα του καταλογισμού ευθυνών. Προς όλους και για όλους όσους υποδαύλιζαν την ευρωλαγνεία είτε με την δια της βίας ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Συμμορία των αποικιοκρατών κατά το έτος 1981, είτε με την δια της απάτης εισαγωγής μας στην σπηλιά των λύκων της Ευρωζώνης το έτερον σωτήριον έτος 2001.
Γιατί κατά τον τρόπο αυτό έθεσαν τον λαό σε κατάσταση εξακολουθητικής ομηρίας, που παρά την καταβολή των λύτρων υπό την μορφή θέσεων εργασίας και τοκοχρεολυσίων, τη συνενοχή των ντόπιων συνεργατών τους αρνούνταν να μας απελευθερώσουν. Για την προσωπική της ευημερία δηλαδή, μια κάστα του ελληνικού επιχειρηματικού και πολιτικού κατεστημένου, κρέμασε ως ημιθανές σφάγιο στην ουρά της τον λαό, με αποτέλεσμα να ανασαίνει αυτός τρία χρόνια τώρα και παρά τα "νταηλίκια" Σαμαρά «πως κάναμε ότι έπρεπε ας κάνουν κι αυτοί ό,τι πρέπει», ζωή σε δόσεις.
Να θυμούνται ωστόσο πως αυτό που δεν μοιράζεται σε δόσεις είναι ο θάνατος. Επιβάλλεται δια της μιας.
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
Η σεισμική καταστροφή των αποικιών του νότου, ουσιαστικά κατεδάφισε το σύστημα μεταφοράς πλούτου από την περιφέρεια στο κέντρο της αυτοκρατορίας, τόσο, που πλέον τα δουκάτα εντός του αντιμάχονται αιματηρά το ένα το άλλο, για το ποιο κάστρο θα μείνει όρθιο και το ποιο περάσει ως φάντασμα στην ιστορία.
Όμως τα εγχώρια πολιτικά ανδρείκελα και οι επιχειρηματίες υποβολείς τους είχαν εξ ολοκλήρου εξαρτήσει την δική τους διάσωση από το τμήμα εκείνο του τοκογλυφικού ιερατείου στο οποίο νομίμως ή ανόμως συνεισέφεραν αχρεωστήτως λαϊκή περιουσία δεκαετίες τώρα. Στην βάση αυτής της λογικής ακούστηκε απελπισμένα από του Μαξίμου η φράση «δεν θα μας αφήσουν ξεκρέμαστους σε μια τέτοια στιγμή!»
Μια φράση πλήρης νοημάτων. Ξεκρέμαστοι σημαίνει έκθετοι έναντι του λαού με μια στάση πληρωμών συνέπεια της οποίας θα είναι να τους «αναρτήσει» αυτός (ο λαός) σε μια σελίδα της ιστορίας επί της πλατείας Συντάγματος. Όποιοι και όσοι έχουν ξεμείνει επειδή τα ελικόπτερα είναι περιορισμένης χωρητικότητας και οι θέσεις αριθμημένες. Θα πρόσθετα επίσης πως «ξεκρέμαστοι» ερμηνεύεται και ως έκθετοι έναντι της πατριωτικής υπόληψής τους αλλά θέμα τέτοιο δεν είχε ποτέ τεθεί.
Άρα η επιλογή της εισαγωγής απάντων των διαπλεκομένων από το ιστορικό Αθηναϊκό κέντρο στο πεδίο αντιμαχίας των τοκογλύφων εμπεριείχε δόλο.. Στην νικηφόρα έκβαση της μάχης από τον τοκογλύφο ή τον νταβατζή της αρεσκείας τους ήλπιζαν, για την προσωπική τους διάσωση εξ αιτίας της πολυετούς προσφοράς τους σε αυτόν. Κάτι που ίσως υπό τις προϋποθέσεις μιας μεταξύ των τοκογλύφων ευκαιριακής συνύπαρξης, να συνέβαινε. Σήμερα όμως η συμμαχία των Αμφικτυονίδων διαρρηγνύεται και καθώς το ταμείο της Δήλου ως εκ τούτου διαλύεται, αρπάζει ο καθείς ότι βρίσκει υπό το αγωνιώδες σύνθημα της επιβίωσής του..
Ήρθε επομένως η ώρα του καταλογισμού ευθυνών. Προς όλους και για όλους όσους υποδαύλιζαν την ευρωλαγνεία είτε με την δια της βίας ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Συμμορία των αποικιοκρατών κατά το έτος 1981, είτε με την δια της απάτης εισαγωγής μας στην σπηλιά των λύκων της Ευρωζώνης το έτερον σωτήριον έτος 2001.
Γιατί κατά τον τρόπο αυτό έθεσαν τον λαό σε κατάσταση εξακολουθητικής ομηρίας, που παρά την καταβολή των λύτρων υπό την μορφή θέσεων εργασίας και τοκοχρεολυσίων, τη συνενοχή των ντόπιων συνεργατών τους αρνούνταν να μας απελευθερώσουν. Για την προσωπική της ευημερία δηλαδή, μια κάστα του ελληνικού επιχειρηματικού και πολιτικού κατεστημένου, κρέμασε ως ημιθανές σφάγιο στην ουρά της τον λαό, με αποτέλεσμα να ανασαίνει αυτός τρία χρόνια τώρα και παρά τα "νταηλίκια" Σαμαρά «πως κάναμε ότι έπρεπε ας κάνουν κι αυτοί ό,τι πρέπει», ζωή σε δόσεις.
Να θυμούνται ωστόσο πως αυτό που δεν μοιράζεται σε δόσεις είναι ο θάνατος. Επιβάλλεται δια της μιας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου